ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : มิตรภาพของโทรศัพท์
ฉันเดินเข้า ร.ร.ตามปกติ แล้วก็นั่งลงที่โต๊ะหินโต๊ะเดิน
“วัดดีจ้าาาาาาาา กาเหว่า” เพื่อน ๆ ทักทายพร้อมกันเชียว
“ดีจ๊ะ” ฉันตอบกลับน้ำเสียงเฉื่อยๆ
“เป็นอารายรึเปล่า…กาเหว่าดูไม่ดีเลยนะ” ดาวพูดอย่างเป็น “ห่วง” (อย่างนี้ฉันก็เป็นลูกบาสอ่ะจิ)
“ใช่! เมื่อคืนนอนไม่หลับเหรอ” ใบเตยเสริม
“ไม่เป็นไรหรอก แค่เนี้ย จิ๊บ จิ๊บ” ฉันเริ่มดีขึ้นเลยเหล่ะ เมื่อรู้ว่าเพื่อนเป็นห่วงขนาดนี้
“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว นี่! ดูนี้ซิ…..” พั้นยกมือถือรุ่นใหม่ขึ้นมา (โมโตโลล่า V.3 ไอ้มือถือรุ่นบางๆอ่ะ)
“มือถือแล้วไงเหรอ ดีน้อเกิดมาเป็นพวกเธอมีเงินซื้อมือถือเปลี่ยนได้ทุกวัน”
“นี้ นี้ เธอพูดอย่างกะนางเอก ไม่เอา ไม่เอาเหล่ะเบื่อเธอพูดจัง พูดทีรายจะร้องไห้ทุกที รับ รับ ไปซิ”
เมื่อพั้นพูดจบก็ยื่นมือถือให้ฉัน ฉันงง เล็กน้อย
“เธอให้ฉันทำไม”
“ก็เราซื้อให้เธอ ไว้ติดต่อเรา 3 คนงัย โง่จัง” พูดจบก็หัวเราะกันใหญ่
ฉันก็รับมือถือไว้ ฉันไม่กล้าปฏิเสธ ทำไงได้ก็ของซื้อมาแล้วนี่
ในคาบเรียน
ตี๊ด ตี๊ด
“นี่นักเรียนปิดมือถือด้วย” มาสเซอร์พูดขึ้น
ฉันว่า มาสเซอร์คงพูดถึงฉัน เพราะมือถือที่เพื่อนซื้อให้มันดังขึ้น ฉันเปิดรับข้อความในข้อความบอกว่า
“นี่ ตั้งใจเรียนอย่างนี้กะว่าจะเอาเกรด 4 เหรอย่ะ พั้น” ฉันมองไปที่พั้น เขาแลบลิ้นให้
พอจบคาบเรียน
ฉันขอตัวแยกตัวไปนั่งวาดรูป แต่มันก็ต้องผ่านห้องดนตรี ฉันก็เลย แหะ ๆ ขอแอบดูหน่อยนะ ฉันก็ยังคงเห็นผู้ชายหน้าตาดี คนเดิม ร้องเพลงอยู่
“ว่าแล้วซิ ว่าเธอต้องมาแอบดูอารายเท่านี้” เสียงกอล์ฟพูดจากด้านหลังเหมือนเดิม แล้วฉันก็หันหน้ามาโต้ตอบ
“ฉันไม่ได้แอบดูซะหน่อย ฉันแค่เดินผ่าน ฉันจะไปนั่งเล่น” พูดจบก็เดินไปทันที แต่กอล์ฟยังเดินตามฉันอยู่
“นี่นาย! ไม่มีที่ไปเหรอ”
“ไม่มี”
“นี่ฉันถามนายตรงๆเหะ ว่านายคิดอารายอยู่กันแน่”
“ก็คิดที่จะเดินตามเธอนะซิ”
“นาย! เฮ้อ! -_- ฉันอยากจะบอกว่า เรา ไม่ มี อา ราย เหมือน กัน เลย ดังนั้นนายเลิกยุ่งกับฉันซะ”
แล้วฉันก็รีบเดินไปทันทีไปนั่งใต้ต้นไม้ วาดรูปกอล์ฟ แล้วเราจะวาดรูปเขาทำไมกันเนี้ย ฉันวาดไป น้ำตาก็เริ่มคลอ ใต้ภาพฉันเขียนว่า
“นายมันบ้าที่มายุ่งกับฉัน ฉันอาจจะทำให้นายตกต่ำก็ได้ ฉันเกียจนาย นายมันรวย” ฉันโหมร้องไห้อย่างหนัก
“กาเหว่าที่เธอพูด มันหมายความว่าไง” ฉันรีบซ้อนกระดาษแล้วขย่ำมันซะ แล้วรีบเช็ดน้ำตา
“มันคืออาราย ฉันขอดูได้มั้ย” กอล์ฟแบมือขอกระดาษที่ฉันเขียน แต่ฉันไม่มีทางให้หรอก ฉันรีบโยนกระดาษให้มันไกล แล้ววิ่งหนี ฉันรีบวิ่งไปหน่อยเลยทำให้มือถือมันหล่น (ไม่ได้แกล้งนะ ฉันลืมจริงๆ ก็คนไม่เคยมีมือถือนี่)
กอล์ฟไม่ได้วิ่งตามฉันเพราะมีอารายสะดุดตามากกว่านั้นคือมือถือและกระดาษกำนั้น
*********** อ่านต่อตอน 8 กันนะค่ะ *********
“วัดดีจ้าาาาาาาา กาเหว่า” เพื่อน ๆ ทักทายพร้อมกันเชียว
“ดีจ๊ะ” ฉันตอบกลับน้ำเสียงเฉื่อยๆ
“เป็นอารายรึเปล่า…กาเหว่าดูไม่ดีเลยนะ” ดาวพูดอย่างเป็น “ห่วง” (อย่างนี้ฉันก็เป็นลูกบาสอ่ะจิ)
“ใช่! เมื่อคืนนอนไม่หลับเหรอ” ใบเตยเสริม
“ไม่เป็นไรหรอก แค่เนี้ย จิ๊บ จิ๊บ” ฉันเริ่มดีขึ้นเลยเหล่ะ เมื่อรู้ว่าเพื่อนเป็นห่วงขนาดนี้
“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว นี่! ดูนี้ซิ…..” พั้นยกมือถือรุ่นใหม่ขึ้นมา (โมโตโลล่า V.3 ไอ้มือถือรุ่นบางๆอ่ะ)
“มือถือแล้วไงเหรอ ดีน้อเกิดมาเป็นพวกเธอมีเงินซื้อมือถือเปลี่ยนได้ทุกวัน”
“นี้ นี้ เธอพูดอย่างกะนางเอก ไม่เอา ไม่เอาเหล่ะเบื่อเธอพูดจัง พูดทีรายจะร้องไห้ทุกที รับ รับ ไปซิ”
เมื่อพั้นพูดจบก็ยื่นมือถือให้ฉัน ฉันงง เล็กน้อย
“เธอให้ฉันทำไม”
“ก็เราซื้อให้เธอ ไว้ติดต่อเรา 3 คนงัย โง่จัง” พูดจบก็หัวเราะกันใหญ่
ฉันก็รับมือถือไว้ ฉันไม่กล้าปฏิเสธ ทำไงได้ก็ของซื้อมาแล้วนี่
ในคาบเรียน
ตี๊ด ตี๊ด
“นี่นักเรียนปิดมือถือด้วย” มาสเซอร์พูดขึ้น
ฉันว่า มาสเซอร์คงพูดถึงฉัน เพราะมือถือที่เพื่อนซื้อให้มันดังขึ้น ฉันเปิดรับข้อความในข้อความบอกว่า
“นี่ ตั้งใจเรียนอย่างนี้กะว่าจะเอาเกรด 4 เหรอย่ะ พั้น” ฉันมองไปที่พั้น เขาแลบลิ้นให้
พอจบคาบเรียน
ฉันขอตัวแยกตัวไปนั่งวาดรูป แต่มันก็ต้องผ่านห้องดนตรี ฉันก็เลย แหะ ๆ ขอแอบดูหน่อยนะ ฉันก็ยังคงเห็นผู้ชายหน้าตาดี คนเดิม ร้องเพลงอยู่
“ว่าแล้วซิ ว่าเธอต้องมาแอบดูอารายเท่านี้” เสียงกอล์ฟพูดจากด้านหลังเหมือนเดิม แล้วฉันก็หันหน้ามาโต้ตอบ
“ฉันไม่ได้แอบดูซะหน่อย ฉันแค่เดินผ่าน ฉันจะไปนั่งเล่น” พูดจบก็เดินไปทันที แต่กอล์ฟยังเดินตามฉันอยู่
“นี่นาย! ไม่มีที่ไปเหรอ”
“ไม่มี”
“นี่ฉันถามนายตรงๆเหะ ว่านายคิดอารายอยู่กันแน่”
“ก็คิดที่จะเดินตามเธอนะซิ”
“นาย! เฮ้อ! -_- ฉันอยากจะบอกว่า เรา ไม่ มี อา ราย เหมือน กัน เลย ดังนั้นนายเลิกยุ่งกับฉันซะ”
แล้วฉันก็รีบเดินไปทันทีไปนั่งใต้ต้นไม้ วาดรูปกอล์ฟ แล้วเราจะวาดรูปเขาทำไมกันเนี้ย ฉันวาดไป น้ำตาก็เริ่มคลอ ใต้ภาพฉันเขียนว่า
“นายมันบ้าที่มายุ่งกับฉัน ฉันอาจจะทำให้นายตกต่ำก็ได้ ฉันเกียจนาย นายมันรวย” ฉันโหมร้องไห้อย่างหนัก
“กาเหว่าที่เธอพูด มันหมายความว่าไง” ฉันรีบซ้อนกระดาษแล้วขย่ำมันซะ แล้วรีบเช็ดน้ำตา
“มันคืออาราย ฉันขอดูได้มั้ย” กอล์ฟแบมือขอกระดาษที่ฉันเขียน แต่ฉันไม่มีทางให้หรอก ฉันรีบโยนกระดาษให้มันไกล แล้ววิ่งหนี ฉันรีบวิ่งไปหน่อยเลยทำให้มือถือมันหล่น (ไม่ได้แกล้งนะ ฉันลืมจริงๆ ก็คนไม่เคยมีมือถือนี่)
กอล์ฟไม่ได้วิ่งตามฉันเพราะมีอารายสะดุดตามากกว่านั้นคือมือถือและกระดาษกำนั้น
*********** อ่านต่อตอน 8 กันนะค่ะ *********
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น