ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ยัยแพท จอมเชิด
“เดินมาตรงนี้ซิ” อาจารย์ผู้หญิงคนนึงพูดเป็นภาษาอังกฤษ ( ถ้าเป็นคนเขียนนะ ฟังม่ายฮู้เฮื่องเลยยยย คนเขียนโง่)
“แนะนำตัวซิว่าเธอชื่ออาราย” อาจารย์พูดต่อแล้วฉันก็หันหน้าไปทางทุกคนในห้อง (อายจังคนเยอะมากเลย)
“ฉันชื่อ วรรณรุณี สีอ่อน ค่ะ” แค่บอกนามสกุลเท่านั้นเหล่ะทุกคนในห้องหันมาคุยกันแซดเลย
“นี่มีมรรยาทหน่อยซิ เธอไปนั่งได้” ฉันไปนั่งเก้าอี้แล้ววางกระเป๋า ที่ว่างข้าง ๆ ผู้หญิงน่ารักแบบ ใส ๆ คนนึง
พอหลังจากหมดคาบเรียนปฏิกริยาทุกคนในห้องเริ่มคุยกันเสียงดังขึ้น ไม่รู้ว่าคุยอะไรกัน แต่ที่แปลกคือคุยกันแล้ว แล้วมามองหน้าฉันนี้ซิแปลก (ก็เขาคุยเรื่องเธอน่ะเหล่ะ)
“เธอชื่ออะไรน่ะ” ผู้หญิงที่นั่งข้างๆฉันเอ่ยออกมา
“กาเหว่าค่ะ”
“กาเหว่า” เขาพูดกับผู้หญิงที่นั่งข้างหลัง 2 คน คนที่นั่งทางขวา ดูห้าวๆนิดๆ ดูมีเสน่ห์เหมือนกันนะ และทางซ้ายดูน่ารักๆ แบบ japan ดีแล้วหันมาพูดกับฉันอีกว่า
“ เหรอ ชื่อแปลกดีนะ”
“อือ” ฉันตอบแบบเซงๆ
“ฉันชื่อดาว นี่ใบเตย และนี่พั้นเด็กอเม”
“พูดเต็มๆหน่อยซิ อเมริกา”
“นั้นเหละ”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
“เช่นกัน” ดาว ใเตยและพั้นพูดพร้อมกัน
“เรามาเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันนะ กาเหว่า ฉันชอบเรียกชื่อเธอจัง” ฉันพยักนะแล้วยิ้มอย่างเป็นมิตร
แล้วอาจารย์คนใหม่ก็เข้ามาสอน ทุกคนปรับตัวเป็นปกติเหมือนเดิม
กริ๊ง กริ๊ง
“ ป่ะ ไปกินข้าวกัน หิวม๊ากมากเลย” พั้นบอก
เราสี่คน ดาว พั้น ใบเตยเดินไปโรงอาหารสั่งอาหารแล้วมานั่งทานกัน
“นี่กาเหว่าบ้านเธอทำงานอารายเหรอ นามสกุลแปลกจัง” ใบเตยถามฉัน
“บ้านฉันเหรอ…..เอ่อ….พี่ชายฉันเป็นคนทำงานนะ ทำงานสารพัดทุกอย่างที่ทำได้เลยนะ” ฉันตอบอย่างใสซื่อ
“อ้าวเหรอ ฉันนึกว่าบ้านเธอทำงานบริษัทซะอีก” พั้นพูด
“แล้วพ่อและแม่เธอเหล่ะ” ดาวพูดอย่างสงสัย
“พ่อฉันตายไปแล้วส่วนแม่เป็นอามพาทนะ บ้านของฉันยากจน พี่ชายต้องทำงานเลี้ยงแม่และฉัน พวกเธอเมื่อได้ฟังจะเลิกคบกับฉันก็ได้นะ มันไม่ใช่ความผิดของพวกเธอแต่…มันผิดที่ฉัน ฉันมันเกิดมาจน”
น้ำตาของฉันเริ่มสั่นคลอ มันเริ่มไหลออกมา
“อย่าร้องไห้นะ พวกฉันไม่ได้คบเพื่อนที่ฐานะ พวกฉันคบเพื่อนที่ใจ” ใบเตยปลอบฉัน
“ใช่ พวกเราไม่ใช่ ยัยแพทนี่ที่คบเพื่อนที่ฐานะนะ” ดาวเสริม
“ใครเหรอ แพท” ฉันถามพรางเช็ดน้ำตา
“แพทนะเหรอ ก็ยัยแพทจอมหยิ่ง เชิด คบแต่คนรวยด้วยกัน” ดาวตอบ
“และอีกอย่างเมื่อรู้ว่าบ้านใครจนนะ ยัยแพมจะเข้ามาดูถูกเลยเหล่ะ” พั้นเสริม
“ดูเองแล้วกัน” ใบเตยชี้ไปทางผู้หญิง 3 คนที่เดินอย่างเชิด หรู ดูมีสไตร์
เธอทั้ง 3 คนเดินมาทางเรา 4 คน
“เพื่อนใหม่เธอเหรอ พั้น” ผู้หญิงที่อยู่ตรงกลาง 3 คนพูด ดูท่าจะเป็นแพทนะ
“ใช่ เพื่อนใหม่แล้วทำไม” พั้นตอบแบบกวน ๆ อย่างไม่สบอารมณ์
“บ้านเธอทำงานอะไรเหรอ” แพทหันมาทางฉัน ถามอย่างหยิ่ง ๆ
“พ่อของกาเหว่าเป็นเจ้าของห้างหรูย่ะ” ดาวพูดโกหกแทนฉัน ฉันตกใจเล็กน้อย
ดูถ้าว่าแพทไม่สนใจเท่าไหร่เมื่อได้ฟังก็เดิน เชิดออกไป
“ดาว!”
“ไม่ต้องพูดเลยฉันช่วยเธอนะ”
***********อ่านต่อตอน 4 นะคะ***********
“แนะนำตัวซิว่าเธอชื่ออาราย” อาจารย์พูดต่อแล้วฉันก็หันหน้าไปทางทุกคนในห้อง (อายจังคนเยอะมากเลย)
“ฉันชื่อ วรรณรุณี สีอ่อน ค่ะ” แค่บอกนามสกุลเท่านั้นเหล่ะทุกคนในห้องหันมาคุยกันแซดเลย
“นี่มีมรรยาทหน่อยซิ เธอไปนั่งได้” ฉันไปนั่งเก้าอี้แล้ววางกระเป๋า ที่ว่างข้าง ๆ ผู้หญิงน่ารักแบบ ใส ๆ คนนึง
พอหลังจากหมดคาบเรียนปฏิกริยาทุกคนในห้องเริ่มคุยกันเสียงดังขึ้น ไม่รู้ว่าคุยอะไรกัน แต่ที่แปลกคือคุยกันแล้ว แล้วมามองหน้าฉันนี้ซิแปลก (ก็เขาคุยเรื่องเธอน่ะเหล่ะ)
“เธอชื่ออะไรน่ะ” ผู้หญิงที่นั่งข้างๆฉันเอ่ยออกมา
“กาเหว่าค่ะ”
“กาเหว่า” เขาพูดกับผู้หญิงที่นั่งข้างหลัง 2 คน คนที่นั่งทางขวา ดูห้าวๆนิดๆ ดูมีเสน่ห์เหมือนกันนะ และทางซ้ายดูน่ารักๆ แบบ japan ดีแล้วหันมาพูดกับฉันอีกว่า
“ เหรอ ชื่อแปลกดีนะ”
“อือ” ฉันตอบแบบเซงๆ
“ฉันชื่อดาว นี่ใบเตย และนี่พั้นเด็กอเม”
“พูดเต็มๆหน่อยซิ อเมริกา”
“นั้นเหละ”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
“เช่นกัน” ดาว ใเตยและพั้นพูดพร้อมกัน
“เรามาเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันนะ กาเหว่า ฉันชอบเรียกชื่อเธอจัง” ฉันพยักนะแล้วยิ้มอย่างเป็นมิตร
แล้วอาจารย์คนใหม่ก็เข้ามาสอน ทุกคนปรับตัวเป็นปกติเหมือนเดิม
กริ๊ง กริ๊ง
“ ป่ะ ไปกินข้าวกัน หิวม๊ากมากเลย” พั้นบอก
เราสี่คน ดาว พั้น ใบเตยเดินไปโรงอาหารสั่งอาหารแล้วมานั่งทานกัน
“นี่กาเหว่าบ้านเธอทำงานอารายเหรอ นามสกุลแปลกจัง” ใบเตยถามฉัน
“บ้านฉันเหรอ…..เอ่อ….พี่ชายฉันเป็นคนทำงานนะ ทำงานสารพัดทุกอย่างที่ทำได้เลยนะ” ฉันตอบอย่างใสซื่อ
“อ้าวเหรอ ฉันนึกว่าบ้านเธอทำงานบริษัทซะอีก” พั้นพูด
“แล้วพ่อและแม่เธอเหล่ะ” ดาวพูดอย่างสงสัย
“พ่อฉันตายไปแล้วส่วนแม่เป็นอามพาทนะ บ้านของฉันยากจน พี่ชายต้องทำงานเลี้ยงแม่และฉัน พวกเธอเมื่อได้ฟังจะเลิกคบกับฉันก็ได้นะ มันไม่ใช่ความผิดของพวกเธอแต่…มันผิดที่ฉัน ฉันมันเกิดมาจน”
น้ำตาของฉันเริ่มสั่นคลอ มันเริ่มไหลออกมา
“อย่าร้องไห้นะ พวกฉันไม่ได้คบเพื่อนที่ฐานะ พวกฉันคบเพื่อนที่ใจ” ใบเตยปลอบฉัน
“ใช่ พวกเราไม่ใช่ ยัยแพทนี่ที่คบเพื่อนที่ฐานะนะ” ดาวเสริม
“ใครเหรอ แพท” ฉันถามพรางเช็ดน้ำตา
“แพทนะเหรอ ก็ยัยแพทจอมหยิ่ง เชิด คบแต่คนรวยด้วยกัน” ดาวตอบ
“และอีกอย่างเมื่อรู้ว่าบ้านใครจนนะ ยัยแพมจะเข้ามาดูถูกเลยเหล่ะ” พั้นเสริม
“ดูเองแล้วกัน” ใบเตยชี้ไปทางผู้หญิง 3 คนที่เดินอย่างเชิด หรู ดูมีสไตร์
เธอทั้ง 3 คนเดินมาทางเรา 4 คน
“เพื่อนใหม่เธอเหรอ พั้น” ผู้หญิงที่อยู่ตรงกลาง 3 คนพูด ดูท่าจะเป็นแพทนะ
“ใช่ เพื่อนใหม่แล้วทำไม” พั้นตอบแบบกวน ๆ อย่างไม่สบอารมณ์
“บ้านเธอทำงานอะไรเหรอ” แพทหันมาทางฉัน ถามอย่างหยิ่ง ๆ
“พ่อของกาเหว่าเป็นเจ้าของห้างหรูย่ะ” ดาวพูดโกหกแทนฉัน ฉันตกใจเล็กน้อย
ดูถ้าว่าแพทไม่สนใจเท่าไหร่เมื่อได้ฟังก็เดิน เชิดออกไป
“ดาว!”
“ไม่ต้องพูดเลยฉันช่วยเธอนะ”
***********อ่านต่อตอน 4 นะคะ***********
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น