ลำดับตอนที่ #24
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : ชายเสื้อคลุมสีดำ
ฉันนั่งมองจดหมายไปมองมา อยากรู้จังว่าเขียนอาราย
หายใจออก~~~~ ก็เป็นเธอ~~~~ (นี่คือเสียงโทรศัพท์ของฉันเอง)
“ ว่างัยเหรอ กอล์ฟ”
“กาเหว่า หายไปไหนมา รู้มั้ยคิดถึงมากเลย เป็นห่วงด้วย”
“คิคิ จ้าาา กาเหว่าดีใจจัง กอล์ฟคิดถึงกาเหว่าด้วย ดีใจที่สุดเลยยยยย”
“อย่าเล่นซิ หายไปไหน”
“ก็ไม่ได้ไปไหนหรอก กาเหว่าแค่ไปนอนโรงพยาบาลมาน่ะ”
“แล้วเป็นอาราย หายดีรึยัง”
ฉันยิ้มๆ “แค่ถูกลูกหลงโดนยิงเชียวๆอะ ไม่เป็นอารายมาก ไม่ต้องเป็นห่วงนะ”
“ไม่ให้เป็นห่วงได้งัย กาเหว่าเป็นอารายไป รู้มั้ยว่า กอล์ฟจะเสียใจขนาดไหน”
“ กอล์ฟ กาเหว่าขอบใจน่ะ นอกจากพี่พัฒ พ่อ แม่แล้ว มีกอล์ฟนี่เล่ะที่ดีกับกาเหว่า”
“อือ…กาเหว่าไม่เป็นอารายแล้วแน่นะ กอล์ฟจะไปหานะ “
“จ๊ะ กาเหว่าจะรอนะ” แล้วก็วางสายไป
สักพัก กอล์ฟ กะ ไมค์ก็มาบ้าน
“เห็นกาเหว่ายิ้มได้ แค่นี้ กอล์ฟก็หน้าตาชื่นบานแล้วววว” ไมค์แซวเรา 2 คน
เรา 3 คนคุยกันจนเย็นเลย แต่ฉันยังไม่บอกไมค์ และ กอล์ฟ หรอกว่าฉันรู้จักคนที่ชื่อปอนด์ ฉันยังไม่พร้อมที่จะบอกเลย อย่างงัยก็ไม่รู้ ไม่กล้าม้าง กอล์ฟ และ ไมค์ กลับบ้านไปแต่รอยยิ้มของเขา 2 คนยังตราตรึงอยู่ที่ความทรงจำฉันอยู่เลย เป็นรอยยิ้มที่น่ารักที่สุดเลย
ฉันเลยออกข้างนอกไปคนเดียว เดินดูไปมา และก็มาถึงร้านขายยาสมุนไพรจีน ฉันว่าคนในร้านต้องอ่านออกซักคนน่ะ เลยเดินเข้าไป
“ขอโทษค่ะ” ฉันยิ้มแย้มให้กับยายคนนึงที่เดินเข้ามาหาฉัน
“คัยเป็นอารายยยยหยอ หนู” ยายคนนี้พูดออกไปทางจีนน้อ แปลว่าต้องรู้อารายแน่เลย
“ไม่มีใครเป็นอารายหรอกค่ะ แค่…” (ฉันส่งจดหมายให้ดู) “ยายพอจะอ่านออกมั้ยค่ะ”
ยายมองดูก่อนจะหันมาทางฉัน อย่างยิ้มๆ “นี่มันลายมือเด็กนี่”
“เหรอค่ะ หนูก็ไม่รู้เหมือนกัน หนูอ่านไม่อกด้วยค่ะ แล้วเขียนว่าอะไรรึคะ”
“เขียนว่า……ถึง จางเจี้ยง อาเหมิงเองน่ะ จางเจี้ยงไปแล้ว เหมิงคงเหงาแย่เลย ไม่มีใครเล่นกับเหมิงเลย จะไปแล้ว เหมิงฝากสร้อยเส้นนี้ไว้ดูแลให้หน่อยได้มั้ย ดูแลให้ดีล่ะ เพราะเหมิงขอเงินป๋าปะตั้งนานกว่าจะได้เส้นนี้มา เหมิงจะคิดถึงจางเจี้ยงตลอดไป และเหมิงสัญญาว่าเราจะได้เจอกันอีก ถึงจางเจี้ยงจะอยู่สุดขอบฟ้า เหมิงจะตามไป เหมิงสัญญา เพราะเหมิงรักจางเจี้ยง รักนะ….. โอ้โห เป็นจดหมายเด็กๆ ที่มีความหมายดีจังน่ะ “
“ใช่ค่ะ” ฉันเหมอเลยเล่ะ ไม่รู้ว่าคนที่ชื่อ อาเหมิงจะใช่คนเดียวกับคนที่ชื่อ ปอนด์รึเปล่า แต่รู้สึกอิจฉาคนที่ชื่อ จางเจี้ยง อย่างงัยก็ไม่รู้
“หนู หนู” ยายสะกิดฉัน “คะ คะ คะ” ยายยื่นจดหมายให้
“ขอบคุณค่ะ ที่เสียเวลาให้หนู”
“ไม่เปงรายหรอกน่าาา “ และฉันก็เดินออกจากร้านเดินไปเรื่อยๆ
“ว่างัยจ๊ะ แม่สาวน้อยสุดสวย” นั้นเสียงผู้ชายจากด้านหลังฉัน ฉันหันไป “อ๊ะ!!!!” นั้นพวกที่ทำร้ายปอนด์นี่ มันมากัน 3 คน พวกนั้นจับฉันขึ้นรถตู้ไป “โอ๊ย!!! แกปล่อยฉันน่ะ ไปคนบ้า” ฉันดิ่นไปดิ่นมา
เพี้ย!!!! ( ผู้ชายคนนึงตบฉัน ) “ต้องอย่างนี้ซิ ถึงจะหยุด พูดดีๆไม่ชอบ”
เอี๊ยด….ด…….. ( รถจอดทำไมอ่ะ )
“เฮ้ย!! ยังไม่ถึงเลย มึงหยุดทำไมว่ะ” ไอ้คนที่ตบฉันพูดขึ้น
“มีรถมอเตอร์ไซร์ล้ม ขวางทางอยู่ ไปไม่ได้เลย” คนขับรถพูด
“เฮ้ย! ไอ้พอง มึงลงไปดูดิ” แล้วคนที่ชื่อพองก็ลงรถไปดู แล้ว แขวก!!! ( ถูกฟันเข้าที่หลัง ต่อหน้าต่อตาฉัน และพวกที่จับฉันมา ผู้ชายคนนี้ถือมีดสปาต้า ใส่เสื้อคลุมสีดำ แล้วเอาหมวกปิดหน้าไม่ให้เห็นใบหน้าเลย แล้วเขาก็บุกเดียวเข้ามาในรถและฟันที่หน้าอกของคนที่ตบหน้าฉัน ส่วนคนขับรถควักปืนออกมาได้ทัน และจะยิง แต่!!! ผู้ชายเสื้อคลุมใช้มีดอย่างชำนาญ ปาไปที่ชายคนนั้นแล้วเดินไปหยิบมีดที่ปักคาหน้าอกอยู่ มันเป็นภาพที่ไม่น่าดูซะเท่าไรเลย และชายคนนั้นก็จับมือฉันให้ฉันลงจากรถ แต่ฉันยังกลัวเขาอยู่เลย เขาฆ่าคนไปตั้ง 3 คน โดยเย็นชานั้นหรือ
//--// เท่ร์อ่ะ ชายชุดดำอ่ะน้อ อยากรู้ว่าเป็นใคร ติดตามกันต่อตอน 25 ล่ะ มันส์จัง<< ชมซะเอง//--//
หายใจออก~~~~ ก็เป็นเธอ~~~~ (นี่คือเสียงโทรศัพท์ของฉันเอง)
“ ว่างัยเหรอ กอล์ฟ”
“กาเหว่า หายไปไหนมา รู้มั้ยคิดถึงมากเลย เป็นห่วงด้วย”
“คิคิ จ้าาา กาเหว่าดีใจจัง กอล์ฟคิดถึงกาเหว่าด้วย ดีใจที่สุดเลยยยยย”
“อย่าเล่นซิ หายไปไหน”
“ก็ไม่ได้ไปไหนหรอก กาเหว่าแค่ไปนอนโรงพยาบาลมาน่ะ”
“แล้วเป็นอาราย หายดีรึยัง”
ฉันยิ้มๆ “แค่ถูกลูกหลงโดนยิงเชียวๆอะ ไม่เป็นอารายมาก ไม่ต้องเป็นห่วงนะ”
“ไม่ให้เป็นห่วงได้งัย กาเหว่าเป็นอารายไป รู้มั้ยว่า กอล์ฟจะเสียใจขนาดไหน”
“ กอล์ฟ กาเหว่าขอบใจน่ะ นอกจากพี่พัฒ พ่อ แม่แล้ว มีกอล์ฟนี่เล่ะที่ดีกับกาเหว่า”
“อือ…กาเหว่าไม่เป็นอารายแล้วแน่นะ กอล์ฟจะไปหานะ “
“จ๊ะ กาเหว่าจะรอนะ” แล้วก็วางสายไป
สักพัก กอล์ฟ กะ ไมค์ก็มาบ้าน
“เห็นกาเหว่ายิ้มได้ แค่นี้ กอล์ฟก็หน้าตาชื่นบานแล้วววว” ไมค์แซวเรา 2 คน
เรา 3 คนคุยกันจนเย็นเลย แต่ฉันยังไม่บอกไมค์ และ กอล์ฟ หรอกว่าฉันรู้จักคนที่ชื่อปอนด์ ฉันยังไม่พร้อมที่จะบอกเลย อย่างงัยก็ไม่รู้ ไม่กล้าม้าง กอล์ฟ และ ไมค์ กลับบ้านไปแต่รอยยิ้มของเขา 2 คนยังตราตรึงอยู่ที่ความทรงจำฉันอยู่เลย เป็นรอยยิ้มที่น่ารักที่สุดเลย
ฉันเลยออกข้างนอกไปคนเดียว เดินดูไปมา และก็มาถึงร้านขายยาสมุนไพรจีน ฉันว่าคนในร้านต้องอ่านออกซักคนน่ะ เลยเดินเข้าไป
“ขอโทษค่ะ” ฉันยิ้มแย้มให้กับยายคนนึงที่เดินเข้ามาหาฉัน
“คัยเป็นอารายยยยหยอ หนู” ยายคนนี้พูดออกไปทางจีนน้อ แปลว่าต้องรู้อารายแน่เลย
“ไม่มีใครเป็นอารายหรอกค่ะ แค่…” (ฉันส่งจดหมายให้ดู) “ยายพอจะอ่านออกมั้ยค่ะ”
ยายมองดูก่อนจะหันมาทางฉัน อย่างยิ้มๆ “นี่มันลายมือเด็กนี่”
“เหรอค่ะ หนูก็ไม่รู้เหมือนกัน หนูอ่านไม่อกด้วยค่ะ แล้วเขียนว่าอะไรรึคะ”
“เขียนว่า……ถึง จางเจี้ยง อาเหมิงเองน่ะ จางเจี้ยงไปแล้ว เหมิงคงเหงาแย่เลย ไม่มีใครเล่นกับเหมิงเลย จะไปแล้ว เหมิงฝากสร้อยเส้นนี้ไว้ดูแลให้หน่อยได้มั้ย ดูแลให้ดีล่ะ เพราะเหมิงขอเงินป๋าปะตั้งนานกว่าจะได้เส้นนี้มา เหมิงจะคิดถึงจางเจี้ยงตลอดไป และเหมิงสัญญาว่าเราจะได้เจอกันอีก ถึงจางเจี้ยงจะอยู่สุดขอบฟ้า เหมิงจะตามไป เหมิงสัญญา เพราะเหมิงรักจางเจี้ยง รักนะ….. โอ้โห เป็นจดหมายเด็กๆ ที่มีความหมายดีจังน่ะ “
“ใช่ค่ะ” ฉันเหมอเลยเล่ะ ไม่รู้ว่าคนที่ชื่อ อาเหมิงจะใช่คนเดียวกับคนที่ชื่อ ปอนด์รึเปล่า แต่รู้สึกอิจฉาคนที่ชื่อ จางเจี้ยง อย่างงัยก็ไม่รู้
“หนู หนู” ยายสะกิดฉัน “คะ คะ คะ” ยายยื่นจดหมายให้
“ขอบคุณค่ะ ที่เสียเวลาให้หนู”
“ไม่เปงรายหรอกน่าาา “ และฉันก็เดินออกจากร้านเดินไปเรื่อยๆ
“ว่างัยจ๊ะ แม่สาวน้อยสุดสวย” นั้นเสียงผู้ชายจากด้านหลังฉัน ฉันหันไป “อ๊ะ!!!!” นั้นพวกที่ทำร้ายปอนด์นี่ มันมากัน 3 คน พวกนั้นจับฉันขึ้นรถตู้ไป “โอ๊ย!!! แกปล่อยฉันน่ะ ไปคนบ้า” ฉันดิ่นไปดิ่นมา
เพี้ย!!!! ( ผู้ชายคนนึงตบฉัน ) “ต้องอย่างนี้ซิ ถึงจะหยุด พูดดีๆไม่ชอบ”
เอี๊ยด….ด…….. ( รถจอดทำไมอ่ะ )
“เฮ้ย!! ยังไม่ถึงเลย มึงหยุดทำไมว่ะ” ไอ้คนที่ตบฉันพูดขึ้น
“มีรถมอเตอร์ไซร์ล้ม ขวางทางอยู่ ไปไม่ได้เลย” คนขับรถพูด
“เฮ้ย! ไอ้พอง มึงลงไปดูดิ” แล้วคนที่ชื่อพองก็ลงรถไปดู แล้ว แขวก!!! ( ถูกฟันเข้าที่หลัง ต่อหน้าต่อตาฉัน และพวกที่จับฉันมา ผู้ชายคนนี้ถือมีดสปาต้า ใส่เสื้อคลุมสีดำ แล้วเอาหมวกปิดหน้าไม่ให้เห็นใบหน้าเลย แล้วเขาก็บุกเดียวเข้ามาในรถและฟันที่หน้าอกของคนที่ตบหน้าฉัน ส่วนคนขับรถควักปืนออกมาได้ทัน และจะยิง แต่!!! ผู้ชายเสื้อคลุมใช้มีดอย่างชำนาญ ปาไปที่ชายคนนั้นแล้วเดินไปหยิบมีดที่ปักคาหน้าอกอยู่ มันเป็นภาพที่ไม่น่าดูซะเท่าไรเลย และชายคนนั้นก็จับมือฉันให้ฉันลงจากรถ แต่ฉันยังกลัวเขาอยู่เลย เขาฆ่าคนไปตั้ง 3 คน โดยเย็นชานั้นหรือ
//--// เท่ร์อ่ะ ชายชุดดำอ่ะน้อ อยากรู้ว่าเป็นใคร ติดตามกันต่อตอน 25 ล่ะ มันส์จัง<< ชมซะเอง//--//
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น