ลำดับตอนที่ #23
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : ของสำคัญของปอนด์
ในคืนนั้น มันเป็นคืนแปลกๆน้อ ฉันไม่เคยนอนที่อื่นเลย และกับผู้ชายด้วย เขินจัง @ * \\/ * @ เริ่มดึกฉันก็พลอนอนไป ตื่นขึ้นมา อ้า……..หิวจัง (ตื่นมาก็กินแล้ว เดี๋ยวอ้วนน่ะ) ฉันลุกไปที่นอน เพื่อไปดูว่าปอนด์ตื่นรึยัง
“อ้าว เขาไปไหนน่ะ” ฉันบ่นพึมพำพรางไปมาที่โต๊ะกับข้าว โอ้โห ที่โต๊ะมีข้าวต้มด้วย เอ๊ะมันมีกระดาษสีชมพูติดด้วยนี่ เขียนว่า
“ กินให้อิ่มน่ะ ฉันขอตัวไปทำธุระ อีกนานคงกลับ ไม่ต้อรอน่ะ จาก ปอนด์สุดหล่อ “
“เกิดมาไม่เห็นมีใครชมตัวเองได้ขนาดนี้เลย” ฉันยิ้มๆพรางคิดในใจว่า ( เขาก็หล่อเหมือนกันน่ะ)
ฉันนั่งกินจนอิ่มและฉันเป็นผู้หญิงที่ดีก็ต้องล้างจานใช่มะ เสร็จแล้วนึกเหรอว่าฉันจะกลับแน่ะ ฉันยังไม่กลับหรอก ขอเดินดูรอบห้องก่อนน่ะ ฉันเดินไปเดินมา จน มาสะดุ้ดตา ฉันเห็น รูปเด็กผู้หญิงคนนึงจูงมือกับเด็กผู้ชายอีกคน เด็ก 2 คนนี้น่าจะอายุ 5-6ขวบได้ ดูน่ารักดีจัง เด็ก 2 คนนี้คงเป็นแฟนกันแน่ตอนเด็กๆ ถึงจูงมือน่ารักได้ขนาดนี้ เอ๊ะ!!! ที่ที่เขาถ่ายอยู่ที่ไหนน่ะ ถึงได้ สวยจัง เป็นทุ่งหญ้าสีน้ำตาลอ่อน มันบรรยายไม่ได้เลย มันสวยจริงๆ และข้างรูปมี กล่องสีชมพูอยู่ ( เริ่มสงสัยว่า ปอนด์จะเป็นเกย์รึเปล่าน่ะ ถึงได้ชอบสีชมพูเนี้ย ) ขอดูหน่อยเหอะ เมื่อดูตกใจเลย ฉันเห็นของน่ารักๆ สำหรับเด็ก มากมายเลย ฉันหยิบ สร้อยรูปกาเขน ฝังเพรชปลอมออกมาก มันสวยจัง น่ารักดีด้วย และ ก็มีกระดาษสีชมพูอยู่ข้างๆกัน ฉันเปิดอ่าน ลายมือเด็กด้วย ตัวใหญ่จัง แหอะๆ ฉันอยากอ่านออกจัง แต่มีปัญหาที่ว่า ตัวที่เขียนนั้นมันเป็น ภาษา จีน นะซิ แย่จัง ฉันเลย แหะๆ ขอเหอะ ขโมยกระดาษนั้นไป ให้ใครที่รู้จักอ่าน แต่สร้อยฉันไม่ขโมยหรอก ฉันรู้ว่ามันต้องสำคัญแน่ๆเลย
ฉันออกมาจากห้องปอนด์แล้วเดินดึ่งกลับบ้าน ในชุดนักเรียนตัวเดิม
“ เมื่อคืนหายไปไหนมา” แม่ถามเมื่อเห็นฉันกลับมาบ้าน
“เออ……อ……คืน” ไม่รู้จะตอบอยางไงดี
“นี่กาเหว่า…แขนไปทำอารายมา” พี่พัฒดันมามองเห็นอีก แม่เลยจับแขนขึ้นมาดู
“กาเหว่า มันเกิดอารายขึ้น บอกแม่มาน่ะ รู้มั้ยแม่เป็นห่วงมากน่ะ แม่ไม่อยากเสียลูกไปอีกน่ะ”
“เฮ้อ!! หนูโดนลูกหลงจากพวกนักเลงตีกันน่ะ ลูกเลยไปทำแผลที่โรงพยาบาลเลยขอนอนที่โรงพยาบาลด้วยคืนนึงน่ะค่ะ” ฉันโกหกไป แต่ไม่เป็นไรหรอกฉันโกหกขาวนี่ เพื่อทำให้แม่สบายใจขึ้น ดูว่าพี่พัฒเขาไม่เชื่อฉันอย่างแรงเลยน่ะ ฉันเลยขอตัวขึ้นห้องไปพักผ่อน ส่วนแน่ะเชื่อสนิดเลย
“พี่ รู้น่ะ ว่าโกหกน่ะ พี่ไม่ใช่คนโง่น่ะ”
“พี่พัฒ หนูขอโทษ แต่หนูไม่รู้จะพูดอารายดี”
“ก็พูดความจริงงัย”
“ความจริงคือ หนูโดนลูกหลงจริงๆ เลยไปนอนค้างที่บ้านเพื่อน”
“เพื่อนคนไหน พี่โทรหาไปที่ทุกคนเลยน่ะ”
“พี่พัฒอยากให้หนูสบายใจมั้ยค่ะ พี่พัฒอย่าถามหนูเลยนะ” ฉันเลยเข้าไปกอดพี่พัฒ ให้เขาสบายใจ ว่าฉันไม่เป้นอะไรจริงๆ “พี่ แค่เป็นห่วงอ่ะ”
//---------// จบแว้ววววว ปอนด์น่ารักป่ะ เดี๋ยวต่อไปจะเป็นเรื่องซึ่งแล้ว อือ กอล์ฟ ไมค์ ขอแสดงน้อยหน่อยน่ะ ปอนด์จะเยอะหน่อย แค่ช่วงนี้เท่านั้น เดี๋ยว ทุกอย่างก็ลงตัวแล้ว รางน้ำค่ะ //--------//
“อ้าว เขาไปไหนน่ะ” ฉันบ่นพึมพำพรางไปมาที่โต๊ะกับข้าว โอ้โห ที่โต๊ะมีข้าวต้มด้วย เอ๊ะมันมีกระดาษสีชมพูติดด้วยนี่ เขียนว่า
“ กินให้อิ่มน่ะ ฉันขอตัวไปทำธุระ อีกนานคงกลับ ไม่ต้อรอน่ะ จาก ปอนด์สุดหล่อ “
“เกิดมาไม่เห็นมีใครชมตัวเองได้ขนาดนี้เลย” ฉันยิ้มๆพรางคิดในใจว่า ( เขาก็หล่อเหมือนกันน่ะ)
ฉันนั่งกินจนอิ่มและฉันเป็นผู้หญิงที่ดีก็ต้องล้างจานใช่มะ เสร็จแล้วนึกเหรอว่าฉันจะกลับแน่ะ ฉันยังไม่กลับหรอก ขอเดินดูรอบห้องก่อนน่ะ ฉันเดินไปเดินมา จน มาสะดุ้ดตา ฉันเห็น รูปเด็กผู้หญิงคนนึงจูงมือกับเด็กผู้ชายอีกคน เด็ก 2 คนนี้น่าจะอายุ 5-6ขวบได้ ดูน่ารักดีจัง เด็ก 2 คนนี้คงเป็นแฟนกันแน่ตอนเด็กๆ ถึงจูงมือน่ารักได้ขนาดนี้ เอ๊ะ!!! ที่ที่เขาถ่ายอยู่ที่ไหนน่ะ ถึงได้ สวยจัง เป็นทุ่งหญ้าสีน้ำตาลอ่อน มันบรรยายไม่ได้เลย มันสวยจริงๆ และข้างรูปมี กล่องสีชมพูอยู่ ( เริ่มสงสัยว่า ปอนด์จะเป็นเกย์รึเปล่าน่ะ ถึงได้ชอบสีชมพูเนี้ย ) ขอดูหน่อยเหอะ เมื่อดูตกใจเลย ฉันเห็นของน่ารักๆ สำหรับเด็ก มากมายเลย ฉันหยิบ สร้อยรูปกาเขน ฝังเพรชปลอมออกมาก มันสวยจัง น่ารักดีด้วย และ ก็มีกระดาษสีชมพูอยู่ข้างๆกัน ฉันเปิดอ่าน ลายมือเด็กด้วย ตัวใหญ่จัง แหอะๆ ฉันอยากอ่านออกจัง แต่มีปัญหาที่ว่า ตัวที่เขียนนั้นมันเป็น ภาษา จีน นะซิ แย่จัง ฉันเลย แหะๆ ขอเหอะ ขโมยกระดาษนั้นไป ให้ใครที่รู้จักอ่าน แต่สร้อยฉันไม่ขโมยหรอก ฉันรู้ว่ามันต้องสำคัญแน่ๆเลย
ฉันออกมาจากห้องปอนด์แล้วเดินดึ่งกลับบ้าน ในชุดนักเรียนตัวเดิม
“ เมื่อคืนหายไปไหนมา” แม่ถามเมื่อเห็นฉันกลับมาบ้าน
“เออ……อ……คืน” ไม่รู้จะตอบอยางไงดี
“นี่กาเหว่า…แขนไปทำอารายมา” พี่พัฒดันมามองเห็นอีก แม่เลยจับแขนขึ้นมาดู
“กาเหว่า มันเกิดอารายขึ้น บอกแม่มาน่ะ รู้มั้ยแม่เป็นห่วงมากน่ะ แม่ไม่อยากเสียลูกไปอีกน่ะ”
“เฮ้อ!! หนูโดนลูกหลงจากพวกนักเลงตีกันน่ะ ลูกเลยไปทำแผลที่โรงพยาบาลเลยขอนอนที่โรงพยาบาลด้วยคืนนึงน่ะค่ะ” ฉันโกหกไป แต่ไม่เป็นไรหรอกฉันโกหกขาวนี่ เพื่อทำให้แม่สบายใจขึ้น ดูว่าพี่พัฒเขาไม่เชื่อฉันอย่างแรงเลยน่ะ ฉันเลยขอตัวขึ้นห้องไปพักผ่อน ส่วนแน่ะเชื่อสนิดเลย
“พี่ รู้น่ะ ว่าโกหกน่ะ พี่ไม่ใช่คนโง่น่ะ”
“พี่พัฒ หนูขอโทษ แต่หนูไม่รู้จะพูดอารายดี”
“ก็พูดความจริงงัย”
“ความจริงคือ หนูโดนลูกหลงจริงๆ เลยไปนอนค้างที่บ้านเพื่อน”
“เพื่อนคนไหน พี่โทรหาไปที่ทุกคนเลยน่ะ”
“พี่พัฒอยากให้หนูสบายใจมั้ยค่ะ พี่พัฒอย่าถามหนูเลยนะ” ฉันเลยเข้าไปกอดพี่พัฒ ให้เขาสบายใจ ว่าฉันไม่เป้นอะไรจริงๆ “พี่ แค่เป็นห่วงอ่ะ”
//---------// จบแว้ววววว ปอนด์น่ารักป่ะ เดี๋ยวต่อไปจะเป็นเรื่องซึ่งแล้ว อือ กอล์ฟ ไมค์ ขอแสดงน้อยหน่อยน่ะ ปอนด์จะเยอะหน่อย แค่ช่วงนี้เท่านั้น เดี๋ยว ทุกอย่างก็ลงตัวแล้ว รางน้ำค่ะ //--------//
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น