Goofy&Mikie ดังนักรักซะเลย

ลำดับตอนที่ #22 : เสียงปืนที่ดังขึ้น

อยู่ดีๆ ฉันก็รู้สึกว่าปอนด์จะตกใจ ปอนด์จับมือฉันแน่นม๊ากมาก ฉันหันไปมองปอนด์แล้วมองตรงที่ปอนด์มองอยู่อย่างใจจดใจจ่อ 0_0^^^นั้นพวกที่ ทำร้ายปอนด์นี่  ปอนด์วิ่งไปทันทีโดยม่ฉันวิ่งตาม พวกนั้นวิ่งไล่มาติดๆ ฉันกับปอนด์วิ่งกันจนถึงขีดสุดเลย แล้วมือของฉันก็หลุดจากมือปอนด์ แล้วฉันก็ล้มลง

“กาหว่า  เป็นอารายมั้ย”

“ไม่  นายรีบหนีไป  มันต้องการนาย ไม่ใช่ฉัน”

“ไม่..เธอมากับฉัน เราต้องไปด้วยกัน” เมื่อพูดจบปอนด์รีบแบกฉันขึ้นหลังปอนด์  ตอนนี้ฉันรู้สึกดีขึ้นตั้งเยอะเลย ปอนด์คนที่ฉันไม่เคยรู้จักมาก่อน เขาดูแลฉันอย่างดีเลย ฉันมองกลับไปที่พวกนั้น เห็นพวกนั้นกำลังควักปืน

“ปืน!!” ฉันอุทานออกมาโดยไม่ตั้งใจ  จนปอนด์ได้ยินหันควับมาดู

………..ปั้ง!!!!!!!…………(ทุกอย่างเงียบหมด)

พร้อมทั้งเรา 2 คนล้มลง พวกนั้นรู้ตัวจึงวิ่งหนีกันหมด

“ กาเหว่า….กาเหว่า…”  เสียงปอนด์เรียกฉัน ฉันค่อยๆลืมตา มองปอนด์และสำรวจห้อง

“เรา……”  ฉันงง ฉันยังจำได้ฉันเห็นปอนด์ล้มลงและอยู่ๆก็มาที่นี้

“เราลอดแล้ว” ปอนด์ยิ้มๆให้

“คือ….ทำไมฉัน…..สลบ”

“ไม่ต้องพูดเลย ฟังไม่รู้เรื่อง  เดี๋ยวเล่าให้เอง คือว่า….กาเหว่าถูกยิงเชียวๆน่ะ นี่งัย” เขายกแขนฉัน

โอ๊ะ!!! “ฉันเจ็บน่ะ”

“โทษ…ไม่เป็นไรมากหรอก เหมือนมีดบาดเล็กน้อย ที่ฉันล้มลงไป เพื่อให้พวกมันคิดว่าเรานะถูกยิง   เป็นงัยความคิด  สุดยอดไปเลย”

“แล้วปอนด์เป็นอารายมั้ย”

“ไม่หรอกแค่ถลอกจากที่ล้มนิดหน่อย”

“รู้มั้ยปอนด์  ฉันคิดว่านายน่ะถูกยิง “

“โอ๊ย!!! อย่างปอนด์น่ะตายยากจะได้”

“แล้วจะบอกได้รึยังว่า ทำไมพวกนั้นถึงจะฆ่านายด้วย”

“…………” ปอนด์เปลี่ยนสีหน้าทันทีและกลับมาเป็นเหมือนเดิม  “ช่างมันเถอะ”

“ทำไมนายถึงไม่บอกฉันเล่ะ ” ฉันยังนอนอยู่บนเตียงปอนด์

“เออ…..อ…. คืนนี้ ถ้าไม่รังเกียจนอนบ้านฉันไปเลยน่ะ เนี้ย 4 ทุ่มแล้ว”  ฉันมองหน้าอย่างงอนๆ

“แล้วนายนอนไหนเล่ะ…”

“ฉันนอนบนเตียงกับเธองัย” ปอนด์ทำหน้าทะเล้นใส่

“บ้า”

“พูดเล่น เดี๋ยวนอนบนโซฟาก็ได้”  

(อือ คนเขียนลืมบอกไปว่า ปอนด์น่ะนอนหอ เด็กมีตังค์ก็เงี้ย)

*******------***** จอแว้ววววว ตอง 22 ให้กำลังใจคนแต่งด้วยน่ะ  รางน้ำเองค่ะ******------/*******