ลำดับตอนที่ #21
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : ความน่ารักของปอนด์
ในวันจันทร์
“นี่ นี่ เจ้าหญิง แสนสวยมากแล้ว…ว…..” เสียงพั้น ดังมาแต่ไกล
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก ป่ะ เข้าเรียนเถอะ” ฉันชวน
คาบพักกลางวัน
“เดี๋ยว เราเจอกันน่ะ” ใบเตย พั้น ดาว โบกมือให้
“จ๊ะ” ฉันเดินเล่นอยู่หน้าตึกโรงเรียนและฉันเจอ…..แม่สาวจอมหยิ่ง
“แหวะ….เหม็นน้ำคลำจัง” แพทและเพื่อนอีก 2 คน เดินแวะใส่ฉัน ( 3 คนนี้ยังไม่รู้เรื่องเลยแหะ)
“เธอน่าจะเจียมตัวไว้บ้างนะ อย่ามาซะเอ๊ะเดินเทียบฉัน ที่หลังหัดก้มหัวให้ฉันบ้าง” แล้ว 3 คนก็เดินจากไป
ฉันงงไปเลยแล้วเดินไปไม่สนใจ ไม่พูดกลับ ปล่อยให้พวกเขารู้กันเองดีกว่า (คงน่าซะใจมากกว่า)
“ดี กาเหว่า” นั้นเสียงปอนด์นี่ ฉันหันมองรอบๆเลย
“อยู่ นี่ อยู่ตรงกำแพง” ฉันหันไปเห็น ปอนด์กำลังปีนกำแพงอยู่
“นี่ นายกำลังทำอารายนะ” ปอนด์ปีนข้ามมาได้พอดี
“โอ้โห เธออยู่โรงเรียนใหญ่เชียวน่ะ นี่ ฉันเกือบตายเลย กว่าจะหาโรงเรียนเธอเจอ”
“ทำไมเล่ะ ฉันว่าโรงเรียนฉันหาง่ายออก”
“มันก็ใช่ แต่ตอนที่เราเจอกัน ฉันลืมถามเธอว่าเธออยู่โรงเรียนไหนน่ะซิ ฉันก็โง่จริงๆ”
“อือ..คิคิ…นี่ โรงเรียนฉันไม่อนุญาติให้คนอื่นเข้ามานะ นายรีบออกไปเลยนะ”
“อาราย กาเหว่า ฉันอุตสาห์มาหาเธอนะ”
“ฉันรู้แล้ว..ว… “ ฉันมองไปมองมา “ตาย!!! มีคนมา” ฉันหันกลับไปมอปอนด์อีกครั้ง เขาหายไปแล้ว
“นี่…มิส วรรณรุณี เธอมาทำอารายที่ตรงกำแพงจ๊ะ เธอจะโดดเรียนรึ”
“เปล่าค่ะ….หนูไม่ได้โดดนะค่ะ” ฉันรีบปฏิเสธแล้วหนีออกจากที่นั้นทันที
เลิกเรียน
“พั้น ดาว ใบเตยฉันไปน่ะ”
“อ้าว ไม่มีรถเบณ์ซมารับเหรอ” พั้นพูดขึ้นมา
“เอาเหอะน่า….” ฉันยิ้มๆพรางคิดเหมือนกัน
ถ้าวันไหนฉันไม่ได้ยินเสียงกรี๊ดจากพวกที่ชอบไมค์น่ะฉันคงกลับบ้านไม่ได้แหง่เลย ฉันเดินก้มหน้ายิ้มๆ คิดอารายไปเลื่อยเปลื่อย หมับ!!! (เสียงจับมือ อย่าตกใจ)
“แหม….เดินผ่านไม่คิดจะทักทายเลยเหรอ”
“ปอนด์ ฉันคิดว่านายจะกลับไปแล้วน่ะ”
“ไม่หรอก ฉันรอเธอตั้งแต่เมื่อกลางวัน จน เธอเลิกเรียนแล้วเนี้ย….อีกอย่างข้าวก็ยังไม่ได้กินเลย”
“เหรอ…น่าจงจาร” * \\/ *
ปอนด์พาฉันมานั่งกินข้าวที่ร้าน หมูย่างกาหลี และตอนนี้ฝนก็กำลังตกด้วย ฉันขอบอกตรงๆเลยว่า หนุ่งคนนี้มีเสน่ห์ด้านรอยยิ้มที่สุดเลย ทานไปทานมา ก็ตกเข้าไป 6 โมง ฝนหายตกพอดี เวลาที่ฉันยิ้มง่ายนั้นผ่านไปเร็วมาก
“ฉันไปส่งเธอน่ะ”
“นายรู้จักบ้านฉันเหรอ”
“ก็ครั้งนั้นงัย ฉันไปส่งเธอที่บ้านนี่ ใช่ ฉันจะพูดเรื่องนี่พอดีเลย ฉันไปหาเธอที่บ้านด้วย แต่ไม่มีใครอยู่เลย”
“ฉันย้ายบ้านแล้ว”
“อ้าวเหรอ “
เราเดินไปด้วยกัน…จนถึงซอยบ้านตึกเก่าๆ มันคล้ายกับบ้านตึกของจีนน่ะ
***** นี่ต้องอ่านต่อน่ะ มีคนจะฆ่าปอนด์ด้วย อ่านต่อตอนที่ 22 เล่ะ *****
“นี่ นี่ เจ้าหญิง แสนสวยมากแล้ว…ว…..” เสียงพั้น ดังมาแต่ไกล
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก ป่ะ เข้าเรียนเถอะ” ฉันชวน
คาบพักกลางวัน
“เดี๋ยว เราเจอกันน่ะ” ใบเตย พั้น ดาว โบกมือให้
“จ๊ะ” ฉันเดินเล่นอยู่หน้าตึกโรงเรียนและฉันเจอ…..แม่สาวจอมหยิ่ง
“แหวะ….เหม็นน้ำคลำจัง” แพทและเพื่อนอีก 2 คน เดินแวะใส่ฉัน ( 3 คนนี้ยังไม่รู้เรื่องเลยแหะ)
“เธอน่าจะเจียมตัวไว้บ้างนะ อย่ามาซะเอ๊ะเดินเทียบฉัน ที่หลังหัดก้มหัวให้ฉันบ้าง” แล้ว 3 คนก็เดินจากไป
ฉันงงไปเลยแล้วเดินไปไม่สนใจ ไม่พูดกลับ ปล่อยให้พวกเขารู้กันเองดีกว่า (คงน่าซะใจมากกว่า)
“ดี กาเหว่า” นั้นเสียงปอนด์นี่ ฉันหันมองรอบๆเลย
“อยู่ นี่ อยู่ตรงกำแพง” ฉันหันไปเห็น ปอนด์กำลังปีนกำแพงอยู่
“นี่ นายกำลังทำอารายนะ” ปอนด์ปีนข้ามมาได้พอดี
“โอ้โห เธออยู่โรงเรียนใหญ่เชียวน่ะ นี่ ฉันเกือบตายเลย กว่าจะหาโรงเรียนเธอเจอ”
“ทำไมเล่ะ ฉันว่าโรงเรียนฉันหาง่ายออก”
“มันก็ใช่ แต่ตอนที่เราเจอกัน ฉันลืมถามเธอว่าเธออยู่โรงเรียนไหนน่ะซิ ฉันก็โง่จริงๆ”
“อือ..คิคิ…นี่ โรงเรียนฉันไม่อนุญาติให้คนอื่นเข้ามานะ นายรีบออกไปเลยนะ”
“อาราย กาเหว่า ฉันอุตสาห์มาหาเธอนะ”
“ฉันรู้แล้ว..ว… “ ฉันมองไปมองมา “ตาย!!! มีคนมา” ฉันหันกลับไปมอปอนด์อีกครั้ง เขาหายไปแล้ว
“นี่…มิส วรรณรุณี เธอมาทำอารายที่ตรงกำแพงจ๊ะ เธอจะโดดเรียนรึ”
“เปล่าค่ะ….หนูไม่ได้โดดนะค่ะ” ฉันรีบปฏิเสธแล้วหนีออกจากที่นั้นทันที
เลิกเรียน
“พั้น ดาว ใบเตยฉันไปน่ะ”
“อ้าว ไม่มีรถเบณ์ซมารับเหรอ” พั้นพูดขึ้นมา
“เอาเหอะน่า….” ฉันยิ้มๆพรางคิดเหมือนกัน
ถ้าวันไหนฉันไม่ได้ยินเสียงกรี๊ดจากพวกที่ชอบไมค์น่ะฉันคงกลับบ้านไม่ได้แหง่เลย ฉันเดินก้มหน้ายิ้มๆ คิดอารายไปเลื่อยเปลื่อย หมับ!!! (เสียงจับมือ อย่าตกใจ)
“แหม….เดินผ่านไม่คิดจะทักทายเลยเหรอ”
“ปอนด์ ฉันคิดว่านายจะกลับไปแล้วน่ะ”
“ไม่หรอก ฉันรอเธอตั้งแต่เมื่อกลางวัน จน เธอเลิกเรียนแล้วเนี้ย….อีกอย่างข้าวก็ยังไม่ได้กินเลย”
“เหรอ…น่าจงจาร” * \\/ *
ปอนด์พาฉันมานั่งกินข้าวที่ร้าน หมูย่างกาหลี และตอนนี้ฝนก็กำลังตกด้วย ฉันขอบอกตรงๆเลยว่า หนุ่งคนนี้มีเสน่ห์ด้านรอยยิ้มที่สุดเลย ทานไปทานมา ก็ตกเข้าไป 6 โมง ฝนหายตกพอดี เวลาที่ฉันยิ้มง่ายนั้นผ่านไปเร็วมาก
“ฉันไปส่งเธอน่ะ”
“นายรู้จักบ้านฉันเหรอ”
“ก็ครั้งนั้นงัย ฉันไปส่งเธอที่บ้านนี่ ใช่ ฉันจะพูดเรื่องนี่พอดีเลย ฉันไปหาเธอที่บ้านด้วย แต่ไม่มีใครอยู่เลย”
“ฉันย้ายบ้านแล้ว”
“อ้าวเหรอ “
เราเดินไปด้วยกัน…จนถึงซอยบ้านตึกเก่าๆ มันคล้ายกับบ้านตึกของจีนน่ะ
***** นี่ต้องอ่านต่อน่ะ มีคนจะฆ่าปอนด์ด้วย อ่านต่อตอนที่ 22 เล่ะ *****
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น