ลำดับตอนที่ #19
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : คำสารภาพผิด (ความฝันที่เป็นจริง)
ต่อๆๆๆๆเลยน่ะ
“สวัสดีค่ะ ดิฉันดีใจอย่างมาก ที่ได้ครบรอบวันเกิดตัวเอง แหม..ดิฉันไม่อยากค่อยเลยว่าดิฉันอายุเท่าไร มันมากจนนับไม่ได้เลยค่ะ -_- และยิ่งดีใจมากขึ้นด้วยเมื่อดิฉัน ได้พบลูกของดิฉัน “ ฉันตั้งใจฟังมาก มันคงสนุกน่าดูเลย
“ดิฉันกับลูก เรา 2 คน ถูกพลักพรางจากกันตั้ง 16 ปี ตั้งแต่ลูกยังเป็นเด็กทารก ในระยะ 16 ปีที่ผ่านมาดิฉันตามหาลูกแทบชีวิตจะหาไม่ ดิฉันไปหาที่ไกลๆ จนไม่มองที่ใกล้เลย จริงๆลูกไม่ได้ห่างดิฉันไปไกลเลย เพียงแต่ดิฉันหาไม่เจอเท่านั้น ดิฉันเพิ่งจะเห็นลูกก็เมื่อกี้นี่เองค่ะ แต่ลูกของดิฉันซิค่ะ ยังไม่รู้เลยว่าดิฉันเป็นแม่เขา มีคนถามว่ารู้ได้งัยว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของดิฉัน ดิฉันตอบกลับไปเลยว่า มีญาติของคนที่ขโมยไป มาบอกกับดิฉันโดยตรง ที่เขามาบอกนั้นก็เพราะว่า เขาไม่อยากเห็นลูกดิฉันต้องลำบากหาข้าวเลี้ยงท้องด้วยตัวเอง เขาลำบากมาก และเป็นเด็กที่มีความดี และความอดทนสูงมากด้วย ดิฉันได้ยินอย่างนั้นแล้วน้ำตาเกือบล่วงเลยค่ะ ดิฉันก็เลยเอาเส้นผมเด็กคนนั้นไปตรวจ ผลออกมาว่า ใช่ เด็กคนนั้นเป็นลูกของดิฉันจริง ดีฉันไม่นึกเลยว่า ฟ้าจะบรรดานเด็กดีคนนี้เป็นลูกแท้ๆของดิฉัน ดิฉันอยากยืนยันมากกว่านี้ โดนการเอาญาติของคนที่ขโมยลูกดิฉันไปมายืนยัน”
อารายกันนั้น “ ป้าแมว “เสียงของฉันหลุดไปโดยไม่รู้ตัว
“สวัสดีค่ะ ฉันแมว เป็นคนเลี้ยงดูลูกสาวของคุณหญิงมา เลี้ยงเขาตอนเด็ก ดิฉันสงสารมากที่….คุณหนู…(ป้าแมวตัดสินใจเรียกอย่างนั้น) (ฉันน้ำตาคลอ) ต้องลำบากอย่างนักเพื่อเลี้ยงดูคนพิการคนที่ คุณหนูเรียกว่าแม่ แต่มันไม่ใช่เลย คนนั้นไม่ใช่แม่ แต่เป็นพี่เลี้ยงเด็ก ที่ขโมยคุณหนูมา พี่เลี้ยงเด็กคนนี้มีความรักต่อคุณหนูมากจนเกินไป จนตัดสินใจทำอะไรชั่ว ชั่ว ลงไป……คุณหนู (ป้าแมวมองลงมาที่ฉัน) ต่อไปนี้ ขอให้คุณหนูมีความสุขสักทีนะคะ “ ฉันเริ่มร้องไห้อย่างหนักเลย ป้าแมววิ่งเข้ามากอดฉัน ฉันรู้สึกไม่โกรธไม่เกียจเลยซักนิด ทั้งๆที่เขารวมกันทำให้ฉันเป็นแบบนี้ คุณหญิงเดินลงมา ขอกอดฉัน ฉันก็ให้กอด ฉันพรางนึกไปถึงตอนเด็กที่ฉันกับพี่พัฒเล่นๆกัน ตอนนั้นพี่พัฒพูดว่า “กาเหว่าเล่นเป็นองค์หญิงน่ะ พี่เล่นเป็นองครักษ์ แม่เคยบอกว่า กาเหว่าเป็นเจ้าหญิงมาจากเมืองไกล แต่ถูกนางมารร้ายลักพาตัวมา กาเหว่าเลยต้องลำบากมาก แต่ไม่เป็นไร พี่คนนี้จะเป็นองครักษ์ช่วนเหลือองค์หญิงเอง องครักษ์คนนี้จะปกป้องเจ้าหญิงให้ถึงที่สุด” เมื่อนึกทีไร ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันเป็นเรื่องจริง ในคืนนี้ทุกคนรู้แล้วว่าใครคือ ลูกของคุณหญิง อัมพรวดี ลูกสาวคนนั้นก็คือ ฉันนั้นเอง และคืนนี้ฉันขอตัวกลับไปที่บ้านเก่าหลังน้อยไปบอกพี่พัฒ พี่พัฒบอกว่า
“ รู้แล้ว รู้มาตั้งนานแล้ว ป้าแมวเคยบอกพี่ครั้งนึง พี่เลยต้องปกป้อง คุณหนูงัย”
“พี่พัฒ!!!” ฉันเข้าโอบกอด พี่พัฒเกะมือฉันออกแล้วพูดกับฉันอย่างไม่เชื่อสายตา
“ต่อไปนี้ ไม่ต้องโอบกอดผมแล้วน่ะ ผมไม่ใช่ พี่ชายของคุณ ผมคือคนที่มีหน้าที่ปกป้องคุณ ดังเช่นองครักษ์”
“ไม่ ไม่ พี่พัฒคือพี่ชายของหนู”
“ผม ไม่ใช่”
“ใช่”
“เฮ้อ!!! ฟังน่ะ ผมคือลูกติดพ่อมา ผมไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกัน เราไม่ใช่ญาติ ไม่ใช่พี่ ไม่ใช่น้อง”
“แต่….ถ้าพี่พัฒไม่ไป หนูก็ไม่ไป หนูจะเป็นกาเหว่าคนเดิม”
“ไม่ ..กาเหว่า กาเหว่ต้องเชื่อพี่ ทางนั้นมีพร้อมทุกอย่าง แต่พี่ไม่มีอารายเลย”
“ไม่ ไม่ ไม่ กาเหว่าไม่ฟัง พี่พัฒต้องไปกับหนู”
“ใช่…บ้านจะสมบูรณ์ได้ต้องมี พ่อ แม่ พี่ น้อง” คุณหญิงพูดขึ้นมากแอบฟังอยู่มาตั้งนาน
“พัฒ มีส่วนเกี่ยวข้องกับเราโดยตรง พัฒคือพี่ชายของกาเหว่า และเป็นลูกชายของฉัน”
“แต่……” พี่พัฒพยายามค้าน
“ไม่มีแต่ พัฒจะต้องเรียนนะลูก” พี่พัฒอยากเรียกมาก คิดอยู่นานจนตอบไปว่า
“ขอบคุณครับ”
++++++++ โอ้โห จบไปอีกเล่ะ ตอน 19 ต่อไปตอนที่ 25 ไม่ใช่ 20 อือ อ่านกันให้จบเล่ะ+++++
“สวัสดีค่ะ ดิฉันดีใจอย่างมาก ที่ได้ครบรอบวันเกิดตัวเอง แหม..ดิฉันไม่อยากค่อยเลยว่าดิฉันอายุเท่าไร มันมากจนนับไม่ได้เลยค่ะ -_- และยิ่งดีใจมากขึ้นด้วยเมื่อดิฉัน ได้พบลูกของดิฉัน “ ฉันตั้งใจฟังมาก มันคงสนุกน่าดูเลย
“ดิฉันกับลูก เรา 2 คน ถูกพลักพรางจากกันตั้ง 16 ปี ตั้งแต่ลูกยังเป็นเด็กทารก ในระยะ 16 ปีที่ผ่านมาดิฉันตามหาลูกแทบชีวิตจะหาไม่ ดิฉันไปหาที่ไกลๆ จนไม่มองที่ใกล้เลย จริงๆลูกไม่ได้ห่างดิฉันไปไกลเลย เพียงแต่ดิฉันหาไม่เจอเท่านั้น ดิฉันเพิ่งจะเห็นลูกก็เมื่อกี้นี่เองค่ะ แต่ลูกของดิฉันซิค่ะ ยังไม่รู้เลยว่าดิฉันเป็นแม่เขา มีคนถามว่ารู้ได้งัยว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของดิฉัน ดิฉันตอบกลับไปเลยว่า มีญาติของคนที่ขโมยไป มาบอกกับดิฉันโดยตรง ที่เขามาบอกนั้นก็เพราะว่า เขาไม่อยากเห็นลูกดิฉันต้องลำบากหาข้าวเลี้ยงท้องด้วยตัวเอง เขาลำบากมาก และเป็นเด็กที่มีความดี และความอดทนสูงมากด้วย ดิฉันได้ยินอย่างนั้นแล้วน้ำตาเกือบล่วงเลยค่ะ ดิฉันก็เลยเอาเส้นผมเด็กคนนั้นไปตรวจ ผลออกมาว่า ใช่ เด็กคนนั้นเป็นลูกของดิฉันจริง ดีฉันไม่นึกเลยว่า ฟ้าจะบรรดานเด็กดีคนนี้เป็นลูกแท้ๆของดิฉัน ดิฉันอยากยืนยันมากกว่านี้ โดนการเอาญาติของคนที่ขโมยลูกดิฉันไปมายืนยัน”
อารายกันนั้น “ ป้าแมว “เสียงของฉันหลุดไปโดยไม่รู้ตัว
“สวัสดีค่ะ ฉันแมว เป็นคนเลี้ยงดูลูกสาวของคุณหญิงมา เลี้ยงเขาตอนเด็ก ดิฉันสงสารมากที่….คุณหนู…(ป้าแมวตัดสินใจเรียกอย่างนั้น) (ฉันน้ำตาคลอ) ต้องลำบากอย่างนักเพื่อเลี้ยงดูคนพิการคนที่ คุณหนูเรียกว่าแม่ แต่มันไม่ใช่เลย คนนั้นไม่ใช่แม่ แต่เป็นพี่เลี้ยงเด็ก ที่ขโมยคุณหนูมา พี่เลี้ยงเด็กคนนี้มีความรักต่อคุณหนูมากจนเกินไป จนตัดสินใจทำอะไรชั่ว ชั่ว ลงไป……คุณหนู (ป้าแมวมองลงมาที่ฉัน) ต่อไปนี้ ขอให้คุณหนูมีความสุขสักทีนะคะ “ ฉันเริ่มร้องไห้อย่างหนักเลย ป้าแมววิ่งเข้ามากอดฉัน ฉันรู้สึกไม่โกรธไม่เกียจเลยซักนิด ทั้งๆที่เขารวมกันทำให้ฉันเป็นแบบนี้ คุณหญิงเดินลงมา ขอกอดฉัน ฉันก็ให้กอด ฉันพรางนึกไปถึงตอนเด็กที่ฉันกับพี่พัฒเล่นๆกัน ตอนนั้นพี่พัฒพูดว่า “กาเหว่าเล่นเป็นองค์หญิงน่ะ พี่เล่นเป็นองครักษ์ แม่เคยบอกว่า กาเหว่าเป็นเจ้าหญิงมาจากเมืองไกล แต่ถูกนางมารร้ายลักพาตัวมา กาเหว่าเลยต้องลำบากมาก แต่ไม่เป็นไร พี่คนนี้จะเป็นองครักษ์ช่วนเหลือองค์หญิงเอง องครักษ์คนนี้จะปกป้องเจ้าหญิงให้ถึงที่สุด” เมื่อนึกทีไร ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันเป็นเรื่องจริง ในคืนนี้ทุกคนรู้แล้วว่าใครคือ ลูกของคุณหญิง อัมพรวดี ลูกสาวคนนั้นก็คือ ฉันนั้นเอง และคืนนี้ฉันขอตัวกลับไปที่บ้านเก่าหลังน้อยไปบอกพี่พัฒ พี่พัฒบอกว่า
“ รู้แล้ว รู้มาตั้งนานแล้ว ป้าแมวเคยบอกพี่ครั้งนึง พี่เลยต้องปกป้อง คุณหนูงัย”
“พี่พัฒ!!!” ฉันเข้าโอบกอด พี่พัฒเกะมือฉันออกแล้วพูดกับฉันอย่างไม่เชื่อสายตา
“ต่อไปนี้ ไม่ต้องโอบกอดผมแล้วน่ะ ผมไม่ใช่ พี่ชายของคุณ ผมคือคนที่มีหน้าที่ปกป้องคุณ ดังเช่นองครักษ์”
“ไม่ ไม่ พี่พัฒคือพี่ชายของหนู”
“ผม ไม่ใช่”
“ใช่”
“เฮ้อ!!! ฟังน่ะ ผมคือลูกติดพ่อมา ผมไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกัน เราไม่ใช่ญาติ ไม่ใช่พี่ ไม่ใช่น้อง”
“แต่….ถ้าพี่พัฒไม่ไป หนูก็ไม่ไป หนูจะเป็นกาเหว่าคนเดิม”
“ไม่ ..กาเหว่า กาเหว่ต้องเชื่อพี่ ทางนั้นมีพร้อมทุกอย่าง แต่พี่ไม่มีอารายเลย”
“ไม่ ไม่ ไม่ กาเหว่าไม่ฟัง พี่พัฒต้องไปกับหนู”
“ใช่…บ้านจะสมบูรณ์ได้ต้องมี พ่อ แม่ พี่ น้อง” คุณหญิงพูดขึ้นมากแอบฟังอยู่มาตั้งนาน
“พัฒ มีส่วนเกี่ยวข้องกับเราโดยตรง พัฒคือพี่ชายของกาเหว่า และเป็นลูกชายของฉัน”
“แต่……” พี่พัฒพยายามค้าน
“ไม่มีแต่ พัฒจะต้องเรียนนะลูก” พี่พัฒอยากเรียกมาก คิดอยู่นานจนตอบไปว่า
“ขอบคุณครับ”
++++++++ โอ้โห จบไปอีกเล่ะ ตอน 19 ต่อไปตอนที่ 25 ไม่ใช่ 20 อือ อ่านกันให้จบเล่ะ+++++
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น