ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ขาพิคาดกับชายลึกลับ
เวลา 18.10 นาที
ฉันล้มไปเลย ขาของเขาแข็งมาก เหมือนเขาเตะฉันอย่างงัยก็ไม่รู้ (ฉันไม่ใช่ลูกบอลนะฟ่ะ) ไม่ใช่เขาไม่ล้มน่ะ เขาเหมือนหกขล้มเลย
“ นี่เธอ ไม่มีที่นั่งเหรอ ทำไมมานั่งตรงนี้” 0_0^^^ อารายว่ะ เขาวิ่งมาชนฉันแท้ๆ ( แต่หน้าเขาคุ้นๆจัง)
“นี่” ฉันยืนขึ้นประจันหน้าเขา “นายนั้นเหล่ะ อยู่ดีๆ มาเตะฉัน ล้มเลย”
“ก็เธอเกะกะเองนี่”
“นี่…นาย นายนั้นเละผิด”
“เฮ้ย!!!! มันอยู่นั้น……” เสียงผู้ชายกลุ่มหนึ่งพูดดังขึ้น ฉันงงเล็กน้อย เพราะพวกเขาชี้มาทางฉันนี่ ระหว่างที่ งง อยู่นั้น พวกนั้น วิ่งมาทางฉัน…0_0^^^ ฮ้าว วิ่งผ่านฉันนี่ ตกใจหมดเลย แต่!!!! อ้าวแล้วเขาคนนั้นไปไหนแล้วอ่ะ
สงสัย ว่า….พวกนั้นจะหาฆ่าเขา อารายน่ะ ฆ่าเลยเหรอ ฉันวิ่งตามไปเลย แล้วฉันก็หยุด ตามพวกนั้น
“มันไปไหนแล้วน่ะ” พวกนั้นพูดขึ้น “เฮ้อ!!!เขาคงลอดตายแล้วน่ะ” ฉันบ่น อุ๊ป!!!
ฉันถูกปิดปากแล้วลากไปยังซอยเล็กๆของตึก
“ปล่อย น่ะ ๆ ปล่อยฉัน”
“เงียบๆซิ เดี๋ยวพวกนั้นได้ยิน” ฉันหันมา “นี่นาย”
“ใช่…เธอตามฉันมาทำไม”
“ก็…มาดูศพนายงัย” “นี่เธอ” ซอยมันเล็กม๊ากมากเลย เราแออัดกันอยู่ 2 คน แทบเบียดก็ว่าได้
เวลานั้น ก็มืด อยู่พอตัว มีแค่แสงไฟ สลัวๆ เอง สายตาเขามงฉันตลอดเลย ตอนนี้ฉันหมือนโดนมนต์สะกด
ฉันอยู่ตรงหน้าอกเขา เขาก้มลงมาจะจูบฉันแล้ววววววว
“เออ….พวกมันไปแล้วเหล่ะ” ฉันปัดหน้าเดินออกจากซอย
“บ้านเธออยู่ไหนเหรอ ฉันจะเดินไปส่ง”
“ไม่ต้องหรอก ฉันเดินกลับบ้านเองได้”
“มันดึกแล้วน่ะ” แล้วเขาก็จับมือฉัน เดินไป
“นายรู้เหรอ ว่าบ้านฉันอยู่ที่ไหนอ่ะ เดินนำหน้าเชียว”
“เธอก็บอกมาซิ” แล้วฉันก็บอกทาง เรา 2 คนคุยกันตลอดทาง เราได้รู้จักกันมากขึ้น เขาชื่อว่า ปอนด์ อายุ เท่าๆกับกอล์ฟเลย เขาจะขึ้นมหาลัยแล้ว สาเหตุที่เขาถูกวิ่งไล่ ก็เพราะ …..ปอนด์ให้เหตุผลว่า พวกนั้นอิฉาในความหล่อเขา แหวะๆๆๆๆๆ ฉันอยากจะอวก
------+++----- จบแล้วตอนที่ 16 ต่อไป 17 แล้วววววว โอ้โหแต่งเก่งจัง ให้กำลังใจตัวเอง---+++ ---
ฉันล้มไปเลย ขาของเขาแข็งมาก เหมือนเขาเตะฉันอย่างงัยก็ไม่รู้ (ฉันไม่ใช่ลูกบอลนะฟ่ะ) ไม่ใช่เขาไม่ล้มน่ะ เขาเหมือนหกขล้มเลย
“ นี่เธอ ไม่มีที่นั่งเหรอ ทำไมมานั่งตรงนี้” 0_0^^^ อารายว่ะ เขาวิ่งมาชนฉันแท้ๆ ( แต่หน้าเขาคุ้นๆจัง)
“นี่” ฉันยืนขึ้นประจันหน้าเขา “นายนั้นเหล่ะ อยู่ดีๆ มาเตะฉัน ล้มเลย”
“ก็เธอเกะกะเองนี่”
“นี่…นาย นายนั้นเละผิด”
“เฮ้ย!!!! มันอยู่นั้น……” เสียงผู้ชายกลุ่มหนึ่งพูดดังขึ้น ฉันงงเล็กน้อย เพราะพวกเขาชี้มาทางฉันนี่ ระหว่างที่ งง อยู่นั้น พวกนั้น วิ่งมาทางฉัน…0_0^^^ ฮ้าว วิ่งผ่านฉันนี่ ตกใจหมดเลย แต่!!!! อ้าวแล้วเขาคนนั้นไปไหนแล้วอ่ะ
สงสัย ว่า….พวกนั้นจะหาฆ่าเขา อารายน่ะ ฆ่าเลยเหรอ ฉันวิ่งตามไปเลย แล้วฉันก็หยุด ตามพวกนั้น
“มันไปไหนแล้วน่ะ” พวกนั้นพูดขึ้น “เฮ้อ!!!เขาคงลอดตายแล้วน่ะ” ฉันบ่น อุ๊ป!!!
ฉันถูกปิดปากแล้วลากไปยังซอยเล็กๆของตึก
“ปล่อย น่ะ ๆ ปล่อยฉัน”
“เงียบๆซิ เดี๋ยวพวกนั้นได้ยิน” ฉันหันมา “นี่นาย”
“ใช่…เธอตามฉันมาทำไม”
“ก็…มาดูศพนายงัย” “นี่เธอ” ซอยมันเล็กม๊ากมากเลย เราแออัดกันอยู่ 2 คน แทบเบียดก็ว่าได้
เวลานั้น ก็มืด อยู่พอตัว มีแค่แสงไฟ สลัวๆ เอง สายตาเขามงฉันตลอดเลย ตอนนี้ฉันหมือนโดนมนต์สะกด
ฉันอยู่ตรงหน้าอกเขา เขาก้มลงมาจะจูบฉันแล้ววววววว
“เออ….พวกมันไปแล้วเหล่ะ” ฉันปัดหน้าเดินออกจากซอย
“บ้านเธออยู่ไหนเหรอ ฉันจะเดินไปส่ง”
“ไม่ต้องหรอก ฉันเดินกลับบ้านเองได้”
“มันดึกแล้วน่ะ” แล้วเขาก็จับมือฉัน เดินไป
“นายรู้เหรอ ว่าบ้านฉันอยู่ที่ไหนอ่ะ เดินนำหน้าเชียว”
“เธอก็บอกมาซิ” แล้วฉันก็บอกทาง เรา 2 คนคุยกันตลอดทาง เราได้รู้จักกันมากขึ้น เขาชื่อว่า ปอนด์ อายุ เท่าๆกับกอล์ฟเลย เขาจะขึ้นมหาลัยแล้ว สาเหตุที่เขาถูกวิ่งไล่ ก็เพราะ …..ปอนด์ให้เหตุผลว่า พวกนั้นอิฉาในความหล่อเขา แหวะๆๆๆๆๆ ฉันอยากจะอวก
------+++----- จบแล้วตอนที่ 16 ต่อไป 17 แล้วววววว โอ้โหแต่งเก่งจัง ให้กำลังใจตัวเอง---+++ ---
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น