ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : น้ำคลำ(ฉันจำทำให้เธอหลุดพ้นจากที่นี่ให้ได้)
“แล้วไมค์เล่ะ” กอล์ฟถามฉัน
ฉันหันกลับไปดู ไมค์ไม่อยู่แล้วว “เอ่อ..อ…ก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“แล้วกาเหว่าจะไปไหนอีกรึเปล่า”
“ก็คงต้องกลับบ้าน เพื่อทำใจก่อนไปพบแม่นายนะซิ”
“นั้นฉันไปส่งได้มะ ฉันอยากรู้จักบ้านเธอ”
“ได้ซิ ตามมา” อารมณ์กอล์ฟเปลี่ยนเร็วมากจนฉันเองแทบไม่รู้เลยว่ากอล์ฟ เป็นคนอย่างงัยกันแน่
แล้วเรา 2 คน ก็มาถึงที่บ้าน
“บรรยากาศไม่ค่อยดีหรอกน่ะ น้ำคลำน้ำเน่า เต็มไปหมดเลย” ฉันบอกพรางยิ้มๆให้รู้ว่าฉันไม่ได้น้อยใจตัวเองที่เป็นแบบนี้ กอล์ฟฟังไปมองสภาพแวดล้อมไป
“ฉันจะทำให้เธอหลุดพ้นจากที่นี้ให้ได้” กอล์พูด0-0^^^
ฉันเขินจัง ไม่เคยเห็นกอล์ฟพูดอย่างนี้กับฉันเลย สักนิดก็ไม่เคนเลย
“เนี้ยบ้านฉัน ประตูที่พุพังอย่างนี้มีฉันกับพี่เท่านั้นที่เปิดได้” กอล์ฟไม่พูด มองลูกเดียวเลย
“แม่จ้าาาา กาเหว่ากลับมาแย้ววววว แม่” ฉันมองรอบบ้าน แม่ แม่ แม่ไปไหนไม่อยู่ที่บ้าน ฉันวิ่งไปที่บ้านป้าแมว
“ป้าแมว ป้าแมว”
“………” เงียบไม่มีเสียงตอบรับ
“ลุงสงวน เห็นป้าแมวมั้นค่ะ แม่หนูด้วย”
*** ลุงสงวนคือคนที่อยู่บ้านตรงข้ามป้าแมว ลุงแกเป็นคนที่มีความรู้สึกที่ช้ากว่าคนอื่น แกชอบทำแห นั่งอยู่อย่างนั้นได้ทุกวัน ทุกคืน ทุกเวลา
“อือ….เอ่อ…อ…เอ่อ……..ไม่รู้แต่เห็นป้าแมวฝาก….บอกว่า….อารายว่ะ…จำไม่ได้ เอ่อ……..ให้แกรีบไปโรงพยาบาลด่วน เดี๋ยว…ข้าจำชื่อโรงพยาบาลไม่ได้ว่ะ……..จำได้เล่ะชื่อโรงบาล กรุงเทพ น่ะ “ กว่าจะจบได้
“ใครเป็นอารายค่ะ” ฉันรีบถาม
“ไปโรงพยาบาลดีดว่าน่ะ” กอล์ฟแนะนำ
เรา 2 คนรีบออกจากสลัมมุ่งหน้าไปโรงพยาบาลทันที
“เอี้ยด…ด…” รถจอดฉันพุ่งหน้าเข้าไปโรงบาลทันที ฉันเห็นป้าแมว พี่พัฒ อยู่หน้าพ้อง ICU ฉันรู้เลยคนที่อยู่ในห้องนั้นคือแม่
“พี่พัฒ แม่ แม่”
“ใจเย็นๆ แม่ไม่เป็นอารายหรอก เชื่อพี่ซิ”
“ป้าแมวเกิดอารายขึ้น”
“คือ…พวกไอ้ตี๋มันพูดกับแม่เอ็งว่า…”
************** แหะๆ จบซะก่อน กำลังมันเลย ต่อไปตอน 14 แล้วน่ะ โอ้ย!!! พิมพ์จนเหมื่อยมือเลย***********
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น