ยัยบ๊องจองซ่าส์กับความรักจอมเซี้ยว

ลำดับตอนที่ #1 : ลำบาก....จังชีวิตฉัน

ตอนที่ 1

“เดือนนี้ พ่อจะตัดเงินเดือนลูก”

“อารายนะค่ะ พ่อพูดอย่างนี้ได้งัย พ่อจะเก็บเงินไว้คนเดียวเหรอ ไหนบอกว่าทำงานเพื่อลูกงัย”

ตู๊ด…..ตูดดดดดดด

   สวัสดีค่ะ ฉันจุนยี อายุ 17 วัยกำลังเซี้ยวเลยเล่ะ วันนี้แย่สุดๆเลย อยู่ดีดีพ่อก็โทรศัพท์มาบอกว่า จะตัดเงินเดือนฉัน พ่อบอกว่าฉันใช้เงินเยอะ  ให้ตายซิ เกิดมาไม่เคยแย่อะไรได้ขนาดนี้เลย พ่อฉันทำงานอยู่ต่างประเทศไม่ค่อยกลับบ้านหรอก ฉันเลยออกมาอยู่หอรวมใกล้ๆกับโรงเรียนเนี้ยเล่ะ แต่ฉันกลับไปโรงเรียนสายทุกทีเลย ส่วนแม่ไม่ต้องพูดถึงเลย หย่ากับพ่อไปนานแล้ว เพราะแม่ทนพ่อไม่ได้ เจ้าอารมณ์  ขี้เหนียว ทั้งๆที่เงินก็เยอะ ใช้ชาตินี้ยังไม่รู้จะหมดรึเปล่า พ่อทำกับแม่เหมือนกับฉันในตอนนี้เล่ะ ตัดเงินเดือนฉัน เฮ้อ ให้ตายเลย

“แล้ววันนี้จะเอาอารายกินเล่ะ อ่ะ!!! รีบไปกดเงินก่อนดีกว่า” ฉันวิ่งลงจากหอมุ่งตรงไปที่ ตู้ ATM ใกล้หอทันที

“อ๊ะ!!พ่ออ่ะใจร้ายที่สุด” ฉันทุบตู้ จนคนแถวนั้นมองเป็นทางเดียวกัน “ขอโทษค่ะ ขอโทษ” ^_^ ^^

ฉันเดินไปอย่างหมดหวัง ไม่มีเงิน ฉันหยิบเงินในกระเป๋าออกมาดูอย่างเหนื่อยใจ กินข้าวมื้อเดียวก็หมดแล้ว เกิดมาไม่เคยมีเงินน้อยขนาดนี้เลย ( ก็แง่เล่ะ ฉันมันลูกเจ้าของธุระกิจรายใหญ่ของเกาหลีเลยนะ) แต่ไม่นึกเลยว่าวันนี้ลูกสาวเจ้าของธุระกิจรายใหญ่จะต้องตกอบเลย….พูดแล้วเซ็งชะมัดเลย เดินไปก็เดินมา วนไปก็วนมา เฮ้อ!!! ฉันนึกอารายออกแล้ว ฉันต้องทำอารายซักอย่างเพื่อเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง เงินคือพระเจ้า ฉันเดินเฉียดๆใกล้ผู้ชายคนนึงจากด้านหลังเลยไม่รู้ว่าเป็นใคร แล้ว……..อุ้ย^_^ ^^ขอโทษค่ะ ฉันหยิบกระเป๋าเงินของเค้ามา ฮาฮา ได้เงินมาแล้ววววว ฉันรีบเดินออกให้ห่างเค้าให้มากที่สุดที่จะทำได้

“หยุดนะ” เขาเรียกฉันนี่ ตายเล่ะ ฉันต้องแย่แน่เลย เรื่องอะไรจะหยุดเล่ะ ฉันวิ่งหนีโดยไม่สนใจใครทั้งนั้น

“หยุดนะ  ฉันบอกให้หยุดดดดด…ด….ด” เขายังวิ่งตามฉันอีกน่ะ โอ้ย!!! เหนื่อยเป็นบ้าเลย ในสมองตอนนี้คิดอย่างเดียว ต้องเอาตัวรอดให้ได้ เพื่อวันพรุ่งนี้ วันแรกของการเปิดเทอมด้วย แต่ฉันไม่ไหวแล้วจริงๆ ขาฉันหมดแรงแล้ว วิ่งต่อไม่ไว้แล้ว

“เฮ้อ!!! หมดฤทธิ์ซักที” ดูว่าเขาจะหมดแรงเหมือนกันนะ

“ทำไมนายวิ่งไม่หยุดซักทีนะ” ตอนนี้หน้ามืดไปหมดแล้ว

“นี่บัตร ATM ของคุณล่วง”เขายื่นบัตรมาให้ฉัน อย่าบอกนะที่วิ่งตามฉันเพื่อเอาบัตรมาให้นะ

“แล้วคุณวิ่งหนีอะไรเหรอ กลัวผมปล่ำคุณหรอ” ฉันมีแรงขึ้นมาอีกเมื่อเขาพูดอย่างนี้

“บ้า เหรอ นายพูดอาราย ป่าววววว ซักหน่อย ฉันอยากออกกำลังกายต่างหาก” ฉันเนี้ยรีบแก้ตัวทันทีเลย เก่งใช่มะ “นั้นกระเป๋าคุณเหรอ เหมือนของผมเลย” ตายเล่ะเขาเห็นกระเป๋าด้วย ฉันรีบซุกไว้ด้านหลัง

“อือ ใช่ กระเป๋านายมีแบบด้วยในโลกเหรอ”

“ป่าว…..ผมแค่บอกว่าเหมือนของผมเฉยๆ ไม่เชื่อผมเอาออกมาดูให้ก็ได้”

“เฮ้ย!!! อย่านะ ฉันเชื่อแล้ว ฉันเชื่อ” ฉันรีบเดินรีบเค้าทันที ไม่อยากพูดมากกว่านี้แล้ว เดี๋ยวรู้เรื่องหมด ฉันต้องโดนคิดคุกแน่ๆเลย

   เฮ้อ…. สบายใจหน่อย อยู่ที่ห้องฉันเนี้ย ฉันตรวจดูในกระเป๋า โอ้โห พกเงินเยอะจัง ตั้ง 10,000 วอนแน่ ให้ได้อย่างนี่ซิ ครั้งแรกของฉัน “สาธุ บรรพบุรุษเจ้าขาาาาา ต่อไปหนูไม่ทำอารายอย่างนี้อีกแล้ว ครั้งนี้ครั้งเดียว” ฉันยกมือไหว้ บอกบรรพบุรุษซะก่อน ให้ท่านเข้าใจ ถึงความเดือดร้อนของฉัน

…….เพ้ง……..ตกใจหมดเลย นึกว่าบรรพบุรุษไม่ให้อภัยซะอีก เสียงแก้วของห้องข้างๆตกแตกนี้ เอ๊ะ!! นี่คนข้างข้างๆเค้าทำอารายของเค้านะ ฉันอยู่เฉยๆไม่ได้หรอก ต้องออกไปว่าหน่อยเล่ะ ฉันยืนอยู่บนระเบียงเห็นห้องข้างๆได้เต็มตาด้วย “นี่ เกรงใจ คนอยู่ห้องข้างๆหน่อยซิ”

“……….” เงียบแหะ รึว่าไม่มีคนอยู่ รึว่า…….อย่าคิดมากซิ ตายขนลุกทำไมกันเนี้ย อีกอย่างห้องข้างๆก็ไม่ได้เปิดไฟไว้ด้วย แล้วอยู่ๆก็ไฟติด ว้าย….!!! ไม่เอาแล้ว ฉันวิ่งไปคลุมโปง คุณพระคุณเจ้าช่วยด้วย ลูกช้างขอโทษ

                                              **-** เป็นกำลังใจให้รางน้ำด้วยนะคะะะะะะะะ**-**