คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : chapter 3 : ประเทศไทย(1)
" เมลรุ เร๊วๆหน่อยสิ ฉันอยากออไปจากที่ซ่อมซ่ออย่านี้ จะแย่อยู่แล้วนะ"
เมลรุ เร๊วๆหน่อยสิ ฉันอยากออไปจากที่ซ่อมซ่ออย่านี้ จะแย่อยู่แล้วนะ"เสียงของฮายะตะโกนเรียกเมลุอยู่หน่าห้องพักชาย
" รู้แล้วน่า ฉันใกล้จะเส็ดแล้ว ฉันก้ออยากไปเที่ยวที่เมืองไทยจะแย่แล้วเหมือนกัน "
รู้แล้วน่า ฉันใกล้จะเส็ดแล้ว ฉันก้ออยากไปเที่ยวที่เมืองไทยจะแย่แล้วเหมือนกัน "เสียงของเมลรุดังออกมาจากห้องพักชายอย่างรำคาญเล็กๆ ก่อนจะเดินพร้อมถือเป้ ใบนึงออกมาจากห้องพักชาย
" นี่ฮายะ เธอแบกอะไรไปมากมายเนี่ย "
นี่ฮายะ เธอแบกอะไรไปมากมายเนี่ย "ชิเมลรุพูดพลางมองไปยังกระเป๋าใบใหญ่ 2 -3 ใบของฮายะที่ต้องให้นากิเพื่อนสาวของฮายะช่วยถือมา
2 -3 ใบของฮายะที่ต้องให้นากิเพื่อนสาวของฮายะช่วยถือมา"ก็ฮายะน่ะสิ บ้าไปแล้ว แบกของทุกอย่างยังกับว่าจะไม่กลับมาเหยียบที่นี่อีกแล้วน่ะ "
ก็ฮายะน่ะสิ บ้าไปแล้ว แบกของทุกอย่างยังกับว่าจะไม่กลับมาเหยียบที่นี่อีกแล้วน่ะ "นากิพูดพลางมองกระเป๋าที่ตัวเองช่วยถืออย่างหนักใจ
"อ๋อ แน่ละสิ ฉันจะไม่กลับมาเหยียบที่นี่อีกแน่นอนอยู๋แล้ว ว่าแต่ไปกันเถอะ ไอ้ลิ่วล้อคนนั้นเขาจะมารับพวกเราตอน 6 โมงไม่ใช่หรอ นี่อีกแค่ 10 นาทีเองนะ "
อ๋อ แน่ละสิ ฉันจะไม่กลับมาเหยียบที่นี่อีกแน่นอนอยู๋แล้ว ว่าแต่ไปกันเถอะ ไอ้ลิ่วล้อคนนั้นเขาจะมารับพวกเราตอน 6 โมงไม่ใช่หรอ นี่อีกแค่ 10 นาทีเองนะ "ฮายะกล่าว พลางมองนาฬิกา ที่ข้อมือด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหน่าย
" อืม ไปสิ บายนะนากิ แล้วเจอกัน "
อืม ไปสิ บายนะนากิ แล้วเจอกัน "เมลรุพูดพร้อมโบกมือขึ้น ก่อนเดินจากไป
" บายนากิ แล้ว ฉันจะโทหานะ " ฮายะพูด พร้อมเข้าไปกอดนากิ ก่อนจะหยิบ กระเป๋า คืนให้แก่ฮายะ
บายนากิ แล้ว ฉันจะโทหานะ " ฮายะพูด พร้อมเข้าไปกอดนากิ ก่อนจะหยิบ กระเป๋า คืนให้แก่ฮายะ"บายจ้า ฉันจะคิดถึงเธอบ่อยๆนะ " นากิพูพลางสะอื้นไป
บายจ้า ฉันจะคิดถึงเธอบ่อยๆนะ " นากิพูพลางสะอื้นไปก่อนที่ฮายะจะเดินจากไป ทิ้งให้นากิ ยืนอยู่ ณ ที่นี่นั้น เพียงลำพัง
" นี่ ฮายะ คิดๆๆไป ก็ น่าใจหายเหมือนกันนะ พอเราจะต้องไปจากที่ๆ เราอยู่มาเป็น 10 ปี "
นี่ ฮายะ คิดๆๆไป ก็ น่าใจหายเหมือนกันนะ พอเราจะต้องไปจากที่ๆ เราอยู่มาเป็น 10 ปี "เมลรุกล่าว ระหว่างทางที่เดินไปด้านหน้าของสถาบันรับเลี้ยงเด็ก แอนโทนี่
" เธออย่าโง่ไปหน่อยเลยน่าเมลรุ ฉันว่าการออกไปจากที่นี่ได้เปนเรื่องที่เยี่ยมยอดที่สุดเลย ที่นี่ มันนรกชัดๆ ฉันจะบอกให้ "
เธออย่าโง่ไปหน่อยเลยน่าเมลรุ ฉันว่าการออกไปจากที่นี่ได้เปนเรื่องที่เยี่ยมยอดที่สุดเลย ที่นี่ มันนรกชัดๆ ฉันจะบอกให้ "ฮายะพูดโดยไม่ได้สนใจอาการของเมลรุที่มองไปยังรอบๆอย่างอาลัย อาวรณ์
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ด้านหน้าของสถาบันรับเลี้ยงเด็กกำพร้า แอนโทนี่
" สวัดดียามเย็นรับ คุณ ชิเมลรุ และ คุณ เมฮายะ "
สวัดดียามเย็นรับ คุณ ชิเมลรุ และ คุณ เมฮายะ "เสียงอันราบเรียบ ยากที่จะบ่งถึงความรู้สึกของพูดได้ ดังขึ้น
"หวัดดีคุณลูกสมุนของคามูย่า "
หวัดดีคุณลูกสมุนของคามูย่า "เสียงของฮายะดังขึ้น อย่างรำคาญเล็กๆ ก่อนที่เมลรุ จะกล่าวขึ้นว่า
" หวัดดีเช่นกัน อืม ว่าแต่เราจะไปกันได้ยังเนี่ย "
" อืม เชิญที่รถได้เลยครับ "
" อืม เชิญที่รถได้เลยครับ "
อืม เชิญที่รถได้เลยครับ "ชายคนนั้นเดินนำทั้งคู่ไปยังรถตู้สี ดำที่จอดอยู๋ ก่อนที่รถจะเคลือนตัวออกสู่ถนนอันกว้างใหญ่ อย่างช้าๆ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ภายในสนามบิน โตเกียว แมเนอร์
" นี่ ฮายะที่ นี่ นี่มันใหญ่จริงๆๆเลย นะ ดูสิ คนก็เยอะ ตั้งแต่ฉันจำความได้ ฉันยังไม่เคยมาที่ใหญ่โต อะไรขนาดนี้เลยนะเนี่ย "
นี่ ฮายะที่ นี่ นี่มันใหญ่จริงๆๆเลย นะ ดูสิ คนก็เยอะ ตั้งแต่ฉันจำความได้ ฉันยังไม่เคยมาที่ใหญ่โต อะไรขนาดนี้เลยนะเนี่ย "เมลรุ กล่าว พลางมองไปรอบๆอย่างตื่นตาตื่น ใจ
" แน่นอนอยู่แล้วแหละเมลรุ วันๆๆเราเคยไปไหนสะที่ไหน อยู่แต่ที่แอนโทนี่เราจะไปรู้เรื่องภายนอกได้ยังไงหล่ะ "
แน่นอนอยู่แล้วแหละเมลรุ วันๆๆเราเคยไปไหนสะที่ไหน อยู่แต่ที่แอนโทนี่เราจะไปรู้เรื่องภายนอกได้ยังไงหล่ะ "หญิงสาวบ่นแล้วก้มลงมองนาฬิกาเป็นรอบที่10ของวันนี้
.....ฉันน่ะไม่ไปไทยโดยมีแต่เศษเงินของคามูย่าหรอกนะ ป่านนี้อากิโตะกับลูกสาวจอมงอแงของมันคงเสร็จเราไปแล้ว ทีนี้เงินก้อนใหญ่ก็จะโอนเข้าบัญชีจากนั้นก็ส่งทั้งคู่ลงนรกไปเลย.....
" เอา หล่ะคัรบ พวกคุณจะ ต้องเดินทางไปยังเมืองไทยกันลำพัง และใช่ชีวิตอยู๋ด้วยตัวของพวกคุณเองทางเรามีหน้าที่เพียงเท่านี้ และ คือเงินขิงพวกคุณทั้งหมด พน้อมตั๋วเครืองบินเที่ยว H . R. 601 เครื่องจะออกตอน 1 ทุ่ม
เชิญพวกคุณตามสบายนะครับ โชคดีครับ "
เชิญพวกคุณตามสบายนะครับ โชคดีครับ "
"ชายคนนี้กล่าวพร้องยื่น กระเป๋ษ เงิน และ ตั๋วเครื่องบินให้แก่ ทั้งคู๋ ก่อนจะเดินออกไป ปะปนกับผู้คนมากมายภายในสนามบิน
" ทีนี้เอาไงล่ะ"
ทีนี้เอาไงล่ะ"ฮายะหันมาถามเมลรุ อย่างกังวลเล็กน้อย แต่กังวลเรื่องอากิโตะกับเงินมหาศาลมากกว่า
" ไม่เหนจะยากเลยเราก้อไปถามพนักงานคนอื่นๆๆสิ "
ไม่เหนจะยากเลยเราก้อไปถามพนักงานคนอื่นๆๆสิ "เมลรุกล่าวอย่างไม่ใส่ ใจ
" อืม ก็จริง"
อืม ก็จริง"หญิงสาวขานรับด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ก่อนที่ทั้งคู่จะเดิเข้าไปถามพนักงานคนนึง ที่ชี้ไปยังทางหนึ่งก่อนที่ทั้งคู่จะเดินไปตามทาง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ถึงไม่มีคนอ่านก็สู้ค่ะ^-^(- -*)
^-^(- -*)
ความคิดเห็น