นายอัจฉริยะ ปะทะ สาวน้อยตัวร้าย

ลำดับตอนที่ #1 : chapter 1 : สถานรับเลี้ยงเด็กเซนต์แอนโทนี่

*เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้น ไม่เกี่ยวข้องกับสถานที่หรือบุคคลจริงใดใดนะคะ*

-----------------------------------------------------------------

"……ทำอะไรอยู่น่ะ" เสียงทักดังมาจากเด็กสาวหน้าตาน่ารักในมือของหล่อนเต็มไปด้วยหนังสือกองใหญ่ที่ทำให้รู้สึกถึงเด็กเรียนธรรมดาคนหนึ่งแต่หน้าตาที่แสนจะเอาจริงเอาจังและริมฝีปากสีชมพูดที่เผยอยิ้มราวกับเยาะเย้ยคนทั้งโลกทำให้ต้องเปลี่ยนความคิดนั้นไปโดยเร็ว

"อ่านหนังสือไง…ฉันไม่เข้ามาห้องสมุดเพื่อกินข้าวหรอกน่ะ" คนถูกทักตอบอย่างหงุดหงิดที่ถูกขัดจังหวะ

เด็กสาวเบ้ปากทันทีเมื่อเห็นว่าหนังสืออะไรที่ชิมารุ เพื่อนสนิทของเธอสนใจนักหนาทั้งๆที่ไม่ใช่พวกรักการอ่าน

เด็กสาวเบ้ปากทันทีเมื่อเห็นว่าหนังสืออะไรที่ชิมารุ เพื่อนสนิทของเธอสนใจนักหนาทั้งๆที่ไม่ใช่พวกรักการอ่าน

กลเม็ดเคล็ดลับของตำรวจ'

"หนังสือน่าอ่านอย่างอื่นดีกว่าตั้งเยอะทำไมไม่อ่านฉันละอยากรุจิงๆๆตำรวจน่ะมีดีตรงไหนวันๆๆเอาแต่ชอบหาเรื่องใส่ความให้คนอื่น ดีแต่เกรงกลัวผู้มีอิทธิพลทำไรไม่ได้สักกะอย่าง หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงกึ่งสมเพชกลุ่มคนที่เป็นเสมือนโจรในหน้ากากวีรบุรุษในใจเธอ


"หึ โง่น่ะฮายะ....ตำรวจพวกนั้นน่ะก็แค่เศษสวะของความคิดกึ่งหนึ่งของฉันเท่านั้นเอง พวกนั้นมันก็ดีแต่ทำให้เกียรติของตำรวจผู้ซึ่งได้ชื่อว่าเป็นผู้ผดุงความยุติธรรมเสื่อมเสีย ฉันน่ะปรารถนาว่าจะได้เป็นผู้พิทักษ์ประชาราษฎ์ที่แท้จริง ไม่ได้อยากเป็นไอ้พวกนั้น"

ชิเมรุ ตอกกลับอย่างไม่ลดละ หัวข้อหนังสือจึงเริ่มเพี่ยงเบนประเด็นเป็นการทะเลาะเบาะแว้งแทน

แต่ดูเหมือนหญิงสาวจะไม่ใส่ใจจะเอาความต่อ


เมฮายะเป็นหญิงสาวอายุ18 หน้าตาจัดว่าดี ผมสีดำของเธอยาวสลวยแต่ถูกรวบแบบลวกๆทำให้บดบังความน่ารักของเด็กสาววัยแรกรุ่นไปหมด ดวงตาสีเดียวกันยิ่งเสริมความน่ากลัว เจ้าเล่ห์เพทุบายให้กับเธอเป็นเท่าตัว ถ้าไม่นับเรียวปากบางที่ยิ้มเยาะเสมอ เมฮายะก็เหมือนเด็กสาวธรรมดาทั่วไปคนหนึ่งเท่านั้น

 

"แล้วนั่นหอบหนังสืออะไรมา?" ชิเมรุตวัดสายตามามองเพื่อนสาวที่หอบหิ้วหนังสือเป็นสิบๆเล่ม

"เออ....ไม่มีไรหรอก แค่หนังสืออ่านเล่นธรรดาอ่า อย่าไปสนใจเลย ฉัน..ฉันไปก่อนนะ" ฮายะกล่าว พร้อมพยายามหลบตาของชายหนุ่มที่จ้องมองมายังหญิงสาวอย่างสงสัย ก่อนจะเดินหันหลังออกไป

+++++++++++++++++++

เช้าวันต่อมา

"ชิมารุ เมฮายะ" เสียงอันดังก้องของเพื่อนสาวของเมฮายะ เรีกหาทั้งคู่ไปทุกหนแห่งของสถานรับเลี้ยงเด็กแอนโทนี่ ก่อนจะมาเจอทั้งคู่นั่งอยู่ที่ ห้องนั่งเล่น ชิเมรุกำลังสนอกสนใจหนังสือตำรวจ แต่นากิกลับคิดว่าข้างในต้องมีการ์ตูนซ่อนอยู่ซักเรื่องสองเรี่อง ส่วนฮายะกำลังนั่งไขว่ห้างบ่นกระปอดกระแปดเรื่องที่จะต้องออกจาที่นี่เมื่ออายุ18 ปีให้เมลรุฟัง นากิมักได้ยินฮายะพูดเสมอว่าที่นี่เหมือนกับเป็นคุก สำหรับขังชีวิตที่ควรจะโลดแล่น

แต่แอนโทนี่สำหรับนากิและคนอื่นๆคือบ้าน และไม่ค่อยมีคนเข้าใจความคิดพิลึกของเมฮายะเท่าไหร่นัก เด็กส่วนมากชอบนินทาฮายะลับหลังว่าเป็นพวกฟุ้งซ่านและประสาทกลับซึ่งเธอก็อดจะเห็นด้วยนิดๆไม่ได้

" ว่าไง นากิ เรียกตามหาฉัน กะ ชิมารุ ไปซะทั่ว มีอะไรหรอ ." เมฮายะถามโดยไม่แม้จะหันไปมอง แต่ใครๆที่นี่ก็รู้จักนิสัยฮายะดีเพราะอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ

" ไม่มีอะไรหรอก เพียงแต่อาจาร์ยใหญ่เรียกพวกเธอให้เข้าไปพบน่ะ"

"ตาแก่จะไล่เราออกแหง" ชิเมรุพึมพำกลั้วหัวเราะขณะวางมือจากหนังสือตำรวจ

"ตาแก่จะไล่เราออกแหง" ชิเมรุพึมพำกลั้วหัวเราะขณะวางมือจากหนังสือตำรวจ

"ก็ดีสิ ที่นี่มันคุกชัดๆ" ฮายะลุกจากเก้าอี้และเดินนำหน้าไปก่อนอย่างไม่คิดจะใส่ใจอะไรทั้งนั้น แม้แต่เรื่องที่อาจารย์ใหญ่เรียกไปพบทั้งๆที่แทบจะไม่เคยย่างกรายออกมาจากห้อง

"ก็ดีสิ ที่นี่มันคุกชัดๆ" ฮายะลุกจากเก้าอี้และเดินนำหน้าไปก่อนอย่างไม่คิดจะใส่ใจอะไรทั้งนั้น แม้แต่เรื่องที่อาจารย์ใหญ่เรียกไปพบทั้งๆที่แทบจะไม่เคยย่างกรายออกมาจากห้อง

นากิมองไปยังเพื่อนคนสุดท้ายในห้องนั่งเล่น

ชิเมรุยิ้มให้เธอแล้วไหวไหล่เดินตามฮายะออกไป

"คู่นี้มันเข้ากันได้ยังไง….คนนึงอารมณ์ดียังกับคนบ้า อีกคนมองทุกอย่างติดลบไปหมดแม้กระทั่งอากาศ" นากิบ่นไปเรื่อยตามประสาคนถูกเมิน จนเพื่อนที่กำลังจะเข้ามาในห้องนั่งเล่นหัวเราะคิกคักกันยกใหญ่

"ว่าแต่นากิจังผู้ถูกทิ้ง…อ.ใหญ่เรียกมันสองตัวไปพบจริงๆหรอ"

"ก็ใช่น่ะสิ! นี่ฉันสาบานได้เลยนะเถ้าฉันพูดโกหก ขอให้ ฉันได้เปนแฟนกับคนที่..ขี้เหร่ อ้วน ฟันดำขั่วนิรันดร์ เลยเอา ."

+
+++++++

+
+++++++

"ก็ใช่น่ะสิ! นี่ฉันสาบานได้เลยนะเถ้าฉันพูดโกหก ขอให้ ฉันได้เปนแฟนกับคนที่..ขี้เหร่ อ้วน ฟันดำขั่วนิรันดร์ เลยเอา ."

+
+++++++

+
+++++++