ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่5 ขึ้นศาล
บทที่5 ขึ้นศาล
ที่บริษัทMagic design
"ยัยมนต์ มาได้ยังไงเนี่ย" ปวฤทธิ์อุทานเมื่อเห็นมนต์ทิรายืนอยู่หน้าบริษัท
"ก็วันนี้ทามไปว่าความ ฉันก็วัดตัวคุณเค้กเสร็จแล้ว ก็เลยมาหาพวกแกนี่แหละ"
"งั้นนั่งก่อนเลย ยัยนิดากับปรายอยู่ข้างบน เดี๋ยวฉันไปตามก่อน"
"โอเคจ้ะ"
"เห้ย! มนต์มาได้ไง ทำไมป๊อกไม่บอกฉัน?" นิรดาที่พึ่งเดินออกมาจากห้องที่ชั้นสองตะโกนเมื่อเห็นมนต์ทิรา
"ฉันก็กำลังจะไปตามแกอยู่เนี่ย แต่แกออกมาก่อน"
"ลงมาคุยกันดีๆเถอะนิดา" มนต์ทิราพูดเมื่อเห็นนิรดายืนชะโงกหน้าคุยกับเธอ
"จ้ะ แต่แป๊ปนึงนะ ฉันเรียกปรายก่อน" พูดจบนิรดาก็เดินกลับเข้าไปในห้องและเรียกปณิตาออกมา
"อ้าวมนต์ มาได้ไง" ปณิตาถาม
"วันนี้ฉันว่างน่ะ นิดากับปรายลงมาคุยกันข้างล่างเถอะ" หลังจากที่มนต์ทิราพูดจบทั้งสองคนก็เดินลงมาข้างล่างและคุยกันอยู่พักใหญ่ จนมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาในร้าน
"เอ่อ...ขอโทษนะคะ ที่นี่รับออกแบบชุดแต่งงานใช่รึเปล่าคะ?"
"ใช่ค่ะ เชิญด้านในก่อนค่ะ" นิรดาพูดอย่างเป็นมิตร
"ขอบคุณค่ะ ฉันชื่อภานะคะ ภูริชญา คือฉันอยากให้พวกคุณช่วยตัดชุดแต่งงานให้น่ะค่ะ ...ได้รึเปล่าคะ?"
"ได้ค่ะ ฉันชื่อนิดาค่ะ ส่วนนี่ก็มนต์ ป๊อก แล้วก็ปรายค่ะ"
"เอ่อแล้วคุณภาจะให้พวกเราตัดชุดเจ้าบ่าวให้ด้วยรึเปล่าคะ?" มนต์ทิราถาม
"ใช่ค่ะ พอดีวันนี้แฟนฉันติดธุระน่ะค่ะ เลยไม่ได้มาด้วย"
"โอเคค่ะ งั้นวันนี้คุณภาวัดตัวก่อนละกันนะคะ เชิญทางนี้ค่ะ" ปวฤทธิ์พูดพร้อมเดินไปยังห้องลองเสื้อผ้า และหลังจากวัดตัวเสร็จภูริชญาก็ตกลงวันเวลาในการตัดชุดและการวัดขนาดตัวเจ้าบ่าว
"มีอะไรก็ติดต่อได้เลยนะคะ นี่เบอร์ที่บริษัทค่ะ" ปณิตาพูดพร้อมกับยื่นนามบัตรให้ภูริชญา
"ขอบคุณค่ะ งั้นฉันไปก่อนนะคะ"
หลายชั่วโมงถัดมา
"เอ้อมนต์ชุดที่จะตัดให้คุณทามไปถึงไหนแล้ว?" ปณิตาถาม
"เอ้อ จริงด้วย คือชุดที่ฉันออกแบบไว้ตอนแรก มันใส่อำพันลงไปไม่ได้ แล้วอีกอย่างถึงแบบจะสวยจริงแต่ก็ไม่เหมาะกับคุณเค้ก ฉันก็เลยจะเอามาให้พวกแกช่วยกันคิดนี่แหละ ลืมไปสนิทเลย"
"งั้นมา พวกฉันช่วย" ปวฤทธิ์พูด
"ได้เลยๆ เดี๋ยวฉันไปหยิบสมุดที่จดขนาดตัวกับรายละเอียดเกี่ยวกับคุณเค้กที่รถก่อนนะ เดี๋ยวมา" หลังจากที่มนต์ทิราไปหยิบของที่รถเสร็จ พวกเธอทั้งสี่คนก็ช่วยกันออกแบบชุดแบบใหม่ให้กับพลอยนารา
ที่หน้าศาล คาริดาเดินมาด้วยท่าทีกระวนกระวายใจ
"ไม่ต้องกังวลนะครับ ผมจะช่วยคุณอย่างเต็มที่"
"ขอบคุณนะคะคุณทาม"
"ไปครับ ถึงเวลาแล้ว" และทั้งสองคนก็เดินเข้าไปในศาล
ในศาล ขณะที่กำลังว่าความกันอยู่
"ศาลที่เคารพ จำเลยได้กระทำการข่มขืน กระทำชำเราโจทก์ซึ่งอยู่ในสภาวะที่ขัดขืนมิได้และไม่ยินยอม จำเลยจึงมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา ลักษณะที่เก้า มาตราที่สองร้อยหกสิบเจ็ด วรรคที่1 ผู้ใดข่มขืนกระทำชำเราผู้อื่นโดยขู่เข็ญด้วยประการใดๆ โดยใช้กำลังประทุษร้าย โดยผู้อื่นนั้นอยู่ในภาวะที่ไม่สามารถขัดขืนได้ หรือโดยทำให้ผู้อื่นนั้นเข้าใจผิดว่าตนเป็นบุคคลอื่นต้องระวางโทษจำคุกตั้งแต่สี่ปีถึงยี่สิบปี และปรับตั้งแต่แปดพันบาทถึงสี่หมื่นบาท ศาลที่เคารพ
โปรดพิจรณาด้วยครับ" ทราวิทย์พูดอย่างจริงจัง
"ฝ่ายจำเลยมีอะไรจะแก้ต่างหรือไม่"
"ขออนุญาติค่ะศาลที่เคารพ จำเลยมีความผิดจริงตามข้อกล่าวหาที่ทนายฝ่ายโจทก์ได้พูดไปเมื่อสักครู่ แต่จำเลยยอมเข้ามอบตัวกับตำรวจด้วยตนเอง จึงมีความประสงค์ให้ศาลที่เคารพโปรดพิจรณาตามเหตุบรรเทาโทษตามกฎหมาย ประการที่สี่ ลุแก่โทษต่อเจ้าพนักงาน ศาลที่เคารพโปรดพิจรณาด้วยค่ะ"
"ทนายฝ่ายโจทก์มีความเห็นว่าอย่างไร?"
"ขออนุญาติครับศาลที่เคารพ ฝ่ายโจทก์เห็นว่าสมควรที่จะให้จำเลยได้รับการลดโทษตามเหตุบรรเทาโทษตามกฎหมายครับ"
"ถ้าอย่างนั้น ศาลขอพิพากษาให้จำเลยมีความผิดจริงและถูกจำคุกเป็นเวลาสี่ปีแต่ตามเหตุบรรเทาโทษตามกฎหมาย ประการที่สี่ ลุแก่โทษต่อเจ้าพนักงาน จึงลดโทษให้กับจำเลยกึ่งนึงเป็นจำคุกสองปี เลิกศาล"
หลังจากที่ว่าความเสร็จแล้วทราวิทย์ก็เก็บของอยู่กับคาริดา
"เอ่อ ผมขอคุยกับเธอหน่อยได้มั๊ยครับ?" พิษาเดินมาหาคาริดาด้วยท่าทีสำนึกผิดพร้อมกับตำรวจอีกสองนายที่คุมตัวพิษาอยู่
"ขอโทษ..."
"พอเถอะพิษ ฉันไม่อยากฟัง" จู่ๆคาริดาก็พูดแทรกขึ้นมาขณะที่พิษายังพูดไม่ทันจะจบ
"ขอร้องล่ะ ฟังเราให้จบก่อน แล้วเราจะไม่ยุ่งอะไรกับครีมอีก" คำพูดของพิษาทำให้
คาริดาหยุดชะงักและยอมฟังสิ่งที่เขากำลังจะพูด
"ขอโทษจริงๆนะทั้งเรื่องที่ทำร้ายครีม แล้วก็เรื่องเมื่อปีก่อนคนคนนั้นน่ะ...เป็นน้องสาวของเราเอง"
"ห้ะ! จริงเหรอ?" คาริดาถามด้วยความตกใจ
"ใช่ เราขอโทษที่ไม่ได้บอกให้ครีมเข้าใจ"
"ฮือๆ ฉันผิดเองทั้งๆที่...พิษพยายามเล่า...ให้ฉันฟังแล้วแท้ๆ ถ้าวันนั้น ฉันยอมฟังเรื่องก็คง...เรื่องก็คงไม่เป็นแบบนี้ ฉันขอโทษ ฉันขอโทษจริงๆ ฉันขอโทษ" คาริดาพูดไปสะอื้นไปและในที่สุดเธอก็ร้องไห้ไม่หยุดพร้อมโผเข้ากอดพิษา
"ไม่เป็นไรๆ ถ้างั้นเมื่อเราพ้นโทษแล้วกลับมาเริ่มต้นกันใหม่นะ" พิษาพูดพลางปลอบเธอ
"อื้ม...ขอบคุณนะ ขอบคุณ"
"ไม่ต้องร้องไห้แล้วนะ เดี๋ยวตาก็บวมหมดหรอก เดี๋ยวไม่สวยนะ"
"พิษก็...แต่ยังไงก็ขอบคุณนะขอบคุณจริงๆ" หลังจากที่เรื่องร้ายๆได้ผ่านไป คาริดาก็จะนั่งนับวันรอวันที่พิษาจะเป็นอิสระเพื่อที่ทั้งคู่จะได้กลับมาแต่งงานกันอีกครั้ง โชคดีที่คดีของพิษาไม่เป็นคดีใหญ่มาก เมื่อพ้นโทษแล้วจึงสามารถเริ่มต้นใหม่ได้ไม่ยากนัก
ที่บริษัท Magic design
"ขอบใจพวกแกมากนะ เดี๋ยวฉันจะลองเอาแบบของพวกแกไปปรับๆดูนะ ขอบใจมากๆเลย"
"ไม่เป็นไรหรอกมนต์ มีอะไรก็บอกนะ" ปณิตาพูด
"จ้ะ งั้นฉันไปก่อนนะ บ๊ายบาย" พูดจบมนต์ทิราก็มุ่งหน้าไปยังบ้านของทราวิทย์
ที่บ้านของทราวิทย์
"อ้าว หนูมนต์กลับมาแล้วเหรอลูก"
"ค่ะ ว่าแต่คุณแม่ทำอะไรอยู่เหรอคะ?"
"รอตาทามอยู่จ้ะ ไม่รู้ว่าที่ไปว่าความเป็นยังไงบ้าง"
"นั่นสิคะ หนูว่าเดี๋ยวคุณทามก็คงกลับมาแล้วล่ะค่ะ คุณแม่เข้าไปรอข้างในดีกว่านะคะ ฝนทำท่าจะตกแล้วด้วย"
"จ้ะ ไปจ้ะหนูมนต์" หลังจากที่ทั้งสองเข้าไปในบ้านได้ไม่นานนักทราวิทย์ก็กลับมาถึง
"ทำอะไรกันอยู่ครับ?"
"ก็รอเราอยู่ไงตาทาม เอ้อแล้วที่ไปว่าความเป็นยังไงบ้างลูก?"
"ชนะสิครับ ผมซะอย่าง" ทราวิทย์พูดติดตลก
"หืม เก่งมากเลยจ้ะ"
"เอ่อทามคะ คือ... แบบชุดของคุณเค้กที่ฉันออกแบบไว้ตอนแรก มันใช้ไม่ได้นะคะ ลักษณะตัวของคุณเค้กไม่เหมาะกับแบบชุดน่ะค่ะ แถมยังใส่อำพันลงไปยากด้วย วันนี้ฉันเลยจะออกไปหาไอเดียออกแบบชุดใหม่นะคะ"
"ระวังตัวด้วยนะจ้ะหนูมนต์ รีบกลับนะจ๊ะ"
"ค่ะ" มนต์ทิราตอบพร้อมรอยยิ้ม
"ให้ผมไปเป็นเพื่อนมั๊ยครับ?"
"ไม่เป็นไรค่ะ งั้นฉันไปก่อนนะคะ ไปก่อนนะคะคุณแม่ สวัสดีค่ะ" มนต์ทิราหันมาบอกกับทั้งสองคน
พูดจบมนต์ทิราก็มุ่งหน้าไปยังสะพานข้ามแม่น้ำในใจกลางเมืองซึ่งเป็นที่นัดพบประจำของเธอและเพื่อนๆ เย็นวันนี้ที่แม่น้ำบรรยากาศดีแถมโรแมนติกมากจนทำให้มนต์ทิราที่กำลังตั้งสติเพื่อออกแบบชุดอยู่นั้นอดคิดถึงทราวิทย์ไม่ได้ เพราะว่าหัวใจเธอตอนนี้เริ่มจะหวั่นไหวให้กับทราวิทย์เข้าแล้ว...
ภาพประกอบ สะพานข้ามแม่น้ำจ้าา
cr.รูปภาพ pinterest
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
จบบทที่5แล้วน้าาา ช่วงนี้ไรต์งานยุ่ง บทนี้เลยสั้นไปหน่อยย
บทหน้ายาวกว่านี้แน่นอนค่าา ต่อไปไรต์จะอัพทุกวันเสาร์ไม่ก็อาทิตย์น้าา
ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่าา คอมเม้นต์กันได้เลยยยย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น