Magic jewel รัตติกาลสีอำพัน

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1 เลือกใคร

บทที่1 เลือกใคร

       "สรุปเลือกใครคะ?" ท่าทางลังเลใจของทราวิทย์ทำให้ปวฤทธิ์ถามซ้ำอีกครั้ง

        "เอ่อ...งั้นคุณมนต์ละกันนะครับ!"

        "ห้ะ! ฉันเหรอคะ?"

        "ใช่ครับ...ได้ รึเปล่าครับ?"

        "ดะ...ได้ค่ะๆ" มนต์ทิราพูดพร้อมกับพยักหน้าสองสามที 

        "งั้นเริ่มงานได้วันไหนเหรอครับ?"

        "เอ่อ งานแต่งงานของน้องสาวคุณอีกนานมั๊ยคะ?"

        "อ๋อ เอ่อ...อีก26วันน่ะครับ"

        "โห เร็วจัง..."

        "เอ่อ ไหวรึเปล่าครับ ให้ใครไปช่วยก็ได้นะครับ"

        "อืม...ไม่เป็นไรค่ะ งั้นถ้าฉันจะไปวันนี้เลยได้มั๊ยคะ?"

        "ดีเลยครับ เอ้ย หมายถึง สะดวกน่ะครับ แหะๆ" ทราวิทย์พูดพร้อมกับยิ้มเขินๆใส่มนต์ทิรา

        "แต่ฉันขอตัวกลับไปเก็บของก่อนนะคะ"

        "ได้ครับ ให้ผมไปที่บ้านก่อนมั๊ยครับ?"

        "ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ คุณรออยู่ที่ร้าน เดี๋ยวฉันจะรีบกลับมา แล้วค่อยไปพร้อมคุณดีกว่า"

        "ได้ครับ เอ่อ ผมขอเบอร์คุณไว้ก่อนได้มั๊ยครับ?"

        "อะ...อ๋อได้ค่ะ" พูดจบมนต์ทิราก็บอกเบอร์โทรศัพท์ให้กับทราวิทย์แล้วก็ขับรถกลับบ้านไปเก็บของ

         เวลาห้าโมงเย็น หลังจากที่มนต์ทิราเก็บของเสร็จ เธอก็รีบกลับมาที่ร้านทันที

        "โชคดีนะมนต์ สู้ๆนะ"

        "ขอบใจนะนิดา"

        "มีอะไรให้ช่วยก็บอกได้นะ"

        "จ้ะ ปราย" 

        "โชคดีนะแก ถ้าไม่ไหวก็บอกได้นะ ให้ฉันไปทำแทนก็ได้" ปวฤทธิ์พูดพร้อมกับทำสายาอาลัยอาวรณ์ใส่ทราวิทย์

        "จ้ะ ป๊อก งั้นพรุ่งนี้ฉันจะโทรหานะทุกคน เอ้อ ระหว่างที่ฉันไม่อยู่ ปรายกับป๊อกเอารถไปใช้ได้เลยนะ ฝากดูแลรถให้ด้วยนะจ้ะ" ธารินดาบอกพร้อมกับยื่นกุญแจรถให้ปวฤทธิ์

        "ได้เลย งั้นพรุ่งนี้ค่อยคุยกัน" ปวฤทธิ์ตอบพร้อมรับกุญแจมา

        "งั้นไปกันเลยนะครับ"

        "ค่ะ" และทั้งสองก็มุ่งหน้าไปยังบ้านของทราวิทย์

         ที่บ้านของทราวิทย์

        "อ้าวพี่ทาม พาใครมาด้วยเหรอคะ แน่ะ แฟนแน่เลย" ทันทีที่ทั้งสองมาถึงก็มีผู้หญิงตัวเล็กน่ารักคนหนึ่งที่ทำท่ากำลังจะเข้าบ้านแซวขึ้น
        "แหม รู้ทันจริงๆ "
        "เห้ย จริงเหรอคะ?" 
        "ก็จริงน่ะสิ ยัยเค้ก นี่คุณมนต์แฟนพี่เอง น่าจะรุ่นเดียวกับเค้กนะ"
        "เอ่อ...สวัสดีค่ะ งั้นเค้กขอเรียกว่าพี่มนต์ละกันนะคะ เพราะยังไงพี่มนต์ก็เป็นพี่สะใภ้ของเค้ก" เธอถือโอกาสแซวพี่ชายของเธอ เพราะถึงแม้พี่ชายของเธอจะหล่อแถมยังเก่งจนเป็นที่รู้จัก มีคนมาชอบหลายคนแต่เธอก็ไม่เคยเห็นว่าทราวิทย์จะมีแฟนเสียที
        "เอ่อ...ยินดีที่ได้รู้จักนะคะคุณ..."
        "พลอยนาราค่ะ เรียกเค้กก็ได้ เอ้ยไม่ใช่สิ เรียกน้องเค้กดีกว่า เค้กเป็นน้องสาวของพี่ทามค่ะ"
        "อ๋อ ค่ะ คุณ เอ้ย น้องเค้ก" ธารินดาตอบ
        "ผมว่าเราเข้าไปคุยกันในบ้านดีกว่านะครับ มาครับ เดี๋ยวผมช่วยยกของ"
        "ขอบคุณค่ะ" แล้วทั้งสามคนก็เดินเข้าไปในบ้าน
        "อ้าว กลับมาแล้วเหรอลูก พาใครมาด้วยน่ะ?" เมื่อเข้ามาถึงในบ้านทั้งสามคนก็ถูกทักโดยผู้หญิงดูมีอายุท่าทางใจดีคนหนึ่งซึ่งนั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก
        "อ๋อ นี่มนต์ครับแม่ มนต์ทิรา แฟนผมเอง ที่ผมเคยเล่าให้ฟังน่ะครับ"
        "อะ...เอ่อ สวัสดีค่ะ"
        "แหมหนูมนต์นี่เอง เห็นตาทามบอกว่ามีแฟนแล้ว แต่ชื่อก็ไม่ยอมบอกแม่ ตอนแรกแม่ก็ไม่เชื่อ งั้นหนูมนต์ทำตัวตามสบายเลยนะลูก"
        "ขอบคุณค่ะ"
        "เอ่อ แม่ครับ ผมจะให้มนต์มาอยู่กับผมได้มั๊ยครับ? พอดีผมมีเรื่องงานอยากให้มนต์ช่วยหน่อยน่ะครับ"
        "ได้สิ แต่ว่าเราน่ะถามหนูมนต์เขาหรือยังว่าอยากจะมาอยู่กับเรารึเปล่า"
        "ถามแล้วสิครับ เอ้อผมลืมแนะนำเลย นี่แม่ของผมนะครับมนต์" 
        "เรียกแม่พรก็ได้จ้ะหนูมนต์"
        "ค่ะ" มนต์ทิราตอบพร้อมกับรอยยิ้ม
        "บ้านนี้เราอยู่กันสามคนนะลูก มีแม่  ยัยเค้ก แล้วก็ตาทาม ถ้าหนูมนต์อยากได้อะไรก็บอกแม่ได้นะจ้ะ"
        "ขอบคุณมากเลยค่ะ แต่มนต์คงไม่กล้าใช้คุณน้า เอ้ย คุณแม่หรอกค่ะ"
        "ไม่ต้องเกรงใจหรอกจ้ะ" ระหว่างที่คุยกันอยู่นั้นก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในบ้าน
        "อ้าว คุณแม่สวัสดีครับ พี่ทามสวัสดีครับ แล้วก็คุณ..."
        "อ๋อนี่มนต์ แฟนพี่เอง" 
        "สวัสดีครับ" วุฒิกิจพูด
        "เอ่อ สวัสดีค่ะ"
        "ผมชื่อกิจนะครับ วุฒิกิจ เป็นแฟนเค้กน่ะครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ" วุฒิกิจพูดพร้อมกับยิ้มอย่างเป็นมิตรให้กับมนต์ทิรา แล้วก็เดินมาโอบไหล่พลอยนาราที่นั่งอยู่บนโซฟา 
        "คุณ!" พลอยนาราสะดุ้งพร้อมกับใบหน้าที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีชมพูหลังจากที่วุฒิกิจหอมแก้มของเธอ
        "อายทำไมล่ะครับ คุณมนต์เขาไม่ว่าหรอก ใช่มั๊ยครับคุณมนต์?"
        "อะ...อ๋อ ใช่ค่ะ ไม่ต้องอายหรอกนะคะ" หลังจาากที่มนต์ทิราพูดจบ พลอยนาราก็หันไปตีแขนแฟนของเธอและบ่นอีกนิดหน่อย

        "งั้นแม่ไปเตรียมอาหารก่อนนะ" พูดจบศุลีพรก็ตั้งท่าจะเดินเข้าไปในครัวเพื่อทำอาหารเย็น

        "ให้หนูช่วยมั๊ยคะ?" มนต์ทิราถามด้วยความเป็นห่วง

        "ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ หนูมนต์พักผ่อนก่อนเถอะ เดี๋ยวแม่กับยัยเค้กทำเอง แม่ชอบเข้าครัวอยู่แล้ว"

         ระหว่างที่ทุกคนแยกย้ายกันไป ทราวิทย์ที่กำลังช่วยมต์ทิราถือของอยู่ก็ก้มตัวลงมาหามนต์ทิราพร้อมกับกระซิบอะไรบางอย่าง

        "ระหว่างที่คุณอยู่ที่นี่ คุณต้องนอนห้องเดียวกับผมนะครับ"

        "ห้ะ! แล้วทำไมคุณไม่บอกฉันก่อนล่ะคะ?"

        "ขอโทษนะครับ ผมขอโทษจริงๆที่ไม่ได้บอกก่อน"

        "อะ...เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ แต่มนต์จะลงไปนอนที่พื้นเองนะคะ"

        "ไม่ต้องหรอกครับ ห้องผมมีโซฟาน่ะครับ ผมจะลงไปนอนโซฟาเอง"

        "แต่ว่า..."

        "งั้นเอาตามนี้นะครับ คุณมนต์นอนที่เตียงผมนอนโซฟาเอง"

         ผ่านไปสองชั่วโมง ที่ห้องครัวของบ้านระหว่างที่ทุกคนกำลังรับประทานอาหารฝีมือศุลีพรหรือแม่ของทราวิทย์อยู่นั้น

        "เป็นไงบ้างจ้ะหนูมนต์ ฝีมือทำอาหารของแม่ อร่อยมั๊ย?"

        "อร่อยมากเลยค่ะ" มนต์ทิราพูดพร้อมกับยิ้มอย่างมีความสุข

        "เอ้อว่าแต่หนูมนต์ทำงานอะไรเหรอจ้ะ?"

        "หนูเป็นดีไซน์เนอร์น่ะค่ะ ทำงานอยู่บริษัท Magic design เป็นบริษัทที่หนูกับเพื่อนๆช่วยกันสร้างขึ้นน่ะค่ะ"

        "พอดีคดีล่าสุดของผมเกี่ยวกับบริษัทออกแบบเสื้อผ้าเหมือนกันน่ะครับ เลยคิดว่ามนต์น่าจะให้ข้อมูลได้หลายอย่าง ถึงให้มนต์มาพักที่นี่สักพักน่ะครับ" ระหว่างที่มนต์ทิรากำลังคุยอยู่กับทราวิทย์และเม่ของทราวิทย์กันอยู่ วุฒิกิจก็หันไปคุยกับพลอยนาราที่นั่งอยู่ข้างๆ

        "เค้กครับ เดี๋ยวผมตามขึ้นไปบนห้องนะครับ ผมขอปรึกษากับพี่ทามเรื่องงานแต่งงานของเราก่อนนะครับ"

        "งั้นไปกันเลยมั๊ย?" ทราวิทย์ถาม

        "ได้เลยครับ คุณมนต์ก็ไปด้วยกันสิครับ ผมเห็นสายตาพี่ทามละคงไม่อยากห่างจากคุณมนต์เลยนะครับเนี่ย" หลังจากที่วุฒิกิจพูดจบมนต์ทิราก็หันหน้าไปมองทราวิทย์อย่างเขินอาย หลังจากนั้นก็หันไปมองหน้าศุลีพรเพราะเธอคิดว่าจะไปช่วยศุลีพรล้างจานหลังจากที่รับประทานอาหารเสร็จแล้ว

        "ไปเถอะจ้ะหนูมนต์ ทางนี้แม่กับเค้กจัดการเอง" ถึงแม้ศุลีพรจะพูดอย่างนั้นแต่มนต์ทิราก็ไม่สบายใจอยู่ดี

        "ไปเถอะค่ะพี่มนต์ ทางนี้เค้กจะช่วยคุณแม่เอง"

        "อะ...เอ่อ"

        "ไม่ต้องห่วงหรอกจ้ะ หนูมนต์" ศุลีพรกล่าวเสริมขึ้นมา และจู่ๆทราวิทย์ก็จับแขนของมต์ทิราพร้อมกับพาเธอขึ้นไปบนห้องของเขา

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ 

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะค้า ถ้าอยากติชมอะไรก็คอมเมนต์ได้เลยจ้าา