ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่6 Party
บทที่6 Party
เช้าวันรุ่งขึ้นที่บ้านของทราวิทย์
"มนต์ทำอะไรอยู่เหรอครับ?"
"อะ...เอ่อ เขียนแบบชุดของคุณเค้กอยู่น่ะค่ะ" มนต์ทิราพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก
"มนต์เป็นอะไรรึเปล่าครับ?" ทราวิทย์พูดพลางเอื้อมมือมาแตะที่หน้าผากของมนต์ทิรา
"อะ...เอ่อ เปล่าค่ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไร"
"เขินผมเหรอ?" ทราวิทย์ถามขึ้นเมื่อเห็นมนต์ทิราพยายามปัดมือของเธอออกและใบหน้าของเธอที่เริ่มแดงขึ้น
"ปะ...เปล่าค่ะ ฉะ...ฉันไปก่อนนะคะ" มนต์ทิราพูดพร้อมกับพยายามที่จะเดินหนีทราวิทย์
"เดี๋ยวก่อนสิครับ" ทราวิทย์พูดพลางรั้งข้อมือมนต์ทิราไว้
"วันนี้ผมจะพาคุณแม่ ยัยเค้กแล้วก็ตากิจไปเลี้ยงน่ะครับ ในโอกาสที่ผมว่าความชนะ มนต์ไปด้วยกันนะครับ"
"อะ...เอ่อ"
"นะครับ" ทราวิทย์พูดเสียงอ้อน
"กะ...ก็ได้ค่ะ"
"อ้าวพี่มนต์ พี่ทาม ทำอะไรกันอยู่คะเนี่ย? หวานไม่เกรงใจน้องเลยนะ" ขณะที่ทั้งสองคนกำลังคุย(จีบ)กันอยู่นั้นพลอยนาราก็เดินเข้ามาแซว
"หวานอะไรล่ะยัยเค้ก" ทราวิทย์พูดพร้อมกับปล่อยมือมนต์ทิราและเดินมาเคาะหัวน้องสาวตัวเองเบาๆ
"โอ๊ย พี่ทาม อะไรอะ ก็มันจริงนี่นา" พลอยนาราโวย
"แม่ทำอะไรอยู่เหรอเค้ก?"
"แต่งตัวอยู่ค่ะ เดี๋ยวก็คงลงมา ว่าแต่ทำไมไม่ไปกันพรุ่งนี้ล่ะคะพี่ทาม? เมื่อวันก่อนก็บอกว่าจะไปพรุ่งนี้อยู่เลยหนิ"
"พรุ่งนี้พี่จะพาพี่มนต์ไปเที่ยว"
"แหม เลี่ยนค่ะเลี่ยน"
"เที่ยวอะไรกันคะคุณทาม ใครบอกว่าฉันจะไปกับคุณ" มนต์ทิรารีบพูดขึ้นทันควัน
"อ้าว ยังไงคะยังไง?"
"เอาน่ายัยเค้ก ไปเล่นกับมอคค่าก่อนไป พวกพี่สองคนจะคุยกัน"
"พี่ทามก็...จะคุยหรือจะจีบกันแน่"
"เออ ไปเถอะน่า"
"โห ไล่น้องอย่างนี้เลยเหรอ ชิ ไปก็ได้" พลอยนาราพูดพร้อมกับเดินงอนไปเล่นกับมอคค่า
"คุณทามคะ ฉัน..."
"บอกว่ายังไงครับ อย่าเรียกผมว่าคุณ เดี๋ยวยัยเค้กก็จับได้หรอกครับ"
"เอ่อ...ค่ะ แต่ทามไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย"
"อะครับๆ ก็ที่ผมบอกว่าผมจะพามนต์ไปเที่ยวคือผมจะพามนต์ไปเอาหุ่นออกแบบเสื้อผ้าที่มนต์บ่นว่ายังไม่ได้ไปเอาน่ะครับ"
"จริงด้วย ฉันลืมสนิทเลย"
"งั้นพรุ่งนี้เราเข้าไปที่บริษัทของมนต์กันนะครับ"
"ค่ะ" ขณะที่ทั้งสองคนกำลังคุยกันอยู่ ศุลีพร แม่ของทราวิทย์ก็เดินลงมาจากบันได
"ทำอะไรกันอยู่จ๊ะ"
"ป่าวครับ งั้นคุณแม่ก็มาแล้ว ไปกันเลยมั๊ยครับ?"
"ยัยเค้กล่ะจ๊ะ?"
"เล่นกับมอคค่าอยู่ครับ ยัยเค้ก" และทราวิทย์ก็ตะโกนเรียกน้องสาวของตัวเอง
"จ้ะ มาแล้วพี่ทาม" พลอยนาราพูดพลางเดินมาหาทั้งสามคน
"งั้นยัยเค้กก็มาแล้ว ไปกันเถอะจ้ะ เอ้อแล้วตากิจล่ะ?" ศุลีพรถามด้วยความสงสัย
"กิจไปรอที่ร้านแล้วค่ะ"
"โอเค งั้นไปกันจ้ะ"
ที่ร้านอาหาร
"พี่ทาม"
"หืม?"
"เค้กเห็นพี่ทามกับพี่มนต์ก็รักกันดี เนี่ยเค้กก็จะแต่งงานแล้ว เมื่อไหร่พี่มนต์กับพี่ทามจะแต่งงานกันอะ?"
"แค่กๆ" คำพูดของพลอยนาราทำเอามนต์ทิราที่กำลังดื่มน้ำอยู่ถึงกับสำลัก
"มนต์ใจเย็นๆนะครับ"
"แค่กๆ ขอโทษทีค่ะ"
"เดี๋ยวก็แต่งเองแหละน่า กินข้าวไปเลย" ทราวิทย์พูดขัดขึ้นเมื่อเห็นพลอยนาราทำท่าจะถามขึ้นอีก
"ก็เค้กอยากรู้หนิ หรือว่า...พี่สองคนไม่ได้รักกันจริงๆใช่มั๊ย?"
"รักกันจริงสิ นี่ไง" พูดจบทราวิทย์ก็ก้มหน้าลงมาหอมแก้มมนต์ทิรา ทำเอาเจ้าตัวถึงกับสะดุ้ง
"แหม อะๆเชื่อก็ได้ แต่... เค้กอยากเห็นพี่ทามจูบพี่มนต์อะ"
"พอเลยยัยเค้ก เลิกแกล้งพี่เค้าได้แล้ว พี่มนต์ทำตัวไม่ถูกแล้วนั่น" ศุลีพรรีบพูดดักคอพลอยนาราเพราะสงสารมนต์ทิราที่ไม่ใช่แฟนจริงๆกับทราวิทย์
"กินข้าวเถอะครับ ถ้าเค้กไม่หยุดถามผมจะจัดการเอง" วุฒิกิจพูดขึ้นพร้อมกับหันไปมองพลอยนารา
"เงียบก็ได้" พลอยนาราพูดเสียงอ่อยแล้วจึงเปลี่ยนเรื่องคุยกับวุฒิกิจ
เวลาสี่ทุ่มที่บ้านของทราวิทย์ ขณะที่มนต์ทิราเดินลงมากินน้ำที่ห้องครัว
"มนต์ยังไม่นอนอีกเหรอครับ?"
"แหะๆ ค่ะ"
"งั้นมากับผมก่อน ผมมีอะไรให้ดู" พูดจบทราวิทย์ก็พามนต์ทิราไปยังห้องๆหนึ่ง ห้องนี้เป็นห้องที่ประดับไปด้วยหินอ่อนและดอกไม้สวยงามแถมยังมีอัญมณีหลายชนิดอยู่ในตู้โชว์
"โห สวยจังเลยค่ะ"
"ห้องนี้เป็นห้องสะสมพวกอัญมณีของคุณพ่อน่ะครับ ตอนนี้ท่านไม่ได้ใช้แล้ว"
"ทำไมล่ะคะ?"
"ท่านเสียไปตั้งแต่สามปีก่อนแล้วน่ะครับ"
"เอ่อ ขอโทษนะคะที่ฉันถาม..."
"ไม่เป็นไรครับ มาดูนี่ดีกว่า" ทราวิทย์พูดพลางเดินไปหยิบกล่องที่วางอยู่ในตู้โชว์ตู้หนึ่ง
"อะไรเหรอคะ?"
"อัญมณีที่ผมจะให้มนต์ใส่ลงไปในชุดของยัยเค้กน่ะครับ" ทราวิทย์พูดพร้อมกับเปิดกล่องให้มนต์ทิราดู
"สวยจังเลยค่ะ" มนต์ทิราพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
"งั้นเดี๋ยวผมให้มนต์เก็บไว้ก่อนก็ได้นะครับ จะได้เอาไว้ดูเป็นแบบด้วย
"เอ่อ...ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวทามค่อยให้ฉันก็ได้"
"งั้นก็แล้วแต่มนต์นะครับ แต่อันนี้มนต์ต้องเก็บไว้นะครับ" ทราวิทย์พูดพลางเดินไปหยิบสร้อยคอจี้คริสตัลเส้นหนึ่งซึ่งเปล่งประกายสวยงามมาให้เธอ
"เอ่อ...ฉันรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ"
"รับไว้เถอะครับ ผมตั้งใจให้มนต์เลยนะครับ" ทราวิทย์ไม่รอให้มนต์ทิราปฏิเสธอีกครั้งจึงรีบคว้าข้อมือมนต์ทิราและวางสร้อยเส้นสวยลงบนมือของเธอ
"เอ่อ งั้นก็ขอบคุณนะคะ ฉะ...ฉันไปนอนล่ะ" มนต์ทิราพูดและก็รีบเดินขึ้นไปยังห้องของเธอเพราะทราวิทย์ที่ยืนมองเธอพร้อมกับยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์และสายตาที่มีความหมายจนทำให้มนต์ทิราต้องรีบหนีขึ้นไปบนห้อง
เช้าวันรุ่งขึ้นที่บริษัท Magic design
"มนต์ คุณทาม มาได้ยังไง?"
"ผมพามนต์มาเอาหุ่นออกแบบเสื้อผ้าน่ะครับคุณป๊อก"
"งั้นเข้าไปข้างในก่อนดีกว่าค่ะ" และทั้งสามคนก็เดินเข้าไปข้างใน
"มนต์ มาได้ยังไง ฉันคิดถึงจะแย่" นิรดาพูดพร้อมกับวิ่งเข้ามาหามนต์ทิรา
"ฉันก็คิดถึงพวกแกเหมือนกัน วันนี้ฉันมาเอาหุ่นน่ะ"
"งั้นไหนๆก็มาแล้ว พวกฉันกำลังจะออกไปกินข้าวพอดี แกกับคุณทามมาด้วยกันสิ" ปณิตาชวน
"ถ้าอย่างนั้น วันนี้ผมเลี้ยงทุกคนเองนะครับ"
"ทาม แต่..."
"เถอะนะครับ มนต์..."
"เอ่อ แล้วแต่ละกันค่ะ" มนต์ทิราทำหน้ามุ่ย
"เอ๊ะ เดี๋ยวนะมนต์ สร้อยใครอะ พึ่งซื้อเหรอ?" จู่ๆปวฤทธิ์ก็ถามขึ้นเมื่อเห็นสร้อยคอจี้คริสตัลที่มนต์ทิราใส่อยู่
"เอ่อ..."
"แก เดี๋ยว ใจเย็นๆ ฉันถามถึงสร้อยจะเขินทำไม?"
"ขะ...เขินบ้าอะไรของแก ฉันไม่ได้เขิน" ขณะที่มนต์ทิรากำลังพยายามจะแก้ตัวอยู่นั้นทราวิทย์ก็พูดแทรกขึ้นมา
"คือ สร้อยเส้นนั้นผมเป็นคนให้มนต์เองแหละครับ"
"อ๋อ...ถึงว่าทำไมมนต์ถึงได้เขิน" ปวฤทธิ์แซว
"ฉันไม่ได้เขิน ปะ...ไปกินข้าวกันได้เล่า" มนต์ทิราพูดพร้อมกับผลักปวฤทธิ์เบาๆเพื่อให้เธอขึ้นรถ
"ฉันเดินเองได้ย่ะ"
"งั้นก็รีบไปสิ"
"อะจ้ะ" หลังจากที่แซวมนต์ทิรากันอยู่นานในที่สุดทุกคนก็ได้ไปกินข้าวกัน และหลังจากที่มนต์ทิราช่วยกันเอาหุ่นขึ้นรถแล้วทั้งสองคนยังต้องช่วยกันแอบเอาหุ่นเข้าไปในห้องของมนต์ทิราโดยไม่ให้พลอยนารารู้อีกด้วย จึงเป็นเหตุให้ทั้งสองคนได้ใกล้ชิดกันมากยิ่งขึ้นและทำให้ความรู้สึกที่ทั้งสองคนมีให้กันเริ่มจะปิดไว้ไม่อยู่ซะแล้ว
ภาพประกอบสร้อยคอที่ทราวิทย์ให้กับมนต์ทิราค่าา >///<
cr.รูปภาพ : pinterest
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
ช่วงที่ผ่านมาไรต์ยุ่งมากก ต่อไปจะอัพให้บ่อยขึ้นนะค้าา
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่าา
ถ้าใครชอบก็อย่าลืมคอมเมนต์กันนะค้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น