Magic jewel รัตติกาลสีอำพัน

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่3 บรรยากาศกลางเมืองใหญ่

บทที่3 บรรยากาศกลางเมืองใหญ่

        เช้าวันต่อมา มนต์ทิราเหลือเวลาตัดชุดให้กับพลอยนาราอีกแค่ยี่สิบสี่วันเท่านั้น และขณะที่เธอกำลังเดินลงบันได
          "คุณมนต์ครับ"
          "ว้าย!!! อ้าว คุณทามเองเหรอคะ ฉันตกใจหมดเลย"
          "บอกแล้วไงครับ ว่าไม่ต้องเรียกคุณ"
           "แหะๆ จริงด้วย"
             "วันนี้จะเก็บข้อมูลต่อรึเปล่าครับ?"
          "อ๋อค่ะ"
              "งั้นเดี๋ยวผมช่วย วันนี้ผมว่างน่ะครับ เอ้อตอนเย็นผมกะว่าจะพามนต์ไปดูผ้าที่คุณอยากจะใช้ตัดชุดด้วยนะครับ"
          "ฉันไปเองก็ได้ค่ะ ไม่ต้องรบกวนทามด้วย"
          "ไม่เป็นไรหรอกครับ เอาเป็นว่าเย็นนี้เราไปดูผ้ากันนะครับ"
          "อะ...อื้ม"
          "ไปครับ ลงไปทานข้าวกัน" พูดจบทราวิทย์ก็ถือวิสาสะกุมมือมนต์ทิราลงไปที่ห้องครัว
            ที่ห้องครัว
          "โห หอมจังครับ วันนี้แม่ทำเมนูอะไรครับเนี่ย?"
          "ก็ต้มยำกุ้งที่เราชอบไงตาทาม นี่ไงเสร็จพอดีเลย หยิบชามให้แม่หน่อยสิลูก"
          "เดี๋ยวหนูหยิบให้ค่ะ" มนต์ทิราแทรกขึ้นพร้อมกับเดินไปหยิบชามให้กับศุลีพร
          "ขอบใจจ้ะหนูมนต์"
          "โห กลิ่นอะไรน่าทานจังคะ?" พลอยนาราที่เพิ่งเดินเข้ามาในครัวถามด้วยความสนใจ
          "ต้มยำกุ้งจ้ะ นี่แม่พึ่งทำเสร็จร้อนๆเลย มาทานข้าวกันจ้ะ" และทุกคนก็นั่งลงทานข้าวพร้อมกับสนทนากันอย่างสนุกสนาน
          "อ้ะ สายแล้ว งั้นเค้กขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ"
          "จ้ะลูก ขับรถดีๆนะจ้ะ"
          "ค่ะแม่" พลอยนาราพูดพร้อมกับเดินไปหน้าบ้านและขึ้นรถไปทำงาน 

            หลังจากที่พลอยนาราออกไปได้สักพักหนึ่ง มนต์ทิราก็ช่วยศุลีพรล้างจานและทำความสะอาดห้องครัวจนเรียบร้อย
          "มนต์ครับ ขึ้นไปห้องยัยเค้กกัน"
          "ค่ะ"
           ที่คลินิกรักษา Health pets ของพลอยนารา
          "อ้าวเค้ก มาแล้วเหรอจ้ะ เมื่อวานเป็นไง ไปเที่ยวเป็นไง?" พิรัณตาที่กำลังให้อาหารมอคค่า หันมาถามเพื่อนของเธอด้วยท่าทางสนใจ
          "ก็ไม่มีอะไรหรอก กลับมาดูแลเจ้ามอคค่าดีกว่า" พลอยนาราพูดพร้อมกับเดินไปลูบหัวหมาน้อยพันธุ์บีเกิลที่กำลังกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย
          "โถ่ อุตส่าห์ได้ไปเที่ยวทั้งที" พิรัณตาพูดด้วยน้ำเสียงเสียดาย ที่จริงแล้วพลอยนาราก็ดีใจและสนุกไม่น้อยที่ได้ไปเที่ยวแต่เพราะวุฒิกิจเอาแต่ทำเรื่องหวานๆใส่เธอตลอดทั้งวัน เธอจึงไม่กล้าบอก

พิรัณตา เพราะกลัวจะถูกแซว

          "แล้วแป้งหอมล่ะ เมื่อวานเป็นไง มีเคสอะไรหนักมั๊ย?"
          "ไม่มี มีแค่เจ้าสองตัวนั้นน่ะที่เข้ามารักษา อาการก็ไม่หนักมาก ตัวนึงไข้ขึ้น ส่วนอีกตัวขาเจ็บ" พิรัณตาพูดพลางชี้ไปที่แมวสองตัวที่กำลังนอนหลับอยู่
          "เค้ก"
          "หืม?"
          "มอคค่ายังไม่มีเจ้าของเลยนะ นี่ก็จะหายดีแล้ว จะเอาไงดี?"
          "เค้กเอามอคค่าไปเลี้ยงเองก็ได้นะ แม่จะได้มีเพื่อนอยู่บ้านด้วย จะได้ให้มอคค่ากันเค้กออกจากอีตาบ้านั่นด้วย"
          "แหนะๆ ยังไงๆ คุณกิจเค้าไปทำอะไรแก?"
          "ปะ...เปล่า งั้นเอาเป็นว่าเค้กเอามอคค่าไปเลี้ยงเองนะ"
          "จ้ะๆ คุณเพื่อน"
           ที่ห้องนอนของพลอยนารา
          "เอ่อ ทามคะ คุณเค้กชอบสีอะไรเหรอคะ?"
          "อืม...น่าจะสีชมพูนะครับ เห็นชอบซื้อแต่ของสีชมพูมาไว้ซะเต็มห้อง"
          "แหม ก็ไม่ขนาดนั้นนะคะ ส่วนใหญ่เห็นมีแต่สีขาว"
          "งั้นเอาเป็นสีขาวชมพูดีมั๊ย? ชุดน่ะครับ"
          "ก็ดีนะคะ แต่ว่าพรีเว็ดดิ้งของคุณเค้กเนี่ย จะใส่ชุดอะไรถ่ายเหรอคะ?"
          "พรีเว็ดดิ้งเป็นรูปชุดของงานตอนเช้าน่ะครับ ส่วนชุดตอนเย็นไม่ได้เอาไปถ่าย ชุดของงานตอนเย็นของกิจก็เตรียมไว้แล้วครับ เป็นสูทสีขาว แต่ของยัยเค้กก็รอคุณมนต์ตัดนี่แหละครับ ตากิจบอกยัยเค้กไปว่าชุดตอนเย็นมีเซอร์ไพรส์ แต่ยัยเค้กคงนึกไม่ถึงว่าจะเป็ุนชุดประดับอัญมณีิอลังการอย่างที่ผมให้คุณช่วยตัดน่ะครับ"
          "ถ้าอย่างนั้นก็โอเคค่ะ งั้นฉันกลับห้องก่อนนะคะ จะได้กลับไปจดข้อมูลที่พึ่งได้วันนี้"
          "ครับ งั้นกลับห้องแล้ว มนต์เปลี่ยนชุดด้วยนะครับ ผมจะพาไปดูผ้าตามที่บอกไว้เมื่อเช้า"
          "อ๋อค่ะ จริงด้วย ฉันลืมสนิทเลย"
          "งั้นก็รีบไปเปลี่ยนชุดเเถอะครับ นี่ก็สี่โมงเย็นแล้ว"
          "งั้นฉันไปก่อนนะคะ"
           เวลาห้าโมงเย็น
          "อ้าว กลับมาแล้วเหรอเค้ก แล้วเจ้าตัวนี้ใครล่ะเนี่ย?" ศุลีพรที่กำลังรดน้ำต้นไม้เอ่ยทักลูกสาวที่พึ่งลงจากรถพร้อมกับน้องหมาตัวหนึ่งในอ้อมแขน
          "อ๋อเจ้าตัวนี้เหรอคะ นี่มอคค่าค่ะ มันน่าสงสารมากเลยนะคะ ทั้งโดนทิ้งแถมยังโดนวางยาเบื่ออีก" พลอยนาราที่กำลังอุ้มมอคค่าอยู่อธิบาย
          "น่ารักขนาดนี้ใครกล้าทำร้ายได้ลงคอเนี่ย งั้นเลี้ยงไว้ในบ้านเราเถอะจ้ะ ไหนๆ มาให้แม่อุ้มบ้างซิ"
          "นี่ค่ะ" พลอยนารามองดูท่าทางมอคค่าที่กำลังออดอ้อนแม่ของเธออย่างมีความสุข
          "เข้าบ้านก่อนเถอะลูก แม่ขอรดน้ำต้นไม้อีกแป๊ปนึง จริงๆมีมอคค่ามาอยู่ในบ้านด้วยก็ดีนะ แม่จะได้มีเพื่อนด้วย"
          "ค่ะ เค้กก็ว่าอย่างนั้น" พลอยนาราพูดพลางยิ้มแป้นกับท่าทางน่าเอ็นดูของมอคค่า
          "เอ้อ แล้วพี่ทามกับพี่มนต์ล่ะคะ?"
          "อ๋อสองคนนั้นออกไปข้างนอกน่ะลูก"
          "แหม คู่นี้สวีทกันจังเลยนะคะ"
          "ไปแซวพี่เค้า เรากับตากิจก็หวานไม่แพ้พวกพี่เค้าหรอก" 
          "แหม แม่ก็ เค้กไปเล่นกับเจ้ามอคค่าดีกว่า" 
           บนรถของทราวิทย์ เวลาห้าโมงครึ่ง
          "มนต์อยากดูผ้าร้านไหนครับ แถวนี้มีร้านขายผ้าสวยๆเยอะเลย"
          "อืม ร้านประจำของฉันละกันค่ะ ตรงไปอีกหน่อยค่ะแล้วก็เลี้ยวซ้าย"
          "ครับผม" และเมื่อมาถึงหน้าร้าน
          "สวัสดีค่ะ" พนักงานคนหนึ่งเดินมาต้อนรับเธอกับทราวิทย์ที่หน้าร้าน
          "มีอะไรให้ช่วยมั๊ยคะ?"
          "มาดูผ้าตัดชุดแต่งงานน่ะค่ะ แล้วก็พวกของตบแต่ง"
          "งั้นเชิญทางด้านนี้เลยค่ะ" หลังจากนั้นพวกเธอก็ดูของกันจนเพลินเป็นเวลานานเลยทีเดียว
          "ขอบคุณมากนะคะ" พนักงานคนหนึ่งพูดขึ้นหลังคิดเงินเสร็จ
          "ค่าผ้ากับของตบแต่งพวกนี้ไม่ใช่ถูกๆเลย ฉันเอาเงินบริษัทออกเองดีกว่านะคะ"
          "ไม่เป็นไรหรอครับ เอาเถอะครับ เอ้อ มนต์หิวมั๊ย?"
          "ก็นิดหน่อยค่ะ"
          "ไปกินข้าวกันครับ ผมเลี้ยงเอง"
          "ไม่เอาค่ะ ฉันออกเองดีกว่า"
          "ไม่เอาครับ ผมพามนต์มาผมก็ต้องเลี้ยงมนต์สิครับ"
          "แต่ว่า..."
          "ไม่มีแต่แล้วครับ ไปทานข้าวกัน"
            หลังจากที่ทั้งสองคนทานข้าวกันจนเสร็จสรรพทราวิทย์ก็ชวนมนต์ทิราไปเดินเล่นรอบเมือง เพราะบรรยากาศกลางเมืองใหญ่ที่พวกเธออยู่กันตอนนี้เต็มไปด้วยแสงไฟสวยงาม อากาศก็เย็นสบาย มีผู้คนมากมายเดินสวนกันไปมาเพื่อดูของต่างๆ แถมคืนนี้ก็เป็นคืนพระจันทร์เต็มดวง บรรยากาศจึงดีมากกว่าปกติ
           "มนต์อยากไปดูอะไรอีกรึเปล่าครับ?"
           "เอ่อ ไม่แล้วค่ะ อุ้ย!" จู่ๆ ก็มีคนเดินมาชนมนต์ทิราเข้าอย่างจัง
           "จับมือผมไว้นะครับมนต์จะได้ไม่หลง คนเริ่มเยอะแล้วครับ"
           "อะ...เอ่อค่ะ"
           "งั้นไปที่รถกันครับ" เมื่อพูดจบทั้งคู่ก็เดินไปหารถ แต่ต่อให้หาอย่างไรก็หารถของทราวิทย์ไม่เจอเสียที ยิ่งเดินยิ่งเหมือนกับจะยิ่งออกห่างจากรถไปทุกที จนทั้งคู่มาหยุดอยู่ที่ริมแม่น้ำด้วยความเหนื่อยล้า

           "เฮ้อ...พักกันก่อนเถอะครับมนต์ ผมขอโทษจริงๆนะครับที่ไม่ได้จำที่ที่จอดรถไว้ตั้งแต่แรก"
           "ไม่เป็นไรค่ะ ฉันว่าเรานั่งพักกันก่อนตรงนี้แล้วค่อยไปเดินหาต่อดีกว่าค่ะ"
           "ครับ" และทั้งคู่ก็นั่งพักกันที่ริมแม่น้ำ พร้อมกับมองผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาอย่างมีความสุข จนลืมเรื่องที่ว่า ยังหาที่ที่ทราวิทย์จอดรถไว้ยังไม่เจอเสียสนิท บรรรยากาศตอนนี้ทั้งโรแมนติกทั้งอบอุ่น จนทั้งสองคนอยากหยุดเวลาเอาไว้ตรงนี้ และพวกเธอก็นั่งอยู่ตรงนี้จนถึงเวลาห้าทุ่มตรง
           "ดึกแล้ว คนก็น้อยลงแล้ว เราเดินไปหารถกันต่อเถอะค่ะ"
           "ครับ มนต์ไหวแน่นะครับ?"
           "ค่ะ ฉันไหว" หลังจากที่เดินหากันอยู่พักใหญ่ ในที่สุดทั้งสองคนก็เจอรถของทราวิทย์
            บนรถของทราวิทย์
           "มนต์ครับ พรุ่งนี้ผมต้องไปพบลูกความ มนต์ไปด้วยกันมั๊ย? ผมจะได้พามนต์ไปหาไอเดียต่อด้วย" ทราวิทย์ถาม แต่เมื่อเห็นว่าคนข้างๆไม่ยอมตอบจึงหันไปดู
           "อ้าว หลับซะแล้ว" พูดจบทราวิทย์ก็นำรถจอดข้างทางพร้อมกับหยิบสูทที่อยู่หลังรถมาห่มให้กับเธอ และขับรถต่อไปจนถึงบ้าน
           "มนต์ครับ ถึงบ้านแล้วครับ"
           "อะ...อืม"
           "มนต์ครับ" ทราวิทย์พูดพร้อมกับเขย่าตัวมนต์ทิรา ทำให้คนที่นอนหลับอยู่ค่อยๆลืมตาขึ้นมา
           "อ้าว ทาม" 
           "ถึงบ้านแล้วครับ ลงจากรถได้แล้ว" ท่าทางงัวเงียของมนต์ทิราทำให้ทราวิทย์นึกอยากแกล้งเธอขึ้นมา
           "หรือจะให้ผมอุ้มลงไปดี"
           "จะบ้าเหรอคะ ฉันลงเองได้" คำพูดของทราวิทย์ทำเอาคนที่กำลังซะลึมซะลือถึงกับทำตาโต แล้วรีบลงจากรถทันที 
           "มนต์ครับ พรุ่งนี้ผมจะไปพบลูกความน่ะครับ ไปด้วยกันมั๊ย? เสร็จแล้วจะได้พามนต์ไปหาไอเดียต่อ" ทราวิทย์ถามขณะที่กำลังเดินเข้าบ้าน
           "อ๋อ งั้นฉันขอรบกวนด้วยนะคะ"
           "ครับ งั้นไปนอนเถอะครับ ดึกแล้ว"

ภาพประกอบเมืองใหญ่จ้าา

cr.รูปภาพ ไรต์ถ่ายเองจ้า555

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

ขอโทษด้วยนะค้าา ที่อัพช้าาา แล้วก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่าาาา>< ตอนต่อไป

อัพวันพฤหัส ที่12พ.ค. นี้นะค้าา ยังไงก็มาติชมกันเยอะๆน้าาา ไรต์อยากอ่าน5555
กดเป็นแฟนคลับก็ได้น้าา ไม่ว่ากัน ขอบคุณทุกคนมากค่าา แฟนคลับด้วยน้าาา