Magic jewel รัตติกาลสีอำพัน

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่2 เก็บข้อมูลวันแรก

บทที่2 เก็บข้อมูลวันแรก

        ที่ห้องของทราวิทย์"เอ่อ...ขอโทษนะครับที่ต้องรบกวนพี่ทามกับคุณมนต์"

       "ไม่เป็นไรหรอก" ทราวิทย์พูด 

       "ว่าแต่คุณกิจมีอะไรเหรอคะ?"

       "คือ คุณมนต์เป็นคนที่จะมาตัดชุดให้กับเค้กใช่มั๊ยครับ?" 

       "อ๋อ ใช่ค่ะ"

       "ว่าแต่...เป็นแฟนกันจริงๆรึเปล่าครับเนี่ย" วุฒิกิจแซว

       "เปล่านะคะ" มนต์ทิราปฏิเสธเสียงแข็ง

       "พอเลยกิจ เดี๋ยวพี่ก็ไม่ให้คุณมนต์ตัดชุดให้ซะเลย" ทราวิทย์ขู่ 

       "โห แค่แซวเล่นเองครับ ผมไม่แซวแล้วก็ได้"

       "เอ้อคุณมนต์ นี่อำพันนะครับ" ทราวิทย์เปลี่ยนเรื่องคุยพร้อมกับหยิบอำพันในกล่องที่อยูุ่ในลิ้นชักของโต๊ะทำงานให้มนต์ทิรา

       "กิจคะกิจ" ทันใดนั้นพลอยนาราก็เดินมาเคาะประตูพร้อมกับเรียกหาวุฒิกิจ

       "งั้นผมไปก่อนนะครับ ฝากด้วยนะครับคุณมนต์"

       "เอ่อ คุณกิจคะ คือพรุ่งนี้ฉันจะเริ่มเก็บข้อมูลของคุณเค้กน่ะค่ะ ช่วยพาเธอออกไปเที่ยวหน่อยได้มั๊ยคะ?"

       "ได้เลยครับ" พูดจบวุฒิกิจก็เดินออกจากห้องไป

        ที่ห้องของพลอยนารา

       "เค้กครับพรุ่งนี้เช้าผมจะพาไปเที่ยวนะครับ เค้กว่างมั๊ย?"

       "เค้กก็ไม่แน่ใจนะคะ ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะมีเคสอะไรหนักๆมารึเปล่า" พลอยนาราทำงานอยู่ที่คลินิกรักษาสัตว์ Health pets ของเธอกับเพื่อนอีกคนหนึ่ง เธอจึงไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ว่าจะมีสัตว์ที่ป่วยอาการหนักเข้ามารักษากับเธอรึเปล่า เพราะพิรัณตาเพื่อนของเธอที่ทำงานอยู่คลินิกเดียวกันก็ต้องดูแลมอคค่า สุนัขพันธ์บีเกิ้ลที่พึ่งโดนเจ้าของคนก่อนนำมาปล่อยแถมโดนวางยาเบื่ออีกด้วย! แต่ก็โชคดีที่มีคนไปเจอและนำมารักษาได้ทัน ช่วงนี้พวกเธอสองคนจึงต้องทำงานหนักมากเสียหน่อย

        "งั้นเค้กจะโทรบอกแป้งหอมนะคะ ว่าถ้ามีเคสหนักๆเข้ามาให้ดูแลไปก่อนแล้วเค้กจะรีบเข้าไป"

        "แป้งหอมนี่ พิรัณตา เพื่อนของเค้กที่ผมเคยเจอรึเปล่า?"

        "ใช่ค่ะ แล้วกิจไม่เข้าเวรเหรอคะพรุ่งนี้?"

        "ผมเข้าเวรตอนกลางคืนนะครับ" จริงๆแล้ววุฒิกิจก็งานยุ่งไม่แพ้กันกับพลอยนารา เพราะวุฒิกิจทำงานเป็นหมอที่โรงพยาบาลชื่อดังแห่งหนึ่ง แถมเป็นแผนกเวชศาสตร์ฉุกเฉิน จึงงานยุ่งเหมือนยุงตีกัน

        "งั้นสรุป พรุ่งนี้เราไปเที่ยวกันนะครับ"

        "ค่ะ" พลอยนาราตอบพร้อมกับยิ้มด้วยความดีใจ

        "ผมกลับบ้านก่อนละกัน พรุ่งนี้จะมารับนะครับ"

        "ได้ค่ะ งั้นเค้กลงไปส่งนะ"

        "ครับ" พูดจบทั้งคู่ก็เดินคุยกันไปจนถึงรถของวุฒิกิจ

        "ไปนะครับ"

        "ค่ะ ขับรถดีๆนะ"

         เช้าวันรุ่งขึ้นที่ห้องของมนต์ทิรา ตื้ด ตื้ด ตื้ด ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ของมนต์ทิราก็ดังขึ้น

        [ฮัลโหล ยัยมนต์ เป็นไงบ้างจ้ะ?]

        "สบายดีจ้ะ แล้วป๊อกล่ะ เป็นไงบ้าง ทุกคนล่ะ?"

        [สบายดีจ้ะ] ทั้งสามคนพูดพร้อมกันเป็นเสียงเดียว

        [เป็นไง ได้นอนห้องเดี๋ยวกับคุณทามรึเปล่า?] จู่ๆปวฤทธิ์ก็ถามขึ้น และคำถามนั้นก็ทำให้มนต์ทิรานึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวาน และใบหน้าของเธอก็แดงขึ้นเรื่อยๆ

        'ระหว่างที่คุณอยู่ที่นี่ คุณต้องนอนห้องเดียวกับผมนะครับ'

        'ห้ะ! แล้วทำไมคุณไม่บอกฉันก่อนล่ะคะ?'

        'ขอโทษนะครับ ผมขอโทษจริงๆที่ไม่ได้บอกก่อน'

        'อะ...เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ แต่มนต์จะลงไปนอนที่พื้นเองนะคะ'

        'ไม่ต้องหรอกครับ ห้องผมมีโซฟาน่ะครับ ผมจะลงไปนอนโซฟาเอง'

        'แต่ว่า...'

        'งั้นเอาตามนี้นะครับ คุณมนต์นอนที่เตียงผมนอนโซฟาเอง' แต่เมื่อทั้งสองคนขึ้นมาถึงห้องของทราวิทย์

        'ผมขอโทษนะครับคุณมนต์'

        'คะ?'

        'ที่ผมบอกว่าเราต้องนอนห้องเดียวกัน คือเมื่อกี้ผมเห็นยัยเค้กแอบฟังอยู่น่ะครับ ห้องของคุณมนต์ คุณแม่ผมเตรียมไว้ให้แล้วครับ ห้องข้างๆห้องผมนี่เอง' เพราะห้องของทราวิทย์อยู่ชั้นสามและห้องของพลอยนาราอยู่ชั้่นสอง และพลอยนาราเองก็ไม่ชอบเดินขึ้นมาข้างบน ทราวิทย์จึงตัดสินใจให้มนต์ทิราอยู่ห้องข้างๆเขา

        'อะ...เอ่อ ขอบคุณค่ะ ว่าแต่คุณแม่คุณรู้เรื่องแล้วเหรอคะ?'

        'ใช่ครับ' แต่แล้วจู่ๆทราวิทย์ก็ก้มหน้าลงมาจนไปชนเข้ากับแก้มของมนต์ทิราพร้อมกับกระซิบว่า

        'หรือคุณมนต์อยากนอนห้องผมล่ะครับ ผมยินดีนะครับ' ทราวิทย์พูดด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง

        'บะ...บ้าเหรอคะ' มนต์ทิราว่าพร้อมกับผลักทราวิทย์เต็มแรง

        'ฮ่าๆๆ ผมล้อเล่นน่ะครับ'

        'แหม คุณทามล่ะก็'

        'งั้นผมช่วยยกของไปที่ห้องนะครับ เอ้อแล้วไม่ต้องเรียกผมว่าคุณแล้วนะครับ เรียกทามเฉยๆก็พอ แล้วผมก็จะเรียกคุณว่ามนต์นะครับจะได้ไม่ผิดสังเกต หรือถ้าอยากเรียกอย่างอื่นก็ได้นะครับ แต่ผมขอคิดก่อน'

        'อะ...อ๋อค่ะ' ขณะที่มนต์ทิรากำลังนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวาน จู่ๆก็มีเสียงของใครบางคนแทรกขึ้นมาจากในโทรศัพท์

         [ยัยมนต์ ฟังอยู่รึเปล่าเนี่ย?]

         "ฟะ ฟังอยู่จ้ะปราย ว่าแต่เมื่อกี้ถามว่าอะไรนะ?"

         [ก็ถามว่าตกลงแกได้นอนห้องเดียวกับคุณทามรึเปล่า?] จู่ๆปวฤทธิ์ก็พูดแทรกขึ้นมา

         "บะ...บ้าเหรอ ฉันนอนห้องข้างๆห้องคุณทามย่ะ

         [แหม น่าเสียดาย]

         "ช่างมันเถอะน่า"

         [อ้ะๆ เปลี่ยนเรื่องก็ได้ แล้วตอนนี้ข้อมูลแกไปถึงไหนแล้ว มีอะไรให้ช่วยรึเปล่า?]

         "ก็วันนี้คุณกิจ แฟนของน้องสาวคุณทามจะพาคุณเค้ก น้องสาวคุณทามไปเที่ยวน่ะ ฉันเลยต้องรอให้ทั้งสองคนไปก่อนถึงจะเก็บข้อมูลได้น่ะ ไม่ต้องห่วงนะนิดา"
         [งั้นก็สู้ๆนะแก]

         "จ้ะปราย งั้นแค่นี้ก่อนนะ" พูดจบมนต์ทิราก็เดินออกจากห้องไปยังห้องของพลอยนารา แต่เธอก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อเห็นทราวิทย์ที่กำลังเดินออกจากห้อง วันนี้เขาใส่สูทสีดำ กางเกงแสลค แถมยังเซ็ทผมจนดูหล่อกว่าปกติ

         "อ้าวมนต์ วันนี้แต่งตัวสวยดีนะครับ"

         "เอ่อ...ขะ ขอบคุณค่ะ" วันนี้มนต์ทิราใส่เสื้อแขนกุดคอปกสีน้ำเงินกับกระโปรงชีฟองเท่าเข่าสีดำ

         "วันนี้คุณทาม เอ้ยทามจะไปไหนเหรอคะ?"

         "วันนี้ผมจะไปพบกับลูกความน่ะครับ งั้นผมไปก่อนนะครับ" พูดจบทราวิทย์ก็เดินลงบันไดไป

          ที่สำนักงานทนายความของทราวิทย์ ขณะที่ทราวิทย์กำลังนั่งรอใครบางคนอยู่ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเป็นกังวล

         "สวัสดีครับ คุณคาริดาที่ติดต่อผมไว้ใช่มั๊ยครับ?"

         "ค่ะ"

         "เชิญนั่งก่อนครับ"

         "ขอบคุณค่ะ"

         "คุณคาริดาอยากให้ผมช่วยเรื่องอะไรเหรอครับ?"

         "คือ...คดีข่มขืนกระทำชำเราน่ะค่ะ" คาริดาตอบพลางกลั้นสะอื้น

         "ใจเย็นๆก่อนนะครับ ค่อยๆเล่าให้ผมฟังนะครับ"

         "ค่ะ คือว่า...เมื่อสองวันก่อน ตอนที่ฉันกำลังกลับบ้าน เวลาประมาณทุ่มนึง จู่ๆก็มีผู้ชายคนนึงเดินตามหลังฉันมา ฉันเลยรีบเดินหนี ละ...แล้ว ผู้ชายคนนั้น... ก็กระชากข้อมือฉันแล้วผลักฉันล้มลงไปข้างทางแล้วก็ขะ...ข่มขืนฉัน" ยังไม่ทันทีเธอจะพูดจบน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างหยุดไม่ได้ ความทรงจำเมื่อสองวันก่อนเป็นความทรงจำที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตของเธอเลยก็ว่าได้ จึงไม่แปลกที่เธอจะร้องไห้ออกมา  

         "ไม่เป็นไรนะครับเรื่องมันผ่านไปแล้ว ผมจะช่วยคุณอย่างสุดความสามารถเลยครับ"

         "ขอบคุณมากนะคะ คุณ..."

         "อ๋อผมชื่อทราวิทย์ครับ เรียกทามก็ได้"

         "ค่ะ ขอบคุณมากเลยนะคะคุณทาม"

         "ว่าแต่ คุณช่วยเล่ารายละเอียดให้ผมฟังหน่อยได้ไหมครับ?"

         "อะ...เอ่อ คือว่า..."

         "ไม่ต้องเป็นวันนี้ก็ได้ครับ เดี๋ยวผมขอนัดคุยรายละเอียดกับคุณวันหลังได้มั๊ยครับ?"

         "อ๋อได้ค่ะ อีกสองวันได้มั๊ยคะ?"

         "ได้ครับ งั้นอีกสองวันเจอกันนะครับ ไม่ต้องคิดมากนะครับ"

         "ขอบคุณมากเลยค่ะ" คาริดาตอบด้วยความซึ้งใจ

         "นี่เบอร์ผมนะครับ" ทราวิทย์พูดพร้อมกับหยิบนามบัตรให้กับเธอ

         "ขอบคุณค่ะ"

          ที่ห้องนอนของพลอยนารา ตื้ด ตื้ด ตื้ด

         "ฮัลโหลค่ะ"

         [มนต์อยู่ไหนครับ]

         "อยู่ห้องคุณเค้กไงคะ ฉันตกใจหมดเลย คิดว่าคุณเค้กกลับมาแล้วซะอีก"

         [ขอโทษนะครับ แล้วได้ข้อมูลอะไรบ้างรึเปล่าครับ?]

         "อ๋อ ก็ได้เรื่องพวก คุณเค้กชอบแต่งตัวแบบไหนแล้วก็ชอบผ้าแบบไหนน่ะค่ะ"

         [โอเคครับ งั้นมนต์ออกมาก่อนก็ได้ครับ กิจโทรมาบอกผมน่ะครับว่ากำลังจะพายัยเค้กกลับบ้าน]

         "จริงเหรอคะ? งั้นเดี๋ยวฉันรีบกลับไปที่ห้องก่อนละกัน"

         [ครับ แล้วเจอกันนะครับ]

         "ค่ะ งั้นแค่นี้นะคะ" พูดจบมนต์ทิราก็รีบวางสายแล้วจึงค่อยๆย่องออกมาจากห้องของพลอยนารา

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

จบบทที่2แล้วนะค้าาา ยังไงก็มาคอมเม้นต์บอกกันได้น้าา ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่าา