Doraemon Nobita No Biohazard ภาค Muda Ni Kaizouban

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ : ภาคโบรูโตะ

Boruto  Uzumaki :

 

กริ๊ง!!!

เสียงกริ่งของโรงเรียนอนุบาล R บอกเวลาเลิกเรียนแล้ว เหล่าหนูน้อยต่างสงเสียงเจื้อยแจ้วดั่งผึ้งที่แตกรัง เพราะวันนี้คือวันสุดท้ายของการเรียนทำให้เหล่าเด็ก ๆ โบกมือลาคุณครูที่ยืนรอส่งพวกเขาหน้าโรงเรียนพร้อมโบกมือลาด้วยรอยยิ้ม

"เฮ้  ๆ!" ความวุ่นวายในสนามเด็กเล่น เหล่าหนูน้อยต่างเล่นกันอย่างสนุกสนาน ทั้งกระดานลื่น กระดานหก และม้าหมุนล้วนมีเด็ก ๆ ยึดครองเป็นเจ้าของกันทั้งสิ้น

"เฮ้ย! ไอ้หน้าจืด! มาทำอะไรที่ชิงช้าของข้าวะ?" นักเลงประจำโรงเรียนอนุบาล R ซึ่งมีอายุมากที่สุดในโรงเรียน จะบอกง่าย ๆ คือ เจ้าตัวเรียนซ้ำชั้นอนุบาล 3 มา 2 ปีสิถึงจะถูก เขาก้าวมายังเด็กชายผมสีบลอนด์ทอง นัยย์ตาสีฟ้า เสื้อฮู๊ดแขนสั้นสีชมพูม่วง ซ้อนทับด้วยเสื้อกั๊กขนาดเล็กสีดำ สวมกางเกงขาสั้นสีเขียวเข้ม มองผู้มาเยือนด้วยสายตาเบื่อหน่าย

"ชิงช้านี้ไม่ใช่ที่ของนายคนเดียวซักหน่อยนี่ โคตะ อีกอย่าง เครื่องเล่นในสนามเด็กเล่นแห่งนี้พ่อของฉันก็เป็นคนซื้อบริจาคให้ทุกคนเล่นกันแบบสาธารณะ...ไม่ใช่ของ ๆ ใครนี่..." ผมกล่าวเสียงเรียบ แม้ในใจจะเบื่อจนอยากถล่มโรงเรียนแห่งนี้ทิ้งซะให้รู้แล้วรู้รอดแต่ก็ทำไม่ได้

"แหม...ทำปากดีนะไอ้ไก่อ่อน ออกไป!" โคตะว่าแล้วใช้มือขนาดยักษ์พลั่กร่างเล็ก ๆ ของเขาร่วงตกชิงช้าอย่างง่ายดาย 

"โอ้ย!!" เด็กชายร้อง ล้มก้นจ้ำเบ้า แต่ก็ไม่มีใครสนใจเขาสักเท่าไหร่ ซึ่งนั่นก็เป็นเรื่องดีสำหรับเขา

"ไอ้ไก่อ่อนเอ๊ย..." เด็กชายสองคนที่เป็นลูกน้องของโคตะ เอ่ยข้างหูของเด็กชาย ทั้งสามยินพื้นที่ชิงช้าอย่างสมบูรณ์...

(เอาเถอะ...ฉันเองก็ไม่ได้ว่าอะไร...) เขาคิดในใจขณะปัดฝุ่นที่กางเกงแล้วปล่อยชิงช้าที่เคยเล่นไปตามใจของพวกเด็กนักเลง

พ่อของเขาหรือก็คือ ดร.อุซึมากิ นารูโตะ ที่ทุกคนรู้จักคือ นักวิจัยชื่อดังผู้คิดค้นยาใหม่ ๆ ที่ส่งออกตามโรงพยาบาลต่าง ๆ และได้ส่งออกนอกประเทศ เดิมที่ดร.อุซึมากิไม่ได้มีทุกอย่างเพียบพร้อมเหมือนในตอนนี้

และแม่ของเขา อุซึมากิ ฮินาตะ ก็เป็นผู้ช่วยของพ่อเขาด้วย

(บางที...ฉันก็แอบอิจฉาพ่อนะ...ที่สามารถสู้ได้จนมีชีวิตที่ดี...) เด็กชายคิด เป็นบางครั้งที่เขาลูกชายของดร.นาม 'อุซึมากิ โบรูโตะ' นึกน้อยใจอยู่เสมอว่า พ่อกับแม่นั้นเข้มแข็ง สามารถผ่านอุปสรรคในชีวิตมาด้วยกันจนเกิดเป็นเขา แต่ก็ดันมีลูกชายที่ไม่เอาไหนอย่างตน

'ลูกไม่ใช่คนที่ไม่เอาไหนหรอกนะ...โบรูโตะ...คนเรานั้นมีทั้งจุดแข็งและจุดด้อย...แม้คนอื่นจะเอาจุดด้อยของเรามาล้อเล่นแต่พ่อขอให้ลูกรู้ไว้ว่า...คนเหล่านั้นมีอีกมากมายในสังคม แค่ลูกไม่สนใจและพยายามพัฒนาจุดด้อยของเราให้แข็งแกร่งขึ้น...นั้นแหล่ะคือสิ่งที่เราทำได้ดีที่สุดในตอนนี้...' พ่อเคยสอนเขาไว้เมื่อตอนที่ถูกเพื่อน ๆ ภายในห้องล้อเลียนเรื่องที่ตนไม่เอาไหน

ขณะนั้นเอง ร่างของเด็กหญิงคนหนึ่ง ก้าวเข้ามาในสนามเด็กเล่น นัยย์ตาสีขาวโพลนเบิกกว้าง ผิวสีขาวซีดราวกับศพที่เพิ่งตายใหม่ ๆ มือไขว่คว้าหาอะไรบางอย่างในอากาศ ที่ไหล่ของเธอนั้นมีรอยแผลแห้งกรัง เหมือนกับว่าเธอถูกอะไรบางอย่างกัดมานานแล้ว

"...อายาชิ..." เด็กชายทักทายเธอตามปกติ แต่เด็กหญิงกลับยืนนิ่งต่อหน้าเขา ห่างจากเขาไปไม่กี่วา

"อายา...ชิ..." เด็กชายที่พึงเฉลียวใจในท่าทีแปลก ๆ ของเด็กหญิงเพื่อนร่วมห้อง ก่อนมือบางของเธอที่ไขว่คว้าหาอากาศ จับแขนของแล้วก็...

กรับ!!!

เสียงฟันที่กัดลงบนเนื้อทำให้เด็กชายที่ยืนตะลึงร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวด เมื่อเพื่อนร่วมที่เขารู้จักนั้น ได้ฝังฟันที่แขนของเขา และพยายามฉีกทึ้งออกแต่ไม่เป็นผล

"อายาชิจัง!!!" คุณครูที่เห็นเหตุการณ์วิ่งเข้ามาดึงอายาชิออกจากเขา แม้เนื้อเยื่อบางส่วนจะหายไปกับปากเล็ก ๆ ของเด็กหญิง แต่ก็ยังดีกว่าปล่อยให้เธอแทะเขาจนตาย

"เอาโบรูโตะคุงไปที่ห้องพยาบาลเร็วเถอะครับ!!"เสร็จแล้วรีบส่งเค้ากลับบ้านทันที! แจ้งดร.อุซึมากิด้วย!" คุณครูผู้ดึงเด็กหญิงเอาไว้ว่า ก่อนจะโดนเธอกัดเข้าที่ข้อมือ

"อ้าก!!! โอ้ย!!" คุณครูร้องอย่างเจ็บปวดและปล่อยร่างเด็กหญิงออก เธอหันมากัดเข้ากันลำคอคุณครูที่จับเธอฟันซี่เล็กเจาะเข้าเส้นเลือดใหญ่พอดิบพอดี

"กรี๊ด!!!//ว้าก!!!" ทั้งนักเรียน และคุณครูต่างแตกตื่นเมื่อเห็น อายาชิกัดกินร่างของคุณครูหนุ่มถูกหนูน้อยแทะอย่างหิวโหย

ทางด้านโบรูโตะ...

ห้องสีขาวสะอาดตาคุณครูประจำห้องพยาบาลที่เพิ่งจะทำแผลให้กับเด็กชายเสร็จ เธอใช้ผ้าพันแผลม้วนไปตามแขนเล็กอย่างเบามือจนเสร็จ

ปัง!!

เสียงบานประตูเลื่อนของห้องพยาบาลถูกเปิดออกอย่างแรง ร่างโปร่งของชายหนุ่มผมสีดำยาวระต้นคอสวมแว่นตากรอบกลมดูเนิร์ด ๆ สูทสีกรมและเนคไทสีเขียวเครื่องแบบของโรงเรียน R แผนกมัธยมก้าวฉับ ๆ เข้ามาทางที่เด็กชายนั่งให้ครูห้องพยาบาลทำแผล

"โบรูโตะคุงเป็นยังไงบ้างครับ!?" เขาถามทันทีพร้อมกับ สำรวจสภาพเด็กชายว่าไม่มีอะไรเสียหายหนักเกินเยียวยา

"เอ่อ...คุณคือ...?" ครูห้องพยาบาลถามเอ่ยถามอย่างไม่คุ้นหน้าเด็กหนุ่มมาก่อน เพราะทุกครั้งคนที่จะมารับหรือส่งเด็กชายมีเพียงพ่อกับแม่ของเขาเท่านั้น

"อ่า...ขอโทษที่วิสาสะเข้าห้องโดยไม่ได้รับอนุญาตครับ! ผมเป็นพี่เลี้ยงของโบรูโตะคุงที่เพิ่งมาทำพาร์ทไทม์ไม่นานมานี้น่ะครับ ชื่อ คิชิคาว่า โทนูเอะครับ แหะ ๆ" เด็กหนุ่มแนะนำตัวพลางลูบหลังผมอย่างเก้อ ๆ อาย ๆ

"อ้อ อย่างงั้นเหรอคะ ตอนนี้น้องเค้าไม่เป็นอะไรมากแล้วค่ะ ทำแผลและฆ่าเชื้อให้แล้วเบื้องต้นอีกไม่นานก็หายแล้วค่ะ เผลอ ๆ อาจจะหายเร็วคนทั่วไปอีกนะคะ แป๊บ ๆ ก็แผลตกสะเก็ดแล้ว" ครูห้องพยาบาลว่า ในขณะที่คิชิคาว่าอุ้มเด็กชายลงจากเตียงผู้ป่วย

"ขอบคุณมากนะครับ อันที่จริงวันนี้คุณอุซึมากิว่าจะมารับโบรูโตะคุงเอง...แต่ว่าดันมีงานผิดพลาดเล็กน้อยเลยให้ผมมารับแทนน่ะครับ แถมมันก็ใกล้จะเริ่มพาร์ทไทม์ของผมแล้วด้วยก็เลยมารับเองน่ะครับ" เด็กหนุ่มว่า

"ค่ะตอนนี้สามารถพาเด็กกลับบ้านได้แล้วน่ะค่ะ ขอขอโทษสำหรับวุ่นวายที่เกิดขึ้นด้วยนะคะ ยังไงก็กลับกันระวัง ๆ นะ" ครูสาวยังพูดขณะมาหลังของทั้งคู่จากไป เด็กหนุ่มจูงมือเด็กชายแน่นแล้วออกจากห้องไป

ตามถนนที่ว่างเปล่าสองหนุ่มเดินทอดน่องอาบแสงแดดอุ่น ๆ ทั้งสองเตรียมตัวที่จะเข้าเมืองเพื่อแวะหาซื้อของก่อนกลับเข้าบ้านของโบรูโตะ คิชิคาว่าเรียบเรียงตารางเวลาของพาร์ทไทม์ในวันนี้ในใจ ก่อนจะรู้สึกว่ามือที่จูงโบรูโตะนั่นหนักแปลก ๆ 

"เป็นอะไรหรือเปล่าครับ? โบรูโตะคุง?" คิชิคาว่าถามเมื่อสังเกตสีหน้าแดงเล็กของเด็กชาย

"มะ...ไม่เป็นอะไรครับ...ผมแค่รู้สึกเหนื่อย ๆ นิดหน่อยครับ..." เด็กชายว่าตามความจริงแล้วพยายามลุกขึ้นด้วยตัวเองเพื่อไม่ให้คนอื่นเป็นห่วง

"อย่างงั้นเหรอครับ..." คิชิคาว่าพูกอย่างไม่น่าไว้ใจ ล

ตื้ด...

เสียงสั่นเรียกเข้ามือถือของเขาดังขึ้น หน้าจอโชว์หราว่าเป็นผู้ว่าจ้างของเขาเอง เด็กหนุ่มจึงรีบกดรับทันทีอย่างไม่รีรอ

"ครับคิชิคาว่าครับ..." เด็กหนุ่มพูดขึ้นก่อนจะได้ยินเสียงวุ่นวายของคนในสาย

'ฮัลโหลโทนูเอะคุง! ตอนนี้เธออยู่ไหน!' ผู้ว่าจ้างสาวของเขาซึ่งเป็นแม่ของโบรูโตะ ถามเขาอย่างรีบร้อนมาก แข่งกับเสียงความวุ่นวาย

"อ่า...ตอนนี้ผมกำลังพาโบรูโตะคุงกลับบ้านน่ะครับ แถว ๆ ย่านชุมชนครับ..." เด็กหนุ่มตอบอย่างใสซื่อ พลางชำเลืองมองอาการของเด็กชาย

'รีบพาโบรูโตะไปที่โรงเรียน R แผนกประถมเร็วเข้า! ตอนนี้ที่นั่นไม่ปลอดภัย! เกิดการรั่วไหลและแพร่ระบาดของ T-Virus ในเมือง R อย่าให้ถูกผู้ติดเชื้อกัดนะ! บางทีฉันกับสามีอาจจะไม่รอดออกไปจากโรงงานนี้แน่ ฝากบอกกับโบรูโตะด้วยว่า พ่อกับแม่รักลูกนะ...' เสียงนายหญิงสั่นเครือและกดตัดสายไป เขารับฟังอย่างไม่เข้าใจ สายตาพลันเหลือไปเห็นสุนัขสองตัวกำลังรุมแทะศพของใครบางคน...

"เหวอ!!!" เด็กหนุ่มกรีดร้อง จนสุนัขเหล่านั้นหันมาสนใจ ท้องที่ถูกผ่าและกัดจนไส้ไหลเป็นทางวิ่งห้อตะบึ่งมาทางพวกเขาทั้งสอง เด็กหนุ่มวิ่งตัวปลิวโยนเด็กชายขึ้นหลังไป

"แง่ง!!" เด็กชายเผลอสบนัยย์ตาแดงก่ำนั้นด้วยความตกใจ มันส่องประกายหิวกระหายสร้างความหวาดกลัวให้เขาเป็นอย่างมาก เด็กชายจึงรีบก้มหน้าหงุดกับแผ่นหลังพี่เลี้ยงหนุ่ม

ปัง ๆ!

เสียงปืนดังขึ้นพร้อมกับร่างของสุนัขบ้าสองตัวล้มลงกองกับพื้น คิชิคาว่าหันกลับไปมอง

“เจ้าหนู! ทางนี้เร็ว!”ร่างสูงของนายตำรวจผู้หนึ่งยืนอยู่บนหลังคารถเก๋ง เขาโบกมือเรียกพวกเขา คิชิคาว่ากำชับเด็กชายบนหลังแน่นแล้ววิ่งเข้าไปหาพวกของนายตำรวจ

“ขอบคุณที่ช่วยนะครับ” คิชิคาว่าเอ่ยตามมารยาท นายตำรวจโบกมือเป็นเชิงว่าไม่เป็นไร พลางมองโบรูโตะที่เกาะอยู่บนหลังของเด็กหนุ่ม

“ว่าแต่พวกเธอมาทำอะไรที่นี่ เขตนี้น่ะถูกประกาศว่าเป็นเขตอันตรายมาตั้งแต่สองวันก่อนแล้วนะ”  นายตำรวจว่า นั่นทำให้คิชิคาว่าขมวดคิ้วสงสัยอย่างมาก

“จริงเหรอครับ? ผมเพิ่งทราบจากปากของคุณนี่แหล่ะครับคุณตำรวจ” เขาเอ่ย ทำให้นายตำรวจถอนหายใจอย่างเนือย ๆ

“เอาเถอะ บางทีข่าวสารอาจจะกระจายไปช้า แต่ทางการประกาศให้เขตโรงเรียนแผนกประถม R เป็นเขตปลอดภัยชั่วคราว แล้วมันก็อยู่ใกล้ ๆ นี่เองครับ” นายตำรวจอธิบาย มันทำให้คิชิคาว่ารู้สึกมีความหวังขึ้นมาบ้าง

“ช่วยนำทางไปทีได้ไหมครับ? ผมจะได้ให้โบรูโตะคุงพักผ่อนด้วย เขาป่วยตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว ยังไม่ทันจะได้กลับบ้านหรือไปหาหมอก็เกิดเรื่องซะก่อนน่ะครับ” นายตำรวจยิ้มน้อย ๆ พลางมองเด็กชายอีกครั้ง

“อย่างงี้นี่เอง ป่วยอยู่สินะ งั้นตามผมมาติด ๆ นะครับ แถวนี้อันตรายไปเองคนเดียวโดยไม่มีอะไรติดตัวคงไม่ดีแน่ เผลอ ๆ จะเจอคนท่าทางแปลกอีก ถ้าเจออย่าไปทักเขานะครับให้รีบออกมาทันที”

“ขอบคุณมากจริง ๆ ครับที่เตือน” เด็กหนุ่มโค้งให้ก่อนจะเดินตามนายตำรวจคนนั้นไปอย่างว่าง่าย

ทั้งสามเดินลัดเลาะไปตามเมืองที่ดูจะวุ่นวาย เพราะรอบข้างนอกจากจะมีเจ้าหน้าที่แล้ว ยังมีกู้ภัยอีกแบบนี้มันแย่จริง ๆ เลยแฮะ

“ทางนี้เลยครับ ตรงไปอีกนิด ก็เห็นประตูโรงเรียนแล้วล่ะครับ”

“ขอบคุณมากจริง ๆ ครับ”

“คุณคิชิคาว่า!” ดังเด็กชายเหมือนจะรับรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาสะกิดพี่เลี้ยงหนุ่มของตนพร้อมตะโกน

ทว่าเรื่องกลับไม่จบลงแค่นั้น...

ในขณะที่กำลังเข้าสู่ตัวเมือง กลับมีรถเก๋งคนหนึ่งพุ่งเข้ามาทางคิชิคาว่าและนายตำรวจ เพียงชั่ววินาทีที่เคลื่อนไปอย่างเชื่องช้า เขาโยนร่างเล็กของเด็กชายออกข้างถนน รถเก๋งคันหรูตกลงทับร่างของเขาจนไปไหนไม่ได้

"คุณคิชิคาว่า!!" เด็กชายที่ถูกโยนออกไปวิ่งเข้าหาเด็กหนุ่มที่ถูกทับในซากรถเก๋ง เขาพยายามผลักมันออกเพื่อช่วยพี่เลี้ยงที่เขารัก

"อึก...โบรูโตะคุง...หนีไป..." คนที่ถูกทับอยู่ว่า เด็กชายส่ายหน้าใหญ่เป็นเชิงปฏิเสธ

"ผมจะไม่ไป...ถ้าไม่มีคุณคิชิคาว่า..." น้ำตาเริ่มไหลออกมาเป็นทางบนแก้มบาง เด็กชายไม่อยากหนีไปคนเดียว กลัวการที่จะอยู่คนเดียว มันทั้งเหงา และโดดเดี่ยว

"ฟังนะ...โบรูโตะคุง...อึก...มันก็จริงที่คนเราไม่สามารถที่จะอยู่คนเดียวในโลกใบนี้ได้...แต่สักเวลาหนึ่ง...เธอจะเจอกันคนที่ดูแลเธอได้ดีกว่าฉัน...และคือเวลาที่เราต้องอยู่ด้วยตัวเอง...เธอคือความหวังเดียวนะ...โบรูโตะคุง..." หางตาของเด็กหนุ่มที่มีเลือดเกาะข้างขมับ เห็นไฟที่ลามมากับน้ำมัน เข้าใกล้ถังน้ำมัน 

"โบรูโตะคุง!!! เขาผลักเด็กชายออกไปให้ไกลที่สุด และทุกอย่างก็จมอยู่ในทะเลเพลิง รถเก๋งพาซวยคันนั้นเละเป็นผุยผงไปพร้อมกับเด็กหนุ่ม

"คุณ-คิ-ชิ-คา-ว่า..." เด็กชายพูดด้วยความรู้สึกหนักอึ้งในอก เสียงมัจจุราชที่ตามเขามา บีบให้เขาต้องเร่งวิ่งไปยังจุดหมายที่เดียว

โรงเรียน R  แผนกประถม..

พลันสายตาก็มองไปยังเบื้องหลัง เงาร่างยักษ์สีดำทะมึนค่อย ๆ เดินเข้ามาในเงาของฝุ่นละอองที่ปลิวว่อนไปทั่วอาณาบริเวณ ร่างของคน ๆ นั้นดูไม่ใช่คนร่างทั้งร่างถูกปกคลุมไปด้วยกล้ามเนื้อ กางเกงขาดวิ่น บริเวณศีรษะมีตะขาบเกาะเป็นหน้ากาก และหน้าอกข้างซ้ายก็กลายพันธุ์เป็นปล้องตะขาบอีกเช่นกัน

“อุ-ซึ-มา-กิ!!” ทันทีที่ขดตะขาบบนศีรษะเปิดออก เผยใบหน้ามีแต่เส้นเลือดปูดโปนอันคุ้นเคย ทำให้เด็กชายตกตะลึงพร้อมถอยหลังกรุด

“คะ...คุณคุสึจิ!?” เด็กชายถอยยาว แต่ร่างกลายพันธุ์ของคนรู้จักนั้นก้าวเข้ามาเรื่อย ๆ ด้วยดวงตาสีอำพันล้วน ที่เต็มไปด้วยความคับแค้น อำมหิต

“เจอ...ตัวสักที...มาให้ฉันฆ่าหน่อยซิ...โบรูโตะคุง...” เด็กชายเอี่ยวตัวหลบเมื่อร่างกลายพันธุ์พุ่งเข้ามาหมายจะฆ่าให้ตายในครั้งเดียวไปแบบฉิวเฉียด แล้ววออกตัววิ่งเข้าโรงเรียนไป ด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่ตัวเองมี

“แกหนีฉันไม่พ้นหรอก! อุซึมากิ! เพราะฉันเนี่ยแหล่ะ...ที่จะตามฆ่าแก...ตามล้างแค้นพวกแกไม่ให้เหลือเหี้ยมแม้แต่ตอเลย!!” เด็กชายไม่รู้หรอกว่าบิดากับมารดาของตัวเองไปทำอะไรให้

สิ่งเดียวที่อยู่ในหัวคือ หนี หนีให้รอดจากสัตว์ร้ายที่มีแต่ความแค้น...

เด็กชายวิ่งขึ้นชั้นสอง ตรงไปยังห้องที่ใกล้ที่สุด ผลักประตูเข้ามาแล้วก็กระแทกมันปิดล็อกแล้วถอยออกมาให้ห่างจากประตู หวังให้ปีศาจร้ายนั้นผ่านไปไม่สนใจห้องที่เขาเข้ามาซ่อน

1

2

3

ไร้เสียงจากผู้ล่า เด็กชายถอนหายใจโล่งอกเมื่อทุกอย่างกลับมาเงียบสงบ เขาหันไปสำรวจในห้องที่ตัวเองเข้ามาหลบ มันคือห้องครัวชั้นสองที่มีสิ่งช่วยเอาตัวรอดมากมาย เด็กชายตรงไปหยิบกระทะและมีดทำครัวอย่างระมัดระวังที่สุด

(คุณแม่สอนไว้ว่าเวลาจับให้ระวัง) อย่างน้อยก็เตรียมไว้มันทำให้เขารู้สึกอุ่นใจกว่า

ก่อนจะไปหลบอยู่มุมห้อง รอคอยอะไรบางอย่าง อะไรบางอย่างที่เข้ามาช่วยให้เด็กชายออกไปจากที่เป็นเหมือนฝันร้ายนี่

‘จะรอคุณน้าตำรวจหรือคุณน้ากู้ภัยสักคนมาช่วยดีล่ะ?’ เด็กชายคิด แต่ก็รู้ว่าทุกอย่างมันเป็นไปไม่ได้

‘ตื่นได้แล้วโบรูโตะ นายก็เห็นแล้วนี่ว่าข้างนอกนั้นมีศพคุณน้าตำรวจอยู่เกลื่อนเลย แถมยังคุสึจิผู้บ้าคลั่งนั่นอีกล่ะ’

‘ยิ่งอยู่กับพวกผู้ใหญ่ยิ่งอันตราย และคุสึจิผู้บ้าคลั่งที่ตามเราอยู่จะทำให้พวกเขาเสี่ยงมาขึ้นเท่านั้น ทางที่ดี...เราอยู่คนเดียวรู้สึกปลอดภัยกว่า ไม่ทำให้ใครเดือดร้อน...เราโตแล้วต้องช่วยเหลือตัวเองให้ได้!’ ยิ่งคิดเด็กชายก็ยิ่งรู้สึกหมดแรง

พิษไข้ที่เป็นมาตั้งแต่ถูกอายาชิเพื่อนสนิทกัดเข้าที่แขน ส่งผลให้เขาค่อย ๆ ล้มตัวลงนอนกับพื้นกระเบื้องสีเขียวอมฟ้าอ่อน ลูกแก้วสีฟ้าปรือตาด้วยความหนักอึ้ง

“คุณพ่อ...คุณแม่...” เด็กชายปิดดวงตาลงหลับใหลไปด้วยความอ่อนเพลียอันมีมากเหลือล้น

ช่วยผมด้วย...

-----------------------------------------------