Doraemon Nobita No Biohazard ภาค Muda Ni Kaizouban

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ : ภาคเดคิซุงิ

Dekisugi Hidetoshi :

ในถนนที่ว่างเปล่า ความเงียบที่ถูกแทรกด้วยเสียงจักจั่นที่ร้องเซ็งแซ่รับปิดเทอมหน้าร้อนของพวกเด็ก ๆ ได้เป็นอย่างดี แสงแดดอ่อน ๆ ที่ส่องลงมาจากดวงอาทิตย์ยามช่วงบ่ายหลังโรงเรียนเลิก ทำให้บรรยากาศรอบข้างนั้นดูอบอุ่นและน่านอนเป็นที่สุด

ริมถนนหน้าโรงเรียนประถมแห่งหนึ่ง ร่างของเด็กหนุ่มผมสีดำขลับ นัยย์ตาสีน้ำเงินเข้ม สวมเสื้อสีขาวออกฟ้าอ่อนปกสีน้ำเงินเข้ม หน้าที่จัดว่าดีถึงขั้นหล่อ ในมือนั้นมีหนังสือที่ยืมมาจากห้องสมุดหลายที่เขาจะต้องเอาไปคืน ขณะที่สองขานั้นกำลังออกวิ่งรีบไปห้องสมุดนั้น สายตาพลันเห็นกลุ่มเด็กหนุ่มสาวที่คุ้นเคยเดินสวนมาทางเขา

"อ้ะ! เดคิสุงิคุงนี่!" เสียงเด็กหนุ่มคนแรกที่เขาคุ้นเคยดี เด็กหนุ่มผมดำใส่แว่นกลมหน้าที่แทบปิดนัยย์ตาสีเปลือกเกือบจะสนิท ผมสีดำเหลือบน้ำตาลเข้ม เสื้อสีเหลืองปกขาว ส่งยิ้มสดใสมาให้เขา เด็กหนุ่มก็ส่งยิ้มตอบ

"ว่าไงเดคิสุงิ!" เด็กหนุ่มร่างยักษ์ทักทาย

"สวัสดีตอนบ่ายจ้าเดคิสุงิคุง" เด็กสาวเพียงคนเดียวของกลุ่มเอ่ยขึ้น

"เป็นไงบ้างเดคิสุงิ" เด็กหนุ่มปากแหลมพูดขึ้น

"ว่าไงทุกคน จะไปไหนกันเหรอดูคึกคักจัง" เด็กหนุ่มตอบกลับทุกคนด้วยท่าทางเป็นมิตร

"อ่อ พอดีว่าตอนนี้น่ะพวกเราปิดเทอมกันแล้วน่ะ เลยว่าจะไปขอร้องโดราเอม่อนพาไปเที่ยวน่ะ" โนบิตะอธิบาย เด็กหนุ่มพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ โดราเอม่อนที่พวกโนบิตะหมายถึงหุ่นยนต์แมวสีฟ้า ที่นั่งไทม์แมชชีนมาจากอนาคตเพื่อช่วยโนบิตะ

"อ้อ อย่างงั้นเหรอ ดูน่าสนใจจังเลยน้า" เดคิสุงิว่า อย่างดีใจแทนทุกคนที่จะได้หยุดพักผ่อนหลังจากที่ยุ่งกับการเรียนมาตลอดทั้งเทอมนี้

"ว่าแต่ เดคิสุงิ ทำไมนายไม่มาด้วยกันเลยล่ะ หยุดปิดเทอมทั้งทีนายน่าจะออกห่างจากหนังสือบ้างนะ" เด็กหนุ่มร่างยักษ์เอ่ยปากชวน เดคิสุงิคิดหนักเล็กน้อย

"ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะแต่มันออกกะทันหันไปสักหน่อยแฮะ แถมต้องไปบอกเรื่องนี้กับคุณพ่อคุณแม่ด้วยสิ...และฉันยังมีหนังสือที่ยังต้องเอาไปคืนก่อนจะหมดวันยืมน่ะนะ แล้วก็มีงานทดลองบางอย่างที่ฉันก็อยากลองศึกษาอยู่ ฉันน่าจะไปไม่ได้น่ะขอโทษนะทุกคน..." เดคิสุงิตอบปฏิเสธ ซึ่งทุกคนก็ทำหน้าเข้าใจดี

"อ่อ...อย่างงั้นเหรอ..." โนบิตะทำหน้าอ่อนลงเล็กน้อย แต่ก็ออกมาให้เขา

"นายนี่สุดยอดเลยนะ เดคิสุงิ ขนาดวันหยุดปิดเทอมยังขยันได้ขนาดนี้ เหนื่อยก็พักบ้างนะเพื่อน" ซูเนโอะเด็กหนุ่มปากแหลมพูด จากใจจริง ถึงแม้จะไม่ได้เป็นเพื่อนจริง ๆ จัง ๆ แต่แค่เฉพาะเขาเท่านั้นที่ละเว้นให้ในฐานะเพื่อน

"อืม ขอบคุณ โฮเนคาว่าคุง" เด็กหนุ่มรับคำห่วงใยของเพื่อนไว้ 

"ยังไงก็อย่าฝืนนะจ๊ะ เดคิสุงิคุง" ชิสุกะ เด็กสาวเพียงคนเดียวของกลุ่มว่าด้วยความห่วงใย ซึ่งเขาก็ไม่ได้รังเกียจอะไรหากเธอจะห่วง

"อืม ขอบคุณนะ มินาโมโตะจัง" 

"งั้นพวกเราไปกันเถอะ...แล้วเจอกันนะเดคิสุงิคุง..." โนบิตะว่า 

"อื้อ...แล้วเจอกันนะ ขอให้สนุกกับการท่องเที่ยวล่ะ" เด็กหนุ่มกล่าวทิ้งท้าย ทุกคนต่างบอกลาเดคิสุงิแล้วเดินสวนทางไป เสียงเจื้อยแจ้วค่อย ๆ หายไปจนเหลือเพียงเสียงลมในอากาศเท่านั้น

"เที่ยวงั้นเหรอ...ดูน่าสนุกจังน้า..." เด็กหนุ่มพูดขึ้นก่อนจะส่ายหัวไล่ความคิดไร้สาระออกจากหัว แล้วรีบวิ่งไปยังโรงเรียนของตัวเองทันที 

แต่ยังไม่ทันที่จะได้เข้าโรงเรียนเขาก็ชนเข้ากับใครบางคนเข้า...

"เหวอ!/ว้าย!" เด็กหนุ่มร้องผสานเสียงพร้อมกับคน ๆ นั้น ในขณะที่หนังสือซึ่งเขาเป็นคนถือมานั้นต่างกระจัดกระจายอย่างสวยงามบนพื้นโดยรอบ ข้าง ๆ นั้นมีร่างของเด็กสาวผมสีดำยาวสวมที่คาดผมสีส้มในชุดนักเรียนล้มลงข้าง ๆ

"อุย...ขะ...ขอโทษนะคะ เป็นอะไรไหมคะ!" น้ำเสียงตื่นตระหนกของเด็กสาว ทำให้เด็กหนุ่มเหลือบไปมอง เธอก้มตัวขอโทษพร้อมกับก้มช่วยเก็บหนังสือให้เขา เด็กหนุ่มจำเธอได้ดี เธอคือประธานนักเรียนสาวสวยประจำโรงเรียนของเขาเอง เธอมีชื่อว่า "มิโดริคาว่า   เซย์นะ"

"เอ๊ะ...หนังสือ..." เธอเตรียมตัวจะก้มเก็บ แต่เด็กหนุ่มขัดขึ้นทันที

"อ้ะ ไม่ต้องหรอกครับ เดี๋ยวเก็บเองครับ" เขาตอบไปตามมารยาทสุภาพบุรุษที่ดี (?) เขามองเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาหน้าโรงเรียนของเขา

"เซย์นะ!!! ทำอะไรอยู่น่ะ!! เราต้องรีบไปแล้วนะ!!!" เด็กสาวคนนั้นตะโกนมายังเซย์นะที่ยังทำอะไรไม่ถูก

"ดะ...เดี๋ยวสิ รอก่อน!" เธอตะโกนกลับ เด็กหนุ่มเห็นดังนั้นจึงตอบเธอไปว่า

"ไม่เป็นไรหรอกครับ อย่าให้เพื่อนของคุณต้องรอนานเลยครับ..." เขาว่า เด็กสาวเหลือบมองก่อนจะขานแล้วรีบตรงไปยังเพื่อนของเธอ

"จะรีบเร่งไปไหนกันยะ!!! เธอก็เห็นไม่ใช่เหรอไง!!! ว่าฉันเดินไปชนน้องเขาก่อนต้องจัดการอะไรให้เขาก่อนสิ!!!"

"แหมๆ อีเว้นท์เดินชนกันที่หัวมุมประตูโรงเรียนแบบนี้นี่มัน..จะเป็นการปักธง รักแรกพบในเกมจีบสาวหรือเปล่าน้า...แถมรุ่นน้องคนนั้นก็ยังเป็น คนดังด้วยนี่ คิคิ"

"ดะ...เดี๋ยวก่อน..สิ! อย่ามานอกเรื่องน้า!!" เด็กสาวทั้งสองเถียงกันไปมา จนกระทั่งเด็กหนุ่มไม่ได้ยินพวกเธอเถียงกันเลย

เด็กหนุ่มก้มหน้าเก็บหนังสือ พลันก่อนที่มือจะทันหยิบหนังหนังสือเล่มสุดท้ายนั้น ก็ดันมีคนเดินเข้ามาตรงที่ที่เขาทำหนังสือร่วงซะก่อน

"เฮ้ย! ไอ้หนูมาทำหนังสือร่วงขวางทางเดินพวกข้าเกะกะ จริง ถอยไปถ้าไม่อยากโดนกุเตะ" ชายอันธพาลที่ข้างกายเขานั้นมีเพื่อนของเขาเขายืนอยู่ข้าง ๆ ด้วย

"เอ่อ...ขอโทษด้วยนะครับ ผมจะรีบเก็บหนังสือแล้วจะรีบไปจากตรงนี้ทันทีครับ!" เดคิสุงิกล่าว ด้วยท่าทางที่ไม่ค่อยกลัวเท่าไหร่ แต่เขารู้ว่าอย่าไปมีเรื่องเลยจะดีกว่า

"กุไม่ได้ต้องการคำขอโทษโว้ย!!! กุอยากให้เองรีบไสหัวไปจากตรงนี้ให้ไวเลยไง!!" ชายหนุ่มอันธพาลตะคอกเสียงดังทำเอาเดคิสุงิถึงกับสะดุ้งโหยง

"เฮ่ย ๆ คาตากิริ แกใจเย็นหน่อยดิวะ" ชายหนุ่มอีกคนที่ท่าทางดูสุขุม ใจเย็นเข้ามาห้ามเพื่อนชายของตัวเอง ผมสีดำที่ยาวระต้นคอพร้อมนัยย์ตาสีนิล ให้ความรู้สึกยะเยือกเล็กน้อย

"พี่ขอโทษแทนมันด้วยนะ พอดีเพื่อนพี่มันอารมณ์ร้อนไปหน่อย นี่หนังสือของนายใช่ไหม? เอาไปสิ" ชายหนุ่มหยิบหนังสือเล่มนั้นขึ้นมาแล้วยื่นคืนให้เดคิสุงิ 

"อ่า...ขอบคุณครับ" เด็กหนุ่มรีบคว้าทันที แล้วหลีกทางให้ทั้งสองคนผ่านไป 

"โถ่ ชิรามิเนะ...แกจะห้ามกุทำไมอ่า..." คาตากิริถามทันทีที่เดินผ่านเด็กหนุ่มไป ชิรามิเนะหัวมามองเพื่อนชายด้วยสายตาจิก ๆ

"ขืนกุไม่ห้ามเอง มีหวังแกได้ตีน้องเขาแน่ และเรื่องก็จะเดือดร้อนมาถึงฉันอีก ขี้เกียจเคลียร์ให้ว้อย!" ชิรามิเนะตอบด้วยเสียงเรียบ ๆ 

"ง่า...ขอโตดก้าบ..." คาตากิริทำหน้าหง๋อเหมือนลูกหมา

"ว่าแต่เองเถอะ ถ่อมาถึงโรงเรียนนี่มีอะไรวะ?" ชิรามิเนะถามเพื่อนหนุ่มของตน อย่างสงสัย เพราะตั้งแต่จากบ้านเจ้าตัวก็ไม่บอกอะไรเขาเลย

"ฉันจะไปดูการแข่งเทนนิสของพวกสาว ๆ น่ะ" คำตอบนั้นทำให้ชิรามิเนะเงียบหลายวินาที จนคาตากิริต้องทำหน้าบึ้ง

"เออ ๆ กุบอกก็ได้! กูจะไปดูท่านเซย์นะลงแข่งเทนนิสโว้ย" 

"หา? ยัยนั่นอ่ะนะ หึ มีอะไรดีกับเขาล่ะ?" 

"โห่ แรงนะเอง เดี๋ยวก็โดนพวกแฟนคลับดักตีหรอกมึง" คาตากิริค้อนเสียงเขียว

"เรื่อง - ของ - กรู" ชิรามิเนะทำสีหน้าไม่กลัวอะไรใด ๆ ทั้งสิ้น...

และแล้วความเงียบก็มาเยือนอีกครั้ง สุดท้ายรอบข้างก็เหลือเพียงเด็กหนุ่มนาม เดคิสุงิ   ฮิเดโทชิ คนเดียว...

"เฮ้อ..." เขาถอนหายใจก่อนสองเท้าจะรีบวิ่งเข้าโรงเรียน ไปยังห้องสมุดอย่างรวดเร็ว...

Dekisugi Talk :

ตลอดทั้งวันนี้มันควรจะเป็นวันที่ดี ทุกอย่างมันควรจะเป็นอย่างที่มันเป็นถ้าหาก ไม่มีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นน่ะนะ

สิ่งที่เกิดหลังจากนั้นเป็นเหมือนดั่งฝันร้าย

เอาล่ะ ผมจะเล่าไปพร้อม ๆ กับที่กำลังหนีซอมบี้ด้วยแล้วกันนะ อย่างแรก ผมตื่นขึ้นในเช้าของวันถัดมา พร้อมกับพบว่าบ้านของเพื่อนบ้านข้าง ๆ เกิดไฟไหม้ลามมายังบ้านของผม คุณพ่อกับคุณแม่ที่ลงไปช่วยดับไฟก็ถูกเพื่อนที่มีท่าทีแปลกไปกัด

ต่อมาพวกท่านก็กลายเป็นพวกมัน

นี่ผมหลุดมาอยู่ในโลกของเกมซอมบี้ในตำนานรึไงนะ โอเค...ยอมรับ...ผมสติแตก ถึงจะเป็นอัจฉริยะหัวกะทิยังไง แต่ถ้าเจออะไรแบบปุ๊บปั๊บก็ตั้งตัวไม่ทันเหมือนกันนะ

ผมวิ่งหลบหลีกพวกซอมบี้ไปอย่างง่ายดาย มีไฟไหม้เป็นหย่อม ๆระหว่างทาง แต่ก็ไม่เกะกะทางหนีมานัก

สี่แยกในซอยคับแคบนี่ผมเกลียดที่สุด แถมสามทางซ้ายขวาหลังก็มีพวกมันดักรอไว้อยู่ คงมีเพียงทางเดียวแหละนะที่จะหนี เดินหน้าแม่ม!

เมื่อเดินมาได้สักพัก ผมหันซ้ายหันขวาสองข้างทาง...

ทางซ้ายเป็นทางตัน ส่วนด้านขวามีลังไม้วางระเกะระกะเต็มไปหมด นี่ไม่คิดจะให้หนีแบบดี ๆ เลยใช่ไหม? ไอ้คนสร้าง

“เอาวะ สมองก็มีใช้มันให้เป็นประโยชน์สิ” ผมจัดการเลื่อนกล่องไม้บางกล่องออกจากทางเดิน

อืออา...

ให้ตายมีพวกมันอยู่ข้างหน้านี้ด้วย?

กล่องไม้ใบสุดท้ายถูกเลื่อนเรียบร้อย ผมยืนทำใจก่อนสักพัก...

“วิ่งสู้ฟัด!!!!” ร่างของผมวิ่งฉิวผ่านพวกซอมบี้ต้อกต๋อยเหล่านั้นไป บางตัวทีขวางทางผมก็ล็อกหลบพยายามไม่ให้มันถูกต้องตัวผมเป็นอันขาด

วิ่งมาได้สักพัก ผมก็มาถึงยังหัวมุมหนึ่ง ที่นี่ดูเหมือนเพิ่งจะมีการปะทะกันไป ร่างของชายคนหนึ่งนั่งพิงกับเสาไฟฟ้า เลือดกรอกปากเต็มใบหน้า และร่างกาย ข้าง ๆ มีซากของสุนัขที่ถูกยิงตาย ดูแล้วน่าจะเป็นสุนัขซอมบี้แน่นอน

“อึก...” เสียงครางเบา ๆ ดังมาจากร่างของคนนั้น ผมจึงรีบวิ่งไปดูอาการเผื่อจะสามารถช่วยเขาได้

“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า! ทำใจดี ๆ ไว้นะครับ!” ผมพยายามจะเข้าไปช่วยทว่ากลับถูกมือที่ไร้เรี่ยวแรงนั้นปักออกไปอย่างไม่ใยดี

“ทะ...ที่...กำบัง...ต้องรีบสร้าง......มะ...ไม่อย่างงั้น...อ่อก!” เขาพูดอะไรบางอย่างก่อนจะกระอั่กเลือดออกมากองใหญ่ และแน่นิ่งไปทั้งอย่างนั้น

เขาตายแล้ว...

ผมไม่มีเวลามาไว้อาลัยนักหันสำรวจเส้นทางด้านซ้าย มันเป็นทางเปิดโล่งที่มีลังไม้วางไว้เพียบ หรือว่าที่กำบังที่ชายคนนั้นพูดถึงจะหมายถึงเจ้าสิ่งนี้กันแน่นะ?

“ยะ...ยังไงก็เถอะต้องรีบหาอะไรมากันแล้ว เจ้าพวกตัวประหลาดมันเริ่มดันรั้วมาแล้ว!” ไม่ว่าเปล่า ผมรีบตรงเข้าไปดันกล่องใกล้ประตูรั้วที่สุด ก่อนที่ซอมบี้จะทันพังรั้งเสร็จ

“รอดไปที เอาล่ะ ไปต่อกันเลย” วิ่งต่อไปอีกผมเจอเข้ากับสวยของบ้านหลังหนึ่งมีพวกมันอยู่เกลื่อนหน้าบ้านเลย ผมจึงหลบมาจากพวกมันเพื่อไปต่อ

“หืม?” ความวัวไม่ทันหายความควายเข้ามาแทรก ผมนี่เป็นตัวดึงปัญหารึเปล่า? เดินไปอีก เจอกับสองชายหญิงยื่นดูอะไรบางอย่างด้วยท่าทางตื่นตระหนก

“พ่อคะ!/พ่อครับ!” ผมมองลอดไหล่ของพวกเขาไปเห็นร่างของคนชราคนหนึ่งอยู่ท่ามกลางกองเพลิงที่ล้อมรอบตัวเขา โดยที่สองชายหญิง (สองพี่น้องผู้บล็อกทางไปต่อของผม) พยายามจะฝ่าไฟเข้าไปแต่ก็ต้องยอมแพ้

“บ้าชิบ! ไฟแรงเกินไปฝ่าเข้าไปไม่ได้!” ทำให้ผมต้องคิดหนักอีกครั้งว่าตัวเองจะช่วยอะไรพวกเขาได้ไหม?

ถังดับเพลิง...?

ใช่แล้ว บ้านที่ผมเพิ่งจะผ่านมาหลังนั้น ผมจำได้ว่าประตูห้องเก็บของมันไม่ได้ล็อก บางทีน่าจะเอาถังดับเพลิงจากที่นั่นมาได้นะ

“อ๊าก!!!”

“พ่อคะ!!” ผู้หญิงหน้าของผมกรีดร้องหนักขึ้น แย่แล้วไฟเริ่มกลืนชายชราไปแล้ว ผมต้องรีบไม่อย่างนั้นเขาตายแน่!

อืออา...

ซอมบี้สองสามตัวพยายามขวนผมให้ได้ ไม่มีวันซะหรอก ผมเร่งสปีดวิ่งผ่านมันไปเฉย ๆ เลี้ยวสู่สนามของบ้าน หลบอีกสามตัวแล้วเข้าห้องเก็บของไป

นี่ไงล่ะถังดับเพลิง!

ผมหยิบขึ้นมาอยู่ไม่รอช้า ไม่ให้เสียเวลาแม้แต่นิดเดียว

อืออา...

เสียงคุ้นหูดังอยู่ข้าง ๆ ก่อนจะมีมือใครสักคนพุ่งหลาวเข้ามาหา ผมล็อกหลบแบบดิจิตอล ทำให้เจ้าสิ่งนั้นเข้าชนฝาหัวแหลกคนกำแพง

“ขอโทษครับขอทางหน่อยครับ!” ผมบอกกับชายหญิงและพุ่งเข้าไปฉีดน้ำยาดับเพลิง ใส่ไฟที่ไหม้ชายชรา

"พะ...พ่อคะ.../พ...พ่อ.." ลูกทั้งสองของชายคนนั้นจึงรีบวิ่งเข้ามาดูอาการทันที ทำให้ผมหนักใจมาก

"ทะ...ทันไหมนะ?" ผมภาวนาเบา ๆ ขอให้เขารอด

"ยะ...ยังไม่ตา..." ดูเหมือนว่าชายที่ถูกไฟครอกทั้งตัวจะเปล่งเสียงออกมาได้อยู่ ซึ่งทำให้ลูกทั้งสองของชายชาคนนั้นรู้สึกโล่งอกไปเปราะที่บิดาของตัวเองนั้นยังไม่ตาย

"ขอบคุณที่มาช่วยพ่อฉันนะ เดี๋ยวจากนี้พวกฉันจะพาพ่อไปส่งโรงพยาบาลเอง..." ผู้ที่เป็นลูกชายกล่าวขอบคุณ

"ไม่เป็นไรแน่นะครับ? ระหว่างเดินทางไปโรงพยาบาลจะไม่โดนพวกคนแปลกๆ เล่นงานเหรอ?" ผมยังคงเป็นห่วงพวกเขาอยู่ดีว่าอาจจะถูกพวกซอมบี้ดักซุ่มโจมตีกลางทางหรือเปล่า

"ไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวฉันจะใช้รถยนต์ส่วนตัวที่บ้านไปส่งเอง" หลังจากที่ชายคนนั้นให้เหตุผลเสร็จเขาก็พูดต่อ... 

"ว่าแต่เธอน่ะ รีบหาที่ปลอดภัยดีกว่า ตอนนี้พวกตำรวจได้ประกาศให้ทุกคนไปหลบในเขตโรงเรียนที่อยู่ใกล้ๆแล้วนะ!" 

"โรงเรียนที่อยู่ใกล้ ๆ...เอ๊ะ! โรงเรียนผมนี่นา"

"เอายังงั้นก็ได้ เดี๋ยวผมจะลองมุ่งหน้าไปที่นั่นดู ขอให้ทั้งสามคนปลอดภัยนะครับ" 

"ระวังตัวด้วยนะ..."

บริเวณหน้าโรงเรียนดูเงียบผิดปกติ มันเงียบมากแทบจะเรียกได้ว่าวังเวงไปเลยก็ว่าได้

“ตะ...แต่อย่างไรก็แล้วแต่ เราไม่มีทางเลือกอื่นแล้วนี่ ดังนั้นก็เข้าไปซะ” ผมพูดกับตัวเอง ออกขาก้าวอย่างระมัดระวังหน้าตึกเรียนมีศพของชายสามคนนอนอยู่ด้วยกัน ดูท่าทางจะตายได้ไม่นานด้วยสิ ข้างในตึกก็มี เพียงแต่น้อยกว่าเฉย ๆ

ผมตรงเข้าห้องพยาบาลหวังว่าจะปลอดภัยแต่ทว่า...

"เหวอ!!" ผมตกใจแทบหงายหลังเมื่อจู่ ๆ ก็หันไปปะกับปากกระบอกปืนพกที่จ่อจัง ๆ ตรงหน้าของผม

"....อ้าว...นายมัน....รุ่นน้องในตอนนั้นนี่หว่า...”เสียงนี้มัน รุ่นพี่ที่เจอเมื่อสามวันที่แล้วนี่นา รู้สึกจะชื่อ ชิรามิเนะ ยังมีชีวิตรอดอยู่สินะโชคดีจัง

"ไม่เป็นอะไรใช่ไหม..." รุ่นพี่ช่วยพยุงผมขึ้นยืนพร้อมเก็บปืนลงซองปืนตามเดิม

"คะ ครับ...ไม่เป็นอะไร" ผมว่า

แล้วเราก็ไม่คุยอะไรกันอีกปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุมบรรยากาศในตอนนี้

"เอ่อ คือว่า..." ผมตั้งท่าจะเริ่มต้นบทสนทนา

"ถ้าคิดจะถามในเรื่องที่เกิดขึ้นล่ะก็ ฉันคงต้องขอบอกไว้ก่อนว่าฉันเองก็ไม่รู้เหมือน" แต่ดันโดนรุ่นพี่ชิรามิเนะดักได้ซะงั้น ผมก็เลยเงียบไป

"นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกันก็ไม่รู้ พอฉันตื่นขึ้นมาก็พบว่าทั้งพ่อทั้งแม่ทั้งพี่ชายของฉันก็ถูกพวกคนประหลาดนั่นฆ่าตายหมดแล้ว" รุ่นพี่เริ่มต้นเล่าเรื่องราวของตัวเองสั้น ๆ ผมพยักหน้าเป็นเชิงว่าไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่

"งั้นเหรอครับ" ผมเอ่ยรับน้อย ๆ พลางมองไปยังประตูห้องพยาบาลที่ถูกรุ่นพี่ล็อกไปแล้ว

หวังว่าทุกคนจะยังปลอดภัยดีนะ...

ผมทำได้เพียงแค่ภาวนาเท่านั้น