คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 5
Chapter 5
Riku Part :
ผมตื่นขึ้นมาในเช้าวันหยุดอันแสนสงบสุข...
มันเงียบมากเพราะมาเรียออกไปหาญาติของเธอที่ฮอกไกโดในขณะที่ว่างผมก็เอาแฟ้มงานขึ้นมาอ่านเล่นอีกครั้ง แล้วทบทวนรูปคดีที่เกิดขึ้นของฆาตกรร้อยศพ
(จะว่ามันแปลก แต่ก็ไม่...) เพราะฆาตกรจะฆ่าคนที่ไม่เกี่ยวข้องกับตนเองได้ต้องโรคจิตพอ หรือถ้าไม่ในเหยื่อพวกนั้นอาจจะเคยไปทำอะไรให้ใครบางคนเจ็บแค้นจนต้องฆ่าล้างบางขนาดนี้
(หรือมันจะเกี่ยวกับ...อาชญองค์กรทั้งสิบสาม...) ผมสันนิฐานในใจ ไม่ใช่แค่คดีของฆาตกรร้อยศพเท่านั้นที่ผมกำลังสืบอยู่ แต่เรื่องเกี่ยวกับองค์กรผู้อยู่เบื้องหลังอาชญกรรมที่ตำรวจก็ยังตามรอยไม่ได้ ผมก็รับผิดชอบเช่นกัน
แถมผู้ตายทุกรายก็มีประวัติการทำความผิด...เพียงเท่านั้น...
(มันจะมีความหมายแค่นั้นจริงเหรอ?) ผมเอาซองจดหมายสีแดงสดขึ้นมาดู คนร้ายอัจฉริยะ...จนตัวเองชักเบื่อแล้ว ไม่ก็กำลังเยอะเย้ยตำรวจอย่างพวกเรา หรือไม่ก็...กำลังขอความช่วยเหลือ...อยู่ในมุมมืดเงียบ ๆ ก็ได้ผมคิดนะ ชักเริ่มไม่แน่ใจแล้วสิกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ที่ผมลังเลในข้อสันนิฐานของตัวเอง ถ้าผมอยู่กับเพื่อน ๆ นักสืบจากเขตอื่นพวกเขาเขาก็จะช่วยให้กำลังใจผม
ไม่ว่าจะเป็นคิริกิริ เคียวโกะ ชิเงโอะ คาเงยาม่าคุง แม้แต่มิโดริยะ อิซุกุ ก็คอยช่วยผมได้เยอะ
(นึก ๆ แล้วก็คิดถึงพวกทีดัชเลยแฮะ) ปานนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ? จะเหงาไหม จะคิดถึงผมไหม ยังคิดผมก็ยิ่งอึดอัด แต่ว่าผมจะมายอมแพ้ไม่ได้จนกว่าจะถอนรากถอนโคนอาชญองค์กรทั้งสิบสาม และจับฆาตกรร้อยศพเข้าตารางให้ได้
มันช่วยไม่ได้นี่นะ เจตจำนงแห่งการเป็นตำรวจนักสืบมันบอกผมว่า ถ้ายอมแพ้ให้กับคดีแล้วอนาคตจะไปทำอะไรได้
ติ๊งต่อง...
"ครับ!" ผมปิดแฟ้มคดีแล้วเดินไปเปิดประตู ใครกันนะที่เป็นคนมาหาผมตอนนี้? ผมส่องช่องตาแมวที่ประตูไม้โอ๊คดำบานหรู
(ไม่เห็นใครเลยนี่...?) ผมรู้สึกฉงน แล้วค่อย ๆ แง้มประตูเปิดช้า ๆ ความรู้สึกไม่ไว้ใจแบบนี้มันอะไรกัน? มันเหมือนจะมีอะไรเกิดขึ้น
กริ๊ก...
"!!!" ผมชะงัก ตัวแข็งทื่อ เมื่อวัตถุโลหะแหลมคมของมีดสั้น เซอร์ไววัล ไนฟ์ ถูกจ่อที่ต้นคอของตัวเอง ผมมองผู้เป็นเจ้าของมีด หญิงสาวผมสีทองทรงสั้น มีเสาอากาศของแมลงสาบ (อันที่จริงไรต์ว่ามันเหมือนเสาอากาศปิกาจูมากกว่า//ไรต์) สองเสา ถ้าไม่ติดที่การกระทำเธอคงเป็นขวัญประชาชี (เราว่าไม่นา...//ไรต์)
"สวัสดีคุณนักสืบ เอาล่ะ ก้าวเข้าห้องซะ แล้วอย่าส่งเสียงดังล่ะ" ผมค่อย ๆ หันเข้าห้องช้า ๆ
"คุณต้องการอะไร?" ผมพยายามข่มความกลัวเอาไว้ ทำให้เสียงของตัวเองที่เปล่งออกมาสั่นน้อยที่สุด
"โอ้...ก็ไม่มีอะไรมากหรอกนะคุณนักสืบ แผ่นดิสก์ที่คุณเอามาจากครอบครัวอะซะชิน...คงไม่ได้ทิ้งมัน หรือเปิดดูอะไรหรอกนะ...ใช่ไหมละ ชิชิชิ" เสียงหัวเราที่ไม่น่าฟังของสาวเจ้ากรรมทำผมขนลุก
ฟิ้ว....
จู่ ๆ ก็มีดาวกระจายลอยผ่านแก้มซ้ายของผม จนกลายเป็นแผลเลือดไหลออกมา
"ชิ!" หล่อนสบถแล้วกระแทกหน้าต่างกระจก แตกหนีออกไป ผมชายตามองตามทิศทางที่ดาวกระจายลอยมา ร่างใครบองคนวิ่งผ่านผมไปอย่างรวดเร็ว เร็วยิ่งกว่าสายลม ไม่สิ อาจจะเรียกว่า สายลมเลยก็ได้
(แต่...เดี๋ยวนะ!!!! นี่มันชั้นสิบนะเฟ้ย!!!) ผมคิดได้ดังนั้นก็รีบชะโงกหน้ามาทางหน้าต่าง
"ระวัง!" ผมถูกระชากหัวให้เข้ามาในห้องอีกครั้ง ก่อนจะเห็นเข็มขนาดเล็กพุ่งผ่านตาไปเพียงแค่ไม่เกินมิลฯ
"นี่นาย..." ผมมองคนที่ช่วยผม เด็กหนุ่มสวมชุดเสื้อฮู๊ดสีดำช็อคโกแล็ต กางเกงขาสั้นสีดำเผยต้นขาที่ขาวนวลเนียน ศีรษะสวมฮู๊ดดำเอาไว้ สวมหน้ากากฮ๊อกกี้ นึกถึงฆาตกร เจสัน วอร์ฮีร์ เลย
""คุณอยู่ที่นี่แหล่ะ...ถ้ามีคนมา...ให้บอกว่าคุณถูกโจมตี...แล้วรีบออกไปจากที่นี่ซะ!" เด็กหนุ่มคนนั้นกล่าว ผมที่ยังจับต้นชนปลายไม่ถูกรีบชิงถาม ก่อนที่เขาจะก้าวไปยังกระจกที่พัง
"เดี๋ยวก่อน! นายเป็นใคร...ทำไม!?..." ผมพยายามตั้งคำถาม แต่ทว่า...มันกลับพูดไม่ออกไม่ออก
"ผมน่ะเหรอ...ก็แค่...นักฆ่าที่ผ่านทางมา..." เสียงหวานว่าแล้วกระโดดลงไปข้างล่าง เฮ้ย ๆ! เดี๋ยว ๆ!!
ผมรีบมองลงไปข้างล่าง แต่กลับไม่พบเด็กคนนั้นแล้ว
"นายโกหกนี่..." ผมพูดพึมพำกับตัวเองเบา ๆ วันนี้มัน...วันซวยอะไรกันนะ?
-------------------------
Sora Part :
ผมเบิกตาโพล่งตื่นจากฝัน...
เฮ้อ...อีกแล้วงั้นเหรอ? เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะ ที่ผมต้องสะดุ้งเพราะฝันร้ายเก่า ๆ จากอดีตที่เกือบจะลืมไปแล้วกลับทำให้มันยิ่งฝังลึกลงไปอีก
ผมตัดสินใจค่อย ๆ ยันตัวเองลุกขึ้น แล้วกวาดสายมองไปนอกหน้าต่าง ตอนนี้เป็นเวลาเช้ามืด ข้างนอกนั้นยังไม่สว่างมากนัก ผมเดินลงไปล้างหน้าล้างตา ทำเสียงให้น้อยที่สุดเพราะกลัวพี่ ๆ พากันสะดุ้งตื่น
ก๊อก ๆ
ผมได้ยืนเสียงเคาะประตูหน้าบ้านจึงเดินเข้าไปเงียหูฟัง
"ใครน่ะ?" ผมถามเสียงแผ่ว เงาใต้ประตูเป็นหลังเท้าของใครบ้างคน ดูเหมือนเขาจะยืนหันหลังพิงประตูบ้านผมอยู่นะ...
" 4720 เจสันต์ กลุ่มหน้ากากจิ้งจอก" อีกฝ่ายพูดเสียงเรียบ โบรูโตะมาทำอะไรที่นี่?
"มีอะไรงั้นเหรอเจสันต์?" ผมพูด เจสันต์คือชื่อในวงการฆาตกรรมของโบรูโตะ ขึ้นชื่อว่า สายลมมรณัง เป็นนักฆ่าอัจฉริยะ ในกลุ่มหน้ากากจิ้งจอก เป็นนักฆ่ากลุ่มเล็ก ๆ ที่ผมสังกัดอยู่ จะมีเบื้องหลังคือชิเงโอะ คาเงยาม่า วันนี้เขามามีเรื่องอะไรกันแน่?
"เพื่อนผมสีเงิน เด็กใหม่โรงเรียนถูกลอบทำร้ายน่ะ" เขาว่า ผมเบิกตาโพล่ง ที่เขาหมายถึงคือคุณริคุงั้นเหรอ?
"ฝีมือพวกมันงั้นเหรอ?" ผมถามอีก นางเงียบไป แสดงว่าใช่สินะ กล้าดียังไงกัน? ผมกำหมัดแน่นอย่างไม่ให้อภัยมัน
"อย่างไรก็ตามวันนี้นายก็อย่าเพิ่งเข้าใกล้คนที่ชื่อริคุจะดีกว่านะ...เพื่อความปลอดภัย ทั้งกับนายและกับเขา..." ผมมองเงาของโบรูโตะจากไป พร้อมกับใจหนักอึ้ง ผมไม่อยากให้ความคิดนี้เกิดขึ้นแต่ว่าตอนนี้มันกำลังเกิดขึ้นแล้ว...
(เขาถูกหมายหัว...) แต่...แล้วผมจะไปสนใจคนเซ่อซ่านั่นทำไม...? ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจตัวเอง...เอาเป็นว่าผมเก็บมันลงในซอกหลืบของสมองซ่อนมันไว้ดีกว่า
แต่ก็ลืมมันไม่ได้อยู่ดี...
"งั้นฉันไปละ ระวังไว้ด้วยล่ะ โดยเฉพาะ สมาชิกองค์กรลำดับที่ 12 ลาร์ซีน...นังนั่นน่ะร้ายไม่เบา" โบรูโตะว่า ก่อนที่เสียงฝีเท้าจะค่อย ๆ ดังไกลออกไป
"หึ...รู้แล้วล่ะน่า..." ผมเผยอยิ้มเล็ก ๆ ปากบ่น ๆ จนดูเหมือนยายแก่ แต่ที่จริงห่วงคนอื่นก็เป็นนี่ นั่นแหล่ะ คือสิ่งที่บอกถึงตัวโบรูโตะ
.........................................
Boruto Part :
ผมเดินออกมาจากบ้านของโซระ ตรงมายังสถานีตำรวจนครบาล...
ผมชำเลืองมองตึกใหญ่ที่เป็นศูนย์กลางของความถูกต้อง และ 'แหล่งข้อมูลอาชญกรอันล้ำค่า' ที่ถูกปกปิดไว้ที่ไหนสักแห่งนี้
ผมเปิดโหมดล่องหนลอบเข้ามาในห้องเก็บข้อมูล และลงมือ 'แฮ็ค' เข้าสู่ระบบป้องกันของกรม ซึ่งอ่อนด๋อยมาก ผมชักไม่แน่ใจนักว่านี่คือศูนย์รวมข้อมูลลับหรือที่เก็บข้อมูลสาธารณะกันแน่ เข้าง่ายออกง่ายเป็นบ้า อย่างกับกำลังเดินเล่นอยู่บ้าน---
ลืมไป ผมไม่มีบ้านนี่...
มือของผมกดแป้นคีย์บอร์ดเป็นพัลวัน มันกดบ่อยจนผมชินไปแล้วล่ะ ถ้าไม่สำคัญจริงผมคงไม่แหกขี้ตามาล้วงข้อมูลถึงในกรมนี่หรอก
..........................................
Riku Part :
หลังจากการต่อสู้จบไปได้ไม่นาน ผมก็รีบแจ้นไปที่กรมตำรวจทันที เพราะคุณอควาแจ้งมาว่าที่คลังเก็บข้อมูลอาชญกรรมถูกแฮ็คเกอร์เข้ามาขโมยข้อมูลถึงในกรมตำรวจ
วันนี้มันวันอะไรกันนะ...
ทั้งโดนจี้รีดเอาของ ทั้งเด็กหนุ่มประหลาด บลา ๆ อะไรแปลก ๆ มันมักจะเข้ามาหาผมทุกครั้งเป็นว่าเล่น นับตั้งแต่ย้ายเข้ามาสืบเรืองฆาตกรร้อยศพแล้ว
"อ่า...คุณอควาครับ..." ผมเอ่ยปากเรียกคุณอควาที่กำลังขับรถพาผมไปที่กรมฯ หล่อนหันมาเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปเป็นเชิงว่ากำลังฟังผมอยู่
"เสร็จธุระแล้วผมขอแวะซื้อพาราฯ หน่อยนะครับ...ปวดหัว" ผมว่า ทีเล่นทีจริง หล่อนยิ้มน้อย ๆ คงเพราะดูออกว่าผมประชดชีวิตตัวเอง
หลังจากที่เราเดินทางมาถึงกรมตำรวจ ผมและคุณอควาก็รีบตรงดิ่งไปยังคลังข้อมูลของกรมตำรวจทันทีอย่างไม่รอช้า ที่หน้าห้องเก็บข้อมีตำรวจอีกสองสามนายยืนรอรับเราอยู่หน้าห้องนั้น แซคหันมาเห็นผมกับคุณอควา ดูจากสีหน้าซีเรียสนั้นก็พอบอกได้ว่าเรื่องใหญ่แน่ ๆ
"เป็นยังไงบ้างแซค? มีอะไรเสียหายไหม?" ผมถามขึ้น แซคที่กำลังง่วนกับการสั่งงาน หันมาตอบคำถามผม
"ไม่มีอะไรเสียหายมาก แต่ข้อมูลอาชญกรบางรายนั้น...หายไปน่ะ..." แซคอ้ำ ๆ อึ่ง ๆ ในการตอบ เรื่องใหญ่จริง ๆ เชื่อผมสิ ข้อมูลนั้นมันสำคัญมากถึงขั้นเป็นความลับสุดยอด หากมันหายไปถ้าแฮ็คเกอร์คนนี้ไม่เอาไปทำอย่างอื่น เช่น ไล่ฆ่าคนที่หมายหัว หรือคนที่เคยมีความแค้นกัน ผมจะขอบคุณมาก
"ของใครบ้างที่หายไปน่ะ?" คุณอควาถามทันที ในขณะที่ผมมองลอดไปยังหน้าจอมอนิเตอร์ ที่ขึ้นรูปข้อมูลอาชญกรที่ผมรู้จักเขาดี
"ให้ผมเดานะ ทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคดีฉ้อโกงเงินหลวง และ...อาชญองค์กรที่ 13..." ผมเอ่ย...
ความเงียบเข้าครอบคลุมทั้งห้อง ทั้งอควา แซค และเจ้าหน้าที่ตำรวจคนอื่น ๆ ต่างมองหน้าผมเป็นตาเดียว อย่างว่าแหล่ะ ผมรู้จักดี เราทุกคนรู้จักเขาดี
ถ้าเป็นเรื่องการแฮ็คฯ แก๊งซ์แห่งเงามืดผู้ต่อต้านอาชญองค์กรที่ 13 แฮ็คเกอร์ตัวแสบที่หน่วยงานราชการหวั่นเกรงไม่แพ้ฆาตกรร้อยศพ มือสังหารแห่งสายลมที่ยังไม่มีใครตามจับได้เช่นเดียวกับนักฆ่าร้อยศพ คงเป็นฝีมือของ เจสันต์ แฮ็คเกอร์มือสังหารอัจฉริยะแห่งหน้ากากจิ้งจอก
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น