คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : MISSION II - Third
MISSION II – Third
“มาได้ยังไงเนี่ย” นีวาร์เอ่ยพลางเปิดประตูให้คนมาใหม่เข้ามาในร้านที่ปัดกวาดเช็ดถูแล้วเป็นอย่างดี ดอกไม้ที่เคยเป็นสวยสดงดงามในห้องกระจกกลับกลายเป็นซากด้วยกาลเวลา และมันถูกเอาออกไปทิ้งหมดแล้ว พื้นเงาวับกลับมาอีกครั้งพร้อมกับแดเนียลที่เดินเข้ามาอย่างงงๆ
เด็กหนุ่มผมขาวเงียบ ก่อนที่แขนนั่นจะชี้ไปยังขนมที่วางไว้บนโต๊ะกลม
“เอาสิ ตามสบาย” ว่าแล้วเจ้าตัวก็เดินไปหยิบทั้งถาด แล้วนั่งลงกับโซฟาเก่าสีแดงที่เคยสด วางถาดขนมลงบนตัก นีวาร์ในชุดพ่อมดยังคงลอยอยู่บนไม้กวาด แต่แปลกไปหน่อยที่ไม้กวาดดูแปลกไปจากคราวประชุมเมื่อสองชั่วโมงก่อน
“นิมบัส 2014 น่ะ สั่งซื้อมาจากร้าน Fortune Teller ช่วงโปรโมชั่นยายแอนนาเบลลดครึ่งราคาพอดี รุ่นใหม่ล่าสุดเชียวนะ” ดูแดเนียลจะไม่สนใจเท่าไหร่
ยมทูตทานหมดหนึ่งชิ้น ก่อนจะเปิดปากพูด “ไม่ใช่แฝดหมาป่า”
แดเนียลพูดอะไรชวนงงได้อย่างสมตัว แต่นีวาร์คิดว่าเขาเข้าใจ
ถ้าย้อนกลับไปเมื่อสองปีก่อน เขาเคยปะมือกับมนุษย์หมาป่าสองคน เป็นคู่แฝดที่ดูขัดแย้งกันอย่างน่าประหลาด แต่นั่นแหละ นีวาร์อคติเพราะเป็นมนุษย์หมาป่า ไม่ใช่เพราะเขามั่นใจหรอกว่าคนที่ทำร้ายแม่คือสองคนนั้น
“แล้วใครกัน?” หันไปถาม ใบหน้ายังคงยิ้มอยู่เสมอ
“จระเข้...” ยมทูตพึมพำ ในขณะที่มือกำลังหยิบขนมเข้าปากแล้วเคี้ยวกรุบๆ
จระเข้? บ้าน่า...
“จริง?” เขายกคิ้วอย่างสงสัย “ไม่แปลกไปหน่อยเหรอ แถวนั้นไม่มีหนองน้ำสักหน่อย มีก็แต่ธารเล็กๆที่จระเข้หนึ่งตัวลงไปนอนยังไม่ได้”
เขาหมายถึงป่าที่แม่เข้าไป มันไร้ซึ่งแหล่งน้ำอันเป็นที่อยู่ของสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าจระเข้ ต้องเดินไปอีกไกลกว่าจะถึงหนองน้ำใหญ่
“ไม่รู้”
“อ้าว”
“เชสเซอร์บอกมา”
นีวาร์นิ่ง เขากำลังคิดอะไรบางอย่างในใจ นั่นแหละ ไม่ใช่เชสไม่น่าเชื่อ แต่มันดูหลักหลั่นย้อนแย้งชอบกล จระเข้เป็นโจทย์ในตอนนี้? แปลกมาก...แปลกเกินไป
แปลกจนไม่น่าใช่จระเข้ธรรมดา...
“จบภารกิจแล้วจะบอกอีก เชสกำลังสืบอยู่เหมือนกัน” นีวาร์หลิ่วตา มีวิธีใช้คนที่เข้าท่าดี ก็สมเป็นเชสน่าดู
“ตกลงๆ” เขายกมือขึ้นเหมือนยอมแพ้ “ขนมนั่นเอากลับไปเลยก็ได้”
ยมทูตเลิกตาขึ้น นีวาร์อยากจะกลั้นขำ “ขอบใจ”
บางทียมทูตที่อายุหลายร้อยปีก็มีมุมเด็กๆเหมือนกันแฮะ...
ด้านเหนือของโรเซนเดลติดอยู่กับเทือกเขา ZPEAK เมื่อสองวันก่อนหน่วยสอดแนมได้พบเห็นมอนสเตอร์ประหลาดกำลังขยายอาณาเขตเข้ามายังอาณาจักร นีวาร์นั่งไม้กวาดมาเป็นเวลาครึ่งวัน อากาศที่ค่อนข้างร้อนขึ้นทำให้เขาเหงื่อซก แม้จะมีอุปกรณ์ประหลาดรูปร่างคล้ายร่มชายหาดขนาดใหญ่ลอยตามอยู่บนหัวก็ไม่ได้ลดความร้อนไปได้สักเท่าไหร่
บางทีเชสเซอร์อาจพูดถูก ถ้าให้นิยายความหมายของคำว่า ‘มอนสเตอร์ประหลาด’ มันก็ถูกพอเหมาะพอดี นีวาร์กำลังลอยอยู่เหนือหัวของพวกมัน ดวงตาจ้องลงไปยังฝูงสัตว์ข้างล่างที่ดูวุ่นวายราวกับรังมดผ่านกล้องส่องทางไกลอันใหญ่ที่หยิบติดตัวมาด้วยตอนไหนก็ไม่รู้ พวกตัวเตี้ย หัวโต รูปร่างหน้าตาที่ดูเข้าขั้นอัปลักษณ์และอัปรีย์กำลังเต้นเย้วๆอยู่ข้างล่างอย่างน่าหงุดหงิด
“เยอะ...ชิบ...หาย” นีวาร์พูดไว้แค่นั้น กลืนน้ำลายดังอึก นี่เชสคิดว่าเขาเป็นมนุษย์อยู่รึเปล่า?
ใช่ ถ้าให้นิยามถึงคำว่า ‘มอนสเตอร์อาละวาด’ มันก็คงจะถูกอีกเช่นกัน เพราะจำนวนที่ใหญ่เป็นกองทัพ คำนวณคร่าวๆจากสายตาก็มีเป็นพัน พวกมันจัดทัพและกำลังเดินเตาะแตะด้วยขาสั้นๆนั่น ดูน่าตลกชอบกล...
แต่ถ้าให้สู้ด้วย เกรงว่าจำนวนขนาดนั้นก็คงจะไม่ไหว...เขาไม่ใช่พวกนักเวทย์ที่มีสกิลหมู่ลงบรึ้มฝูงเยียนกลายเป็นโกโก้ครั้นช์สักหน่อย
ให้ไก่ออกลูกเป็นตัวยังง่ายกว่าเลย โอ้ยยยย ปวดสมอง!
‘ฝูงเยียนจะมีผู้นำของมันอยู่ มีดวงตาแค่ดวงเดียว ถ้าฆ่าหัวหน้ามันได้ ตัวอื่นจะแตกตื่นและหนีไป’ นั่นเป็นคำพูดของยมทูตที่ถูกส่งต่อมาจากเชสอีกทีหนึ่ง ก่อนที่แดเนียลจะจากไป
แต่ก็ถือว่าเป็นข้อมูลที่สำคัญล่ะนะ...
อย่างไรก็ตาม ถ้าจะต่อสู้กับสัตว์ประหลาดจำนวนมากๆ หากจะรู้พลังเบื้องต้นของพวกมันก็คงดีไม่ใช่น้อย...นีวาร์คิดพลางเอานิ้วแตะที่ไม้กวาด ฉับพลันไม้กวาดก็หายไป ร่างกายร่วงลงบนพื้น แต่สายลมบางอย่างพยุงเขาไว้ไม่ให้ได้รับบาดเจ็บใดๆทั้งสิ้น
ฝูงเยียนดูจะตกอกตกใจไม่ใช่น้อย เมื่อนักมายากลปรากฏตัวอยู่กลางดงมอนสเตอร์ประหลาดนับพัน นีวาร์ขยับขาเล็กน้อย แขนทั้งสองไขว้กันเป็นรูปกางเขน แล้วก็จะเอ่ยเอื้อนวาจา..
“ตัวแทนแห่งดวงจันทร์ จะลงทัณฑ์แกเอง!”
....ความเงียบเข้าปกคลุมทั่วทั้งบริเวณ ฝูงเยียนที่ดูแตกกระจายในตอนแรกดูท่าจะอึ้งกับ-อะไรสักอย่าง-ที่มีรูปร่างเหมือนมนุษย์ แต่ก็ดูสติไม่สมประกอบไม่น่าจะใช่มนุษย์
ผ่านไปหลายวิ อีกาบินผ่านไปหลายตัว และเหมือนเหล่าเยียนจะเริ่มตั้งตัวได้ ก่อนที่ตัวหนึ่งจะตะโกนโหวกเหวกอะไรสักอย่างผ่านทางปากที่ดูโสโครกของมัน “โปก้า!!!~กาลาปู้ววว!!”
ฉับพลัน ทั้งฝูงเหมือนโดนรังมดตกใส่ พวกมันคว้าขวานและท่อนไม้ที่ดูเหมือนจะเป็นอาวุธ วิ่งเข้าใส่นีวาร์อย่างบ้าคลั่ง
“บานาน๊าาาา!” แม้ว่ามันจะฟังดูไม่รู้เรื่อง แต่ด้วยบริบทที่พวกมันจับอาวุธขึ้นไล่กวดนีวาร์อย่างกระเหี้ยนกระหือรือทำให้พอเข้าใจว่ามันคือ ‘ตะลุมบอน’
นักมายากลดีดตัวขึ้นจากพื้นดิน สะบัดผ้าคลุมออก ศาสตราวุธนานาชนิดปรากฏขึ้นและพุ่งเสียบเยียนที่อยู่ข้างหน้าไปหลายสิบตัว เลือดสีแดงไหลกระเฉาะออกมาจากร่างกายที่ดูเหมือนก้อนมันฝรั่ง เป็นภาพที่น่าหวาดเสียวและน่าขันไปพร้อมกัน นีวาร์กำลังคิดว่าตัวเองเป็นเชฟกระทะเหล็กที่กำลังทำแมชโปเตโต้อยู่
และเพลงธีมของมอร็อคก็ดังขึ้น นอกจากเป็นเชฟกระทะเหล็กแล้วนีวาร์ยังรู้สึกเหมือนตัวเองมีมงกุฎอยู่บนหัว เป็นบอสใหญ่ที่รอเหล่าผู้เล่นหน้าปลวกที่ขนกันมาทั้งกิลด์มาปราบ เยียนมันช่างตายง่ายดาย จนเขารู้สึกเหมือนเป็นแอสซาซินครอสที่ตีติดคริติคอลพรากๆๆ
นีวาร์เสกขวานขึ้นมาไฟ้วท์กับมัน และเยียนก็นอนกองอยู่ตรงนั้น
นีวาร์เสกกรวยขึ้นมา ในขณะที่เยียนหลายสิบตัวนอนจมกองเลือดอย่างอนาถ พวกมันเริ่มผละออกไปเหมือนเกรงกลัวอะไรบางอย่าง หากแต่ตอนนี้เขาถูกล้อมไว้หมดแล้ว ไร้ซึ่งทางออกโดยสิ้นเชิง
“อยากไฟ่ว์กับกรวยเหรอไอ้น้อง” นักมายากลควงแท่งกรวยสีส้มไปมา ก่อนจะยกมือขึ้นแล้วกวักเรียก “ดาหน้ากันเข้ามาเลย”
ร่างโปร่งควงกรวยฟาดฝูงเยียนอย่างสนุกสนาน พวกมันถูกฟาดจนกระเด็น บ้างฟันหักจนวิ่งหนีร้องไห้จ้าออกไป บ้างก็เละเป็นกองอยู่ตรงนั้น แต่ไม่ว่าเขาจะสู้เท่าไหร่ๆ ก็ดูเหมือนมันจะมีมาไม่หมดสักที
จู่ๆ ดวงตาของนีวาร์ก็ไปสบกับดวงตาเพียงดวงเดียวของเยียนตัวหนึ่งท่ามกลางฝูงเยียนนับพัน...มันอยู่นั่น!! ใช่ เขาหาผู้นำของมันเจอแล้ว ภารกิจจะผ่านก็เพียงแค่วิ่งออกไปและตบบ้องหูเยียนตัวนั้น แค่นี้ก็เสร็จเรียบร้อย!
แต่แล้วเยียนตัวนั้นก็หายไปอย่างรวดเร็ว มันแทรกซึมหายไปกับกองทัพเยียนที่ดาหน้าเข้ามาหาเขาอย่างไม่รู้จักเหนื่อย ดูท่าเขาจะถูกดึงความสนใจจากมันมากเกินไปจนเขาถูกลอบทำร้ายจากข้างหลัง ท่อนไม้ของเยียนหลายๆตัวฟาดเข้าที่แขนและลำตัว โชคดีที่ไม่โดนหัวเพราะด้วยลำตัวที่สั้นป้อม ถึงแม้นีวาร์จะเตี้ยพอๆกับแดเนียล แต่ก็สูงกว่าเยียนนับโขอยู่ดี
เขาเจ็บ ใช่ เจ็บมาก พยายามดึงสติเพื่อหลบปลายขวานหลายสิบอัน ถึงแม้ว่ามันจะแค่เฉี่ยวๆ แต่รวมๆกันก็เจ็บชิบหายเหมือนกัน
นักมายากลครุ่นคิดในใจก่อนจะทำอะไรสักอย่างกับตัวเอง เขาทั้งเตะทั้งถีบพวกมันออกไปเพื่อจะคว้าไม้กวาด ร่างเล็กคร่อมมันก่อนจะดีดตัวขึ้นสู่ฟ้า ไม่วายคว้าเอาแขนเยียนตัวหนึ่งมาด้วย แต่มันก็ไม่ยอมแพ้ มันกัดเขาซะเจ็บจนอยากจะโยนลงพื้นให้เละเป็นโจ๊ก นีวาร์กระชากแขนเยียนตัวนั้นก่อนที่จะเสกให้มันเข้าไปอยู่ในกรงที่เอาออกมาตอนไหนก็ไม่ทราบ
นีวาร์บินหนีออกมาจากกลุ่มเยียนที่กระโดดโลดเต้นส่งเสียงดังดีใจที่ทำให้เขาหนีไปได้ ไอ้ตัวดีในกรงไม่วายส่งเสียงหัวเราะกวนใจออกมาอย่างน่าหงุดหงิด
ใช่ เขาแพ้ แพ้อย่างน่าสมเพช!
--------------------
เนียลจังน่ารัก....
ความคิดเห็น