คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : MISSION II - Second
สภากลาง
สภากลาง...
สภากลาง!!!
ให้ตายเถอะเชสเซอร์! สัญญาต่อหน้ารูปปั้นนางฟ้าใน Faycrest เถอะว่าไอ้เศษกระดาษในมือนั่นคือแผนที่!
“สาบานว่านี่แผนที่ ไม่ใช่กระดาษเล่นผีถ้วยแก้ว”
นีวาร์เงยหน้าขึ้นมองสภากลางแห่งแฟนตาเซีย ดูจากภายนอกต้องยอมรับเลยว่ามันถูกออกแบบได้สวยงามเสียนิกระไร ตึกขนาดใหญ่ที่มีรูปร่างเป็นวงกลมเหมือนโดมหินอ่อนสีขาว ถูกห้อมล้อมไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่สีเขียวขจีที่ให้ความร่มรื่นตลอดแนวตึกสูง น้ำพุสีรุ้งที่อยู่ตรงกลางสวนดอกไม้หลากสีนั่นแย่งกันส่องแสงแยงตาสวยงามจนตาแทบบอด ร่างเล็กขมวดคิ้วก่อนจะดึงเอาแว่นกันแดดสีดำออกจากชายเสื้อมาสวม
ไม่นึกว่าเขาจะเก่งขนาดหาทางมาที่นี่ได้จากแผนที่ที่ดูไม่รู้เรื่องของเชสเซอร์ บางทีเขาน่าจะถูกส่งไปเรียนคัดลายมือใหม่ หรือไม่ก็จ้างเลขาเก่งๆสักคนมาทำให้ก็น่าจะดี
“...เดี๋ยวครับ!”
นีวาร์ชะงัก เมื่อถูกรปภ.นักเวทย์ชุดกรมท่าที่อยู่หน้าประตูขวางเอาไว้เมื่อกำลังจะเดินผ่านประตูเข้าไปข้างใน เขาเลิกคิ้วสงสัยก่อนจะถูกคลายปัญหาลงเมื่อการ์ดแห่งสภากลางถามหาเอกสารการผ่านเข้าเขตพิเศษ ซึ่งเป็นพื้นที่เฉพาะสำหรับเหล่าจอมเวทย์ผู้ดูแลเมืองหลวงและเมืองรองทั้งหลาย
ก็เป็นเรื่องปกติอ่ะนะที่จะมีการรักษาความปลอดภัยเบื้องต้น
“นี่ฮะ” ร่างบางยื่นจดหมายสีเปลือกไข่ที่มีร่องรอยการแกะขี้ผึ้งผนึกซองออก เจ้าหน้าที่เปิดดูข้างในก่อนจะสะดุ้งราวกับถูกจี้เอว มือหยาบส่งคืนให้กับเขาอย่างระวัง พลางใช้มือขวาโบกไปที่ประตูรั้วสูงหนึ่งทีก่อนที่แม่กุญแจของรั้วใหญ่อย่างราชวังจะหลุดออกอย่างง่ายดาย และผู้ชายรุ่นราวคราวพ่อคนนั้นก็กล่าวเชิญร่างเล็กให้เข้าไปข้างใน
“ขอบคุณครับ” นีวาร์กล่าวอย่างมีมารยาทแล้วมุ่งหน้าเข้าไปข้างใน แต่ทั้งร่างก็หยุดกึกเมื่อเจ้าหน้าที่ส่งเสียงตามมาข้างหลัง
“เดี๋ยวครับ...”
“….” นีวาร์เงียบ
“...แว่นสวยดีนะครับ”
….
“...ของคริสเตียน ดิออร์เชียวนะ”
ร่างโปร่งจ้องไปยังตึกอาคารสูงสง่า ห้องริมสุดชั้นสามสามารถมองเห็นได้ชัดเจนจากข้างล่างนี้ นีวาร์รู้ว่ามันเป็นสถานที่ประชุมจากการที่เขียนไว้ในจดหมายสีครีมนั่น ริมฝีปากเรียวคลี่ยิ้มจนดูเหมือนเป็นรูปตัววีอย่างยียวน และด้วยนิสัยขี้แกล้งทำให้เขานึกอะไรบางอย่างอยู่ในใจ
เคล็ดลับของมายากลข้อที่หนึ่ง…ต้องไม่ทำให้ผู้ชมรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นตอนไหน!
ฉับพลันนีวาร์ก็ดีดนิ้วขึ้นกลางอากาศ ชุดพ่อมดของเขาถูกเปลี่ยนกลายเป็นชุดคอสเพลย์นักเรียนหญิงญี่ปุ่น!
เคล็ดลับของมายากลข้อที่สอง...การสร้างเสียงหัวเราะเฮฮาก็เป็นน้ำจิ้มย่อยของการแสดงที่ดี!
จู่ๆผนังห้องประชุมก็พับลงพื้น ฝ้าเพดานลอยหายไป และพื้นที่ทุกคนกำลังอยู่ก็ยกตัวขึ้นไปลอยอยู่บนท้องฟ้าที่อากาศแจ่มใส นีวาร์โผล่ออกมาจากกลางโต๊ะห้องประชุมพร้อมกับคำทักทายฉบับเจ้าตัวที่ดูกวนอวัยวะเบื้องล่างชอบกล
“ฮัลโหลววววววววววววววว” เขาลากเสียงยานอย่างดัดจริต ตายิ้มของเขาสังเกตเห็นยัยนั่น...แอนนิต้า เรนเดล เพื่อนเก่าแก่สมัยที่เขายังอยู่ในเวสเตอร์การ์ด นีวาร์เห็นเธอขมวดคิ้วอยากแปลกประหลาดใจราวกับเห็นหมาออกลูกเป็นไข่! พอๆกับผู้หญิงผมแดงชุดดำที่เบ้หน้าใส่แอนนิต้า
“มาสักที นีวาร์ ไปหลงอยู่ดงไหนมาล่ะเนี่ย” เชสทักขึ้นในขณะที่ทุกคนเงียบกริบ
“ก็แผนที่ของคุณน่ะ...” มันมั่วซะจนดูไม่ออกน่ะสิโว้ย!
“มันแปลกงั้นหรือ?” เชสเลิกคิ้วถาม นีวาร์จิปากอย่างไม่พอใจ ก่อนจะยื่นแผนที่ที่ยับยู่ยี่ให้เชสเซอร์ดู เชสรับไว้ คลี่มันออก แล้วก็กลั้นขำ จนทำให้คนตรงหน้าหัวเสีย!
ทันทีที่เชสหมุนแผนที่กลับหัวให้ดู เขาก็ถลึงตาอย่างคาดไม่ถึง...ดูแผนที่ผิดด้าน...
“เอ้อออ นี่ก็สายมากแล้ว มาประชุมกันเลยดีกว่าเน้ออออ” ร่างเล็กพยายามลากเสียงอย่างร่าเริงที่ดูสั่นๆ เพื่อกลบอาการเขิน ก่อนจะดีดนิ้วแล้วทั้งห้องก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม
ฉับพลัน นีวาร์ก็หันไปเห็นดวงตากลมของแอนนิต้าเข้าจังๆ ก่อนจะขยิบตาให้ ชูนิ้วโป้ง ชี้ ก้อยขึ้น ก่อนแลบลิ้นพลางทำหน้าตอแหลใส่อย่างกวนใจ...เขาเห็นเธอถลึงตาพลางเชิดปากมองเขาขณะที่กำลังหยิบไม้กวาดออกมาจาก-ที่ไหนสักแห่งในผ้าคลุม- แล้วบินวนไปวนมาอยู่บนไม้กวาดลอยได้
“ว่าแต่หน่วยพิเศษมีกันสี่คนเนี่ยนะ?” แอนนิต้าเอ่ยขึ้นหลังจากคนแปลกหน้าหันมากระซิบกับเธอ
“ยังมีหนอนหนังสือจากเฮกเซนเบิร์กอีกคน แต่เธอเดินทางไปทำภารกิจเร่งด่วนแล้ว”
นักมายากลฟังผ่านๆ ตอนนี้สายตาของเขาหันไปสนใจเด็กหนุ่มผมสั้นสีขาวที่ดูเหม่อลอยแต่ปากก็เคี้ยวขนมเมล่อนปังไม่หยุด เขาเคยได้ยินมาว่าคนนี้คือ แดเนียล ยมทูตที่เป็นอมตะ...ผิดคาดไปหน่อยแฮะ
“ว้าว” นีวาร์หันกลับไปตอบประโยคของเชส “ฟังดูเยอะขึ้นโขเลย”
“เพิ่มมาคนหนึ่งก็ยังดีน่า” เชสเซอร์ตอบกลับก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง “เอาล่ะ ไหนๆก็มาครบกันแล้ว เริ่มประชุมเลยแล้วกัน...ทุกคนคงได้ข่าวเรื่องมอนสเตอร์คลั่งแล้วใช่ไหม?”
ก็พอได้ยินมาบ้าง...จากปากต่อปากของคนแถวๆจัตุรัสนั่นแหละ อา เขาคิดถึงงานคานิวอลชะมัด พูดถึงแล้วอยากกินแอ๊ปเปิลเคลือบช็อกโกแลต มันคงจะหวานจนลิ้นชาน่าดู
“พอจะทราบค่ะ” สาวแปลกหน้าว่าพลางนวดขมับ เธอดูป่วยๆเกร็งๆนะ บางทีเขาอาจจะทำให้เธอหายเครียดได้ แต่ไม่แน่ใจว่ามุกที่เขาเล่นอาจจะทำให้เธอเครียดหนักกว่าเก่า เขามันพวกมุกแป้กเสียด้วยสิ “แต่ไม่นึกว่าจะเป็นเรื่องใหญ่ แต่ก็นั่นล่ะ ฉันไม่อ่านหนังสือพิมพ์”
ฉันก็ไม่อ่าน ร่างบางคิดในใจ
“เคยได้ยินจากพวกนักล่ามาก่อนแล้ว” แอนนิต้าตอบรับในลำคอ เขาเห็นเด็กหนุ่มอีกคนในห้องที่ดูวุ่นวายกับกองสมุนไพรและนานาจิตตังที่เขาขนมาด้วยพยักหน้าหงึกๆ
เป็นการประชุมที่จริงจังมาก นีวาร์ประชด
เด็กชายในชุดจอห์นชาวไร่ลนลานกับกระเป๋าสมุนไพร สาวหน้าแปลกที่ดูโมโหอะไรกับสักอย่าง เพื่อนเก่าที่เอาแต่มองเขาสลับกับมองทุกคนในห้อง และเขาเองที่ลอยไปลอยมาในห้องพลางเอามือป้องปากหาวหวอดๆ
แต่ก็นั่นแหละ เขารู้ว่าแม้ว่ากองพิเศษนี้จะดูอีเหละเขะขะ แต่ทุกคนก็ไม่ได้เพิกเฉยหรือเมินต่อคำพูดของเชสหรอกนะ และเชสก็รู้ดีอยู่แล้วจากการที่อธิบายต่อไปเรื่อยๆโดยไม่สนว่าคนในห้องจะทำอะไรไม่มีมารยาทหรือดูวอกแว่กแค่ไหนก็ตาม
“ตอนนี้มีมอนสเตอร์คลั่งในหลายพื้นที่ เมื่อสองวันก่อนมีหน่วยสอดแนมที่โรเซนเดลเห็นมอนสเตอร์ประหลาดกำลังขยายอาณาเขตเข้ามายังอาณาจักร...” นีวาร์ขี่ไม้กวาดบินไปมาจนแอนนิต้าเวียนหัวแทบอาเจียน จริงๆคงจะดีกว่าถ้าเธอไม่มองเขามากเกินไปแล้วหันกลับไปสนใจแอร์เชเบทหรือเชสเตอร์แทน
ว่าแต่โรเซนเดล? ก็ใกล้กับพวกมันน่ะสิ...
“ที่ป่า Black Forest เองต้นไม้ถูกโค่นเป็นบริเวณกว้าง” เขานึกขำกับท่าทีของแอนนิต้าที่โดนเขากวนประสาทใส่ เธอสะบัดหัวอย่างหงุดหงิดใจก่อนจะหันไปสนใจเชสแทนซึ่งก็คงลดอาการปวดสมองลงไปได้โข แต่คำพูดของเชสก็ทำให้ทุกคนในห้องหัวหมุนไม่ต่างกันมองนีวาร์ลอยไปมาทวนเข็มนาฬิกา
เชสเตอร์อธิบายจบก่อนจะประสานมือแล้วนั่งนิ่งๆ ราวกับรอปฏิกิริยาตอบกลับจากผู้ร่วมประชุม
แอนนิต้าตอบรับคนแรก “ถ้าตัดหนอนหนังสือออกไปจะเหลือ 4 สินะ”
“ก็ลงตัวดี แล้วจะแจงหน้าที่ยังไงล่ะ?” นีวาร์ยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ
“ก็อาสาไปเลยสิ จะได้บ่นไม่ได้” แอร์เชเบทพูดเสียงเหนื่อยๆ ก่อนจะซุกหน้าลงกับผ่ามือทั้งสองข้างไม่ก็เอามือนวดขมับๆอีกรอบ บางทีตัดหัวออกไปอาจจะง่ายกว่ารึเปล่า เธอดูป่วยจนนีวาร์อยากจะไล่ให้เอายายัดใส่ปากแล้วกลับบ้านไปนอน
ร่างบางเลิกสนใจ ก่อนจะเหลือกตาขึ้นฟ้าราวกับคิดอะไรสักอย่างอยู่ในใจ
“งั้นขอรับภารกิจที่ 1 แล้วกัน พอดีมีธุระกับหมาแถวๆนั้นพอดีน่ะ”
“หมา?” หญิงสาวที่ปวดขมับเงยหน้าขึ้นถาม คิ้วของเธอขมวดจนแทบจะชนเป็นเส้นเดียวกัน
“ไม่ยักรู้ว่ารับจ็อบกับ WWF ด้วย...”
“เยส” นักมายากลหันมายักคิ้วหลิ่วตาให้คนในห้อง “หมาขี้เรื้อน สองตัวซะด้วย”
แอนนิต้ากับเขาหันมาสบตากันพอเหมาะพอเจาะกันพอดี ราวกับพวกเขาสื่อสารอะไรบางอย่างที่รู้ได้แค่สองคนโดยไม่ต้องกล่าวคำใดๆออกไป ดวงตาขี้เล่นของนีวาร์ซ่อนความทุกข์ไว้ข้างใน แต่เหมือนเธอเห็นมันได้อย่างชัดเจน -มนุษย์หมาป่า-แม่-ถูกฆ่า-แก้แค้น-ตามหา- บางอย่างที่อ่อนแอในใจถูกกระเทาะออกมาผ่านสายตาที่ดูยียวนกวนประสาท
ฉับพลันตานั่นก็กลับมาหยีตามรอยยิ้มอีกครั้ง หน้ากากของนีวาร์ถูกสวมทับลงมาอีกแล้ว
“ฉันขอแวนเดอร์กริฟต์แล้วกัน” หายปวดหัวแล้วรึ? คงไม่ เพราะเธอเบือนหน้าหนีจากสองคนนั้น
แอนนิต้านิ่งไปชั่วครู่ “แบล็คฟอเรสต์ก็น่าสนใจ ฉันเอาอันนี้แหละ” ก่อนจะหันไปหาแอร์เชเบท “ทางเดียวกัน เดี๋ยวไปด้วยกันแล้วกันนะ”
เธอไม่ตอบอะไร ก็คงไม่ได้ปฏิเสธล่ะนะ
ไพน์พึมพำ “เหลืออันเดียว ก็เอาอันนั้นแหละ”
“ถ้าเช่นนั้นก็แยกย้ายกันได้ ฉันจะรอฟังข่าว” เขากล่าวปิดประชุม แดเนียลลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้อง เขาอยู่ตลอดการประชุมแต่ดูเหมือนไม่ปริปากออกมาเสียงสักคำ ปากเล็กๆนั่นเอาแต่กิน เคี้ยว กิน เคี้ยว และหยิบขนมติดมือไปชิ้นนึงก่อนเดินออกไปเสียด้วย
ไม่ยักรู้ว่ายมทูตกินจุชะมัด...แต่ก็เถอะ เขาไม่ได้ใส่ใจ
แอร์เชเบทดูเฉื่อยอีกตามเคย เธอดูรวบรวมพลังมากกว่าจะลุกออกมาจากเก้าอี้นั่นได้ ดีแค่ไหนที่เธอไม่สิงเก้าอี้นั่นไปเลย แต่ก็เหมือนกัน เขาไม่ได้ใส่ใจ
นีวาร์หันมามองเชสเตอร์ เขายกคิ้วให้เชิงจะถามว่า ‘มีอะไรอีก?’ ประมาณนั้น คงจะใช่แหละ
ร่างโปร่งบนไม้กวาดพูดเบา “อย่าลืมเรื่องที่เราสัญญากันไว้ล่ะฮะ” เขามั่นใจว่าคนอื่นในห้องไม่ได้ยิน
“รับรองว่ามันจะคุ้มกับที่นายยอมเสี่ยงทำงานนี้แน่นอน” เขายิ้มตอบ
และแน่นอน เป็นยิ้มที่เขามองอะไรไม่ออกอีกเช่นเคย
-----------------------
เฮ้!
ความคิดเห็น