คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : MISSION II - First
ไม่น่าไว้ใจ!!
นีวาร์บิดไม้ถูพื้นให้หมาด แล้วตากมันลงกับขอบระเบียงชั้นบน ก่อนที่จะยกแขนขึ้นปาดเหงื่อบนใบหน้านวล เขาครุ่นคิดมาตั้งแต่ทันทีที่เชสเซอร์เดินจากไป จนกระทั่งกลับมายังสถานที่นี้อีกครั้งหนึ่งก็แล้ว
...ความคิดของเขาก็ยังคงตีกันอยู่ในหัว
เชสเซอร์รู้อะไร? พนันได้เลยว่าเขาไม่ได้ปริปากบอกใครทั้งสิ้นเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น ตั้งแต่ที่เขาจากไปเมื่อห้าปีที่แล้ว
ตัวตนของเขานั้นแทบจะหายไปจากสารบบของแฟนตาเซียเสียด้วยซ้ำ แน่ใจว่ามีเพียงพ่อ พี่ชายทั้งสองคน และเพื่อนสมัยเด็กเท่านั้นที่รู้ว่าเขาเคยเป็นหนึ่งในประชากรของประเทศนี้
นีวาร์ยอมรับว่าเชสน่ากลัวมาก เขาอ่านความคิดของผู้ชายคนนั้นไม่ออกเลยแม้แต่น้อย แถมคำเชิญที่ต้องการให้เขาเป็นส่วนหนึ่งของ ‘หน่วยพิเศษ’ นั้นก็ไม่ทำให้รู้อนาคตเลยสักนิดว่าจะเป็นอย่างไรต่อไป เขาจะอยู่ต่อไป จะได้เจอสิ่งที่ต้องการ หรือจะตายกลายเป็นธุลีดิน
เสี่ยงเกินไป
เขาผ่านโลกมาเยอะพอที่จะรู้ได้ว่าไม่น่านำตัวเองเข้าไปเสี่ยงกับแค่คำพูดแค่นั้น มันไม่มีหลักประกันใดๆเลยทั้งสิ้น
ตลกน่า...เขาที่หายตัวหลายปี เที่ยวออกตามหาล่าเบาะแสไปทั่วทุกอาณาเขตแล้ว เขายังไม่พบร่องรอยของแม่เลยสักนิด...รู้ก็เพียงขี้ปากชาวบ้านที่พากันว่าเธอหายตัวไปในป่าลึก และพบกระท่อมที่พักชั่วคราวที่แม่มักจะไปพักที่นั่นยามออกหาของป่าพังราบไม่มีชิ้นดี ร่องรอยของคันศร และลูกธนูที่ปักอยู่บนพื้น กองเลือดที่ดูใหญ่จนน่ากลัว เขี้ยวและหนังของสัตว์ป่าดุร้ายขนาดใหญ่ที่เขาลือกันว่าคือ หมาป่า...
ผู้คนพากันพูดว่าเธอคงไม่รอดเสียแล้ว....แต่นีวาร์ก็ยังคงมั่นใจในตัวมารดาของตนอยู่ดี
...พรานอันดับหนึ่งแห่งแอร์ลูมคงไม่พลาดท่าให้อสูรกายในป่าที่ตนคุ้นชิน เว้นเสียว่ามันเป็นบางอย่าง...สิ่งอื่นที่ดูร้ายกาจมากกว่านั้น
ห้าปีที่หายไปของนีวาร์จบลง พร้อมกับหัวใจที่เริ่มทำใจได้กับสิ่งที่หายไปพร้อมกับวันเวลา นีวาร์ไม่ได้เบาะแสใดๆ นอกเสียจากกระท่อมร้าง ลูกธนู กองเลือด และหมาป่า เท่านั้น...เท่านั้นจริงๆ
กระทั่งสุนัขป่าที่ว่า นีวาร์ยังไม่พบร่องรอยเลยแม้แต่น้อย จะให้แก้แค้นด้วยการตามล่าฆ่าพวกมันทุกตัว ก็เกรงว่าจะไม่ใช่หนทางที่ถูกที่ควรสักเท่าไหร่
กลับกัน หลังจากที่เลือกจะกลับมาที่บ้านของแม่ ร้านขายดอกไม้กลางจัตุรัส Faycrest และเขาที่ตระเวนไปเรื่อยเปื่อย กลับพบผู้ชายน่าสงสัยที่ดูไม่น่าไว้วางใจสักเท่าไหร่ พร้อมกับข้อมูลที่แม้แต่เขาตามหามานานแสนนานก็ไม่เจองั้นรึ?
แต่ยอมรับตรงๆอีกทีว่าดวงตาของเชสเซอร์นั้นไม่ได้ฉายแววโกหก...มันแน่วแน่...มั่นคงเสียจนน่าคาดหวัง แล้วสิ่งที่เขาคาดหวังล่ะ...เชสเซอร์จะนำกลับมาให้ได้?
ร่างโปร่งทิ้งตัวลงบนเตียงที่ดูเก่าคร่ำครึ หลังจากปัดฝุ่น เปลี่ยนผ้าปูที่นอน และทำความสะอาดห้องที่ไม่ได้ถูกใช้งานมาเป็นปีๆ แทบไม่ลำบากตอนเอาพวกหยากไย่ที่เกาะบนเพดานออก แม้ว่าส่วนสูงจะไม่เอื้อ แต่ไม้กวาดวิเศษก็ใช้งานได้ดี
นีวาร์กลับมานั่งคิด นอนคิด ตีลังกาคิดก็แล้ว ใจหนึ่งก็นึกเชื่อ อีกใจหนึ่งก็เกลียดกลัวการโดนหลอก ไอ้รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ดูเหมือนแฝงความหลากหลายอารมณ์นั่นมันดูไม่ออกจริงๆว่าเชสเซอร์แท้จริงแล้วเป็นคนอย่างไร แล้วเขาเชื่อใจได้แค่ไหนกันเชียว?
ปวดสมองโว้ยยยยยย....นีวาร์นอนกลิ้งเกลือกไปมาอยู่บนที่นอนที่เคยเป็นของมารดามาก่อน
และร้านขายดอกไม้ก็ยังคงปิดอยู่อย่างนั้น
แม่หายตัวไปอย่างกระทันหันตั้งแต่แม่ได้รับจดหมายฉบับหนึ่งจากเจ้านายเก่าของแม่ที่เป็นพ่อค้ารับซื้อของป่า อดีตพรานสาวก็รีบแจ้นออกไปโดยไม่ทันได้ร่ำลาลูกชายตัวดีหรือแม้กระทั่งสามีเลยแม้แต่น้อย ร้านขายดอกไม้ที่เคยรุ่งเรืองก็ปิดตัวลงอย่างกะทันหัน พร้อมกับนีวาร์ที่เริ่มเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ด้วยความที่ไร้ความสามารถด้านเวทมนตร์ แม้แต่เด็กตัวน้อยๆก็เข้าใจได้ว่า มันยากแค่ไหนที่จะตามหาคนที่รักที่สุดกลับมาอีกครั้ง
....แม้แต่ผู้ที่มีพลัง ยังไม่อาจก้าวข้ามความตายได้เลย….
ฟ้าเริ่มทอแสงอาทิตย์ขึ้นมา นีวาร์ลุกขึ้นจากเตียง ตลอดทั้งคืนเขาไม่ได้นอนเลยแม้แต่น้อย ดวงตาใสนั่นแท้จริงฉายแววกังวลอยู่อย่างมากมาย ความคิดในหัวมันตีกันไปหมดราวกับกองทัพสองฝ่ายกำลังตะลุมบอนอยู่ก็ไม่ปาน
เขาหันไปมองโต๊ะจัดดอกไม้ตัวเก่งของแม่ ไม้มะฮอกกานีสีงามแทบจะดูไม่เก่าไปจากเมื่อหลายปีที่แล้วเลยหลังจากเขาได้เช็ดถูกำจัดคราบฝุ่นออกเป็นอย่างดี แม้ว่าดอกรักเร่ที่เคยปักอยู่บนแจกันจะเหี่ยวเฉาจนร่วงโรยกลายเป็นเศษเล็กๆน้อยๆบนโต๊ะแล้วก็ตาม ลิ้นชักด้านขวาดึงสายตาให้นีวาร์ไปจับจ้อง มือขาวเอื้อมไปเปิดมันออกและเผยสิ่งที่อยู่ด้านใน
เข็มกลัดสีทองรูปผีเสื้อแย่งกันส่องแสงสะท้อนแสงอาทิตย์แรกแย้งแข่งกันอย่างไม่ลดละ เม็ดทับทิมที่ประดับเป็นตาสีแดงสดใสของมันก็ดึงดูดใจไม่แพ้กัน เมื่อคืนตอนที่ทำความสะอาดครั้งใหญ่ เขาก็มัวแต่ดูแค่ภายนอก มั่นใจว่าลืมเปิดดูพวกลิ้นชักเสียสนิท
นีวาร์จำได้แม่นว่าเข็มกลัดชิ้นนี้เป็นของขวัญวันครบรอบแต่งงานของพ่อและแม่ พ่อที่ไม่เคยแม้แต่จะพยายามตามหาคนรักกลับคืนมา แต่คล้ายนีวาร์สัมผัสได้ถึงไอความรักของแม่ยามเมื่อสัมผัสกับของขวัญชิ้นนี้ นิ้วเรียวลูบไปตามขอบปีกสีทองอย่างทะนุถนอม ก่อนที่ค่อยๆบรรจงติดมันลงกับอกเสื้อด้านใน และใช้เสื้อคลุมตัวนอกปิดไว้ไม่ให้ใครเห็น
คล้ายกับว่าแม่ยังอยู่กับเขาอยู่ตลอดเวลา...
ดวงตาคมที่ปกติมักจะหยีไปพร้อมกับรอยยิ้มดูเรียบเฉยอย่างน่าประหลาด ก่อนที่ดวงแก้วทั้งคู่จะหรี่เล็กลงอย่างพินิจพิเคราะห์บางอย่างในใจ ฉับพลันมือก็เอื้อมไปหยิบไม้กวาดที่วางพิงกำแพงอยู่แล้วปรี่ออกจากห้องนอนไปในทันที...
-------------------------------------------
เห้ยยยยยย เพิ่งสังเกตว่าเราผิดพลาดอะไรไปหลายอย่างมาก ;A:
เขียนชื่อเชสผิด ลืมตรวจสอบคำผิดบลาๆๆๆ 555555555555
ขอทวดดดดด เดี๋ยวมีเวลาจะกลับมารีไรท์ใหม่นะพวกนาย ฮึกๆๆๆๆๆ
ขอลงมิสชั่น 2 ไปก่อน ลงไม่ทันเดี๋ยวตาย ถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถ
ความคิดเห็น