คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : - Prologue -
เหตุผลที่เรามาที่เมืองนี้ก็มีแค่ไม่กี่อย่าง...
“ไอ้พี่บ้าเอ๊ย จะไปไหนก็ไป ไป๊!!!” เสียงเด็กหญิงวัยสิบหกร้องจ้าออกมาอย่างหัวเสียเมื่อพี่ชายตัวดีดันติดธุระไม่สามารถมาเดินช็อปปิ้งแถวย่านกลางเมืองเป็นเพื่อนได้ ให้ตายเถอะ นี่ขนาดสัญญาเอาไว้แท้ๆเลยนะ เป็นทหารภาษาอะไรผิดสัญญา อย่างนี้มันใช้ไม่ได้!
ร่างสูงเดินห่อเหี่ยวอย่างกับลูกโป่งหมดลมออกทางถนนสายหนึ่งของจัตุรัสกลางพร้อมกับสุนัขทหารตัวโตที่เดินลิ้นห้อยตามเขามาติดๆ เขาเพิ่งถูกน้องสาวตะโกนใส่หน้าอย่างฉุนเฉียวก่อนที่จะเดินหน้าบึ้งหนีไปอย่างไม่ใยดี
“โธ่เอ๊ย จะมีใครเข้าใจฉันบ้างมั้ยเนี่ย” งานทหารมันเหนื่อยนะ! นอกจากจะต้องซ้อมรบอยู่อย่างสม่ำเสมอแล้ว ยังต้องทนฝึกกับเจ้านายขี้แกล้งสันดานเสียที่พอไม่มีอะไรทำก็เล็งแต่จะแกล้งทหารชั้นผู้น้อยอย่างเขาไปเรื่อย ชีวิตของเขามันช่างแสนเศร้า ใครบ้างจะมาเข้าใจ!?
แหน่ะ แม้แต่เจ้าปุกปุย หมาพันธุ์โกลเด้นรีทรีฟเวอร์ประจำหน่วยรบยังส่ายหน้าให้เขา บังอาจนัก!
“อยากกินใช่มะ?” เขาหยิบไส้กรอกเนื้อชิ้นโตออกมาจากถุงกระดาษมาส่ายไปมาข้างหน้าเจ้าหมาตัวโต ปุกปุยจากที่เดินเอื่อยเฉื่อยเซื่องซึมเพราะเบื่อขี้หน้าเจ้าของมันก็วิ่งไปมาอย่างกับขุดดินเจอกระดูก มันแล่บลิ้นแฮ่กๆพร้อมกับกระโดดหวังจะงาบเนื้อเข้าปากแล้วลิ้มรสให้อร่อย...ฝันไปเถอะ
“ที่แกกระโดดไม่ขึ้นเพราะแกอ้วนไงล่ะปุกปุย ถึงเวลาลดความอ้วนแล้วโว้ย” เขายังไม่หยุดแกล้ง เมื่อเจ้าหมาอ้วนพยายามจะกระโดดที่กระโดดเมื่อไหร่ก็โดดได้ไม่พ้นเอวของคนตรงหน้าซะที ไม่รู้ว่าร่างกายกำยำสูงใหญ่สมหน้าที่ของเจ้านายมันสูงเกินไปหรือเพราะติดพุงกันแน่
ปุกปุยร้องหงิงๆอย่างน่าสงสาร ในขณะที่เขายืนหัวเราะอย่างผู้ชนะ เมื่อแกล้งเจ้านายกลับไม่ได้ ก็แกล้งหมานี่แหละวะ!
“รังแกสัตว์ไม่ดีนะพี่ชาย---” เขาเงยหน้าขึ้นมอง
แม่มด?...ไม่สิ ถึงแม้คนตรงหน้าจะหน้าหวานไม่สมชายขนาดไหน...แต่เขาก็พอจะเดาออกว่าร่างโปร่งนั่นน่าจะเป็นผู้ชาย พ่อมดเหรอ?
“โฮ่ง โฮ่ง!” ปุกปุยหยุดส่งเสียงร้องคราง แต่มันกลับวิ่งไปมารอบเจ้าคนแปลกหน้าใส่หมวกแม่มดใบโตนั่นอย่างอารมณ์ดี เลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆเลย! แกเป็นหมาทหาร แกต้องดุร้ายสิวะ! แล้วไอ้สิ่งมีชีวิตขนสีน้ำตาลอ่อนอ้วนกลมอย่างกับสไลม์นี่มันอะไร!?!
“หุหุหุหุหุ” เสียงหัวเราะดังขึ้นอย่างอารมณ์ดี ร่างบางตรงหน้าเขาที่กำลังนั่งชันเข่าอยู่กับประตูร้านขายดอกไม้ค่อยๆลุกขึ้นแล้วตบก้นตัวเองปัดฝุ่นที่ติดอยู่เบาๆ เจ้าปุกปุยก็ยังส่งเสียงเห่าไม่หยุด จนกระทั่งนิ้วมือเล็กๆที่สวมถุงมือสีม่วงเข้มยาวถึงศอกนั่นกระดิกหมุนหนึ่งรอบ ฉับพลันฝนไส้กรอกก็ตกลงมาจากท้องฟ้าอย่างแปลกประหลาด!!
“เฮ้ย!” เขาอุทานอย่างตกใจ พร้อมๆกับคนในเมืองที่เริ่มมามุงดูด้วยความสนใจ ทั้งๆที่เขาเคยชินกับเวทมนตร์ แต่เชื่อสิ ไม่มีพ่อมดแม่มดคนไหนเสกไส้กรอกแฮมให้ตกลงมาจากท้องฟ้าหรอก!
“โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง!” ลาภปากเจ้าหมาอ้วน มันวิ่งไปพร้อมกับกระโดดคาบไส้กรอกที่ตกลงมาอย่างสบายอารมณ์ มีเด็กหญิงคนหนึ่งสนุกกับการเก็บไส้กรอกตามพื้นแล้วโยนให้ปุกปุยกิน
“ไว้ค่อยลดความอ้วนมันแล้วกัน หุหุ”
“ขอโทษครับ” เขาลูบหัวอย่างแก้เขิน มีที่ไหนล่ะทหารแห่งเมืองเวสเตอร์การ์ด เมืองหลวงแห่งนครผู้ใช้เวทมนตร์ นครรัฐแฟนตาเซีย มีความสุขกับการแกล้งหมาอ้วนที่ไม่มีทางสู้...
ร่างเล็กยิ้มอย่างไม่ยี่หระ และแล้วก็เดินตรงมาอยู่ตรงหน้าของร่างสูง เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยอย่างงงงวย ก่อนนิ้วเล็กๆนั้นจะจิ้มลงบนกระเป๋าเสื้อของเขา ชายผ้าคลุมสะบัดตามแรงเล็กน้อย
ว่าแล้วดอกไฮเดรนเยียสีฟ้าปนส้มก็บานออกมาจากกระเป๋าเสื้อของเขา!
“ทำหน้าหดหู่มาแต่ไกลเชียวพี่ชาย” ชุดสีดำออกม่วงเข้มพร้อมกับผ้าคลุมผืนยาวของเขาดึงดูดความสนใจของร่างหนาไปไม่ต่างจากแฟนตาเซียมุงคนอื่นๆจริงอยู่ที่คนในเมืองส่วนมากเป็นพ่อมดแม่มดกันหมด แต่ไม่ค่อยมีใครนักหรอกที่แต่งชุดที่ดูยังไงก็รู้ทันทีว่าเป็นอะไร คล้ายจะประกาศตนว่า ‘ฉันนี่แหละแม่มด รู้แล้วหลบไป!’ “ทะเลาะกับแฟนมาเหรอ?”
‘คนขายดอกไม้?’ นายทหารคิดในใจ
“ป..เปล่า น้องสาวน่ะครับ”
“ว้าว! แหมๆ ทำแบบนั้นไม่ดีน้า~” คนตรงหน้าของเขายิ้มกว้างอีกที แต่เขารู้ได้ทันทีอย่างไม่ต้องสงสัย...มันไม่ใช่ยิ้มที่แสดงความดีใจ เห็นใจ สงสาร ปลอบโยน หรือให้กำลังใจอะไรทั้งนั้น...
...จิตสังหาร...
“ต้องรัก...น้อง ให้มากๆสิ...”
คนขายดอกไม้ทำท่ายื่นมือออกมาข้างหน้ากว้างๆ พร้อมกับยิ้มให้นายทหารทำตาม...เขายื่นมือออกมาข้างหน้า
“หวา!” ก่อนที่ช่อดอกไม้ช่อใหญ่จะปรากฏขึ้นในอ้อมแขน ทำเอาเขาแทบจะรับไว้ไม่ทัน
เสียงชื่นชมยินดีพร้อมกับเสียงปรบมือดังไปทั่วบริเวณ คนที่ยืนดูอยู่ปรบมืออย่างให้กำลังใจกับเวทมนตร์ของคนตรงหน้า ที่ถึงแม้มันจะไม่ใช่มนตรายิ่งใหญ่อะไร แต่มันแฝงไปด้วยความน่ารักและอ่อนโยน
“หุหุหุหุ เพราะพี่ชายหน้าตาดี ฉันเลยเซอร์วิสให้”
ว่าแล้วคนตรงหน้าก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยต่อหน้าต่อตา...กลีบดอกกุหลาบสีชมพูลิ่วลอยตกลงมาจากท้องฟ้าราวกับเป็นสัญลักษณ์ของเจ้าตัว พร้อมกับกลิ่นหอมของดอกไม้ที่ยากจะคาดเดาว่ามาจากทิศทางไหนกันแน่...
แม้คนตรงหน้าจะหายไปแล้ว แต่จู่ๆเขาก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้นในหัว
“ไม่ใช่เวทมนตร์สักหน่อย...มายากลต่างหากล่ะ”
-----------------------------------------------------
ความคิดเห็น