คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
ุ็เป็นนนึที่อยู่บนพื้นที่ ๆ ทุนเรียว่า โล สินะ... โลมนุษย์นั้นเป็นอย่าไรน่ะหรอ บานอาบอว่า มันสวยาม บ้า็บอว่ามันโหร้าย บานเิมามีรอบรัวที่เพียบพร้อม แ่บานอาะถูทอทิ้ ปััยสำัที่สุอมนุษย์ือ เิน มนุษย์เอาเินเป็นัววัวามรวยวามน นนไ้แ่มอนรวยแบบอิา ส่วนนรวยมอนนเป็นยะที่น่ายะแย เอิ่มม....นี่ผมร่ายอะไรนี่ เ้าเรื่อๆๆ -*-
ถ้าุเบื่อีวิที่แสนะวุ่นวายบนโลมนุษย์...ลอึ้นมาอยู่บนสวรร์ับผมสิ
.
.
.
.
เมือสวรร์ที่าวมนุษย์ิันว่ามันสบายและเป็นที่อนีเท่านั้น นี แ่ถ้าไม่สร้าุประโยน์ให้ับีวิ...็ึ้นมาไม่ไ้นะ อิๆ เมืออเราอยู่ันแบบสบสุ เทวานาฟ้าบนนี้เอันยิ้มให้ันลอ ทำทุอย่าเหมือนอนอยู่บนโลมนุษย์
“เทวาฝึหัทุน เปิหนัสือหน้า 1,270 รับ” เทวาในุแสีาววัยลานสั่เหล่าเทวาฝึหัที่ำลันั่อยู่บนเ้าอี้้อนเม “บทนี้...เราะมาเรียนเรื่อ วามรัับมนุษย์ ไหนใรรู้มั่ว่าวามรัเป็นยัไ”
“ผมฮะ” เทวานนึยมือึ้นอย่าเร็ว
“ไหนลอว่ามาสิ เทวาฝึหัลู่หาน”
“อะแฮ่มๆ....วามรัือิริยาอย่าหนึ่ที่แสออไ้หลายทา เ่น ท่าทา สายา ำพู แม้ระทั่รอยยิ้ม วามรัไม่มีัวนแ่็เป็นสิ่เื่อม่อนอีนไปถึอีนและหลายๆนฮะ”
“อบไ้โอเเลยแสว่าอ่านหนัสือมา เอาไปเลยสิบะแนน”
“อบุฮะ รูอึนฮยอ” ลู่หานอมยิ้มแ้มมพูให้รูอึนฮยอ
รูอึนฮยอวาสายาไปทั่วห้อเรียน
“ลู่หาน...แล้วเทวาฝึหัแบฮยอนล่ะ ?”
พร๊ว !!! [เสียเปิประู]
“มาละฮะ ๆๆๆ ” ผมถลาเ้าห้อมาอย่าไว ทำให้เทวาฝึหัที่อยู่ในห้อมอผมเป็นาเียว และ....
“ฮ่าๆๆๆๆ ูิมาสายอีละ เทวาสเมิร์ฟ” นในห้อ่าหัวเราะโห่แวผมอย่าสนุสนาน
“รูอึนฮยอฮะ ผมอโทษที่มาสายฮะ ือๆๆๆ รถมันิอ่ะฮะเลยมันสาย” ผมรีบหา้ออ้าไป่อน
“รั้ที่ 573 แล้วนะแบฮยอนที่นายมาสาย แล้วอีอย่า...บ้านนายมามหาลัยมันรลอ”
“อุ่ยยยยย” ผมยิ้มเื่อนๆ ให้รูอึนฮยอ
“อ่ะ เรามาเรียนัน่อ....” พูบรูอึนฮยอ็สอน่อ ผมรีบไปนั่โ๊ะ้าลู่หาน
“แบทำไมมาสาย ?” ้นยัไม่ทันถึเมลู่หาน็เอียัวมาถามผม
“ือ...ันื่นสายน่ะ แหะๆ”
“ประำเลยนะนายนี่แบฮยอน” ีโอที่นั่อีฝั่อผมหันมาเสริมทันที
วิานี้ผ่านไปเรื่อยๆ ผม็นั่ฟัอาารย์สอนั้ใเป็นอย่าี (มันเป็นแ่อนแร ฮ่าๆๆๆ อนหลัหลับ)ผ่านมานท้ายั่วโม...
“เทวาฝึหัทุน...ปีนี้พวนายปีสี่ันแล้ว แน่นอนว่า ทุนะไ้ไปทำภาริ่าๆ ที่พวนายไ้ลื่อเอาให้รูเมื่ออาทิย์่อนใ่มั้ย” ทุนานอบรับันหม
“สำหรับแบฮยอนที่นายลื่อว่าะไปูแลยูนิอร์นับลู่หานับีโอที่ฟาร์มสัว์น่ะ ไม่้อแล้วนะ” ผมสะุ้ทันทีเมื่อรูเรียื่อผม
“ทำไมล่ะฮะ ?”
“ผ.อ เทวาเินเ้าเรียัวนายไปหา”
“ห๊ะ...ผม้อไปหาผ.อ เินหรอฮะ ไปทำไมฮะ ?”
“รูะไปรู้ะผ.อ มั้ย เป็นอันลันนะเทวาฝึหัทุน ปิภาเรียนนี้็อให้นำวามรู้ที่ไ้เรียนมาไปใ้ให้เป็นประโยน์ อ็อให้พวนายไ้บรรุเป็นนาฟ้า เทวาเ็มัวนะ โีๆ” รูอึนฮยอเินออไป เทวา นาฟ้าเริ่มทยอยออห้อ
“นายวยแน่แบฮยอน ฮ่าๆๆๆ” ีโอยื่นหน้ามาล้อเลียนผม
“ผ.อ เินเรียันไปทำไมนะ ?” ผทเริ่มสัหร์ใ
“ไม่มีอะไรหรอมั้ เ้าใ้ให้นายไปทำอย่าอื่นแทน็ไ้ ไม่็อาไปทำานที่สวนอไม้สายรุ้ โรานนมหวาน เผลอๆนายอาะไ้ไปอยู่เฝ้าเ้าแทาน็ไ้ ฮ่าๆๆๆๆ”
“เ้อออ ไม่เอา ันลัวเ้าแทาน” ผมส่ายหน้าอย่ารุนแรเมื่อนึสภาพไปเฝ้าเ้าแทาน
“ไปๆ รีบไปหา ผ.อ เินไ้แล้ว” ลู่หานโบมือไล่ผม
“อืมๆ ั้นันไป่อนนะ”
.
.
.
.
.
๊อๆๆๆๆ ๆๆๆ
“เ้ามาสิ” ผมไ้ยินเสียเลยเปิประูเ้าไป “อ่า...แบฮยอนเ้ามาสิ” ผ.อ เินที่นั่เอนหลัอย่าสบายใ ลุึ้น้อนรับผม (รึป่าว)
“ผ.อ เรียผมมามีอะไรหรอฮะ ?”
“มีสิ ไม่มีไม่เรียมา ฮ่าๆๆๆ” ผ.อ เินหัวเราะอบใ
“ยียวนวนีนีนะ” ผมพร่ำพำในลำอ
“เมื่อี๊นายว่าไนะ ?”
“เอ่อ ปาวฮะ” ผมรีบยิ้มาหยีใส่ผ.อ เิน
“มาเ้าเรื่อัน...ัน้อารให้นายทำภาริ”
“ภาริอะไรฮะ ?”
“เินมานี่สิ...” ผ.อ เินวัมือเรียผมมา้าหน้า่าห้อ “...นายเห็น้าล่านั่นมั้ย ?” ผ.อ เินี้ลไป้าล่า
“็โลมนุษย์ไฮะ ทำไมหรอ ?” ผมวาสายาไปทั่วๆ มีแสไฟระยิบระยับเ็มไปหม ือ้อเ้าในะฮะว่าเมือเทวาเ้า โลมนุษย์ะเป็นลาืน
“ัน้อารให้นายไปศึษาารหาู่ ารมีวามรัอมนุษย์”
“ห๊า ?” ผมอ้าปาหวอทันที
“ใ่...นาย้อหา ันูไว้ละ ที่ๆนายวรลไป” ผ.อ เินลูบราัวเอ
“ที่ไหนฮะ ?” ผมวาสายาูอีรอบ
“นายเห็นบ้านหลันั้นมั้ย ?” ผ.อ ยายภาพให้โลใหู้มเ้าไปอี
“หลัสีฟ้านั่นหรอฮะ ?”
“ใ่...บ้านนี้มีสมาิอยู่ันสอน เป็นพี่น้อ ื่อปาร์ เรา และปาร์ านยอล เราเป็นนั่าว ส่วนานยอลเป็นนัร้อในบาร์”
“แล้วผม้อทำยัไบ้าฮะ”
“นาย็้อไปเ็บ้อมูลมาให้ไ้มาที่สุ ะทำยัไ็ไ้แอบาม หรือะศึษา้วยนเอ็ไ้”
“แล้วผ.อ เินะส่ผมไปทำภาริวันไหนฮะ ?”
“วันนี้ อนนี้เลย”
“ห๊ะ !!!!!!....” าโที่ี่ๆับโึ้นมาทันที “...เี๋ยวนะฮะ ผมยัไม่ไ้อพ่อแม่เลย” ผมรีบเอาพ่อแม่มาอ้าไว้่อน เผื่อมีเวลาทำใ
“ันอมาละ” ผ.อ เินยื่นใบอบรับอนุาารทำภาริ ในใบนั้นมีลายเ็นอพ่อับแม่ผมเรียบร้อยแล้ว
“ไม่ริๆๆๆๆ” ผมส่ายหัวไม่อยาะเื่อ
“มันือวามริแบฮยอน”
“แล้วผม้อไปศึษาะใรฮะ ?”
“เอ้า...นายเป็นเทวาเป็นผู้าย็้อหาับปาร์ เราสิ หรือว่านายอยาะศึษาับ ปาร์ านยอล ผ.อ ว่ามัน็เ้าท่าีนะ ายับาย” ผ.อ เินยิ้มให้ผม
“..........................” สมอผมอนนี้มันเออเร่อร์ พูอะไรไม่ออ เพราะผมไม่ิว่าะไ้ลับไปอยู่บนโลมนุษย์อีรั้
“เออ...ทำใให้สบายน่าแบฮยอน นี่นะ อนนายหล้มนายเ็บมั้ย ?”
“ไม่เ็บฮะ”
“ลไปบนโลนายไ้เ็บแน่ นายะ้อเหมือนมนุษย์ทุอย่า ันะให้นายใ้เวทมนร์บนโลมนุษย์แ่สามรั้เท่านั้น” ผ.อ. เินูนิ้วสามนิ้วให้ผมู ระิ้วย
“สามรั้ ?”
“ใ่...อย่าใ้สุรุ่ยสุร่ายล่ะ” ผ.อ เินเลิิ้วถอนหายใรั้หนึ่ “นาย้มมอุ้าล่า้อนั้นสิ” ผ.อ เินโอบไหล่ผมนิ้วี้ให้ผมเพ่ใหู้
“รไหนฮะ ?” ผม้มหรี่ามอ
ไม่ี่อึใ ทั้ผมและผ.อ เินเียบันทัู้่ ผม้อมอุนั้นอย่าไม่ระิ
ุ้บบบบบบ !!!!!!
“นี่แหน่ะ...ฮ่าๆๆๆๆ” ผ.อ เินไม่รอ้า บรรฝ่าเท้าเ้าที่้นผมอย่าแร (่ายๆ ถีบนั่นแหละ)
“เฮ้ยยยยยยย !!!!!” ผมหายหลัถลาลสู่้าหลัอย่า้าๆ โยที่มอเห็นผ.อ เินโบมือให้ผม
“โีนะแบฮยอน ทำภาริให้สำเร็นะ” ผ.อ เินมอแบฮยอน แล้วพูลับัวเอเบาๆ “ันเื่อมั่นในัวนายนะแบฮยอน”
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยย”
ความคิดเห็น