คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 00. Prologue
Title: SNOW WHITE
Author: Anthea.
Pairing: MarkJin /
JackBam (Implied JackJin)
Genre: AU, Romance,
Drama, Angst
Rate: PG/R
Prologue
เสียงกัดแอปเปิ้ลดังแหวกอากาศอันเหน็บหนาวยามค่ำคืน
เธอเคี้ยวเนื้อผลไม้รสหวานฉ่ำฝาดลิ้นดังกรุบๆ
พรางทอดมองไปยังทารกที่กำลังหลับตาพริ้มในเปลเก่าๆ ด้วยสายตาว่างเปล่า
เธอตัดสินใจแล้ว และจะไม่มีวันเปลี่ยนใจอย่างเด็ดขาด
ริมฝีปากบางกัดผลสีแดงสุกปลั่งอีกคำ
ใช้มืออีกข้างที่ว่างคว้ากระเป๋าหิ้วใบเขื่อง สองขาพาร่างเพรียวเดินผ่านไปยังประตู
ใช้มือข้างที่ยังคงถือแอปเปิ้ลบิดลูกบิดให้เปิดออกอย่างเงียบเชียบ
ก่อนจะก้าวออกมาสู่พื้นที่ภายนอก เธอหันหลังกลับไปมองในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ
ที่มีตู้เสื้อผ้าเล็กๆหนึ่งใบ โต๊ะเปล่าๆ กับกระจกเก่าๆ
เตียงเดี่ยวขนาดสามฟุตครึ่งตั้งอยู่ติดหน้าต่าง ตรงกลางห้องมีเปลเด็กสีตุ่นๆ
เธอถอยหลังหนึ่งก้าว กัดแอปเปิ้ลหนึ่งคำ เคี้ยวดังกร้วมๆ
แล้วใช้มือข้างเดิมที่ยังคงถือลูกสีแดงสดซึ่งถูกกัดกินไปกว่าครึ่ง
ดันประตูให้ปิดลงอย่างเบามือ
“ลาก่อน”
เธอกัดแอปเปิ้ลเป็นคำสุดท้าย โยนทิ้งซากที่เหลือไว้ข้างทาง แล้วกระชับเสื้อโค้ดสีเทาซึ่งดูมีราคาขัดกับสภาพเฟอร์นิเจอร์ภายในห้องอย่างสิ้นเชิง
ไอควันขาวๆลอยล่องยามที่เธอพรูลมหายใจออกทางปาก
สองเท้าเริ่มต้นเหยียบไปตามทางเดินที่เต็มไปด้วยก้อนกรวดเย็นๆ และดินชื้นๆ
จนเกินเสียงดังกรอบแกรบ ข้างทางทั้งสองด้านเรียงรายไปด้วยกำแพงสีขาว ประตูไม้
และหน้าต่าง เธอพยายามย่องฝีเท้าให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้
สายตาเหลือบมองนาฬิกาแขวนที่ถูกติดไว้หน้าห้องพักหัวหน้าแม่บ้าน
มันบอกเวลาสามนาฬิกากับอีกยี่สิบนาที
อีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าทุกคนที่นี่จะตื่นขึ้น และพบว่าเธอได้จากไปไกลแล้ว
แขนข้างที่ว่างเปล่ากระชับเสื้อโค้ดอีกครั้ง กอดตัวเองไว้แน่น
อากาศยามนี้ทำให้เธอตัวสั่นเทิ้ม แขนข้างที่หิ้วกระเป๋าอันหนักอึ้งเริ่มชาหนึบ
แต่สองขาก็ยังก้าวเดินต่อไป เธอเลี้ยวออกไปจากบริเวณที่พักคนงาน
เดินผ่านไปยังสวนแอปเปิ้ลที่เธอเกิดมา ถัดไปอีกหน่อยคือบ้านหลังใหญ่ของเจ้าของสถานที่แห่งนี้
เธอหยุดยืนมองไปยังหน้าต่างบานหนึ่ง แขนเรียวกระชับเสื้อโค้ดให้แน่นขึ้นอีกนิด
ทันใดนั้นเสียงประตูตรงหน้าก็เปิดออก
“ไม่นะ” เธอตาเหลือก ที่ตรงนี้เป็นเพียงถนนโล่งๆ
แม้ด้านข้างจะเป็นสวนแอปเปิ้ล แต่เธอก็ไม่สามารถแทรกตัวข้ามลวดหนามเข้าไปเพื่อหลบซ่อนได้ทัน
“ให้ตายสิ”
เธอพยายามถดตัวถอยหลังจนชิดเสาไม้ที่ใช้ขึงลวดราวกับจะพยายามสิงเข้าไปในมัน
“จีฮยอน?” หัวหน้าแม่บ้านที่เวลานี้ควรจะพักผ่อนอยู่ในห้องพักที่เธอเพิ่งเดินจากมา
กลับยืนอยู่ตรงหน้า และเรียกชื่อเธอ “จีฮยอนเธอทำอะไร?”
“เปล่า” เธอมองตามหญิงสูงวัยที่หลังจากก้มลงใส่รองเท้าแล้วก็กำลังมุ่งหน้ามา
“นั่นเธอจะไปไหน?”
หัวหน้าแม่บ้านขยับแว่นตาให้เข้าที่เมื่อสังเกตเห็นกระเป๋าเดินทางใบใหญ่
“ลูกของเธอล่ะ?”
“ฉันจะไปข้างนอก”
เธอหันหน้าไปทางอื่นที่ไม่ใช่ใบหน้าย่นๆของคนที่กำลังจับจ้องเธออย่างต้องการคำตอบ
“จูเนียร์หลับอยู่”
“ข้างนอก?” หัวหน้าแม่บ้านกอดอก
“นี่มันตีสามแล้วนะ” หญิงสูงวัยเริ่มเข้าใจว่าคนตรงหน้าคิดจะทำอะไร
“อย่ายุ่งได้ไหมป้า” จีฮยอนหันมามองหัวหน้าแม่บ้านตรงๆ
“ฉันจะไปแล้ว ฉันจะ ‘ไป’ เข้าใจใช่ไหม?“
ว่าแล้วก็เริ่มก้าวขาเดินออกไป
“แล้วลูกเธอล่ะ?”
คำถามที่เพิ่งถามออกไปถูกถามขึ้นมาอีกครั้ง “ฮันจีฮยอน”
หัวหน้าแม่บ้านถอนหายใจ “เธอจะทิ้งลูกไว้อย่างนี้หรือ?”
จีฮยอนชะงักฝีเท้า “ก็ให้คุณเขาดูแลไปสิ ฉันยกให้” เธอกำเสื้อโค้ด
“ฉันเบื่อที่นี่ ฉันเบื่อสิ่งที่ฉันเป็น
แล้วฉันก็เกลียดที่ต้องเห็นหน้าเด็กคนนั้นทุกวัน”
สายตาเหลือบมองหน้าต่างห้องบานเดิมที่เธอคุ้นเคย
“บอกคุณโซฮีด้วยว่าฉันยกจูเนียร์ให้ ฉันจะไปจากที่นี้ แล้วขอที อย่าตามหาฉัน
ฉันจะไม่มีวันกลับมา ไม่มีวัน”
“ลูกเธอแท้ๆนะจีฮยอน”
หัวหน้าแม่บ้านเตรียมจะเดินตามคู่สนทนาที่ตอนนี้หันหลังกลับ
และเริ่มออกเดินอีกครั้ง
“ป้าอย่าห้ามฉันเลย ฉันทนอยู่แบบนี้ต่อไปไม่ไหวแล้ว
ยังไงฉันก็จะไป” เธอหันมาพูดเพียงเสี้ยวหน้า
“โธ่ จีฮยอน” หัวหน้าแม่บ้านหยุดเดิน
เฝ้ามองแผ่นหลังบอบบางที่เธอเลี้ยงดูมาแต่อ้อนแต่ออดค่อยๆห่างไกลออกไป
“ลาก่อน ป้าเฮมี” จีฮยอนไม่หันกลับไปอีกแล้ว
เธอเงยหน้าเพื่อห้ามน้ำตา ฝ่ามือขาวซีดกำเสื้อโค้ดเอาไว้แน่น สองขาก้าวยาวๆ
พาร่างอันสั่นเทาจากอากาศอันเย็นเยียบให้ไกลออกจากสถานที่ที่เธอเติบโต
ไกลจากป้าผู้เป็นเสมือนแม่บุญทำของเธอ
“ดูแลตัวเองนะจีฮยอน” หัวหน้าแม่บ้านเสียงสั่น
“เธอกลับมาที่นี่ได้เสมอ ทุกคนที่นี่ต้อนรับเธอ โดยเฉพาะคุณโซฮี”
จีฮยอนไม่ตอบอะไร เธอนิ่วหน้าเล็กๆเมื่อได้ยินชื่อนายหญิงของที่นี่
ฝ่ามือยิ่งกำเสื้อโค้ดแน่น แล้วกระชับมันเข้าหาตัวให้แน่นขึ้นอีก
โซฮีเป็นคนให้เสื้อตัวนี้กับเธอในวันเกิดเมื่อสี่ปีที่แล้ว
เสื้อโค้ดเนื้อดีราคาแพงที่ยังคงให้ความอบอุ่นแก่เธอแม้จะผ่านกาลเวลามาเนิ่นนาน
ปาร์คโซฮีคือเจ้าของสวนแอปเปิ้ลกว้างใหญ่แห่งนี้ เธอเป็นคนจิตใจดี
และมีเมตตา ไม่เคยทำกิริยาอันน่ารังเกียจอย่างการเหยียดชนชั้น
คนงานทุกคนที่นี่รักเธอ เคารพยำเกรง และเอ็นดูเธอประหนึ่งลูกหลาน
จีฮยอนกับโซฮีเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เล็ก
เนื่องจากในสวนผลไม้แห่งนี้มีเพียงพวกเธอเท่านั้นที่อายุไล่เลี่ยกัน
พวกเธอสนิทกันราวกับพี่น้อง โซฮีไม่เคยถือตัว
และมักจะแบ่งปันของใช้ให้กับจีฮยอนอยู่เสมอ
เธอรักโซฮี เช่นเดียวกันกับคนงานอื่นๆที่นี่ ทว่าเหนือสิ่งอื่นใด
เธอยังคงรักตัวเธอเอง เธอรู้ตัวดีว่าลึกลงในใจเธอกำลังอิจฉา เธออยากมีเงินใช้
อยากมีหน้ามีตาในสังคม ไม่อยากเป็นแค่คนสวนกระจอกๆ
เธอเป็นผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่อยากจะสวย เธออยากใช้เครื่องสำอางราคาแพง
อยากช็อปปิ้งเสื้อผ้าดีๆ และหนทางที่จะทำให้เธอเป็นอย่างนั้นได้
คือเธอต้องออกไปจากที่นี่ ออกไปใช้ชีวิตของตัวเอง ออกไปทำในสิ่งที่อยากทำ
เธอเม้มปากเข้าหากันเมื่อนึกไปถึงความล้มเหลวที่เกิดขึ้นยามที่เธอคิดว่าจะได้มีชีวิตอย่างที่ใจต้องการ
แต่ชีวิตของเธอกลับพังพินาศเพียงเพราะการตั้งท้อง ชายผู้เป็นลูกค้า
และพ่อค้ารายใหญ่ของที่นี่ ผู้ที่พาเธอออกไปอยู่กับความฝันซึ่งเป็นเพียงภาพลวงตา
เขาไม่ยอมรับเธอ ไม่ยอมรับลูกในท้องของเธอ
ภาพแห่งความฝันเฟื่องกลับตาลปัตรสู่ความจริงอันโหดร้าย
ในวันนั้นเองที่เธอเพิ่งค้นพบว่าตัวเองเป็นบ้านเล็ก เธอเป็นเมียน้อยเขา
ท้ายที่สุด เขาก็เลิกสนใจเธอ เลิกข้องแวะกับเธอ
และส่งเธอกลับมายังสวนผลไม้แห่งนี้
จีฮยอนตั้งชื่อลูกให้เหมือนพ่อที่ทิ้งเขาไป
เธอกล้ำกลืนเลี้ยงดูเขาด้วยความเกลียดชัง เจ็บปวด ทิ้งขว้าง
และไร้ซึ่งความผูกพันใดๆ เธอไม่สามารถมองเด็กคนนี้ด้วยหัวใจของคนเป็นแม่ได้เลยสักวินาที
นับตั้งแต่วันแรกที่เด็กชายลืมตาดูโลก แม้เวลาจะล่วงเลยมาเพียง 2สัปดาห์
แต่เพียงเท่านั้น เธอก็ไม่สามารถฝืนทนได้อีกต่อไป
และนี่คือเหตุผลของการตัดสินใจครั้งนี้ เธอจะไปจากที่นี่ จากไป และไม่มีวันหวนกลับ
ทุกครั้งที่เธอมองใบหน้าของเด็กชาย เธอจะเห็นใบหน้าของเธอ
ใบหน้าที่คล้ายกันกับเธอ
ราวกับเป็นเงาสะท้อนแห่งความโง่เขลาอันน่ารังเกียจในตัวเธอ
จูเนียร์เป็นสิ่งที่คอยตอกย้ำความผิดพลาดครั้งใหญ่
ตอกย้ำถึงความตะกระ ละโมบ ใจง่าย และยั้งคิด ยิ่งกว่านั้น
คือความเจ็บปวดอย่างร้ายกาจ
ฮันจีฮยอนวางกระเป๋า แล้วนั่งลงตรงท่ารถ
เฝ้ารอรถประจำทางเที่ยวแรกให้เข้ามา
เพื่อที่เธอจะได้ออกไปจากที่แห่งนี้จริงๆเสียที
“ลาก่อน”
SNOW WHITE
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เปลือกตาบวมตุ่ยเปิดขึ้นท่ามกลางความมืดอันเงียบสงัด
เธอเอียงศีรษะมองนาฬิกาที่ถูกตั้งไว้ทางหัวเตียง มันบอกเวลาสี่นาฬิกา
เรียวคิ้วขมวดมุ่นเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจเมื่อพบว่าตัวเองเพิ่งจะทิ้งตัวลงนอนได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง
แต่กลับต้องสะดุ้งตื่นเพราะอะไรบางอย่าง เธอนอนนิ่ง
รอฟังให้แน่ใจอีกครั้งว่าไม่ได้ละเมอหรือฝันไป
อาการเมื่อยล้าที่ดวงตา และความง่วงงุนกำลังจู่โจมเธออย่างหนัก
ระหว่างที่ขอบตาแดงช้ำกำลังปรือปิดลงช้าๆ
เสียงรบกวนที่ทำให้เธอต้องสะดุ้งตื่นก็ดังอีกครั้ง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เธอลุกขึ้นนั่ง ฝ่ามือข้างหนึ่งถูกยกขึ้นจับศีรษะในทันที
ขมับข้างขวากำลังเต้นตุบๆ ความปวดปร่าแล่นริ้วขึ้นตามไขสันหลังจรดปลายคิ้ว
ไม่แปลกใจเลยกับอาการไมเกรนที่จู่ๆก็เกิดขึ้นอย่างฉับพลัน
ในเมื่อเธอเพิ่งจะหยุดร้องให้ไปไม่นานหลังจากตลอดสองชั่วโมงที่ผ่านมา
“คุณหนูคะ ป้าเอง”
เธอนิ่วหน้า หย่อนขาลงกับพื้นห้อง
คิดสงสัยว่าอะไรทำให้เธอต้องถูกรบกวนในเวลานี้ “เข้ามาสิป้าเฮมี ฉันไม่ได้ล็อก”
บานประตูตรงหน้าเปิดออก
พร้อมกับร่างผอมแกร็นของหัวหน้าแม่บ้านที่ย่องฝีเท้าเข้ามา ท่าทางงกๆเงิ่นๆ
กับการพยายามเปิด และปิดประตูให้เบาเสียงมากที่สุดยิ่งทำให้เธอไม่เข้าใจ
“คุณหนูโซฮี”
หัวหน้าแม่บ้านก้าวเข้ามาใกล้พร้อมกับร่างของเด็กทารกที่ถูกห่อด้วยผ้าสีขาวสะอาดในอ้อมแขน
“ฮันจีฮยอน เธอ ’จาก’ ไปแล้ว”
“อะไรนะคะ?”
“จีฮยอนไม่อยู่ที่นี่แล้ว” หัวหน้าแม่บ้านยิ้มเศร้า
“เธอบอกว่าเธอยกลูกให้คุณ”
ปาร์คโซฮีรู้สึกตื่นเต็มตาก็ตอนนี้ เธอลืมไมเกรนไปชั่วขณะ
มือเรียวเตรียมจะคว้าโทรศัพท์บ้านที่ตั้งอยู่บนโต๊ะเล็กๆข้างหัวเตียง
แต่กลับโดนหัวหน้าแม่บ้านห้ามไว้เสียก่อน
“จีฮยอนจะไม่กลับมา ไม่มีใครรั้งเธอไว้ได้อีกแล้ว”
หัวหน้าแม่บ้านคุกเข่าลงกับพื้น เงยหน้ามองนายหญิงที่เธอรัก
แล้วยื่นทารกตัวน้อยที่ยังคงหลับสนิทออกไป
โซฮีรับเด็กชายมากอดไว้ด้วยความรู้สึกหลากหลาย
เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน
เธอเพิ่งพบว่ารอบเดือนของเดือนนี้ยังคงมาเป็นปกติ เพิ่งจะพบกับความผิดหวัง
ที่เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำอีก เหมือนอย่างตลอดสองปีที่ผ่านมา เธอไม่สามารถมีลูกได้
ร่างกายของเธออ่อนแอเกินไป เธอไม่ท้อง และไม่มีวันได้อุ้มท้อง
แม้จะพยายามทำทุกวิถีทางแล้วก็ตาม
ตลอดระยะเวลากว่าสองปี ช่วงเวลาที่โซฮีจมอยู่กับความโศกาอาดูร
เธอต้องเจ็บปวดกับความจริงที่ว่าเธอจะไม่มีวันได้อุ้มลูกของเธอเอง ไม่ว่าจะลูกชาย
หรือลูกสาว เธอจะไม่มีวันได้เห็นหน้า ไม่ได้รักพวกเขา แม้ใจจะปรารถนาเพียงใด
และในวันนั้นเองที่ฮันจีฮยอนได้ให้กำเนิดลูกชายในสวนแอปเปิ้ลของเธอ
ตั้งแต่วันแรกที่รู้ข่าวว่าจีฮยอนกำลังจะคลอด
ทารกเพศชายผู้เป็นเจ้าของผิวขาวนวล และดวงตากลมโตสีดำสนิท
นับแต่วินาทีแรกที่เธอได้อุ้มร่างน้อยๆไว้แนบอก
หัวใจของเธอเต้นระรัวราวกับกำลังตกหลุมรักครั้งแรก
ห้วงอารมณ์ของความเป็นแม่ก่อตัวขึ้นมาอย่างไม่สามารถหักห้าม
ราวกับสิ่งที่เธอเฝ้าอธิษฐานมาตลอดได้กลายเป็นความจริง
แม้จะรู้ดีว่าเป็นเพียงความปรารถนาส่วนลึกในจิตใต้สำนึกของเธอเอง
เธออยากมีลูกแทบขาดใจทว่าไม่อาจมีได้
และเธอก็รู้สึกเอ็นดูเด็กคนนี้มากเหลือเกิน
โซฮีสบตาหัวหน้าแม่บ้าน ด้วยหัวใจอันเต็มตื้นระคนเจ็บปวด
ยิ้มทั้งน้ำตาเป็นอย่างไรเพิ่งจะเข้าใจก็วันนี้
เธอก้มลงจูบศีรษะกลมมนของเด็กชายด้วยความรู้สึกซึ่งไม่สามารถบรรยาย
“เขาจะเป็นเด็กดี” หัวหน้าแม่บ้านปาดน้ำตา
แม้จะยินดีที่เห็นนายหญิงของเธอยิ้มออกหลังจากที่ร้องไห้มาตลอดหลายชั่วโมง
แต่ในขณะเดียวกันเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นก็น่าเศร้าจนเกินกว่าจะแย้มยิ้มอย่างไม่ทุกข์ร้อน
“เขาจะใช้นามสกุลของฉัน” โซฮียังคงยิ้ม
แม้จะเป็นรอยยิ้มที่ไม่สู้ดี ทว่ายิ้มของเธอไม่เคยจางหาย
ขณะที่น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลลงอาบสองแก้ม “เขาจะใช้ชื่อ ปาร์คจินยอง”
“คุณหนูโซฮี” หัวหน้าแม่บ้านวางมือบนตักโซฮี
รอยยิ้มอ่อนโยนถูกมอบให้หญิงสาวราวกับกำลังปลอบประโลม
เธอยกมือข้างหนึ่งลูบศีรษะทารกตัวน้อยผ่านเนื้อผ้า “คุณหนูจินยอง”
ปาร์คโซฮีเงยหน้ามองออกไปทางหน้าต่าง ท่ามกลางความมืดมิด
เกร็ดสีขาวเล็กๆกำลังล่วงหล่นจากฟากฟ้า หิมะแรกของปีกำลังโปรยปราย
ในขณะที่ใครคนหนึ่งกำลังหนาวสะท้าน แต่ใครอีกคนกลับอบอุ่นไปถึงขั้วหัวใจ
“จินยองลูกแม่”
SNOW WHITE
ความคิดเห็น