คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2
สนามบินอาลฟาฮาน
“อาลฟาฮานยินี้อนรับะหน่วยแพทย์อาสาทุท่านรับ” นายรัมนรีอิฟาล่าวำ้อนรับ พลา้าวเินเอื้อมมือไปสัมผัสับผู้มาเยือนที่ยืนเรียแถวันอยู่ทีละน้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แ่เมื่อมา้าวมาหยุอยู่รหน้าหิสาวร่าเพรียวระหผู้มีานันรศัิ์สูว่าใรในะ เา็เปลี่ยนเป็นโ้ำนับพลาล่าว
“เป็นเียริอย่ายิ่ที่อาลฟาฮานไ้้อนรับเ้าหิรับ”
“อบุมา่ะท่านนายรัมนรี รู้สึเป็นเียริเ่นันที่ไ้พบับท่าน่ะ” นาวา้มศีรษะอบรับ้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ่อนเอ่ย่อ “และอยาะอร้อให้ท่านปิบัิับิัน เ่นเียวับที่ปิบัิับทุนในะ้วย่ะ ิันไม่้อารอภิสิทธิ์อะไรเหนือนอื่น ไ้ใ่มั้ยะ”
ำพูอหิสาวทำให้นายรัมนรีอาลฟาฮานและะเ้าหน้าที่ระับสูที่มารอ้อนรับ ่าหันไปสบาัน้วยวามประหลาใ
“ไม่้อเรียำแหน่อิันนะะ ใ้แุ่็พอ่ะ ิันรู้สึสบายใแบบนั้นริๆ ิันไม่ไ้อร้อมาเินไปใ่มั้ยะ”
“อะ...เอ่อ ไม่...ไม่เลยรับ พวเราะปิบัิามที่เ้า...เอ่อ...ุ้อารรับ”
“อบุมา่ะ”
หลัาไ้รับารแนะนำให้รู้ัับบรราเ้าหน้าที่ระับสูที่มารอ้อนรับนรบทุนแล้ว ะหน่วยแพทย์อาสา็เินทาไปพัที่อาารรับรอึ่ทาารอาลฟาฮานไ้ัเรียมเอาไว้รอ้อนรับ
อลิ แอนเอร์สัน
“ว้าว! หิมาลัยสวยอย่าับภาพวาเลย ออไปยืนมวิวรระเบียันเถอะนาวา” หิสาวร่าเล็ผมสีบลอน์ยาวประบ่าเอ่ยวนอย่าื่นเ้น พลา้าวนำออไปยืนรระเบียห้อพั เพื่อมทิวทัศน์อันามให้เ็มา
“อืม สวยมาริๆ อลิ” นาวา้าวามออไปยืน้าเพื่อนสาวพร้อมรอยยิ้มว้า เมื่อเห็นเทือเาหิมาลัยทอแนวยาวอยู่ไม่ไล
“ว่าแ่อนที่อยู่สนามบิน เธอทำท่านนายฯ ับะที่มารอ้อนรับเอร์ไพรส์มาเลยนะนาวา ันว่าพวเ้า้อเรียมาร้อนรับเธออย่าอลัารแน่ๆ แ่เธอันไปเบรพวเ้าะัวโ่เลย” อลิพู้วยน้ำเสียบัน
“็ันไม่อยาให้มัน้อลายเป็นเรื่อให่โนี่ ถ้าไม่ใ่เพราะอัสานัาร ัน็ไม่้อหนัใแบบนี้หรอ เฮ้อ!”
“แหม ที่อัสาน้อทำแบบนั้น็เพื่อวามปลอภัยอเธอนะ ถ้าไม่บอว่าเธอเป็นใร ทาอาลฟาฮาน็อาะไม่ไ้ัเรียมทหารหน่วยพิเศษเพื่อามไปูแลวามปลอภัยให้พวเรา แล้วยัห้อพัแสนสบายนี่อี ันว่าเพราะบารมีเธอแท้ๆ เลยล่ะเ้าหิทะเลทราย”
“เอะ เธอ็เ้า้าอัสานลอนั่นแหละยัยอลิในแนมหัศรรย์” นาวาว่าพลา้อนอีฝ่าย อลิเป็นเพื่อนสนิทับเธอและอัสานมาั้แ่สมัยเรียนมัธยม แ่มาแยันอนเรียนมหาวิทยาลัย เพราะอลิเลือเรียนแพทย์ ส่วนเธอับอัสานเลือเรียนารทู ันั้นสามึ้อแยย้ายันไปเรียน แ่็ยับหาสนิทสนมันอยู่เ่นเิม
“อนนี้ันเป็นอลิในแนหิมาลัยแล้ว้ะ แล้ว็นะ ถึยัไเธอ็หนีวามริที่ัวเอเป็นเ้าหิไปไม่ไ้หรอน่า”
“ยศอันเ็บไว้ให้นที่อับาาเรีย็พอแล้ว ที่อื่นอันใ้ีวิแบบธรรมาๆ เถอะ อัสานไม่น่าทำเรื่อ่ายให้เป็นเรื่อยาเลย”
อลิเอียหน้ามามอใบหน้าสวยอน้าๆ แวบหนึ่ ่อนหันลับไปทอสายามอแนวเทือเาหิมาลัย พลาพูอย่าบัน
“โีอันแล้วล่ะ ที่ยัไม่โนอัสานย้ำหัว โทษานที่วนเธอมาอาลฟาฮาน้วย”
นาวาปล่อยเสียหัวเราะออมาทันทีที่ฟัเพื่อนสาวพูบ พลาิอยู่ในใว่า ถึราวนี้อลิะไม่วนเธอมาอาลฟาฮาน้วย แ่ถ้ามีโอาส ยัไัวันหนึ่เธอ็้อมาที่นี่ให้ไ้ อาลฟาฮานประเทศเล็ๆ ที่ั้อยู่ใล้เทือเาหิมาลัย ึ่ผู้นส่วนมายัไม่่อยรู้ั ัวเธอเอเริ่มสนใอาลฟาฮาน็เพราะอาารย์าวอาลฟาฮานที่ไปลเรียนอร์สภาษา้วย ท่านอธิบายถึธรรมาิอันแสนสวยามและวามเียบสบอประเทศนี้ให้เธอฟั นหิสาวอยามาเห็นับา ่อนที่ทุอย่าะเปลี่ยนแปลไปหม เพราะเทโนโลยีและวามทันสมัยที่เริ่มืบลานเ้ามาในีวิประำวันอผู้นทั่วทุมุมโล
านเลี้ยอาหาร่ำสำหรับะหน่วยแพทย์อาสาาอัฤษ ถูัึ้นภายในสโมสรอระทรวาร่าประเทศ โยเอห์านรัมนรีว่าารระทรวาร่าประเทศทำหน้าที่เป็นเ้าภาพในืนนี้ เนื่อานายรัมนรีอิฟาิภาริ้อเินทาไปเยือน่าประเทศามหมายำหนารที่มีเอาไว้ล่วหน้าแล้วหลายประเทศ
ูเหมือนว่าะหน่วยแพทย์อาสาะไม่มีใรเรียมุมาพร้อมสำหรับานเลี้ย็อเทลเลยสัน ันั้นุที่ทุนสวมใส่ึ่อน้าธรรมาสำหรับานเลี้ยที่เป็นทาารแบบนี้ แม้แ่นาวาเอ็สวมแ่เสื้อสเวเอร์สีน้ำาลอ่อนับาเยีนายาวสีเ้มและรอเท้าผ้าใบหุ้ม้อเท่านั้น
“ืนนี้เธอทำพวเราลำบาริๆ แล้วล่ะเ้าหิ ูพวเ้าหน้าที่ออาลฟาฮานสิ ผู้ายใส่สูทผูไทันทุน ส่วนผู้หิ็ใส่เรสสวยๆ ันทั้นั้น แ่พวเราทุนแ่ัวแบบว่า เหมือนมาานเลี้ยรุ่นสมัยไฮสูลเลย ันเสียายที่ไม่ไ้ิเรสสวยๆ มาในระเป๋าเลยัุ” อลิโอรวเมื่อสอสาวเินู่ันเ้ามาภายในห้อัเลี้ย นาวาหัวเราะเบาๆ ่อนปลอบเพื่อนสาว
“็เรามาทำานหน่วยแพทย์อาสา ้อเรียมแุ่มาใส่ลุยสิ ใระไปิว่าเ้าะัานเลี้ย้อนรับหรูหราแบบนี้ันล่ะ ูุันสิ ัน็ไม่ไ้เรียมเรสมาเหมือนันล่ะน่า”
นาวา้อยอมรับว่าเธอเป็น้นเหุอานเลี้ยืนในนี้ริๆ เพราะถ้าหาทาอาลฟาฮานไม่รู้ว่าเธอเป็นใร ็ไม่้อวุ่นวายัานเลี้ย้อนรับหรูหราแบบนี้ อย่ามาะอเธอ็ะไ้รับาร้อนรับโยเ้าหน้าที่ ึ่อาเป็นัวแทนาระทรวาร่าประเทศหรือระทรวสาธารสุที่สนามบิน านั้น็ไ้ออเินทา่อไปยัุหมายปลายทาที่ำหนเอาไว้ันเลย
“เธอนี่อมทำลายภาพพน์เ้าหิริๆ นะนาวา เฮ้อ เ้าไปรวมลุ่มับทุนเถอะ”
อลิพูอย่าปลๆ เมื่อหันมามอูเ้าหิเพียนเียวที่เธอรู้ัสนิทสนม ่อนูมือนาวาเินไปรวมลุ่มับสมาินอื่นในะ
แพทย์หินิสรีน อิลาร์มา
เอห์านรัมนรีว่าารระทรวาร่าประเทศ เินนำายหนุ่มร่าสูใบหน้าหล่อเหลามายในุสูทสีำสนิท ับหิสาวสวยหวาน รูปร่าบาระหในเรสสีรีมรมาทาะหน่วยแพทย์อาสา ่อนแนะนำให้ทั้สอฝ่ายไ้รู้ััน
“นี่ือศาสราารย์ไมเิลับะหน่วยแพทย์อาสา” เอห์านบอับสอหนุ่มสาวที่เินามเามา ่อนะหันลับมาบอับะอนาวา “นี่ือพันโทนายแพทย์ฟาิล ับแพทย์หินิสรีนรับ ทุท่าน”
แพทย์หนุ่มสาวทั้สอ่ายื่นมือมาสัมผัสและทัทายับศาสราารย์้วยใบหน้ายิ้มแย้ม านั้นศาสราารย์ไมเิลึแนะนำให้ทัู้่รู้ัับสมาิในะทีละน นระทั่มาถึนาวา
“ยินีที่ไ้พบรับุนาวา ท่านรัมนรีบอว่าุ้อารให้เรียแบบนี้” ฟาิลบอหิสาวพร้อมรอยยิ้ม ะที่ยื่นมือมาสัมผัสับเธอ หิสาวึอบลับไปพร้อมรอยยิ้ม
“ยินีที่ไ้พบเ่นัน่ะุหมอ ที่ท่านรัมนรีบอถู้อแล้ว่ะ ิันสะวแบบนี้ริๆ”
“ยินีที่ไ้พบ่ะุนาวา” นิสรีนเอ่ยพลายื่นมือมาสัมผัสับนาวา ึ่หิสาว็อบลับไปพร้อมรอยยิ้มเ่นัน
“ยินีเ่นัน่ะุหมอ”
เอห์านบอับศาสราารย์ไมเิลว่าวันพรุ่นี้ฟาิละเินทาไปับะหน่วยแพทย์อาสา้วย นอเหนือาทีมนายทหารหน่วยพิเศษที่ถูัให้มาูแลวามปลอภัยอทุน
“แล้วุหมอนิสรีนไม่ไ้ไปับพวเราหรือะ” นาวาหันไปถามแพทย์หิ เธอยิ้ม่อนอบ
“ิันประำอยู่ในโรพยาบาลลาออาลฟาฮาน่ะ ไม่ไ้ประำอยู่ในโรพยาบาลอรมทหาร”
หลัาเสร็สิ้นาานเลี้ยอาหารมื้อ่ำ ทุน่า็แยย้ายันไปพัผ่อน เนื่อาพรุ่นี้่วสาย้อออเินทาไลันแล้ว
“ุหมอฟาิลหล่อมาเลยนะนาวา” อลิพูพลาทำาลอย ะทิ้ัวลนอนบนเียว้า นาวาหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นท่าทาอเพื่อนรั ่อนแหย่อีฝ่าย
“ุหมอนิสรีน็สวยมา ไม่เห็นเธอมเลย”
“ันะไปมนสวยว่าันให้้ำใัวเอทำไมล่ะ แ่เธอนเียวัน็้ำพอแล้วย่ะ” อลิพูพลาหันมาแ้อนวให่ ่อนะะัเหมือนนึอะไรบาอย่าึ้นมาไ้ พลาผุลุึ้นนั่แล้วถามทันที
“เธอว่าุหมอฟาิลับุหมอนิสรีนเป็นนรัันรึเปล่า ท่าทาพวเ้าูสนิทสนมันมาเลยนะ”
นาวานิ่ิถึถ้อยำสนทนาที่ไ้ยินบรราพนัานบริรระิบระาบัน โยไม่ทันไ้ระวัในานเลี้ย เพราะิว่าเธอฟัภาษาอาลฟาฮานไม่รู้เรื่อ พวเาพูุยันว่านายแพทย์ฟาิลับแพทย์หินิสรีนเหมาะสมันมา เพราะุพ่ออนายแพทย์ฟาิลือผู้อำนวยารโรพยาบาลลา ส่วนุพ่ออแพทย์หินิสรีน็ือท่านรัมนรีว่าารระทรวาร่าประเทศ ทั้สอรอบรัวรู้ัสนิทสนมันี และสอหนุ่มสาว็เิบโมา้วยัน ึน่าะเป็นู่หมายันมาั้แ่เ็แล้ว
“เท่าที่ันไ้ยินพวพนัานบริรุยัน ็ประมาว่าทั้สอนน่าะเป็นู่หมายันมาั้แ่เ็แล้วนะ เพราะรอบรัวสนิทสนมัน ุพ่ออหมอฟาิลือเ้าอและผู้อำนวยารโรพยาบาลลา ส่วนุพ่ออหมอนิสรีน็ือท่านรัมนรีว่าารระทรวาร่าประเทศ ลัวเหมาะสมันทุอย่า”
“สรุปว่าุหมอรูปหล่อมีู่หมายะแล้วเหรอ อลิเธอ้อรอผู้ายสถานี่อไปแล้วล่ะ เฮ้อ” อลิบอัวเอในอนท้ายประโย พลาทำท่าัะายนนาวาอำไม่ไ้
“พันรีามิลับลูน้อะทำหน้าที่รัษาวามปลอภัยให้ะแพทย์อาสาทุน นว่าะเสร็านรับ” เอห์านแนะนำทหารหน่วยพิเศษที่ถูส่มาูแลรัษาวามปลอภัยให้ับะแพทย์อาสา พลาผายมือไปทาลุ่มายรร์ยี่สิบสี่นที่ยืนเรียแถวหน้าระานสอแถวอยู่ โยมีายหนุ่มร่าสูใบหน้าหล่อเหลามเ้ม วาู่มสีำสนิทยืนอยู่หน้าแถวเพียลำพันเียว บ่บอให้รู้ว่าเาือหัวหน้าทีมุนี้
“พวเาะแ่ัวนอเรื่อแบบ ่วยับรถและทำานเหมือนนานธรรมา พวุใ้านพวเาไ้เลยรับ เพื่อไม่ให้เป็นที่ผิสัเอพวาวบ้าน้วย”
แ่นาวาลับนึแย้อยู่ในใ ว่าบุลิอายหนุ่มลุ่มนี้ ูยัไ็ไม่เหมือนาวบ้านธรรมาเลยสันิ โยเพาะพันรีนที่เป็นหัวหน้า เพราะบุลิอเาือนทีุ่้นเยับารออำสั่ มาว่าะมารับำสั่าใร
หิสาวะันิหนึ่ เมื่อเห็นนที่ยืนอยู่หน้าแถวามลำพัเหลือบมามอเธอแวบหนึ่ วาสอู่ประสานันเพียเสี้ยววินาที ่อนที่ายหนุ่มะเบนสายาไปทาอื่น้วยใบหน้านิ่เย
“ัเริ่มรู้สึเหมือนะมีนไม่อบี้หน้าเราเลยแฮะ” หิสาวพึมพำเป็นภาษาไทย
“เธอบ่นอะไรเหรอนาวา” อลิที่ยืนอยู่้าๆ ถามึ้น เพราะฟัภาษาไทยไม่รู้เรื่อ
“ไม่มีอะไรนี่” หิสาวปิเสธ ่อนหันไปยิ้มอบฟาิลึ่เพิ่ะ้าวเ้ามารวมลุ่ม พร้อมทั้แ่ายรอยยิ้มอ่อนโยนอเาให้ทุนในะ
“ผมสั่เ้าหน้าที่ัรถิ๊ปให้ทั้หมสิบห้าัน เพราะสะวในารเินทาไลมาว่ารับ” เอห์านอธิบายเมื่อบวนรถิ๊ปสิบห้าันึ่ิราระทรวสาธารสุอาลฟาฮานและเรื่อหมายบวสีแ อันเป็นสัลัษ์ให้รู้ว่าือรถอหน่วยแพทย์แล่นเ้ามาอ่อแถวัน
นาวามวิ้วโ่เรียวมุ่น ะวาามอรถทีละันอย่าสัเ หิสาวมั่นใว่ารถพวนี้ือรถันระสุนทุัน และนึสสัยอยู่ในใว่าทำไม้อใ้รถันระสุนมาเป็นรถให้หน่วยแพทย์อาสา้วย ทำอย่าับเธอและะำลัะเ้าไปในสนามรบอย่าไรอย่านั้น
“อให้เ้าหน้าที่หน่วยแพทย์ทุท่านแยัน ึ้นไปนั่บนรถันละสอนนะรับ เพื่อวามสะวในารูแลวามปลอภัย” เอห์านบอ
ทุนแยย้ายัน้าวึ้นไปนั่บนรถทีละัน โยศาสราารย์ไมเิลนั่บนรถันแรับฟาิลเพราะทัู้่พูุยันถูอ ส่วนนอื่นๆ ็ับู่ไปนั่้วยันามวามสนิทสนม เ่นเียวับนาวาและอลิ านั้นนายทหารหน่วยพิเศษนอเรื่อแบบ็ระายันไปึ้นประำำแหน่นับรถและที่นั่้านับแ่ละัน ันละสอน ยเว้นรถที่นสัมภาระห้าันท้ายบวนที่ะมีนับนั่เพียนเียว
แ่ที่ทำให้นาวาประหลาใที่สุ ็ือร่าสูนอเรื่อแบบอายหนุ่มผู้เป็นหัวหน้านายทหารุพิเศษ ึ่้าวึ้นมานั่ประำที่นั่้านับบนรถันเียวับเธอนี่แหละ ทำไมเาถึมานั่รถันนี้ ทั้ที่วระไปนั่อยู่บนรถันแรที่นำบวน
“สวัสี่ะ ันื่ออลิ ส่วนเธอื่อนาวานะะ” เสียสใสออลิล่าวทัทายึ้น่อนอย่านอัธยาศัยี ส่วนนาวาเพียแ่ยิ้มบาๆ แล้ว็ไ้รับำทัทายอย่าสุภาพลับมาาายหนุ่มผู้ทำหน้าที่นับ
“สวัสีรับุสุภาพสรีทั้สอ ผมร้อยรีัลาน ส่วนื่ออผู้พันุน่าะทราบอยู่แล้วนะรับ”
“อ๋อ ใ่่ะ ผู้พันามิล สวัสี่ะ” อลิล่าวทัทาย้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ะที่นถูทัอบลับมาเพียสั้นๆ ้วยน้ำเสียสุภาพ
“สวัสีรับ”
หลัานั้นนาวา็เห็นเานั่นิ่เียบราวับรูปปั้นและมอรไป้าหน้าอย่าเียว ั้แ่บวนรถเริ่มออเินทา ันั้นบนรถึมีเพียเสียพูุยระหว่าอลิับัลาน เพราะอลิอยถามไถ่ทุสิ่ที่เห็นับนายทหารหนุ่มลอทาอย่าสนอสนใ ึ่เา็ูเ็มใะอธิบายทุอย่าให้หิสาว่าสสัยฟั โยไม่รู้ัเหน็เหนื่อยเลยสันิ ส่วนนาวาเลือที่ะอ่านหนัสือเียบๆ และเหลือบมอทิวทัศน์สอ้าทาเป็นระยะ วบนระทั่เสียโทรศัพท์มือถืออเธอัึ้น อลิยื่นหน้าเ้ามาูหน้าอแล้วเยหน้าถามึ้นทันที
“ั้แ่มาถึที่นี่เธอไ้โทรไปหาอัสานบ้ารึยั”
“ันลืมไปเลย” นาวาอบามร
“เธอโนอัสานโวยแน่ รีบรับสายเถอะ”
แล้ว็เป็นไปามที่อลิาาร์ เมื่อนาวารับสาย อัสาน็โวยวายมาาปลายสายทันที
“ทำไมเธอไม่โทรหาันฮะ ยัยนาวาัวแสบ!”
“เฮ้ เบาๆ หน่อยอัสาน ันอยู่บนรถ แล้ว็มีนอื่นอยู่้วยนะ เรใเ้า” หิสาวบอาิหนุ่มเสียเบา พลาเหลือบไปมอายหนุ่มสอน้านหน้า แล้ว็พบับสายาู่มอนที่นั่อยู่้านับ เามอสบาเธอผ่านระมอหลัแวบหนึ่ ่อนเบนสายามอรไป้าหน้าามเิมพร้อมทั้หยิบแว่นันแึ้นมาสวม
“พอีมาถึแล้วันยุ่ๆ หลายอย่า ะว่าถึที่ั้หน่วยแพทย์แล้วถึะโทรหานาย”
“ทำไมเธอ้อรอ้วย ไม่รู้รึไว่าันเป็นห่ว” อัสานบ่นมาอี
“โอเๆ ันผิเอ ันอโทษ นายอย่าโรธันเลยนะอัสาน” นาวาพูไป้วยน้ำเสียอ่อนๆ อย่าเอาใ เพราะไม่อยาให้นทาปลายสายโวยวายมาอีรอบ
“เฮ้อ ถ้าเธอถึที่ั้หน่วยแพทย์แล้วอย่าลืมโทรมาหาันล่ะ ัน้อวาสายแล้ว ำลัะเ้าประุม”
“ไ้เลยๆ แล้วันะรีบโทรไปรายานนายนะ บาย” นาวาถอนหายใอย่าโล่อ และนึีใที่อัสาน้อเ้าประุม ไม่อย่านั้นเาไม่ยอมวาสายไป่ายๆ ้อัไ้ไล่เรียเธออียาวนานแน่นอน
“อัสานบ่นว่าไบ้าล่ะ” อลิถามเพราะไม่เ้าใภาษาอับาา
“็โวยวายว่าเป็นห่วที่ันไม่โทรไป แล้ว็สั่ให้ันโทรไปทันทีที่ถึที่ั้หน่วยแพทย์ โีนะที่เ้า้อเ้าประุม ไม่ั้นมีหวััน้อหูาอีนานแน่”
อลิหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นสีหน้าละเหี่ยใออีฝ่าย ่อนะแล้้ำเิมว่า
“เธอ็สมวรโนโวยแล้วล่ะ”
บวนรถแล่นามันไปบนถนน วนอ้อมภูเา้วยวามเร็วสม่ำเสมอ ผ่านป่าโปร่และป่าทึบสลับันไปเป็นระยะ มีบ้านเรือนอผู้นปลูระายันอยู่ห่าๆ สอ้าทา โยบ้านแทบทุหลัะมีแปลปลูพืผั ไร่ผลไม้เมือหนาวหลายนิ รวมทั้อสัว์เลี้ย เพราะาวอาลฟาฮานส่วนให่ประอบอาีพปลูพืและเลี้ยสัว์เป็นหลั
ทว่าสิ่ที่ทำรายไ้มหาศาลให้ประเทศนี้ลับไม่ใ่พืผัหรือผลไม้เมือหนาว แ่เป็นหินเลือบริสุทธิ์าเทือเาหิมาลัย ึ่ประอบไป้วยแร่ธาุบริสุทธิ์ถึแปสิบสี่นิ ที่มีุสมบัิในาร่วยูลิ่นอับื้น ทำให้ร่าายผ่อนลายหลับสนิท เป็นผลให้ลภาวะวามเสี่ยอโร่าๆ ไ้มาึ้น หินเลือบริสุทธิ์พวนี้ะถูนำไปพันาในหลายรูปแบบเพื่อให้เหมาะสมในารใ้าน ทั้เพื่อแ่บ้าน รีสอร์ท โรแรม ร้านอาหาร สปาและลินิวามาม่าๆ ันั้นึไม่ใ่เรื่อแปลที่อาลฟาฮานะมั่ั่ร่ำรวย เพราะพวเาส่หินเลือบริสุทธิ์ออไปายทั่วโลนั่นเอ
เมื่อรถแล่นพ้นหมู่บ้านไป บา่ว็ะมีแม่น้ำหรือไม่็ลำธารนาเล็ ึ่มีน้ำแ็เาะอยู่ามโหินและลอยระัระายไหลไปามสายน้ำอันมี้นำเนิมาาเทือเาหิมาลัย
“ว้าว! สวยัเลยนาวา ูรเิเา้านโน้นสิ” อลิบอพลาี้มือใหู้น้ำแ็ที่เาะอยู่ามเิเา ึ่ำลัส่อประายระยิบระยับยามแสแสาส่อ
“อืม สวยมา” หิสาวพึมพำยิ้มๆ เมื่อมอามมืออเพื่อนสาวไป โยไม่ทันไ้สัเว่านที่สวมแว่นันแ็ำลัแอบมอเธออยู่ แล้วเผลอยิ้มออมาโยไม่รู้ัวเ่นัน
ความคิดเห็น