คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เสนียดสก
ท่ามลารูปปั้นนาอัปสราที่รายล้อมอยู่รอบปราสาทนรวั ปเล้ายอยู่ในภวั์ทุรั้ที่ลั่นัเอร์ สายาที่มอผ่านเลนส์ล้อทำให้รู้สึถึวามมีีวิีวาอเหล่า อัปสราแ่ละนา ราวับำลัเลื่อนไหวร่ายรำอยู่รหน้าเา ายหนุ่มหันเปลี่ยนทิศทาไปมุมแล้วมุมเล่าโยมิรู้เบื่อ เาหลรัปราสาทนรวัอันเ่าแ่แห่นี้และแทบะหลรัเหล่านาอัปสราทุนาอที่นี่
แยามสายอวัน ทอลมาระทบบนรูปสลัหินระายแสเรือรอนูฟุ้ฝัน พลันนั้นภาพในสายาที่ปราทำให้เาแทบหยุหายใ อัปสรานาหนึ่เยื้อย่าออมาาผนัปราสาท เรือนร่าที่แ็เป็นหินลับแปรเปลี่ยนเป็นเนื้อหนัมีีวิีวา ร่าอรร้าว้าๆ มาหาเา ปเลล้อลเพื่อมอ้วยสายาอน ประายแทำให้ผิวอเธอส่อรัศมีรอบาย ั่วะนั้นล้ายทุสิ่โยรอบหยุนิ่
“เ!..เ!..”
เสียเรียและแรเย่าที่้นแนึายหนุ่มให้หลุาห้วภวั์และหันมามออย่าๆ
“เป็นอะไร...น้อเาไหว้ั้นานยัยืน้ออยู่ไ้”
“หา?”
ปเมวิ้วเมื่อไ้ยินำพูนั้น และปรายสายามอไปยัทิศทาที่เ้าอเสียทัพยัเพยิใหู้
รหน้าเาือหิสาวผมหยิยาวล้อมรอบใบหน้าาวผ่อำลัส่รอยยิ้มหวานให้เา ายหนุ่มอึ้ไปั่วรู่พลาวาสายามอหานาอัปสราผู้นั้น
“เป็นอะไร ท่าะเพี้ยนแล้วเธอ เอาใหม่แนะนำใหม่ นี่...ุสราลัน นที่ันบอว่าะให้มาเป็นผู้่วยเธอไล่ะ”
“รับ”
หิสาวรหน้าไหว้เาอีรั้่อนะหลุำับท่าทาเหลอหลาอเา
“ุสราลัน เธอเรียว่าุลัน็ไ้...เาเป็นรูสอนนาศิลป์และเี่ยวา้านศิลปะฟ้อนรำออม พวระบำอัปสราอะไรประมานี้น่ะ ันเลยึเามา่วยูพวศิลปะประอบาและเสื้อผ้าเรื่อแ่ายอพวนาแบบ โปรเ์นี้อันะ้อเพอร์เฟ”
นพูมีสีหน้าเลิ้มฝัน่อนะวัหน้าุมาทาเา
“ว่าแ่เธอเถอะ ันให้มาถ่ายรูปบริเวรอบๆ เอาภาพสวยๆ ไปโปรโมทรายารน่ะถ่ายไปถึไหนแล้ว ันเห็นเธอเอาแ่ถ่ายรูปปั้นหินเ่าๆ นี่...มันสวยรไหนน่าลัวะาย”
“รับๆๆ ผมมาั้แ่เ้ามืเพื่อมาถ่ายภาพพระอาทิย์ึ้นเป็นาหลัอปราสาทที่ทอเาลบนผิวน้ำในบึใหุ้นายเรียบร้อยแล้วรับ เหลือแ่เ็บรายละเอียโยรอบรับ” ปเลอยหน้าอบนเ้าอำถามส่้อนวับมาให้
“ีย่ะ...ั้น็ทำ่อไปให้เสร็ เี๋ยวันะเินไปูภพทาโน้น่อน อ้อ..ุลันะ อยู่ับเเา่อนนะะ ่วยุมให้พี่้วยไม่ั้นหมอนี่็เอาแ่ถ่ายอะไร็ไม่รู้อยู่นั่นล่ะ”
“่ะ” นถูใ้พยัหน้าพร้อมรอยยิ้มัน
ปเส่ายหน้าเบาๆ เมื่อ อรุนีเินลับไป วามุ้นเยทำให้เารู้นิสัยอพี่สะใภ้นนี้ี อีนาแบบผู้ผันัวมาเป็นผู้ัรายารประว้นหานาแบบหน้าใหม่ โยมีพี่ายอเาเป็นผู้ออทุนให้ ึ่านิ้นนี้ออรุนีเป็นที่พูถึและถูับามอในวารเินแบบเป็นอย่ามา ึไม่แปลที่เธอลมาำับทุอย่า้วยัวเอเพื่อให้านออมาสมบูร์แบบที่สุ
เมื่อละสายาาร่าบาระหอพี่สะใภ้ายหนุ่มึหันมามอหิสาว้าายที่ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มอยู่เป็นนิ
“เอ่อ เมื่อี๊ผม้ออโทษ้วยที่เสียมารยาท”
“ไม่เป็นไร่ะ...ุปเอบถ่ายรูปเหรอะ?” เมื่อเห็นว่าบรรยาาศเริ่มะเ้าสู่วามเียบหิสาวึเป็นฝ่ายวนุยเสียเอ
“รับ เรียเเยๆ ็ไ้รับ...ผมเป็นาล้อถ่ายรูปไปเรื่อยเอาไปลเพเินทาท่อเที่ยวอัวเอ้วย เป็นฟรีแลน์รับานอิสระ้วย อย่าานนี้นีเ้า็้ามา่วย”
“ีั...ือน่าสนุีน่ะ่ะ” สราลันรีบยายวามเมื่อเห็นแววาสสัย้อมอ
“แล้วุเอบถ่ายรูปนาอัปสราเหรอะ?”
“รับ ผมว่าริๆ แล้วพวเธอไม่ไ้น่าลัวเลยนะ แ่ละนาล้วนมีเสน่ห์ ุลันรู้ไหมว่ารูปสลันาอัปสรานี่มีท่าทาไม่้ำแบบเลยนะ”
หิสาวยิ้มมอประายวิบวับในวาอายหนุ่มยามเอ่ยถึนาอัปสราล้ายสิ่เหล่านั้นมีมน์ลัที่ึูเาให้หลใหล
“่ะ ็พอทราบ เพราะท่วท่าร่ายรำอระบำอัปสรา็ถอแบบมาารูปสลัหินนาอัปสรานี่แหละ่ะ”
“ริสิ ผมลืมไปว่าุลันเี่ยวาศิลปะพวนี้ ไม่น่าถามเลย” รอยยิ้มเ้อๆ อปเทำให้ใบหน้าร้ามมนั้นละมุนล
สอหนุ่มสาวเินามทาไปเรื่อยๆ และายหนุ่มหยุถ่ายรูปเป็นระยะ สราลันมอูท่าทาอเาทุอิริยาบทบนรูปร่าสูหนาสมส่วนอายหนุ่ม เธอรู้สึุ้นาและุ้นเยอย่าบอไม่ถูทั้ที่เป็นารพบันรั้แร
แสแส่อประายร้อนแรเมื่อยามใล้เที่ย สอหนุ่มสาวเินเรื่อยมานถึบริเวที่มีทีมานอพี่สะใภ้ยืนรอันอยู่ ึ่หนึ่ในนั้นรวมถึรอภพผู้เป็นพี่ายอเา้วย แม้ะไม่อยามาสัเท่าไหร่แ่้วยวามเป็นเ้าอทุนรอภพึถูอรุนีผู้เป็นภรรยาลามานไ้
“ถ่ายเสร็รึยัเะไ้รีบลับ แเริ่มร้อนแล้วนี่” พี่ายบ่นอุบอิบพลาเินมาหาเา
“เรียบร้อยแล้วรับเ็บหมทุอทุมุม”
“ีั้นลับโรแรมันเลย”
อาารอรอภพบ่บอว่าไม่ไหวเ็มที เาไม่ใ่ายหนุ่มที่รัารท่อเที่ยวแนวธรรมาิศิลปวันธรรมสัเท่าไหร่ ที่ยอมมา้วยเพราะิว่าะมีเหล่านาแบบมาร่วมถ่ายรูปโปรโมทรายาร้วย แ่เมื่อพบับวามผิหวัึไม่มีอารม์มวามสวยามอะไรทั้สิ้น
“เี๋ยวสิุ อรวาน่อน”
อรุนีเินมาสมทบพร้อมยื่นมืออูล้อาปเ
“ไหนันอูหน่อยว่าเธอถ่ายอะไรมาบ้า เผื่อมีบามุมอยาให้ถ่ายเพิ่ม”
หิสาวเลื่อนูภาพในล้อทีละภาพ สีหน้าพอใับฝีมือภ่ายภาพอน้อายสามี ไม่เสียแรที่เลือปเให้่วยานนี้ รั้นเมื่อเอภาพถ่ายอรูปสลันาอัปสราอรุนีรีบเลื่อนผ่านอย่าไม่อบใ
“ถ่ายมาทำไมั้เยอะแยะ”
ปลายนิ้วรัวลบนปุ่มเลื่อนผ่าน พลันนั้นเออไม้สีาวลีบบาลอยละล่อมาามสายลม ร่วหล่นลบนหน้าออล้อ อรุนีรีบหยิบึ้นมาูพลาแหนหน้ามอ้าบน
“ออะไรมาาไหนนี่?”
“ไหนะ? อลันูหน่อย”
หิสาวหน้าหวานมออสีาวนวลที่มีลีบห้าลีบรลาเป็นสีม่วาๆ ในมือออรุนีที่ยื่นใหู้
“เอ...แปลั ที่นี่ไม่่อยปลูอไม้แบบนี้ให้เห็นสัเท่าไหร่นะะ แล้วนี่็เป็นอไม้ที่ใ้เสียผมอนาอัปสรา เวลาที่ฟ้อนรำ็มัใ้อไม้นินี้แหละ่ะ เรียว่าอเสนียส” สราลันอธิบายเพิ่ม
“อืม ็สวยีนะ เอ๊ะ...แ่ลิ่นหอมแปลๆ หอมแบบเย็นๆ วัเวๆ แบบที่ไม่ใ่ลิ่นอไม่น่ะ ไม่รู้สิอธิบายไม่ถู” อรุนีส่ายหน้าหลัาที่สูลิ่นอไม้
“ไหนะอลันลอหน่อย” อไม้ลีบบาแะที่ปลายมูอสราลัน่อนที่หิสาวะสูลมเ้าไป
“เอ...ปิไม่ใ่ลิ่นนี้นี่”
“ลิ่นมันแบบนลุๆ ใ่ไหมะุลัน เอ้านี่เลอมูสิ เธอเป็นผู้เี่ยวาอที่นี่ไม่ใ่เหรอ” อรุนีว่าพลายื่นอไม้ไปแะที่ปลายมูอายหนุ่ม
หอม...เย็น...ลึล้ำ วามรู้สึอิ่มเอิบาบ่านแล่นผ่านสู่หัวใายหนุ่ม
“เอ้า! ะมัวมายืนมอไม้ทำไมนี่ เสร็แล้ว็รีบลับันไ้แล้ว” รอภพึ่ยืนูเหุาร์อยู่นานล่าวอย่าเหลืออ
“เอ๊ะ! ุนี่ะรีบอะไรันนัหนา...เอ้าลอมูสิว่าลิ่นมันแปลๆ ไหม” อรุนียื่นอไม้ไปที่ปลายมูอสามี
“ไม่รู้สิ ไม่เห็นะไ้ลิ่นอะไรเลย” เาบอพลาทำหน้าหุหิ
“เสนียสนี่เาเสียผมไว้อย่านี้ใ่ไหมะ?”
นอาไม่สนใอาารอสามีแล้วอรุนียัเอาอไม้มาทัไว้้าหูอี้วย
“ใ่่ะ” สราลันอบ
“นี่เเธอ่วยถ่ายรูปให้หน่อย ันะเอาไปเป็นแบบ”
อรุนีส่ล้อืนให้ปเ่อนะโพส์ท่าให้เาถ่าย
“ใรอยาะอยู่่อ็อยู่ไปเลยนะ ไม่ไหวแล้วผมร้อนผมลับล่ะ”
รอภพส่ายหน้าและรีบเินาไปโยไม่สนใเสียร้อเรียออรุนีที่ามหลัไปิๆ
สอหนุ่มสาวที่เหลือหันมอหน้าัน ปเพยัหน้าให้หิสาว
“ไปรับ...ลับัน”
ปเเินามหลัสราลันออไป พลันนั้นสายาเาเหลือบเห็นอไม้าวบาหล่นร่วบนพื้นายหนุ่มเอื้อมมือ้มลไปหยิบและเพียไ้สัมผัส ็บัเิเสียรีร้อโหยหวนยาวนานเสียแทเ้ามาในหูทำให้เาหยุะั และเหลียวมอรอบายไปทั่ว ทุอย่าไม่มีสิ่ใผิปิ ิ้วหนามวเ้าหาันเล็น้อย่อนะส่ายหน้าแล้วเินาไป
โยที่ไม่รู้เลยว่าหลัาเสียรีร้อนั้นแผ่วาล ลับมีเสียสะอื้นบาเบาและแว่วบทลอนับานอยู่ในสายลมลอยามเาไป
อั้สัย์่ออ์เทวา
เหล่าปวเทพั้นฟ้าบนสวรร์
ทุวามเ็บ้ำที่ถูลทั์
ะนับืนนับวันรอทวืน
---------------------------------
เพลิอัปสราลให้อ่านในเว็ปนบเรื่อนะะ ในแบบอีบุ๊ะเพิ่มอนพิเศษ อี5 อน ึ่ไม่ไ้ลในเว็ป่ะ
เป็นภา่ออวามรัในภพปัุบัน อนาเอนะะ
หาใรไม่อยารอเป็นอน อยาฟินันไปรวเียวบแถมเ็มอิ่มับภาพิเศษ โหลอีบุ๊มาอ่านไ้เลย้า
ความคิดเห็น