ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่1 กาลครั้งหนึ่งในความทรงจำ
าลรั้หนึ่ในวามทรำ
ร่าบาเพรียวระหในุาเยีนส์สินนี่สีเ้มเ้ารูปับเสื้อเิร์สีอ่อนัิ้สวย แว่นันแสีเ้มอันให่ปปิใบหน้าใสเือบรึ่ เรียสายาทุู่ให้หันไปมอ้วยวามสนใับวามโเ่นอหิสาวปริศนาที่แม้ะอยู่ในุแ่ายธรรมาๆ็าม
หาแ่หิสาวหาไ้สนใสายาผู้นที่มอมาไม่ เธอเินไปเรื่อยๆ ่อนะหยุ สถานที่แห่หนึ่ ที่เยุ้น เมื่อนานมาแล้ว
มือเรียวึแว่นันแออาใบหน้าสวย วาลมวามอไปยัสถานที่รหน้าอย่าแสนิถึ ทุๆอย่าเปลี่ยนแปลไปามาลเวลา....แม้ะไม่ทั้หม แ่็แทบไม่เหลือเ้าเิมในอีเลย เธอสูหายใเ้าปอลึ ่อนะผ่อนลมออมา้าๆ ทุๆอย่าบนโลใบนี้เปลี่ยนแปลไปามาลเวลา เธอเอ็วรที่ะเปลี่ยนบ้าเหมือนัน ไม่ใ่มปลัอยู่ับอีที่ไม่มีวันหวนลับมา
"หนูมาหาใรเหรอลู บ้านหลันี้ไม่มีนอยู่หรอนะ"หิวัยลานัสินใเินเ้ามาสอบถามหิสาวแปลหน้า้วยวามสสัย ลัวะเป็นพวมิาีพ
"มันถูปล่อยทิ้ร้ามาเป็นสิบปีแล้วล่ะ"
"น่าเสียายนะะที่บ้านสวยๆแบบนี้ถูปล่อยให้ร้า"อฮยอนอบพรัอมับหันมามอุป้าที่เ้ามาถามเธอ้วยรอยยิ้มอ่อนน้อม
"หน้าาหนู...ูุ้นๆนะ"หลัายืน้อมอใบหน้าสวยอย่าพินิพิาราอยู่นาน ็อที่ะถามออมาอย่าสสัยไม่ไ้ ใบหน้าแบบนี้ วาแบบนี้ มอยัไ็เยุ้นสำหรับเธอแ่ิยัไ็ิไม่ออ
"หนูเยอยู่ที่นี่ อนยัเ็ๆน่ะะ"อฮยอนอบ้อสสัยลับไป
"นานมาแล้วที่หนูไม่ไ้ลับมาที่นี่"พร้อมับรอยยิ้มาๆ
"นที่นี่ั้นหรอ แล้วหนูื่ออะไรล่ะลู เผื่อป้าะิออ พ่อ แม่หนูื่อะไร บอป้าไ้มั้ย"ุป้าถามอฮยอน้วยวามื่นเ้น เธอว่าแล้วยัยหนูแ้มป่อนี่หน้า้าุ้นๆ ที่แท้็เยอยู่ที่นี่มา่อนนั่นเอ
"อฮยอนะ หนูื่ออูฮยอน"เธอหันมาอบ้าๆัๆ
"อาบอึอหนูื่ออึฮยอน ออมานีอหนูื่อิมยออัละ"บอื่อพ่อและแม่อัวเอเสร็สรรพ
"อ๊าาาา...ลูสาวอึฮยอนับยออัลนี่เอ ป้าำไ้แล้วๆ ยัยหนูแ้มป่อัวน้อยที่อบวิ่เล่นแถวหน้าบ้านป้าบ่อยๆนี่เอ...ำป้าไ้มั้ย ป้าื่อิมฮวายอไลู ป้าฮวายออหนูไ"ฮวายอมอหิสาวรหน้า้วยวามิถึ เอ่ยถาม้วยน้ำเสียสั่นระรัวนลิ้นแทบพันัน้วยวามื่นเ้นับารไ้เอสาวน้อยที่เธอรัและเอ็นูเหมือนลูแท้ๆ
เสียพูุยเื้อยแัวสอบถามสารทุ์สุิบัึ้นเป็นระยะๆ ในบ้านหลัให่อยอฮวา เรื่อเล่าอนสอวัยที่มีวามทรำในอีร่วมัน เรื่อราว่าๆถูถ่ายทอผ่านารบอเล่าานทัู้่ ารเปลี่ยนแปล สุ ทุ์มามายลอสิบปีแห่าราลา
อฮยอนเผยรอยยิ้มอ่อนบาเมื่อมอนที่เธอเารพรัที่ำลัเล่าเรื่อราว่าๆให้เธอฟั้วยรอยยิ้มแห่วามสุ ลูายนโอุป้าฮวายอแ่านนมีหลานายให้ท่านื่นในหนึ่ ส่วนลูายนเล็็โ่ั มีื่อเสียเป็นศิลปินระับแถวหน้าอเอเีย ีวิอหิวัยลานที่เฝ้ามอลูๆเิบให่ไปามเส้นทาอแ่ละน้วยวามภาภูมิใ
"ป้าเล่าเรื่อโน้นเรื่อนี้มาั้นาน แล้วึฮยอนับยออัลล่ะ พวเาไม่ไ้ลับมาเาหลีับหนู้วยเหรอ"ฮวายออที่ะถามไม่ไ้
"อัปป้าับออมม่าท่านทัู้่...ท่านไม่สามารถลับมาที่เาหลีไ้อีแล้วะ"อฮยอนอบเสียเศร้า
"หมายวามว่ายัไลู"ิ้วเรียวอฮวายอมออฮยอน้วยวามสสัยับำพูำวม ลาสัหร์บาอย่าในใำลัะโนบอเธอว่า สิ่ที่เธอะไ้รับรู้่อไปนี้...บาทีนะ บาทีอาะเป็น่าวร้าย ึ่เธอภาวนาอให้มันไม่ใ่
"อัปป้าับออมม่าท่านเสียแล้วะ"อฮยอนอบลับมา้วยน้ำเสียแผ่วเบาเหนื่อยล้า วาู่สวยเอ่อลอไป้วยหยาน้ำา
"าอุบัิเหุทารถยน์ เมื่อปีที่แล้ว"
"โธ่....หนูอฮยอน ป้าอโทษนะลู ป้าอโทษที่ถามำถามนี้ับหนู"ฮวายอโผ่เ้าหาอฮยอน้วยวามร้อนใ ึร่าบอบบาอหิสาวเ้ามาออย่าปลอบโยน มือลูบที่หลับาเบาๆ
่าวร้ายที่มาพร้อมับ่าวี เมื่อไม่ี่นาทีที่แล้วเธอมีวามสุมาๆับารไ้เอเ็หิัวน้อยในวามทรำอีรั้ และยันึื่นมเพื่อนในใที่สามารถเลี้ยูเ็สาวไ้น่ารั น่าเอ็นูแม้ะไปเิบโใน่าประเทศเป็นสิบปี แ่ิริยามารยาทลับเพรียบพร้อมสมบูร์แบบ ำพูำา็แสนสุภาพ
เสียสะอื้นแผ่วัออมาท่ามลาวามเียบ มีเพียสายลมแผ่วพัไปมา โมบายน้อยเล่นลมส่เสียัวาลไพเราะ หาแ่เวลานี้ลับไม่มีใรสนใเสียอมัน
แสอาทิย์ยามเย็นที่ำลัลับอบฟ้า สาส่อไปทั่วนย้อมทุอย่าให้เป็นสีส้มอ่อนสวยามแ่ในวามสวยามลับทอประายวามเศร้า เหา ออมาอย่าลนัวนแทบะแยันไม่ออ....
บาทีสิ่ที่เธอามหามาลอ อามีำอบอยู่ในำถาม็เป็นไ้ เพียแ่เธอเลือที่ะมอ้ามมันมาลอ วนวายหาสิ่ที่อยู่นอายนลืมเลือนสิ่ที่อยู่ในใัวเอไป
"อัปป้า ออมม่าะ...เราลับมาอยู่บ้านอเราันเถอะนะะ"เสียหวานใสเอ่ยออมาเบาๆท่ามลาท้อฟ้าว้า เสมือนฝาฝัำพูอนเอให้ลอยไปับสายลมเพื่อให้ถึใรบานที่หัวใโหยหา
วาู่สวยนั้่อับระาษเียนแบบแผ่นให่ อุปร์เรื่อเียนมามายถูวาไว้อย่าไร้ระเบียบใล้มือ เพื่อารหยิบับใัานที่่าย สมาธิอเธอ่ออยู่ับารแ้ไรายลัเอียเล็ๆ น้อยๆอแบบบ้านเพื่อให้ทีมวิศวรนำไปประเมินใหม่อีรั้....อนนี้ทีมาน่อสร้าเริ่มลมือสร้าส่วนหลัๆอบ้านไปไ้พอสมวรแล้ว
หลัานี้็เป็นเรื่อรายละเอียภายในเพื่อให้ไ้ทุอย่าามแบบที่เธอัอาร บ้านที่เธอออแบบทุอย่า้วยัวเอ สร้าโมเลำลอทุิ้น้วยัวเอ บ้านหลัใหม่ในสถานที่เิมอเธอ
เสียสมาร์ทโฟนัึ้นเรียให้เธอละสายาออรระาษพิมพ์เียวอย่าเสียายทันที มือเรียวสวยเอื้อมไปหยิบสมาร์ทโฟนึ้นมาูพลาเลิิ้ว้วยวามุน เบอร์ใรัน
"ยอบอบเโย"เธอัสินใรับสายเพราะบาทีอาเป็นเบอร์ลู้าอเธอ็เป็นไ้
"รับ เอ่อ...ใุ่อฮยอนรึปล่าวรับ"เสียปลายสายถาม้วยน้ำเสียไม่แน่ใ
"ใ่ะ ไม่ทราบว่าุ....เอ่อ เป็นใระ"
"ผมื่ออยฮวารับ"เาเอ่ยแนะนำัวแ่นั้นแ่ลับสร้าวามะลึให้เธอนหัวใแทบเ้นทะลุอออมา
"ุยฮวา ลูายอป้าฮวายอใ่มั้ยะ"
"ใ่รับ"เาอบลับมา่อนะเียบไปสัพัเพื่อรอว่าเธอะพูอะไร่อหรือไม่ เมื่อแน่ใว่าหิสาวไม่ถามหรือไม่พูอะไรเาึพู่อทันที
"ุแม่ฝาอมาใหุ้ พร้อมับำับให้ผมเอาไปใหุ้ให้ถึมือ้วยัวเอ"
"ะ อบุนะะ ฝาบอุป้าฮวายอ้วยว่าันอบุ ส่วนเรื่ออฝาันับรถไปเอาเอาุ็ไ้ะ"เสียอเา่อน้าอึออัในเรียบเรียประโยำพูอมาไม่ถูแล้วเธอเอ็ไม่รู้ะัารับบทสนทนาอันแสนอึอัในี้ยัไี ึัสินใพูับทออมา
"่วยส่ที่อยู่อุมาให้้วยนะะ แล้วถ้าุสะววันไหนันะไปเอาวันนั้นแหระะ"
"เอ่อ...รับ วันนี้็สะวรับ เี๋ยวผมะส่ที่อยู่อผมไปให้"
"ะ อบุนะ่ะ"
"รับ"
ปลายสายวาไปนานแล้วแ่เธอยัอบุมสมาร์ทโฟนไว้แน่น วามื่นเ้นในราวแรที่ไ้ยินเสียอเาาหายไป หลัาไ้ยินประโยำพูที่เป็นทาารห่าเหินอเา บาทีไม่ใ่ทุนหรอที่ะำเรื่อราวในอีไ้ แม้ะำไ้แ่ไม่ไ้วามวามว่ามันะสำัมามายอะไรสำหรับเาสัหน่อย....เวลาอาทำให้ใรบานาหายไปาีวิ าหายไปาวามทรำ แ่ไม่ใ่เาสำหรับเธอ สำหรับเธอเวลาลับยิ่อย้ำวามัเนในใว่าเาือนที่เธอไม่เยลืม เาือรัแรอเธอ รัแรที่ไม่มีโอาสแม้แ่ะพูบอวามรู้สึที่แท้ริให้เาไ้รับรู้....
มาเปิSF เรื่อใหม่ ราวนี้อไม่ใ่ SFเรียลนะะ(หลัาหมพลัานไปพอสมวรับารหาและเรียบเรีย้อมูล) เรื่อราวรั้นี้ะให้วามรู้สึหม่นๆนิหนึ่ อยาให้ลอินนาารท้อฟ้าอนพระอาทิย์ใล้ประมานั้น อารม์เหาๆ
ทุนเยมีำถามในใว่าถ้าย้อนเวลาลับไปไ้ ันน่าะ.....อะไร็าม เรื่อนี้เป็นแบบนั้น แ่ไม่ไ้หมายวามว่าพี่ย น้ออะสามรถย้อนอีไ้นะะ เรื่อนี้ไม่มีไทม์แมีนใๆทั้สิ้น
ฝาอน่อไป้วยนะะ....พร้อมับำถามที่ว่า ถ้าเราย้อนเวลาลับไปไ้ เราะ......ไม่ัออบไรท์เอร์็ไ้ะ แ่ลออบำถามนี้ในใัวเอู
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น