(exo) Grass ♞ BAEKDO [END]

ลำดับตอนที่ #8 : Grass season 2 [2/?]

Grass 2

เวลาไม่เคยเดินถอยหลัง มีแต่จะยิ่งเดินต่อไปข้างหน้า

เหมือนจิตใจคนยิ่งโตยิ่งเข้มแข็ง คยองซูเองเป็นเช่นนั้นจริงเหรอ…


 

“อย่าแย่งซี่~”

เด็กน้อยนั่งหันหน้าเข้ากับลำตัวแบคฮยอน ก้นเล็กนิ่มทิ้งน้ำหนักลงบนหน้าตักของคุณป๊า ขาเล็กทั้งสองข้างกางออกแล้วพักไว้ที่เอวสอบเป็นการกอดด้วยขาหลวมๆ มือเล็กจับปลายด้ามของอมยิ้มที่อยู่ในคุณป๊าขี้แกล้งแย่งไปกินบ้าง ใบหน้าเล็กน่ารักแสดงความไม่พอใจออกมาโดยการเบะปากยื่นออกมาน้อยๆ อย่างน่ารักน่าชัง

“ป่าป๊าน้องเฟธจะโกรธแล้วนะ!”

เด็กน้อยตะโกนออกมาดั่งลั่นทำให้แบคฮยอนยอมอ้าปากให้มือเล็กหยิบอมยิ้มสุดรักออกไป ริมฝีปากเล็กน่ารักระบายยิ้มกว้าก่อนจะยัดของโปรดเข้าปาก แบคฮยอนเองอดยิ้มตามกับความน่ารักของเจ้าตัวดีไม่ได้ มือใหญ่ยกขึ้นลูบหัวเด็กตัวเล็กด้วยความเอ็นดู

นี่เขามัวแต่เป็นบ้าอะไรอยู่ตั้งนาน จิตใจของเขาทำด้วยอะไรถึงได้ปล่อยให้เด็กน้อยน่ารักโตขึ้นมาโดยไม่มีพ่อ ทำไมแบคฮยอนถึงได้ปล่อยให้ครอบครัวของเขาต้องเจอกับความเจ็บช้ำแบบนี้ด้วย เป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ บยอนแบคฮยอน

ความน่ารักของเด็กน้อยส่งผลให้กับเขาเข้าเต็มๆ หัวใจของแบคฮยอนทั้งสุขพร้อมกับกลัวไปในเวลาเดียวกัน เขาอยากให้เราเป็นครอบครัวไม่ใช่เพราะลูกอย่างเดียว แต่เป็นเพราะเรื่องระหว่างเขากับคยองซูด้วยเช่นกัน… วันที่คยองซูบอกเขาว่าท้องมันมีปัญหาหลายอย่างพุ่งเข้าใส่เขาเหลือเกิน จนเขาคิดว่าคยองซูอาจโกหกเพื่อรั้งเขาแต่ไม่คนตัวเล็กไม่ได้โกหกเพราะในวันนั้นตอนที่คยองซูโทรมาหาเขา แบคฮยอนเอาแต่หลอกตัวเองว่าไม่ได้รักคยองซูแต่ผิดเพียงแค่คยองซูหายไปเขาแทบสิ้นใจ เอาแต่โทษตัวเองว่าเลวทำร้ายคนคนหนึ่งด้วยความเห็นแก่ตัวครั้นจะไปตามมันก็ทำไม่ได้เมื่อเขาเป็นคนดึงจงแดให้เข้ามารับกรรมด้วย เขาทำให้จงแดเปื้อนสีดำแบคฮยอนต้องรับผิดชอบ เขารู้ตัวมาตั้งนานแล้วว่าจงแดไม่ใช่คนที่เขารักแต่เป็นคนตัวเล็กเจ้าของริมฝีปากรูปหัวใจคนนั้น…

แบคฮยอนรักคยองซูอย่างหมดหัวใจ

เพียงแต่มันช้าไปแบคฮยอนไม่สามารถเหนี่ยวรั้งคนที่รักไว้ได้อีกต่อไป เอาแต่โทษตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่ามันก็เปล่าประโยชน์ความหนักอึ้งในใจยังมีอยู่เต็มปริ่ม พอจงแดเปิดปากเรื่องจบความสัมพันธ์แบคฮยอนเขาเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก

“แบคฮยอน…”

เคยได้ยินมั้ยว่าความสุขมักจะผ่านไปเร็ว เสียงหวานเอ่ยชื่อเขาเหมือนดึงแบคฮยอนให้สติหลุด คยองซูยืนอยู่ตรงหน้าเขาคนตัวเล็กยังคงเหมือนเดิม แต่ดูรูปร่างจะมีน้ำมีนวลขึ้นมานิดหน่อยจนแก้มใสย้วยออกมาอย่างน่ารัก คยองซูยืนกำมือตัวสั่นระงับความโกรธแบคฮยอนระบายยิ้มให้ก่อนที่ดวงตากลมโตนั่นจะหลั่งน้ำใสออกมา…

“หม่ามี๊!!”

เด็กตัวน้อยตะโกนเรียกหม่ามี๊ตัวเองก่อนมือเล็กจะยกขึ้นโบกให้ โดยไม่ทันได้สังเกตคราบน้ำตาบนหน้าของหม่ามี๊ตัวเอง คยองซูส่งยิ้มบางให้ลูกมือเล็กยกขึ้นปาดน้ำตาออกจากหน้าลวก บังคับน้ำเสียงให้สดใสแล้วตอบกลับลูกไปด้วยท่าทีปกติ ปกติมากเกินไปจนแบคฮยอนกลายเป็นธาตุอากาศสำหรับคยองซู คนตัวเล็กเดินเข้ามาใกล้เขาก่อนจะช้อนตัวเฟธออกไป

“หยิบกระเป๋าครับเด็กดี”

ออกคำสั่งให้เด็กน้อยหยิบกระเป๋าใบเล็กในจังหวะที่ตนเองย่อกายลงไปจนเด็กตัวเล็กจะเกี่ยวมันขึ้นมาได้… แบคฮยอนนั่งมองเหตุการณ์ตรงหน้าตัวเองอย่างพูดไม่ออกเขาคิดว่าหากเจอกับคยองซูต้องเกิดเรื่องใหญ่แน่ คิดว่าอีกคนจะอาละวาดโวยวายหรือแม้แต่ตบเขา แต่ผิดคาดคยองซูไม่ทำอะไรเลยสักนิดแบบนี้มันเจ็บกว่าคนตัวเล็กตบเขาเน้นๆ เสียอีก…

“เดี๋ยวคยองซู!” แบคฮยอนรีบลุกออกจากม้านั่งหลังจากได้สติ เขาสังเกตว่าคนตัวเล็กไม่ได้เอารถมาหลังจากอุ้มลูกเดินไปจากเขาคยองซูก็เอาแต่เดินไปเงียบๆ “เดี๋ยวฉันไปส่งอย่าเดินกลับเลยนะมันร้อน”

คยองซูหยุดเท้าอยู่เพียงนิดเดียวก่อนจะเริ่มเดินต่อไป แบคฮยอนจึงต้องจับข้อศอกของคนตัวเล็กไว้เบาๆ เขาได้ยินเสียงถอนหายใจดังออกมาจากริมฝีปากอิ่มแผ่วเบาบ่งบอกว่ารำคาญเขาไม่น้อย

“เถอะนะคยองซูไปกับฉัน”

แบคฮยอนหมุนตัวอีกคนให้มาสบตากันโดยมีตาโตใสประจำกายของเด็กตัวเล็กในอ้อมแขนคยองซูร่วมมองเหตุการณ์อยู่ด้วย… คยองซูทำท่าขืนตัวออกจากการเกาะกุมของแบคฮยอน แค่เพียงขยับตัวแบคฮยอนก็แทบจะรวบร่างเล็กเข้ากอดอยู่แล้ว ริมฝีปากอิ่มพ่นลมหายใจออกมาแรงกว่าครั้งแรกหัวคิ้วขมวดเข้าหากันก่อนจะจ้องหน้าแบคฮยอนอย่างเอาเรื่อง

“เพื่ออะไรแบคฮยอน”

ชายหนุ่มหน้าเจื่อนลงเล็กน้อยหลังจากคำถามตัดเยื้อใยของคยองซูถูกเปล่งออกมา แบคฮยอนหอบเอาลมหายใจเข้าจนเต็มปอดพลางปล่อยออกมาแล้วจ้องลึกไปในดวงตาของคยองซู

“เพื่อเราครับ”

คยองซูเป็นอันต้องหลบตาหนีถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงร้องไห้ด้วยความดีใจที่แบคฮยอนพูดคำนี้ออกมา แต่ทำไมพอถึงเวลาที่อีกฝ่ายพูดออกมาเขาถึงเจ็บนะ แบคฮยอนพูดคำนี้ออกมาเพราะอะไรเขาไม่รู้ ความรู้สึกผิดต่อลูกงั้นเหรอแบบนั้นมันไม่สายไปหน่อยหรือไงกัน

“ขอโทษ…ขอโทษที่ทำแบบนั้นกับคยองซู ขอโทษที่ปล่อยให้อะไรมันออกมาแย่แบบนี้ ขอโทษที่ไม่ได้ปกป้อง ขอโทษที่เป็นคนเห็นแก่ตัว ขอโทษที่ปล่อยให้คยองซูเลี้ยงลูกคนเดียว ขอโทษที่มาบอกคำว่ารั…”

“พอเถอะแบคฮยอนเราไม่ได้ต้องการคำขอโทษไร้สาระแบบนั้นแล้ว”

แบคฮยอนเหมือนโดนสูบพลังและวิญญาณออกจากร่างไปจนหมด เรี่ยวแรงที่เคยมีพลันหายไปเหมือนกับคนใกล้ตาย เนื้อตัวเบาคล้ายเพียงสายลมเอื่อยเฉื่อย… หากคำเมื่อกี้เป็นเหมือนมัดไม้ตายของนักมวยแล้วแบคฮยอนคงโดนน็อคเอาง่ายๆ

คำว่า “รัก” ของเขามันไร้สาระงั้นเหรอคยองซู…

“โอกาสสำหรับฉันไม่มีเลยเหรอคยองซู”

คยองซูไม่ตอบเพียงแต่ส่ายหน้าเบาๆ แค่นี้แบคฮยอนก็เข้าใจแล้วว่าคำตอบของอีกฝ่ายคืออะไร มือใหญ่ปล่อยออกจากตัวคยองซูช้าๆ ก้าวถอยหลังเว้นระยะห่างในความพอดี

“ขออะไรสักอย่างก่อนฉันจะไปได้มั้ยคยองซู”

เมื่อคนตัวเล็กยังคงเอาแต่เงียบแบคฮยอนเลยเบนหน้าพลางคร่อมตัวให้มาอยู่ระดับเดียวกับเด็กตัวเล็กในอ้อมแขนคยองซู มือใหญ่ยกลูบหัวอย่างเอ็นดูริมฝีปากระบายยิ้มอ่อนโยนในแบบที่คยองซูไม่เคยเห็นจากไหนมาก่อน ดวงตาคมกระพริบถี่กลั้นน้ำตาเอาไว้ก่อนจะละมือจากหัวของเด็กน้อยมาจับมือป้อมเล็กของเจ้าตัวน้อยขึ้นจรดปาก…

“น้องเฟธครับป่าป๊ารักหนูนะครับ น้องเฟธเป็นเหมือนดวงใจของป่าป๊านะ ดูแลตัวเองให้ดีรู้มั้ยครับต่อไปนี้อย่ามุดออกมาจากข้างกำแพงอีกนะ ถ้าหัวหนูไปโดนเข้าแล้วแตกเลือดออกมาใครจะดูแลหม่ามี๊ล่ะ ป่าป๊าไม่ได้อยู่ดูแลหม่ามี๊น้องเฟธต้องเป็นอัศวินคอยปกป้องหม่ามี๊นะครับ สัญญากับป๊าได้มั้ย…”

นิ้วก้อยถูกยื่นไปอยู่ข้างหน้าของเด็กตัวเล็ก เฟธลังเลอยู่สักพักก่อนมองหน้าของหม่ามี๊ที่ดวงตาของหม่ามี๊มีน้ำตาเหมือนจะไหลออกมาเลย ก่อนจะกลับมามองนิ้วก้อยตรงหน้าของป่าป๊าแล้วส่งนิ้วก้อยเล็กของตัวเองเข้าไปเกี่ยวทำสัญญา

“น้องเฟธสัญญาแต่ป่าป๊าต้องรีบกลับมาน้า น้องเฟธดูแลหม่ามี๊คนเดียวไม่ไหวหรอก”

“ไหวสิขนาดคุณกำแพงยังแพ้หนูเลยเรื่องแค่นี้สบายอยู่แล้วเชื่อป่าป๊าสิ สัญญากันแล้วต้องทำให้ได้นะรู้มั้ยลูกผู้ชายต้องรักษาสัญญา” แบคฮยอนเขย่ามือที่เกี่ยวก้อยกันเบาๆ ก่อนจะผละออกมา “ดูแลตัวเองด้วยนะคยองซูมีอะไรให้ช่วยติดต่อกันได้นะ”

แบคฮยอนทิ้งท้ายไว้แค่นั้นไม่รอคำบอกลาของคยองซูเพราะรู้ว่าถึงยังไงคนตัวเล็กก็ยังคนใจแข็งกับเขา แบบนี้สินะที่เขาเรียกว่าไม่มีตัวตนมันเจ็บแบบไหน เขาทำแบบนี้กับคยองซูมาตลอดไม่เคยคิดว่าพอโดนเองมันเจ็บแทบสิ้นใจแบบนี้…

“ฮึก…”

มือใหญ่ยกขึ้นปาดหยดน้ำใสออกจาดวงตาคม เขาไม่เคยคิดเลยสักครั้งว่าตัวเองจะต้องมาเสียน้ำตาให้กับเรื่องแบบนี้ แบคฮยอนเป็นเพียงผู้ชายคนหนึ่งที่ต้องการมีคนรักมีลูกและได้ทำหน้าที่หัวหน้าครอบครัว แต่ทุกอย่างพังทลายลงเพราะตัวเขาเองเป็นคนก่อนเรื่องทุกอย่าง เขาทำทุกอย่างพังเพราะความโง่และไร้เหตุผลแบคฮยอนเป็นคนเลือกทำมันทุกอย่างให้ออกมาเป็นแบบนี้เอง

มือใหญ่เปิดประตูรถยนต์ก่อนจะยัดตัวเองเข้าในที่ประจำคนขับ ซบหน้าลงกับพวงมาลัยรถร่างกายหนาสั่นเทาจากแรงสะอื้น เขาไม่ต้องการร้องให้คยองซูกับลูกเห็นเพียงแค่นี้แบคฮยอนก็สมเพชตัวเองไม่น้อยแล้ว… คงเป็นแบบที่คยองซูว่าโอกาสสำหรับเขามันไม่มีอีกต่อไปแล้ว ความจริงเขาไม่ควรได้รับโอกาสมากกว่า คนแบบเขาคยองซูคงไม่อยากให้เป็นตัวอย่างของลูกหรอก ผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนน่ารังเกียจแบคฮยอนไม่ใช่ฮีโร่แบบคุณพ่อคนอื่นๆ เขาเป็นเพียงไอ้ขยะเท่านี้ก็ไม่เพียงพอต่อการเป็นตัวอย่างต่อลูกแล้ว…

มือเล็กเลื่อนปิดประตูห้องนอนของเจ้าตัวยุ่งประจำบ้านหลังจากที่เขากล่อมอยู่นานกว่าจะยอมหลับได้ คยองซูไม่รู้จะเอาคำตอบจากไหนมาตอบเลยตั้งแต่กลับมาจากโรงเรียนเฟธเอาแต่ถามถึงแบคฮยอนไม่หยุด เพราะไม่เคยพูดถึงป่าป๊าสักครั้งพอเจอแบคฮยอนเข้าเด็กตัวน้อยเอาแต่ดีใจไม่หยุดที่ได้มีพ่อเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ ซึ่งความดีใจของลูกชายเล่นเอาคยองซูน้ำตาซึม

“เฮ้อ…มาเล่นอะไรตรงนี้เลอะอีกแล้ว”

บ่นอย่างเอือมระอากับความซนของลูกชาย คยองซูเปิดร้านขายดอกไม้อยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนของเฟธเท่าไหร่ วันไหนที่เขามัวแต่จัดดอกไม้ส่งให้ลูกค้าเจ้าลูกตัวแสบมักจะมานอนเด็ดกลีบดอกไม้อยู่ตรงโซฟาสำหรับให้ลูกค้านั่งรอเป็นประจำ เพียงแต่วันนี้สิ่งที่ลูกชายเล่นทำเอาคยองซูสะอึกไม่น้อยเหมือนกัน มือเล็กปัดแท่งสีบนกระดาษที่ลูกชายตัวเองลงมือวาดเอาไว้เมื่อตอนเย็น ดวงตากลมโตสั่นระริกหยาดน้ำใสเริ่มคลอจนบดบังการมองเห็น…

รูปวาดที่อยู่บนกระดาษนั่นก็เหมือนผลงานของเด็กอนุบาลทั่วไป แต่สิ่งที่ชวนคยองซูให้รู้สึกสงสารลูกชายของตัวเองคงจะเป็นรูปผู้ชายสองคนยืนข้างกันโดยตรงกลางมีเด็กชายตัวเล็กแทรกอยู่ ทั้งสามคนยืนจับมือกันไว้ใบหน้าของทั้งสามคนเปื้อนยิ้มกว้างปริ่มไปด้วยความสุขไม่น้อย

“ฮึก….”

คยองซูไม่อาจจะกลั้นก้อนสะอื้นเอาไว้ได้เมื่อลองสังเกตดูดีๆ ผู้ชายคนหนึ่งใส่เสื้อสีเหมือนเขาตอนนี้ ส่วนอีกคนหนึ่งใส่สีเดียวคนที่ตอนเย็นน้องเฟธเรียกว่าป่าป๊า…

มันเป็นสีเสื้อของ…บยอนแบคฮยอน

TBC.

กรี๊ดดดดด!! มันดูไม่ดราม่าเลย T^T

#ฟิคหญ้าพิษ

◊ SQWEEZ