คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Grass season 1 [6/6] END. 100%
Grass 6
ผมเหนื่อยเหลือเกิน บางทีผมควรจะหยุดมั้ย
ยังไง โด คยองซู คนนี้ก็แพ้อยู่ดี…
แสงแดดสาดส่องลอดม่านผืนบางเข้ามาอาบกายแกร่ง เปลือกตากระพริบลืมขึ้นปรับสภาพอยู่สักพัก เหลือบมองเดือนตัวเล็กในอ้อมกอด ตาบวมช้ำนั่นดูน่าสงสารแต่ก็น่ารักในคราวเดียวกัน อี้ชิงกดจมูกลงบนเรือนผมนิ่มของคนหลับไม่รู้เรื่อง เมื่อคืนกว่าเด็กขี้แยนี่จะหลับเล่นเอาแทบแย่ จงแดเอาแต่ร้องไห้กว่าจะปลอบจนกว่าสงบไปไม่ใช่งานง่ายเลย หลังจากนั้นอี้ชิงก็พาคนตัวเล็กไปทำความสะอาดร่างกายแล้วหากางเกงขาสั้นให้ใส่ เพราะฤทธิ์ยายังคงเหลืออยู่ทำให้จงแดไม่ยอมใส่เสื้อ
แอ๊ดดดด!
เสียงเปิดประตูทำเอาอี้ชิงต้องหันหน้าไปมองด้วยความตกใจ เขาคิดว่าเมื่อคืนตอนจงแดเดินไปที่ประเจ้าตัวเล็กเป็นคนล็อกซะอีก
“มึง!!”
แบคฮยอนยืนกำหมัดแน่นเมื่อเห็นสภาพของอี้ชิงกับจงแดในเช้านี้ เขาไม่รู้ว่าเกิดเรื่องนี้ขึ้นได้ยังไง หลังจากเมื่อคืนที่เขานั่งคุยอยู่กับคยองซูดีๆ มารู้สึกตัวอีกทีก็นอนอยู่บนโซฟาที่ห้องรับแขกในบ้านเซฮุนแล้ว เขาจะไม่อะไรเลยถ้าคยองซูไม่บอกเขาว่าเมื่อคืนจงแดตามหาเขา ทำให้เขารีบขึ้นมาหาจงแดและเจอภาพนี้เขา
แบคฮยอนสาวเท้าเร็วเข้ามาประชิดเตียงฝั่งอี้ชิง กระชากอีกคนลงมาปล่อยหมัดใส่ใบหน้าหล่อหวานจนอีกคนกระเด็นไปกระแทกตู้เสื้อผ้า อี้ชิงยังไม่ทันได้ตั้งตัวแบคฮยอนก็ลงมาซ้ำจาใบหน้าหล่อหวานบวมดูไม่ได้
“พี่แบคฮยอน!!”
จงแดรู้สึกตัวจากเสียงดังโครมครามภายในห้อง ดวงตาใสเปิดขึ้นมาพบเจอแฟนตัวเองรัวหมัดใส่อี้ชิงไม่ยั้ง กายเล็กกระโดดลงจากเตียงไปแยกแบคฮยอนออกจากอี้ชิง ผลักแบคฮยอนออกไปแล้วหันไปดูหน้าของคนโดนต่อย มุมปากแตกคิ้วแตกแถมตายังบวมช้ำจนน่ากลัว บ้าหรือเปล่าทำไมไม่สู้เค้าไปบ้าง!
“ทำอะไรของพี่!!”
จงแดหันมาตวาดใส่คนอารมณ์ร้ายเสียงดัง ยิ่งแลไปเห็นคยองซูกับเซฮุนหน้าประตูยิ่งทำให้คนตัวเล็กโมโหแทบบ้า สองคนนั้นกดยิ้มอย่างน่ารังเกียจ
“ไม่ต้องมาถามดูสภาพตัวเองสิ!”
ร่องรอยบนตัวนั่นบอกใครต่อใครได้ดีว่าเดือนตัวเล็กไม่ได้บริสุทธิ์อีกต่อไปแล้ว จงแดรีบเอาเสื้อของตัวเองที่ตกอยู่ข้างตัวขึ้นมาใส่ แบคฮยอนเสยผมตัวเองขึ้นลวกๆ ผิดหวังมากสำหรับจงแด เขาเฝ้าถนุถนอมแต่เจ้าตัวกลับมอบความบริสุทธิ์นั่นให้พี่ชายตัวเอง! ถึงจะไม่ใช่พี่ชายแท้ก็เถอะแต่แม่งไม่ละอายแก่ใจกันบ้างเหรอวะ
“ผมโดนวาง…”
“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นรีบแต่งตัว เดี๋ยวพี่จะลงไปรอข้างล่าง”
แบคฮยอนสั่งเสียงเข้มพยายามกดความโมโหลงไปให้ลึกที่สุด ก่อนจะเดินออกไปจาห้องคยองซูเดินตามลงไปติดๆ เหลือเพียงเซฮุนที่ไหวไหล่ทำราวกับว่าตนเองไม่รู้เรื่อง จงแดตั้งท่าเตรียมจะเดินเข้าไปหาเรื่องแต่ข้อมือเล็กถูกอี้ชิงจับเอาไว้ เซฮุนยิ้มร้ายเอื้อมมือมาปิดประตูห้องแล้วเดินทิ้งออกไป
“เจ็บใช่มั้ย”
“อืมนิดหน่อย”
“รีบกลับบ้านไปทำแผลนะ…”
เดือนตัวเล็กพูดทิ้งไว้แค่นั้นไม่แม้จะหันมามองอี้ชิงด้วยซ้ำแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป…
“ฝีมือนายใช่มั้ยคยองซู”
แบคฮยอนนั่งลงบนโซฟาตัวเดิมที่เขานอน เอ่ยปากถามคนตัวเล็กซึ่งเดินตามเขาลงมา คยองซูเลือกที่นั่งข้างแบคฮยอนหย่อนก้นลง คนตัวเล็กหัวเราะในลำคอเบาๆ กับคำถามของแบคฮยอน
“ทำไมถึงคิดว่าเป็นเรา”
“นายต้องการให้จงแดไปให้พ้นฉันนี่คยองซู”
แบคฮยอนตวัดสายตาขึ้นมองคนตัวเล็ก คยองซูไม่เหมือนคนมีความผิดสักนิด เจ้าตัวยังหัวเราะน้อยๆ ตอนเขายัดข้อหาให้ ใบหน้าน่ารักหันมาสบตากับแบคฮยอน สายตาของคยองซูตอนนี้แบคฮยอนอ่านไม่ออกเลยสักนิด แบคฮยอนก็เพิ่งรู้ตัวเหมือนกันว่าระหว่างเขากับคยองซูเขาแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับคนตัวเล็กเลย ทั้งที่ร่างกายของเราทั้งคู่ร่วมเตียงกันมาหลายครั้ง แต่แบคฮยอนไม่เคยแยแสคยองซูเลยสักนิด
“ถ้าเราไม่ได้ทำล่ะแบคฮยอน”
“เป็นไปไม่ได้เรื่องนี้มีแต่นายได้กำไรคนเดียว แต่บอกไว้เลยนะต่อให้จงแดโดนใครอีกเป็นสิบฉันก็เหมือนเดิม เหตุการณ์วันนี้ไม่ได้ทำให้ค่าจงแดน้อยลงหรอก แต่เป็นนายมากกว่าที่ค่าความเป็นมนุษย์หมดไปจนเกือบจะไม่ใช่คนแล้วคยองซู”
คนตัวเล็กได้แต่นั่งสะอึกคำพูดของแบคฮยอน หัวใจเต้นช้าลงมันชาจนไม่รู้สึกอะไร ไม่รู้สึกเจ็บหรือเสียใจ คยองซูกำลังตายด้านช้าๆ
“นายไม่คิดว่าจงแดเต็มใจจะนอนกับอี้ชิงเองบ้างเหรอ”
“ไม่เลยฉันรู้นิสัยเด็กคนนั้นดี”
อาการปกป้องเดือนตัวเล็กของแบคฮยอนทำให้คยองซูอิจฉาปนน้อยใจ คนตัวเล็กเลยประชดประชันเข้าให้ไม่คิดเลยว่าจะโดนตอกกลับมาเจ็บเพียงนี้
“ดูนายจะมั่นใจเหลือเกินนะ”
“ใช่ฉันมั่นใจเกินร้อยสำหรับจงแด แต่กับนายคยองซูฉันไม่มั่นใจเลยสักนิดว่านายเป็นคนดีแบบที่ปากพูดหรือเปล่า”
สถานการณ์ตกอยู่ในความเงียบไม่มีคำพูดของคยองซูตอบกลับมา น้ำตาหยดเล็กค่อยๆ ไหลออกจากตากลม จังหวะนั้นเองที่จงแดเดินลงมาจาชั้นสอง แบคฮยอนยืนขึ้นรอจงแดเดินมาถึงตัวแล้วจึงเดินออกไปพร้อมกัน คนตัวเล็กกำมือแน่นระหว่างที่แบคฮยอนกำลังจะมีความสุขกับจงแด แล้วเขาล่ะจะต้องเสียใจตลอดไปเลยเหรอ ลำพังคยองซูมันไม่เท่าไหร่เลยจริงๆ เขาจะไม่ดึงดันต่อสู้มาถึงขนาดนี้ถ้าไม่เพราะ
ลูกในท้อง…
“แบคฮยอนเราท้อง!!”
เสียงฝีเท้าหยุดชะงักกึกอยู่กับที่ เจ้าของชื่อที่คยองซูเรียกค่อยๆ หันกลับมามอง ความเงียบเข้าปกคุ้มทั่วบริเวณแม้แต่จงแดยังอดอึ้งไม่ได้ ตอนแรกแบคฮยอนหวังให้คยองซูพูดออกมาเพื่อเรียกร้องความสนใจ แต่พอสบตากับคนตัวเล็กบนโซฟาอดหวั่นใจไม่น้อย
“อะไรนะ”
“เราท้อง…ฮึก…เราท้องลูกของแบคฮยอน”
“ไม่จริง!”
แบคฮยอนตรงดิ่งมากระชากไหล่คยองซูให้ลุกขึ้นจะโซฟา เขย่าคนตัวเล็กจนสั่นคลอนไปทั้งร่าง มันจะเป็นไปได้ยังไงก็เขาให้คยองซูคุมไว้ตลอด บ้าไปแล้วนี่มันบ้าเกินไปแล้วจริงๆ
“จริงแบคฮยอนเราไม่ได้คุมมันมาสักพักแล้ว”
คนตัวเล็กสารภาพออกมาแรงเขย่าตัวเริ่มเบาลงจนในที่สุดแบคฮยอนก็ปล่อยเขาเป็นอิสระ คยองซูส่งมือเล็กของตัวเองไปกุมมือใหญ่ของแบคฮยอนเอาไว้ ดวงตาช้ำเพราะร้องไห้เงยสบกับแบคฮยอนช้าๆ เป็นตาคมดุซะเองที่หลบไปสายตาคยองซูไป
“แบคฮยอน…”
“ถอยออกไปจากฉันคยองซู”
คนตัวเล็กส่ายหน้ารัวเสียงสะอื้นดังไปทั่วบ้าน อี้ชิงกับเซฮุนที่เดินตามลงมาถึงกับงงไปหมด แบคฮยอนแกะมือของคยองซูออกแล้วเดินกลับไปหาจงแด จับมือจงแดพาเดินออกไปจาบ้าน โดยทิ้งคำพูดแสนร้ายกาจไว้ทำร้ายคยองซูจนเจียนตาย
“เด็กนั่นไม่ใช่ลูกฉันคยองซู”
เวลาหมุนเข้าสู่ช่วงเย็นจนเกือบค่ำ วันนี้ทั้งวันคยองซูเอาแต่ร้องไห้อยู่กับเซฮุน หลังจากรู้เรื่องของพี่รหัสตนเองเซฮุนถึงกับไปไม่ถูกได้แต่นั่งปลอบใจพี่ตัวเล็กแสนบอบบางของเขาไป คยองซูเพิ่งจะหมดแรงหลับไปไม่ถึงชั่วโมงก็หวีดร้องออกมาทำเอาเซฮุนตกใจรีบมาดู คยองซูคงจะฝันร้ายทั้งที่หลับตาอยู่แต่คนตัวเล็กร้องไห้พลางกรีดร้องออกมาอย่างน่าสงสาร
“พี่คยองซู พี่ตื่นเถอะๆ”
มือขาวตบเบาๆ ที่แก้มนิ่มเปรอะคราบน้ำตาของพี่รหัส คยองซูค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาพอได้สติคนตัวเล็กเลือกโผกอดเซฮุนเต็มแรง ร้องไห้โฮขณะซบหน้าที่ไหล่บางของน้อง คยองซูดูน่าสงสารเกินกว่าใครคนนึงจะรับเหตุการณ์นี้ได้ คนตัวเล็กเหมือนจะเสียสติแต่ไม่คยองซูยังมีสติครบ บางทีถ้าคยองซูเป็นบ้าไปเลยคงดีกว่านี้
“ฮือออ! เซฮุนพี่ไม่ไหวแล้ว เจ็บไปหมดเจ็บไปหมดแล้ว”
“ตั้งสติพี่ต้องตั้งสตินะพี่คยองซู ขืนพี่ทำแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ หลานจะอันตราย”
คยองซูสงบลงใช่เขาลืมคิดเรื่องนี้ได้ยังไง อารมณ์ของแม่สามารถส่งผลต่อเด็กคยองซูกำลังทำร้ายลูกอยู่ใช่มั้ย คนตัวเล็กผละออกจากเซฮุนนั่งนิ่งอยู่สักพักก่อนจะวางทาบมือลงบนหน้าท้องแบนราบของตนเอง น้ำตาที่เกือบจะแห้งไหลลงมากระทบมืออีกครั้งเพียงแต่คราวนี้มันไหลออกมาเงียบๆ ไม่มีการสะอื้นหรือกรีดร้องออกมา
“แบบนั้นแหละพี่คยองซู” เซฮุนวางทาบมือของตัวเองลงบนมือคยองซู พี่ชายของเขาเจออะไรมามากมายจริงๆ “คราวนี้พี่ต้องคิดแล้วนะว่าจะเอายังไง จะหนีไปแบบผมหรือว่าจะกลับไปเรียนแต่ผมไม่แนะนำเลย ท้องพี่จะโตขึ้นเรื่อยๆ แล้วการที่เอ่อ…พ่อไม่ยอมรับแบบนี้พี่จะเครียดเอาเปล่าๆ”
เซฮุนไม่อยากตอกย้ำเลยจริงๆ หากนี่ไม่ใช่ความจริงที่หนีไม่พ้น ขืนคยองซูยังอยู่แบบนี้มีหวังตกเป็นขี้ปากชาบบ้านเขาตาย
“พี่จะหนีไปไหนล่ะ”
“ต่างประเทศไง ไปแบบผมไม่มีใครรู้จัก ไม่มีใครสนใจใช้ชีวิตกับตัวเอง”
คยองซูเงยหน้าขึ้นมองเซฮุนแล้วส่ายหน้าพลางยิ้มทั้งน้ำตา คยองซูทำแบบเซฮุนไม่ได้หรอก เขาไม่ได้รวยล้นฟ้าแบบเซฮุนถ้าไปก็คงไม่มีปัญญาเลี้ยงลูกไหนจะปัญหาเรื่องเรียนอีก ถึงต่างประเทศจะไม่ค่อยแคร์มันเท่าไหร่ แต่คยองซูคงไม่กล้าออกไปเรียนทั้งที่ท้องโตแบบนี้หรอก
“พี่ไม่ได้รวยขนาดนั้นเซฮุน ต่างจังหวัดยังเข้าท่ากว่า”
“แบบนั้นก็ดีนะไปเรียนต่างจังหวัดมหาลัยแบบเปิดอ่ะ แถมค่าครองชีพยังไม่ค่อยแพงเท่าไหร่ดีเลยนะ”
คยองซูคิดทบทวนอยู่สักพักจึงพยักหน้าตกลงแถมยังเอ่ยปากบอกให้เซฮุนพาตัวเองออกจากโซลคืนนี้เลย น้องรหัสตัวขาวตอบตกลงแบบไม่ต้องคิดเซฮุนอยากให้คยองซูใจโปร่งๆ ยิ่งอยู่ที่นี่ก็ยิ่งตอกย้ำความผิดพลาด ออกไปให้เร็วที่สุดคือตัวเลือกไม่เลวเลย เซฮุนพาคยองซูมาเก็บของที่หอพักก่อนจะเริ่มเดินทาง
“เซฮุนเดี๋ยวพี่มานะ”
คยองซูบอกรุ่นน้องตัวขาวที่ช่วยเขาเก็บของใช้ส่วนตัวอยู่ในห้องของตัวเอง คนตัวเล็กเดินออกมานอกระเบียงต้องการความเป็นส่วนตัวก่อนจะกดโทรศัพท์ต่อสายหาใครบางคน…
‘มีอะไร’
“แบคฮยอนว่างมั้ย”
ปลายสายรับสายด้วยน้ำเสียงที่คยองซูฟังดูก็รู้ว่าไม่พอใจอยู่มาก คนตัวเล็กหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเอ่ยคำพูดตอบกลับไป
“อืม…”
“เราอยากถามอะไรอย่างนึงน่ะ” คยองซูใจกล้าขอออกไป คนปลายสายเอาแต่เงียบคยองซูคิดเอาว่าคงเปิดโอกาสให้เขาถาม “นายรักฉันมั้ยแบคฮยอน”
แบคฮยอนเงียบเหมือนเดิมคราวนี้คยองซูเองก็ไม่ได้พูดอะไรเหมือนกันหลังจากถามจบ เวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้วก็ไม่รู้กว่าคยองซูจะได้ยินเสียงถอนหายใจของคนปลายสาย
“ไม่เลยคยองซูฉันไม่เคยนักนายเลย…”
ติ้ด…
คยองซูกดวางสายทันทีที่ได้ฟังคำตอบ คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นฟ้ามองดวงดาวซึ่งหาได้ยากเหลือเกินในเมืองหลวง พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา เขาเคยได้ยินว่าถ้าหากเราจะร้องไห้ให้มองขึ้นฟ้าแล้วมันจะไม่ไหลออกมา แต่คยองซูว่ามันไร้สาระสิ้นดีทำไมน้ำตาเขายังไหลออกมาอยู่นะ
“เราเหลือกันอยู่สองคนแล้วนะครับเด็กน้อยฮึก!” คยองซูก้มหน้ามองท้องตัวเองก่อนจะลูบมันแผ่วเบา “เราต้องสู้ไปด้วยกันเนอะไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แม่จะปกป้องหนูให้ถึงที่สุด จะรักหนูให้มากที่สุดพอที่จะทำได้”
“หนูต้องรีบเกิดมานะเฟธ”
ศรัทธาของฉัน…
บางครั้งคนเราก็จำเป็นต้องเจ็บปวด เพื่อให้เราเติบโตขึ้น จำเป็นต้องผิดพลาด เพื่อให้เราได้เรียนรู้
จำเป็นต้องล้มเหลว เพื่อแลกกับประสบการณ์ที่ยิ่งใหญ่ เพราะบทเรียนที่มีค่าที่สุดในชีวิต
คือบทเรียนที่แลกมาด้วยความเจ็บปวด
Grass season 1
(THE END)
..................................................................
ซีซั่นหนึ่งจบแล้วกรี๊ดดดดดด!!! แทบไม่ได้บอกใครเลยว่าแบ่งเป็นซีซั่น 55555
ซีซั่นแรกก็แบบนี้ล่ะค่ะ คยองซูต้องน่าสงสารมาก่อนซีซั่นหน้าแม่ๆคยองซูเตรียมลับมีดนะคะ
งานสะใจเรามาแล้ว 5555555555555 อิพี่แบคมันต้องโดนเพราะน้องเฟธนั่นแหละ
บายยยยยยยย!!
อย่าทิ้งฟิคเรื่องนี้ไปกันน้าาาาาา T^T ฝากโหวตหน้าบทความให้เค้าด้วยจิ
#ฟิคหญ้าพิษ
ความคิดเห็น