คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Grass season 1 [5/6]
Grass 5
มีคนมากมายพยายามประณามผม
ผมเลือกที่จะไม่ฟังพวกเขาเหล่านั้น เพราะนี่คือชีวิตของผม!
เท้าเล็กสองข้างก้าวเดินด้วยความมั่นใจตามทางเท้า ร่างเพรียวโปร่งภายใต้ชุดนักศึกษาชุดใหม่เอี่ยมเรียกสายตาของคนบริเวณนั้นได้ดีเยี่ยม บางคนก็รู้จักแต่ส่วนนั้นก็น้อยเสียเหลือเกินเพราะเขาเรียนที่นี่แค่ไม่ถึงเทอม ซึ่งแน่นอนบริเวณนี้ที่เด็กปีหนึ่งรวมตัวกันทำกิจกรรมไม่มีใครรู้จักโอเซฮุนสักคน เซฮุนไม่ได้กลับมาเริ่มเรียนใหม่หรอกตอนนี้เขาเรียนปีสองแต่มาที่นี่เพราะใครบางคน
“พี่อี้ชิงใช่มั้ยฮะจำผมได้หรือเปล่า ผมเซฮุนน่ะฮะ”
ใบหน้าสวยระบายยิ้มสวยใส่คนตรงหน้า อี้ชิงนิ่งอยู่สักครู่ก่อนจะยิ้มตอบกลับมา ทำให้เซฮุนเบาใจไปเปราะหนึ่งที่ไม่ต้องเริ่มแนะนำตัวใหม่กับคนตรงหน้า
“จำได้สิน้องรหัสคยองซูใช่มั้ย”
“อ่าฮะ”
เซฮุนแอบสังเกตปฏิกิริยาของเด็กปีหนึ่งคนหนึ่งที่นั่งอยู่กับพี่อี้ชิง ใบหน้าน่ารักนั่นงอเหมือนไม่พอใจเขาทันทีที่รู้ว่าเขาเป็นอะไร เซฮุนเลือกมองข้ามคนตัวเล็กนั่นไปแล้วหันกลับมาสนใจอี้ชิงแทน
“คือผมจะมาชวนพี่อี้ชิงไปงานเลี้ยงที่ผมกลับมาน่ะฮะ พี่พอจะว่างมั้ยเย็นนี้ที่บ้านผม”
“เย็นนี้เหรอพี่น่าจะไปไม่ได้เซฮุนต้องรีบกลับบ้าน ขอโทษทีนะ”
“น่าเสียดายจังนะฮะ พี่แบคฮยอนกับพี่คยองซูก็ไป”
เซฮุนแสร้งทำเสียงเสียดายก่อนจะลอบยิ้มเพราะคนตัวเล็กที่นั่งนิ่งมานานเริ่มอยู่ไม่สุข…
“ไปสิเย็นนี้ไม่ต้องรีบกลับบ้านหรอก เขาเพิ่งกลับมาไม่ใช่เหรออี้ชิงนายควรไป เดี๋ยวผมไปด้วย”
จงแดแทรกประโยคสนทนาขึ้นมาพลางหันไปบอกอี้ชิง เขาไม่มีทางปล่อยให้แบคฮยอนกับคยองซูอยู่ด้วยกันหรอก นี่มันจะมากไปแล้วนะจะไปงานเลี้ยงกับมันโดยไม่บอกเขาสักคำ…
“งั้นตกลงนะฮะพี่อี้ชิงเย็นนี้เจอกันะ”
เมื่ออี้ชิงตอบตกลงคนตัวขาวก็รีบเดินไปยังอีกจุดหมายหนึ่ง เสร็จแล้วสำหรับการล่อเหยื้อให้เข้ามาในกับดัก ที่เขาบอกไปว่าแบคฮยอนจะมาด้วยนั่นเซฮุนแถเอาล้วนๆ แบคฮยอนยังไม่รู้เรื่องอะไรเลยด้วยซ้ำ เชื่อเถอะว่ารายนั้นไม่น่าหนักใจเท่าไหร่หรอก
เซฮุนเลี้ยวเข้าไปยังที่คุ้นเคย เมื่อก่อนตอนเรียนที่นี่เขามาบ่อยเอามากๆ เพราะมันเป็นที่ที่เดียวที่เขาจะได้เจอกับรุ่นพี่สุดหล่อ เพียงเวลาไม่กี่อาทิตย์รุ่นพี่คนนั้นก็หันมามองเขาแล้วก็เริ่มคบหาดูใจกัน เซฮุนไม่เคยมีแฟนคนตัวขาวเลยมอบทุกอย่างให้ทั้งหมด ทั้งหัวใจความไว้ใจหรือแม้กระทั่งร่างกาย… เซฮุนพาผู้ชายคนนั้นไปหาพ่อของเขาซึ่งพ่อก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะพ่อแต่งงานใหม่ท่านจึงตามใจเซฮุนทุกอย่างกลัวว่าเซฮุนจะขาดความอบอุ่นนั่นไม่ใช่ประเด็น แต่เหตุการณ์หนึ่งซึ่งไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น วันนั้นเขาที่ยังเป็นเด็กปีหนึ่งมีกิจกรรมเลิกเอาเกือบเที่ยงคืน ด้วยความที่บ้านอยู่ห่างจากมหาลัยเอาการเซฮุนจึงแวะเข้าไปที่หอของรุ่นพี่คนนั้นโดยไม่ได้บอกก่อน ทันทีที่เขาไขกุญแจสำรองเข้าไปสิ่งที่เห็นทำเอาเซฮุนเข่าอ่อน
แฟนของเขากำลังร่วมรักกับแม่เลี้ยงสารเลวคนนั้นลับหลังเขา!
เซฮุนสติแตกเอามากๆ เขาแทบจะพังห้องนั้นจนเละ พอพังทุกอย่างจนพอใจเท้าเล็กก็วิ่งออกมาจากตรงนั้น รู้ตัวอีกทีมาอยู่หน้าบ้านตัวเองซะแล้ว เซฮุนพยายามบอกพ่อเขาสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ แต่เหมือนพระเจ้าไม่เข้าข้างเซฮุนวันนั้นพ่อของเมา ไม่ได้สติเลยไม่รู้ว่านังผู้หญิงคนนั้นทำอะไรไว้บ้าง รุ่งเช้าเซฮุนรีบเข้าไปหาท่านบอกท่านทุกเรื่องโดยที่ยัยหน้าด้านคนนั้นอยู่ด้วย แต่พ่อของเขาออกโรงปกป้องหาว่าเขาไร้สาระท่านบอกว่ายัยนั่นอยู่กับท่านทั้งคืน พอเซฮุนจะเข้าไปหาเรื่องยัยนั่นพ่อของเขาก็ตบหน้าเขาจนชา พ่อตบเขาเพราะนังแพศยาคนนั้น
หลังจากเหตุการณ์นั้นคนตัวขาวก็ย้ายออกจากบ้าน ย้ายมหาลัยออกไปเริ่มต้นใหม่ที่ประเทศอังกฤษ หนีความโหดร้ายทุกอย่างไป หนีผู้ชายคนนั้น หนีพ่อ หนีความจริงที่เขาไม่อยากจะยอมรับ ว่าตัวเองเป็นควายเป็นเพราะผู้ชายมักมากแบบเขา!!
“คิม จงอิน”
ชายหนุ่มรูปร่างหนากำยำกำลังยืนหันหลังให้กับเขาอยู่ พอเอ่ยปากเรียกใบหน้าหล่อราวกับเทพบุตรที่เซฮุนเคยหลงหนักหนาจึงหันมาหาเขา ริมฝีปากหนาสุดร้อนแรงนั่นระบายยิ้มกว้างเหมือนเด็ก หัวใจเล็กกระตุกวาบความเจ็บแปลบๆ ที่คิดว่าจะไม่เกิดขึ้นอีกนั่นเล่นงานเขาอีกครั้ง
“มาแล้วเหรอครับเด็กดี เรียกพี่มามีอะไรหรือเปล่า”
เจ้าของกายหนากำลังจะสาวเท้าเข้ามาหาเขา ทำให้คนตัวขาวต้องถอยหลังหนีโดยอัตโนมัต เซฮุนยกมือเป็นสัญญาณห้ามไม่ให้อีกคนก้าวเข้ามา
“ไม่ต้องเข้ามา ยืนอยู่ตรงนั้นแล้วรับปากว่าจะทำอะไรเพื่อผมสักอย่าง” จงอินขมวดคิ้วสงสัยแต่ก็พยักหน้า “เย็นนี้บ้านผมจะมีงานเลี้ยง เอาเพื่อนคุณมาให้ได้ถ้าทำไม่ได้ไม่ต้องมาเจอหน้าผมอีก”
ใช่จงอินเป็นเพื่อนกับแบคฮยอนถึงจะไม่รู้ว่าสนิทกันมากแค่ไหน แต่ตอนคบกันเซฮุนก็เห็นจงอินออกไปดื่มเหล้ากับแบคฮยอนบ่อยครั้ง… จงอินพยักหน้าเข้าใจก่อนจะระบายยิ้มออกมา
“พี่ไปได้ใช่มั้ย” คนตัวขาวไม่ตอบเพียงแต่ทำหน้าไม่สบอารมณ์ จงอินยิ่งยิ้มกว้างเข้าไปใหญ่ เซฮุนไม่ได้เปลี่ยนไปเลยเวลาปากแข็งจะชอบทำเป็นอารมณ์เสียกลบเกลื่อน “เป็นอันตกลงแต่เซฮุนพี่อยากจะขอโทษ…”
“ไม่ต้องพูดผมไม่รับ!!”
คนตัวขาวรีบสาวเท้าออกมาจากบริเวณนั้นทันที เซฮุนอยู่ต่อไม่ได้หรอกเพราะจงอินน่ะมีพลังทำลายร้างสูง กลัวว่าหากอีกคนอ้อนวอนเขาแล้วเขาจะยกโทษให้ง่ายๆ เป็นแบบนั้นทุกสิ่งที่พยายามมาจะเสียเปล่าหมด
งานเลี้ยงเริ่มมาได้สักพักแล้วแขกในงานแทบจะมีเพียงแต่คนรู้จัก เพื่อนของเซฮุนประมาณสี่ห้าคนเน้นเอาเฉพาะที่สนิทจริงๆ พี่คยองซู พี่แบคฮยอน จงอิน รวมไปถึงอี้ชิงกับจงแด ทั้งงานมีเพียงแค่นี้เซฮุนไม่ต้องการให้มันยิ่งใหญ่เนื่องจากงานวันนี้มีเบื้องหลังสนุกๆ ให้ทำ
“พี่ต้องใจเย็นพี่คยองซูไม่ต้องทำอะไรมากมาย ทำแค่ที่ผมบอกให้ทำแค่อย่างเดียวทำได้ใช่มั้ย”
“อืม หวังว่าจะทำได้นะ แต่เซฮุนอี้ชิงเป็นคนดีไม่ทำแบบนี้ไม่ได้เหรอ”
“พี่อี้ชิงชอบหมอนั่น นี่คือเรื่องที่ดีที่สุดแล้วพี่คยองซู”
คยองซูก้มมองซองเล็กภายในบรรจุยานอนหลับอย่างแรงเอาไว้ สิ่งนี้เซฮุนให้เขามาเพื่อจะทำให้งานผ่านไปได้ราบรื่น คยองซูตัดสินใจบีบมันแล้วยัดใส่กระเป๋ากางเกง เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็ไม่เจอรุ่นน้องตัวขาวแล้ว คนตัวเล็กจึงเดินออกมาบริเวณงานเลี้ยง เลือกนั่งลงข้างๆ อี้ชิงที่สายตาของอีกฝ่ายเอาแต่มองเดือนนิเทศซึ่งนั่งอยู่โต๊ะเดียวกับแบคฮยอน
“นั่งด้วยนะ”
“อืมเอาสิ”
ตอบทั้งๆ ที่ยังไม่ละสายตาออกมาจากจงแดเลยแม้แต่น้อย คยองซูรู้สึกดีขึ้นมานิดนึงสิ่งที่เขากำลังจะทำก็ทำเพื่อช่วยอี้ชิงนะ เพียงแต่ผลที่ได้มันเป็นสิ่งดีๆ สำหรับคยองซูเท่านั้นเอง
“โหยยยย ทำไมนั่งกันเงียบจังฮะมาผมนั่งด้วย พี่อี้ชิงส่งแก้วพี่ให้ผมหน่อย”
เซฮุนที่โผล่มาจากไหนไม่รู้นั่งลงข้างอี้ชิงอีกฝั่ง มือขาวแบขอแก้วน้ำอัดลมของอี้ชิงไปเททิ้งจนหมด เปลี่ยนเป็นเหล้าเข้มๆ จนคยองซูเบ้ปากแค่เพียงสองสามแก้วคนคออ่อนแบบอี้ชิงก็เมาไม่รู้เรื่องแล้ว
“เซฮุนพี่ไม่กินหรอก เดี๋ยวขับรถน่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอกฮะพี่อี้ชิง กินเถอะเดี๋ยวไม่สนุกนะแค่แก้วเดียวก็พอ หมดแก้วเลยนะฮะพี่สุดหล่อ”
ใช่แค่แก้วเดียวก็พอเซฮุนไม่ต้องการให้อีกคนเมาเละสักหน่อยแค่ต้องการมึนๆ เท่านั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับแผนต่อไป อี้ชิงยกขึ้นดื่มเพียงอึกเดียวแต่ก็ถูกมือขาวดันตูดแก้วยกขึ้นจำใจต้องฝืนกินไปจนหมด
“สุดยอดดดด!”
เซฮุนชูนิ้วโป้งทั้งสองข้างยกให้ก่อนจะหัวเราะเป็นเด็กๆ คนคออ่อนอย่างอี้ชิงได้แต่ยกยิ้มอาย เพียงไม่นานหัวสมองของเขาก็เริ่มมึนเบลอจนทรงตัวไม่ค่อยจะถูก รู้ตัวอีกทีก็เป็นตอนที่คยองซูทิ้งเขาลงบนเตียงในห้องพักแขกในบ้านเซฮุน เพื่อนตัวเล็กบอกว่าเซฮุนให้เขานอนที่นี่เพราะคงขับรถไม่ไหว อี้ชิงพยักหน้าก่อนจะหลับตาลง…
“นายควรนอนที่นี่กับอี้ชิงนะจงแด จะหนีพี่ชายกลับได้ยังไงกัน”
คยองซูเดินกลับมาบริเวณงานเลี้ยงได้ยินเสียงรุ่นน้องตัวขาวยืนโวยวายอยู่ตรงโต๊ะแบคฮยอนเป็นอันต้องเดินเข้าไปหา จงแดหน้างอมากเหมือนกำลังเก็บอารมณ์ขั้นสูงสุด แบคฮยอนก็ทำหน้าไปไม่ถูก คยองซูยกยิ้มมุมปากขึ้นมาคิดๆ ดูแล้วแผนเซฮุนก็สะใจดี
“มัน…เอ่ออี้ชิงนอนคนเดียวได้น่ารุ่นพี่ไม่ต้องจุ้นจ้านหรอก”
“นายว่าฉันจุ้นจ้านเหรอห๊ะ!”
เซฮุนทำท่าจะพุ่งใส่จงแดทำให้จงอินที่นั่งคั่นอยู่ต้องลุกขึ้นมาจับคนตัวขาวเอาไว้ จงแดก็เหมือนจะฮึดฮัดไม่พอใจที่ทำอะไรไม่ได้เลย
“จงแดนอนนี่แหละ นอนกับอี้ชิงนะพรุ่งนี้ค่อยกลับพร้อมหมอนั่น”
แบคฮยอนเอ่ยขึ้นพร้อมกับลูบหัวเกลี่ยกล่อมเดือนตัวเล็ก จงแดอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด เดือนนิเทศพยักหน้าก่อนจะยื่นจมูกไปหอมแก้มแบคฮยอนแล้วเดินเข้าบ้านไป ก่อนที่เด็กนั่นจะผ่านคยองซูไปไม่วายทิ้งสายตาจิกกัดมาให้ พอพ้นจงแดเซฮุนก็ไล่จงอินกลับทันทีแขกทั้งหมดกลับกันหมดแล้วพอจงอินไปก็เหลือเพียงคยองซู แบคฮยอน และเซฮุนที่ขึ้นไปดูแลอี้ชิงกับจงแดเมื่อกี้
“ยังไม่เหรอกลับแบคฮยอน”
“อืมมึนหัวนิดหน่อย”
“งั้นกินน้ำเปล่าดีกว่า เดี๋ยวเราเอาให้”
คนตัวเล็กเอี้ยวตัวไปรินน้ำเปล่าใส่แก้ว อาศัยจังหวะที่แบคฮยอนไม่สนใจเทยานอนหลับของเซฮุนลงไปในแก้ว แล้วส่งให้แบคฮยอนคนไม่รู้ยกขึ้นดื่มจนหมดหวังจะช่วงทำให้หายมึนเป็นอันต้องสะบัดหัวยกใหญ่ มันไม่ช่วยอะไรเลยแถมยังทำให้หนักหัวจนควบคุมไม่ได้
“สำเร็จ”
ก็อกๆ
เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้นก่อนจะถูกเปิดเข้ามาโดยเจ้าของบ้านตัวขาว ในมือของเซฮุนเป็นถาดสำหรับแก้วนมอุ่นๆ สองแก้ว
“ฉันเอานมมาให้ดื่มปลุกพี่อี้ชิงขึ้นมาสิ เผื่อจะช่วยให้หายมึนได้”
จงแดเขย่าคนนอนหลับจนอี้ชิงเริ่มรู้สึกตัวเซฮุนยื่นแก้วนมหนึ่งแก้วให้จงแดไป อีกแก้วเจ้าตัวค่อยๆ ประครองแก้วให้อี้ชิงดื่ม อี้ชิงดื่มมันจนหมดแก้วเซฮุนจึงรับแก้วมาวางไว้บนถาดแบบเดิม หลังจากดื่มนมหมดอี้ชิงก็ล้มตัวลงนอนเหมือนเดิม คนตัวขาวหันไปมองรุ่นน้องที่ยังไม่ได้แตะมันเลยสักหยด
“รีบดื่มสิฉันจะเอาแก้วไปเก็บนะ”
“อืมๆ”
จงแดตัดรำคาญโดยการยกแก้วนมขึ้นดื่มจนหมด ไม่ทันสังเกตคนตัวขาวเลยว่าใบหน้าสวยนั่นกดยิ้มลึกไม่น่าไว้ใจ… จงแดส่งแก้วนมคืนให้เซฮุนอีกคนรับมันด้วยรอยยิ้มหวานจนจงแดคิดว่าคนคนนี้จิตไม่ปกติแน่นอน เดี๋ยวก็ทำเหมือนไม่ชอบขี้หน้าเขา เดี๋ยวมายิ้มให้บ้าไปแล้วจริงๆ
เดือนตัวเล็กลุกไปอาบน้ำแล้วใส่เสื้อผ้าที่เซฮุนเตรียมไว้ให้ออกมา บนเตียงโดนอี้ชิงจับจองไปจนหมดแล้วทำให้จงแดต้องเปลี่ยนมาอาศัยโซฟาแทน ดวงตาที่ปิดอยู่ดีๆ เป็นอันต้องลืมขึ้นมาอีกครั้งเมื่อคนเมาพึมพำว่าร้อนนักหนา มือกร้านพยายามถอนเสื้อตัวเองออกอย่างทุลักทุเล จงแดไม่คิดอะไรคงเป็นเพราะแอลกอฮอลนั่นแหละที่ทำให้อีกคนร้อนแบบนี้
“อื้ออออ!”
อี้ชิงร้อนไม่เท่าไหร่แต่ตอนนี้บอกทีว่าร่างกายของเขาเป็นอะไร เหมือนเลือดภายในถูกเร่งอุณหภูมิให้สูงขึ้น คนตัวเล็กบิดไปมาความรู้สึกโหยหาแบบนี้จงแดรู้ว่าตนเองกำลังเป็นอะไร แล้วก็รู้ว่าอี้ชิงไม่ได้ร้อนแบบปกติทั่วไป
โอเซฮุนร้ายนักนะ!
“อื้มมมม! จงแดนี่พี่เป็นอะไร”
เสียงครางต่ำดังมาจากอี้ชิง ดวงตาเรียวตวัดขึ้นมองคนอายุมากกว่า บัดนี้คนตัวสูงเริ่มได้สติแล้ว อี้ชิงแทบไม่เหลืออะไรติดตัวเลยด้วยซ้ำมีเพียงชั้นในสีเข้มอยู่เพียงตัวเดียว เสื้อผ้าของคนตัวสูงกระจายเต็มพื้นห้องไปหมด… เดือนตัวเล็กกลืนก้อนน้ำลายเหนียวๆ ลงคออย่างยากลำบาก ยอมรับว่าอี้ชิงมีหุ่นที่สมบูรณ์แบบเอามากๆ ไหล่กว้างรับกล้ามแขนที่ไม่ถึงกับใหญ่มากแต่ถ้าลองได้อยู่ในอ้อมกอดคงอุ่นไม่น้อย แผงอกกว้างนั่นอีกต่ำลงมาก็เป็นกล้ามหน้าท้องเป็นลอนเล็กๆ น่าขบกัด แต่ที่สะดุดลมหายใจที่สุดก็คงเป็นจุดกลางลำตัวโปร่งนูนนั่น อี้ชิงคงอึดอัดไม่น้อยเพราะขนาดของอี้ชิงน้อยที่ถูกชั้นในกดเอาไว้นั่นไม่ใช่เล็กๆ
ฉากคัทเลย์เฉิน
#ฟิคหญ้าพิษ
ปล. มีคนเชียร์ฮุนโด้ด้วยละ 555555555555 น้องฮุนเป็นเคะน้อยนะ
ของเราฟอนต์น่าเกลียดมาเลย TTTTTTTTTTTTTTTT
@SQWEEZ
ความคิดเห็น