คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Grass season 1 [4/6]
Grass 4
เขากำลังจะหันมามองผมบ้างแล้วใช่มั้ย
ไม่ได้โกหกกันใช่มั้ย แบคฮยอน…
คยองซูทำใจนอนหลับไม่ได้ คนตัวเล็กเลยลุกขึ้นมาอาบน้ำหลังจากนั้นก็เตรียมอาหารเย็น ตั้งแต่กลับมาห้องคยองซูยังไม่ได้ทานอะไรเลย พอแบคฮยอนมาก็เลยตามเลย คนตัวเล็กปิดไฟที่เตาเงยหน้ามองนาฬิกาที่แขวนอยู่ฝาผนัง เกือบจะสี่ทุ่มแล้วเรียกแบคฮยอนดีมั้ยนะ
“แบคฮยอนทานข้าวมั้ย”
คยองซูตัดสินใจปลุกแบคฮยอนจนได้ การไม่กินอาหารให้ครบมื้ออาจจะป่วย แต่แบคฮยอนคงไม่เป็นไรหรอกมั้งถ้าไม่กินเพราะปกติคนคนนี้ก็ออกไปกินเหล้าตอนเย็นกับเพื่อนบ่อยจะตาย แต่ยังไงก็เถอะเอาเป็นว่าคยองซูเป็นห่วงเลยปลุก
มือเล็กแตะไหล่เปล่าเปลือยของคนหลับไม่รู้เรื่องเบาๆ หัวคิ้วคยองซูขมวดเข้าหากันจนเป็นปม อุณหภูมิในร่างกายของแบคฮยอนไม่ปกติ ถึงมันจะไม่ร้อนจัดออกแนวร้อนรุมๆ เหมือนกำลังมีไข้ในช่วงแรกๆ มากกว่า คนตัวเล็กเขย่าไหล่แบคฮยอนเบาๆ จนคนหลับเริ่มรู้สึกตัว
“อื้ม…คยองซูเหรอ”
“ไม่สบายเหรอแบคฮยอน”
“ไม่รู้ดิ มึนหัวอยู่เหมือนกัน”
คนตัวเล็กลุกขึ้นยืนในตอนที่แบคฮยอนกำลังจะใส่เสื้อผ้า เท้าเล็กเดินออกไปนอกห้อง ไม่นานก็กลับเข้ามาพร้อมกับถาดอาหารและยาลดไข้
“เราคิดว่าแบคคงลุกไปนั่งทานอาหารไม่ได้เลยไปเอามาให้ แต่ว่าคงไม่ใช่แล้วเนอะกำลังจะไปแล้วใช่มั้ย”
คยองซูวางถาดอาหารลงที่โต๊ะทำงานตรงมุมห้อง มองดูอีกคนที่ติดกระดุมเสื้ออยู่อีกฝั่งหนึ่งของเตียง แบคฮยอนหันมามองคนตัวเล็กก่อนจะละมือจากการติดกระดุมที่ยังไม่เสร็จดีกวักมือเรียกคยองซูให้เดินไปหา คยองซูสาวเท้าเข้าไปหาคนเรียกช้าๆ เมื่อไปอยู่ตรงหน้าของแบคฮยอนคยองซูก็ถูกดึงไปกอด มือหนาของอีกคนกดหัวเขาให้ซบลงไปที่ไหล่แกร่ง
แบคฮยอนต้องการอะไร…
“แบคฮยอน…”
มือเล็กยกขึ้นตบหลังแกร่งเบาๆ แบคฮยอนคลายอ้อมกอดออก คนตัวเล็กมองหน้าแบคฮยอนอย่างไม่เข้าใจ หน้าคมหล่อเหมือนกำลังกังวลอะไรบางอย่างอยู่ เหมือนกับว่าอยากจะพูดแต่ก็พูดไม่ได้ทำนองนั้น มือหนายกขึ้นลูบหน้าตัวเองก่อนจะเสยผมที่ปรกหน้าตัวเองขึ้น
“ไม่มีอะไรหรอกคยองซู”
ถึงอีกคนจะปฏิเสธยังไงคยองซูก็ดูออกว่าแบคฮยอนไม่ได้พูดความจริง
“โกหกเราทำไมแบคฮยอน มีอะไรเกี่ยวกับเราก็พูดมาสิ”
คยองซูยื่นมือไปจับมือหนาของอีกคนแล้วบีบเบาๆ ริมฝีปากแย้มยิ้มจาง บ่งบอกว่าจะรับฟังแบคฮยอนทุกอย่าง คยองซูก็ฟังมาตลอดแล้วนิไม่จำเป็นอะไรที่แบคฮยอนต้องเกรงใจเขาแล้ว
“ไม่มีอะไร”
แบคฮยอนพยายามจะขืนมืออก แต่คยองซูกลับไม่ยอมง่ายๆ ใบหน้าน่ารักแสดงถึงความดื้อรั้นเป็นอย่างดี จนแบคฮยอนทนไม่ไหวสะบัดมือออกอย่างแรงจนคนตัวเล็กกระเด็นล้มลงไปนั่งที่พื้น
“จะให้ฉันบอกว่าขอบใจนะสำหรับเป็นที่ระบายอารมณ์ของฉันวันนี้รึไง!!” แบคฮยอนถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะหยิบกุญแจรถแล้วเดินออกไป คนใจร้ายยังไม่วายทิ้งคำพูดโหดร้ายไว้ให้คยองซูเจ็บเล่น “วันนี้นายเก่งมากคยองซู เป็นคนเริ่มก่อนฉันจะบอกให้นะว่าตอนแรกฉันก็เริ่มเบื่อนายแล้วล่ะ แต่พอวันนี้คงใช้ต่อได้อีกสองสามครั้ง…”
หลังจากเขาเดินออกไปคยองซูทำได้แค่นั่งก้มหน้าปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาช้าๆ เป็นครั้งแรกที่แบคฮยอนพูดกับเขาแบบนี้ ถึงปกติแบคฮยอนจะไม่ค่อยแคร์เขาก็เถอะแต่อีกคนไม่เคยทำร้ายจิตใจเขาด้วยคำพูดแบบนี้ …
“ฮึก!...ฮือออ!”
คราวนี้ไม่มีการเล่นละครอะไรทั้งสิ้น คยองซูเหนื่อยเกินไปทำมันหมดทุกอย่างแล้วแต่แบคฮยอนไม่เคยแม้จะเห็นค่า ความอบอุ่นที่ได้รับก็เพียงแปปเดียวเพียงแค่ชั่วเวลาที่ร่วมเตียงกันเท่านั้น คยองซูลงทุนไปไม่คุ้มเสียสักนิด แต่จะทำอย่างไรถ้าหัวใจของคนตัวเล็กไปอยู่ที่คนใจร้ายคนนั้นหมดแล้ว
“เราผิดอะไรงั้นเหรอ…ฮึก!...เรามีอะไรคู่ควรงั้นเหรอฮือๆ”
ปากเล็กได้แต่พ่นคำถามที่แม้เขาเองก็หาคำตอบไม่ได้ แบคฮยอนดูเหมือนจะมีความสุขเวลาเจอเขา แต่คนคนนั้นก็ไม่เคยเลือกเขา เป็นจงแดมากกว่าที่แบคฮยอนคิดถึงเสมอ มันไม่มีสิทธิ์เลยใช่มั้ยที่คยองซูจะเข้าไปยืนจุดนั้นในใจของแบคฮยอนได้
อย่างว่าแหละไร้ค่าก็คือไร้ค่า…
มันไม่มีค่าขึ้นมาได้ในชั่วพริบตาหรอก…
ติ๊งต่อง
เปลือกตาสีสวยกระพริบถี่ๆ ออกจากห้วงนิททรา ตั้งแต่ที่แบคฮยอนออกไปคยองซูก็ร้องไห้จนจะเป็นจะตาย จนเผลอหลับไปกับพื้นห้อง นี่ชีวิตเขาตกต่ำถึงขนาดนี้เลยเหรอ… คนตัวเล็กสะบัดหัวไล่ความปวดร้าวที่วิ่งพล่านอยู่ในหัวออกไป แต่ดูเหมือนจะไร้ประโยขน์
ติ๊งต่องๆๆ
เสียงกดออดหน้าประตูที่เป็นตัวการปลุกคยองซูในเช้านี้ถูกกดรัว คงเป็นเพราะเขาเอาแต่ชักช้าแน่คนรออยู่หน้าห้องจึงรัวแบบนี้ คยองซูเงยหน้ามองนาฬิกาวันหยุดแบบนี้เพิ่งจะแปดโมงเองใครกันนะมาเช้าขนาดนี้
“พอแล้วๆ ไม่ต้องกดซ้ำก็ได้”
เสียงแหบแห้งเพราะเพิ่งตื่นนอนตะโกนบอกคนหน้าห้อง คยองซูปลดกลอนก่อนจะเปิดออกไปเลย ที่เขาไม่ต้องระวังว่าใครอยู่หน้าห้องก็เพราะหอนี้ปลอดภัยร้อยเปอร์เซ็น พี่ยามหน้าหอน่ะขยันสุดๆ ไปเลย
“อรุณสวัสดิ์เบบี๋!”
ทันทีที่ประตูห้องเปิดจนเห็นร่างของคนตรงหน้าหมด คยองซูก็โดนจู่โจมด้วยอ้อมกอดรัดแน่นพร้อมกับยกเขาขึ้นจนลอยแล้วเหวี่ยงไปมาเป็นเด็กน้อย
“ปล่อยพี่ลงได้แล้วเด็กบ้า!”
“โหยยย! อะไรอ่ะเจอหน้ากันก็เรียกเด็กบ้าละ”
คนถูกเรียกว่าเด็กบ้าปล่อยคยองซูลงกับพื้นแต่ก็ยังไม่คลายอ้อมกอด จมูกรั้นขาวจัดกดลงที่แก้มย้วยๆ ของรุ่นพี่จนเกือบช้ำ ทำไมคยองซูไม่เจอตั้งนานยังน่ารักเท่าเดิมเลยนะ บางทีอาจจะมากกว่าเดิมด้วยซ้ำถ้าไม่นับขอบตาช้ำๆ นั่นกับใบหน้าซูบตอบเหมือนคนขาดสารหาอาร
“มายังไงเซฮุนไหนบอกจะไม่กลับมาแล้วไง?”
หลังจากฟัดกันอยู่หน้าห้องคยองซูก็จูงมือน้องเข้ามาในห้อง เซฮุนเป็นน้องรหัสของคนตัวเล็กเอง ที่บอกว่าจะไม่กลับมาก็เพราะเซฮุนตัดสินใจหนีปัญหาบางอย่างไปเริ่มต้องชีวิตใหม่ที่ต่างประเทศ เซฮุนเป็นลูกคนรวยเรื่องย้ายกลางคันน่ะไม่มีปัญหาหรอก
“ก็คิดถึงใครบางคนแถวนี้แหละ เลยกลับมาหาคราวนี้กลับมายาวเลยนะ”
คนตัวขาวพูดพร้อมกับล้มตัวใส่คยองซูจนคนเป็นพี่ต้องเอามือดันหัวทุยของน้องไว้ เสียงหัวเราะใสๆ ของเซฮุนทำให้คยองซูนึกถึงตอนที่เซฮุนตัดสินใจจะไป มันไม่ใช่แบบนี้เลยเซฮุนไม่พูดไม่จากับใคร คนตัวขาวซึมเศร้าอยู่ตลอดเวลา ถ้าเป็นคยองซูเองคงไม่ต่างอะไรกับเซฮุนมากมายนักหรอกที่คนรักของตัวเองไปมีสัมผันกับแม่เลี้ยงที่เกลียดเข้ากระดูกดำ…
“ว่าแต่พี่เหอะ ทำไมหน้าตาโทรมเหมือนซอมบี้แบบนี้”
คยองซูยกมือลูบหน้าตัวเองเขาดูโทรมเหรอ คนตัวเล็กเสียความมั่นใจไปสักหน่อยลุกขึ้นเดินไปหน้ากระจก มันไม่ได้โทรมนะมันเรียกศพเลยดีกว่า นี่เขาปล่อยตัวเองมาขนาดนี้ได้ยังไง มัวแต่สนใจคนอื่นโดยไม่ได้ใส่ใจตัวเองเลยแม้แต่น้อย
ขอโทษนะร่างกายของคยองซู…
“นี่พี่ไม่ได้ดูแลตัวเองเลยเหรอ หรือเครียดอะไรทำไมถึงได้อยู่ในสภาพแบบนี้”
“คือว่า…”
ในระหว่างที่คยองซูกำลังคิดหาข้อแก้ตัวให้กับตัวเอง เสียงกดออดหน้าห้องก็ดังขึ้น เหมือนกับเสียงที่ยืดเวลาในชีวิตของเขาออกไปอีกนิด คนตัวเล็กรีบปลีกตัวไปเปิดประตูห้องด้วยความไวแสง
“อ่าวอี้ชิงมาหาเราทำไมแต่เช้า”
“ไม่ต้องทำเป็นทองไม่รู้ร้อนเลยนะคยองซู!” คนมาใหม่ดันคยองซูให้พ้นทางก่อนจะจสาวเดินเข้ามาในห้องของคนตัวเล็ก “นายบอกฉันให้เชื่อใจนายแต่นายหลอกฉันคยองซู”
“อี้ชิงพูดเรื่องอะไรเราไม่เข้าใจ”
“จะยอมรับมาดีๆ หรือจะให้ฉันเลิกคบนายคยองซู”
อี้ชิงหันหน้ามาจ้องคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ด้านหลัง คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันแน่น ดวงตาคมดุจ้องจนแทบจะทะลุตัวคยองซูได้ อี้ชิงไม่เคยเป็นแบบนี้นี่คือครั้งแรก
“นายก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอจะมาถามเราอีกทำไม”
“นายทำแบบนี้ได้ยังไงคยองซู นั่นน้องฉันนะ!”
“น้องแน่เหรออี้ชิงนายแน่ใจเหรอว่าคิดแค่นั้น!” คนตัวเล็กตะเบ็งเสียงแข่งกับเพื่อนตัวเอง ทำไมคยองซูจะดูไม่ออกว่าอี้ชิงไม่ได้คิดกับจงแดแค่น้อง สายตาที่เอ็นดูแฝงไปด้วยความห่วงใยเกินเหตุแบบนั้นมันไม่ใช่พี่น้องหรอก “ฉันมาก่อนจงแดด้วยซ้ำ ได้กับแบคฮยอนก่อนที่จงแดจะโผล่เข้ามา แล้วทำไมฉันต้องยกแบคฮยอนให้จงแดง่ายๆ แบบนั้นเหรออี้ชิง ฉันเชื่อว่าต่อให้เป็นนายนายก็จะทำแบบเดียวกับฉัน!!”
อี้ยืนนิ่งเงียบก่อนที่คนตัวสูงจะถอนหายใจออกมายาวเหยียด คิ้วที่ขมวดกันเริ่มคลายออกดวงตาคมนั่นหลับลงช้าๆ เหมือนกำลังตั้งสติก่อนจะลืมขึ้นมาจ้องหน้าคยองซูนิ่งๆ
“ไม่หรอกคยองซูฉันไม่ทำแบบนายหรอก มันผิดศีลธรรมฉันไม่เลือกแบบนั้นแน่นอน” อี้ชิงเดินเข้ามาหาคยองซู ก่อนจะดึงเพื่อนตัวเล็กเข้าไปกอดหลวมๆ “ห่างออกมาเถอะคยองซูก่อนที่นายจะเสียทุกอย่างไปจนหมด ถ้าวันนี้นายจะตัดเพื่อนกับฉันนี่ก็คือคำเตือนสุดท้ายของเพื่อนคนนี้แล้วนะ”
อี้ชิงพูดแค่นั้นก่อนจะผละอ้อมกอดออกแล้วเดินออกไปจากห้อง ดวงตากลมโตหลับลงพร้อมกับหยดน้ำตาร่วงลงสู่พื้น อี้ชิงยังไงก็คือคนดีต่อให้เจ็บแค่ไหนความถูกต้องก็มาก่อน คยองซูอยากทำได้แบบนั้นบ้างจัง… ขณะที่คยองซูกำลังยืนร้องไห้เงียบๆ ร่างเล็กก็ถูกสวมกอดอีกครั้งโดยน้องรหัสที่แอบไปหลบตอนอี้ชิงมา เซฮุนได้ยินทุกอย่างรับรู้ทุกความเจ็บปวดของคยองซูถึงมันจะไม่เหมือนกับประสบการณ์ของตนเองมากนักแต่เซฮุนรู้มันเจ็บ แล้วเขาจะช่วยให้พี่รหัสตัวน้อยหายเจ็บเอง…
“อย่าร้องไห้พี่คยองซูพี่ไม่ได้ผิดเชื่อผม นั่นคือคนรักของเราเรามาก่อนพี่เคยได้ยินคำนี้มั้ย?”
“หากต้องการจะดันอะไรต้องดันให้ทะลุ…”
TBC.
ตัวละครโผล่มาอีกตัวแล้วนะ กรั่กกกกก
บทน้องฮุนออกแนวน่าสงสารหน่อย แต่อาจจะไม่มากเท่าคยองซู
แต่ก็คือน่าสงสาร 555555555555
บทนี้คือเหนือยมากแบบมากที่สุด แต่งยากอ่ะขอเม้นหน่อยจิ 55555
ความคิดเห็น