ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    (exo) Grass ♞ BAEKDO [END]

    ลำดับตอนที่ #2 : Grass season 1 [2/6]

    • อัปเดตล่าสุด 21 ต.ค. 57





    Grass 2
















    เขาไม่มีวันมองเห็น แม้ผมจะเฝ้ามองสักแค่ไหน
    เคยจำจดผมบ้างไหม เคยนึกถึงบ้างมั้ย ได้โปรด แค่ครั้งเดียว




    “หึ



    คยองซูแค่นหัวเรามองยาเม็ดเล็กในมือ แบคฮยอนเป็นคนมีความรับผิดชอบเสมอ เขาคนนั้นมักซื้อยาพวกนี้มาให้คยองซูเอาไว้ไม่ขาด คยองซูอยากจะตบรางวัลซะจริงๆ คนตัวเล็กส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะหยิบเอาแก้วน้ำใบพอดีมือขึ้นมา อมน้ำไว้ในปากพอเหมาะตามด้วยยาเม็ดเล็กแล้วรีบกลืนลงไป



    คยองซูวางแก้วน้ำไว้ที่เดิมก่อนจะเดินเข้าห้องนอน หอนี้เขาอยู่คนเดียวชีวิตมันก็เลยเงียบเหงาแบบนี้แหละ แต่บางคืนก็จะมีคนเอาแต่ใจมาอยู่ด้วย แต่พอได้สมใจแบคฮยอนคนนั้นก็หายไป มันเป็นแบบนี้จนคยองซูชินชาไปเสียแล้วคนตัวเล็กทิ้งตัวลงกับเตียงมือเล็กยกเอาโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่นไปเรื่อยๆ จนมีข้อความหนึ่งเข้ามา


    คุณเป็นใคร ส่งมันมาให้ผมทำไม


    มุมปากอิ่มยกยิ้มมาดร้ายเมื่อเหยื่อของเขาเริ่มดิ้นขึ้นมาบ้างแล้ว มือเล็กเริ่มพิมพ์ข้อความตอบกลับไปบ้าง เมื่อพิมพ์เสร็จคยองซูกดส่งไปแทบจะไม่ต้องคิดอะไร เบอร์โทรที่เขาได้มาจากแบคฮยอนเมื่อตอนเย็นสร้างความสนุกให้เขาไม่น้อย หลังจากนี้ก็แค่รอเวลาให้มันดิ้นจนตายก็แค่นั้น


    โรคจิตเหรอ?


    “ปากดี”


    คนตัวเล็กสบถออกมาเบาๆ ทั้งที่ตกเป็นรองเขาแท้ๆ กับมาทำตัวอวดเก่งคิมจงแดนี่ไม่เจียมตัวเลยสักนิด คราวนี้คยองซูส่งตอบไปด้วยรูปภาพสุมไฟให้จงแดโมโหมากกว่าเดิม


    Rrrr


    “ถึงกลับทนไม่ได้จนต้องโทรมาเลยรึไง”


    คนตัวเล็กยกโทรศัพท์ขึ้นมาอยู่ในระดับหน้าก่อนจะพูดออกไปโดยที่ไม่ได้กดรับสาย คยองซูไม่รับหรอกเพราะถ้ารับสายนี้ของจงแดมันจะง่ายเกิน เขาจะทำให้จงแดดิ้นจนตายเพราะแค่นี้ก็รู้แล้วว่าจงแดร้อนใจกับเรื่องนี้มากแค่ไหน เพียงคยองซูส่งรูปแบคฮยอนเปลือยกายนอนหลับอยู่ข้างเขาแต่เห็นแบคฮยอนแค่คนเดียวไปให้ เด็กคนนั้นก็ร้อนรนจนโทรกลับมา


    “สนุกดีนะจงแด เล่นกับนายน่ะหึ!



     

    เช้านี้คยองซูมามหาลัยด้วยความรู้สึกดีมากๆ คงเป็นเพราะเมื่อคืนเขานอนหลับเต็มอิ่มแน่เลย เมื่อเดินมาถึงโต๊ะประจำในโรงอาหารคนตัวเล็กแปลกใจไม่น้อยที่ข้างกายเพื่อนเขามีเดือนนิเทศนั่งอยู่ด้วย


    “กินอะไรหน่อยสิจงแด”


    คยองซูอมยิ้มน้อยๆ เมื่ออี้ชิงพยายามจะยื่นขนมปังก้อนพอดีคำไปให้จงแดแต่กลับถูกเดือนนิเทศเมินมันอย่างไม่ใยดี สายตาของจงแดไม่ได้อยู่ที่โต๊ะนี่แต่มันกลับมองไปรอบๆ โรงอาหารเหมือนกำลังหาใครอยู่ แล้วคยองซูก็รู้เมื่อเดือนนิเทศตัวเล็กลุกออกไปจากโต๊ะโดยไม่บอกไม่กล่าว จงแดเดินไปหาแบคฮยอนทั้งคู่ยืนคุยอะไรกันด้วยใบหน้ายุ่งเหยิงไม่นานแบคฮยอนก็พาจงแดออกไป


    “มีอะไรเหรออี้ชิง”


    “ไม่รู้สิ เหมือนจะมีโรคจิตส่งรูปแบคฮยอนกำลังมีอะไรกับมันมาให้มั้ง”



    โรคจิตงั้นเหรอเหอะ! ใครกันเป็นโรคจิตเรื่องแค่นี้ถึงกับต้องฟ้องพี่ชายเลยเหรอจงแด คยองซูแสร้งพยักหน้าก่อนจะลุกออกไปซื้ออาหารเช้ามาทานเงียบๆ เมื่อทานอาหารเสร็จคยองซูเลือกที่จะขึ้นไปนั่งรออาจารย์แต่อี้ชิงขอตัวไปดูน้องชายต่างสายเลือดก่อน เพราะแม่ของจงแดโทรมากำชับว่าจงแดชอบลืมกินข้าวเช้าทั้งที่ตัวเองเป็นโรคกระเพราะอยู่แท้ๆ


    คุณหนูซะเหลือเกิน


    “คยองซูออกมากับฉันหน่อย”



    ระหว่างที่คยองซูกำลังก้มหน้าอ่านหนังสือเพื่อเตรียมตัวสำหรับการเรียน ก็มีแรงบีบที่ต้นแขนพร้อมกับเสียงเข้มๆ ออกคำสั่งกับเขา ไม่ต้องเงยหน้ามองก็รู้ว่าใครบยอนแบคฮยอนกล้าบุกเข้ามาในห้องเรียนของเขาเลยเยี่ยมชะมัด คนตัวเล็กพยักหน้าก่อนจะลุกตามออกไปนักศึกษาที่พอมีบ้างในตอนนี้มองมาที่พวกเขาเป็นตาเดียว คยองซูไม่มีเวลาสนใจสักนิดเมื่อคนเอาแต่ใจลากเขาออกมาอย่างเร็ว


    “คิดจะทำอะไร”


    แบคฮยอนเลือกพาเขามาคุยที่สวนหลังตึกที่เขาเรียน คนเอาแต่ใจดันเขาเข้ามาลึกพอสมควรเพราะต้องการความเป็นส่วนตัว


    “อะไรเราทำอะไร”


    “อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่องคยองซู นายก็รู้ว่าเรื่องอะไร” แบคฮยอนพยายามกดเสียงให้ปกติที่สุด เขาไม่อยากทะเลาะกับคยองซูตรงนี้แต่ดูเหมือนอีกคนจะไม่เข้าใจ เพราะคยองซูไม่สนใจเขาแม้สักนิดคนตัวเล็กทำท่าจะเดินออกไปจากสวนนี่ด้วยซ้ำ “อย่ามาเดินหนีฉันคยองซู ฉันถามว่านายจะทำอะไร!!


    ขีดจำกัดของแบคฮยอนมีจำกัด ในที่สุดแบคฮยอนก็ตะคอกใส่หน้าคยองซูอย่างแรง คนตัวเล็กนิ่งไปสักพักก่อนที่ดวงตากลมโตน่ารักจะคลอไปด้วยหน่วยน้ำตา


    “เรายังไม่รู้เลยว่าแบคฮยอนพูดเรื่องอะไร ฮึก แบคจะให้เราตอบว่ายังไงล่ะ”


    ลมหายใจของแบคฮยอนสะดุดเล็กน้อย เขาไม่เคยเห็นคยองซูร้องไห้เลยสักครั้งไม่ว่าจะอะไรก็ตาม แต่เมื่อกี้เขาเห็นหยดน้ำตาไหลผ่านแก้มใสนั่น ราวกับถูกต่อยที่หัวใจแรงๆ มันปวดหนึบไปหมด ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่สนใจคยองซูเลย เปล่าแบคฮยอนแคร์คยองซูแต่ไม่มากก็เท่านั้น


    “เช็ดน้ำตา”


    ผ้าเช็ดหน้าสีเข้มถูกส่งไปให้คนตัวเล็ก คยองซูรับมันมาด้วยมือสั่นเทาจนแบคฮยอนดึงผ้ากลับมาแล้วขยับตัวเข้าใกล้เพื่อเช็ดคราบน้ำตาให้แทน คยองซูนิ่งอึ้งไปเล็กน้อยใบหน้าของแบคฮยอนนอกจากเวลามีอะไรกันแล้วคยองซูไม่เคยสัมผัสมันใกล้ขนาดนี้ ดวงตาของแบคฮยอนเป็นแบบที่คยองซูไม่เคยเห็นจะพูดว่ามันดูห่วงใยเขาคงไม่ได้เข้าข้างตัวเองหรอกใช่มั้ย


    “เอ่อนายจะถามเราเรื่องอะไรเหรอ”


    เมื่ออีกคนลดผ้าเช็ดหน้าลงคยองซูจึงเอ่ยคำถามออกมาทำลายบรรยากาศอึดอัดแบบนี้ออกไป แบคฮยอนขมวดคิ้วเข้าหากันจะยุ่งไปหมด เหมือนเจ้าตัวกำลังคิดอะไรสักอย่างสักพักก็ส่ายหัวก่อนจะตอบคยองซูออกมา


    “เปล่าหรอก”


    “แน่ใจนะ ถ้าเปล่าแล้วแบคลากเราออกมาทำไม”


    “ไม่มีอะไรหรอก อย่าคิดมากน่า”


    แบคฮยอนแย้มมุมปากนิดๆ ก่อนจะเดินทิ้งคยองซูออกไป หลังแบคฮยอนเดินออกไปมุมปากอิ่มจึงแย้มยิ้มซะใจออกมา คิดไม่ผิดจริงๆ ที่เลือกใช้วิธีนี้กับแบคฮยอน รายนั้นไม่เคยเห็นน้ำตาของเขาพอเห็นครั้งแรกใจมันก็อ่อนยวบแบบนี้ล่ะ



     

    “จงแดไม่กินอะไรเดี๋ยวก็ปวดท้อง”


    อี้ชิงรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นพี่เลี้ยงเด็กไม่รู้จักโตเสียจริงๆ เขามีเรียนเช้าแต่ต้องมานั่งหว่านล้อมให้เด็กไม่รู้จักโตนี่กินอะไรบ้างก็ที่โรคประจำตัวจะแผลงฤทธิ์ คนเป็นพี่วางขนมปังก้อนที่สองของวันกับนมจืดอีกกล่องตรงหน้าเดือนตัวเล็ก


    “อย่ามายุ่งกับผม”


    “ก็กินซะแล้วพี่จะไป”


    “ผมไม่มีพี่”


    อี้ชิงอยากจะตบหน้าผากตัวเองแรงๆ ดูสิขนาดกำลังจะร้องไห้อยู่รอมร่อยังจะเถียงเขาได้ ตาแดงๆ กับจมูกแดงๆ นั่นน่าขำชะมัด


    “นี่มหาลัยผมเป็นรุ่นพี่ก็เหมือนพี่คุณนั่นแหละครับ”


    “คุณอย่ามายุ่งกับผมมากได้มั้ย!


    “ไม่ยุ่งแน่ถ้านายจะไม่มาเป็นปัญหากับพี่ทีหลัง”


    จงแดกำมือแน่นเตรียมจะเถียงคนตรงหน้านี่อยู่แล้ว ถ้าไม่ติดว่ามีเพื่อนรุ่นเดียวกันเดินเข้ามาหาพร้อมทั้งกระซิบอะไรกับเขาที่ได้ยินกันแค่สองคน อี้ชิงเป็นส่วนเกินทันที


    “จะไปไหน?”


    หลังจากที่เพื่อนของเดือนตัวเล็กนี่เดินออกไป จงแดก็หยิบกระเป๋าตัวเองขึ้นมาเตรียมจะเดินออกไป ถ้าไม่ติดว่าอี้ชิงจับเอาไว้เสียก่อน


    “อย่ามายุ่งกับผม”


    “ถ้าไม่อยากให้ยุ่งก็กินซะแล้วจะปล่อยไป”


    เดือนตัวเล็กสะบัดแขนออกจากการจับกุม เตรียมจะเดินหนีแต่อี้ชิงก็ยังยื้อจับไว้อีกครั้ง เคยได้ยินว่าความอดทนมีขีดจำกัดมั้ย


    “ปล่อย!!!


    เดือนตัวเล็กตวาดออกมาดังลั่นจนคนบริเวณนั้นหันมาสนใจกันหมด บ้างก็นินทากันซึ่งๆ หน้าจนอี้ชิงต้องถลึงตาใส่เด็กเอาแต่ใจข้างหน้าเขา


    “จะเสียงดังทำไม”


    “ก็ให้มันรู้ไปสิว่าคุณมารั้งผมไว้เพื่อจะให้เพื่อนตัวเองเอาแฟนผมไปกก!!


    “พูดบ้าอะไร”


    “ฟังให้ดีนะ” จงแดสูดหายใจเข้าปอดพยายามทำใจให้เย็นก่อนจะพูดออกมา “โดคยองซูเล่นชู้กับแบคฮยอน!!


    TBC.

     
    #ฟิคหญ้าพิษ
     







    @SQWEEZ
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×