คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Grass season 1 [2/6]
Grass 2
เขาไม่มีวันมองเห็น แม้ผมจะเฝ้ามองสักแค่ไหน
เคยจำจดผมบ้างไหม เคยนึกถึงบ้างมั้ย ได้โปรด แค่ครั้งเดียว
“หึ…”
คยองซูแค่นหัวเรามองยาเม็ดเล็กในมือ แบคฮยอนเป็นคนมีความรับผิดชอบเสมอ เขาคนนั้นมักซื้อยาพวกนี้มาให้คยองซูเอาไว้ไม่ขาด คยองซูอยากจะตบรางวัลซะจริงๆ คนตัวเล็กส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะหยิบเอาแก้วน้ำใบพอดีมือขึ้นมา อมน้ำไว้ในปากพอเหมาะตามด้วยยาเม็ดเล็กแล้วรีบกลืนลงไป
คยองซูวางแก้วน้ำไว้ที่เดิมก่อนจะเดินเข้าห้องนอน หอนี้เขาอยู่คนเดียวชีวิตมันก็เลยเงียบเหงาแบบนี้แหละ แต่บางคืนก็จะมีคนเอาแต่ใจมาอยู่ด้วย แต่พอได้สมใจแบคฮยอนคนนั้นก็หายไป มันเป็นแบบนี้จนคยองซูชินชาไปเสียแล้ว… คนตัวเล็กทิ้งตัวลงกับเตียงมือเล็กยกเอาโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่นไปเรื่อยๆ จนมีข้อความหนึ่งเข้ามา
‘คุณเป็นใคร ส่งมันมาให้ผมทำไม’
มุมปากอิ่มยกยิ้มมาดร้ายเมื่อเหยื่อของเขาเริ่มดิ้นขึ้นมาบ้างแล้ว มือเล็กเริ่มพิมพ์ข้อความตอบกลับไปบ้าง เมื่อพิมพ์เสร็จคยองซูกดส่งไปแทบจะไม่ต้องคิดอะไร เบอร์โทรที่เขาได้มาจากแบคฮยอนเมื่อตอนเย็นสร้างความสนุกให้เขาไม่น้อย หลังจากนี้ก็แค่รอเวลาให้มันดิ้นจนตายก็แค่นั้น
‘โรคจิตเหรอ?’
“ปากดี”
คนตัวเล็กสบถออกมาเบาๆ ทั้งที่ตกเป็นรองเขาแท้ๆ กับมาทำตัวอวดเก่งคิมจงแดนี่ไม่เจียมตัวเลยสักนิด คราวนี้คยองซูส่งตอบไปด้วยรูปภาพสุมไฟให้จงแดโมโหมากกว่าเดิม
Rrrr
“ถึงกลับทนไม่ได้จนต้องโทรมาเลยรึไง”
คนตัวเล็กยกโทรศัพท์ขึ้นมาอยู่ในระดับหน้าก่อนจะพูดออกไปโดยที่ไม่ได้กดรับสาย คยองซูไม่รับหรอกเพราะถ้ารับสายนี้ของจงแดมันจะง่ายเกิน เขาจะทำให้จงแดดิ้นจนตายเพราะแค่นี้ก็รู้แล้วว่าจงแดร้อนใจกับเรื่องนี้มากแค่ไหน เพียงคยองซูส่งรูปแบคฮยอนเปลือยกายนอนหลับอยู่ข้างเขาแต่เห็นแบคฮยอนแค่คนเดียวไปให้ เด็กคนนั้นก็ร้อนรนจนโทรกลับมา
“สนุกดีนะจงแด เล่นกับนายน่ะหึ!”
เช้านี้คยองซูมามหาลัยด้วยความรู้สึกดีมากๆ คงเป็นเพราะเมื่อคืนเขานอนหลับเต็มอิ่มแน่เลย เมื่อเดินมาถึงโต๊ะประจำในโรงอาหารคนตัวเล็กแปลกใจไม่น้อยที่ข้างกายเพื่อนเขามีเดือนนิเทศนั่งอยู่ด้วย
“กินอะไรหน่อยสิจงแด”
คยองซูอมยิ้มน้อยๆ เมื่ออี้ชิงพยายามจะยื่นขนมปังก้อนพอดีคำไปให้จงแดแต่กลับถูกเดือนนิเทศเมินมันอย่างไม่ใยดี สายตาของจงแดไม่ได้อยู่ที่โต๊ะนี่แต่มันกลับมองไปรอบๆ โรงอาหารเหมือนกำลังหาใครอยู่ แล้วคยองซูก็รู้เมื่อเดือนนิเทศตัวเล็กลุกออกไปจากโต๊ะโดยไม่บอกไม่กล่าว จงแดเดินไปหาแบคฮยอนทั้งคู่ยืนคุยอะไรกันด้วยใบหน้ายุ่งเหยิงไม่นานแบคฮยอนก็พาจงแดออกไป
“มีอะไรเหรออี้ชิง”
“ไม่รู้สิ เหมือนจะมีโรคจิตส่งรูปแบคฮยอนกำลังมีอะไรกับมันมาให้มั้ง”
โรคจิตงั้นเหรอเหอะ! ใครกันเป็นโรคจิตเรื่องแค่นี้ถึงกับต้องฟ้องพี่ชายเลยเหรอจงแด คยองซูแสร้งพยักหน้าก่อนจะลุกออกไปซื้ออาหารเช้ามาทานเงียบๆ เมื่อทานอาหารเสร็จคยองซูเลือกที่จะขึ้นไปนั่งรออาจารย์แต่อี้ชิงขอตัวไปดูน้องชายต่างสายเลือดก่อน เพราะแม่ของจงแดโทรมากำชับว่าจงแดชอบลืมกินข้าวเช้าทั้งที่ตัวเองเป็นโรคกระเพราะอยู่แท้ๆ
คุณหนูซะเหลือเกิน…
“คยองซูออกมากับฉันหน่อย”
ระหว่างที่คยองซูกำลังก้มหน้าอ่านหนังสือเพื่อเตรียมตัวสำหรับการเรียน ก็มีแรงบีบที่ต้นแขนพร้อมกับเสียงเข้มๆ ออกคำสั่งกับเขา ไม่ต้องเงยหน้ามองก็รู้ว่าใครบยอนแบคฮยอนกล้าบุกเข้ามาในห้องเรียนของเขาเลยเยี่ยมชะมัด คนตัวเล็กพยักหน้าก่อนจะลุกตามออกไปนักศึกษาที่พอมีบ้างในตอนนี้มองมาที่พวกเขาเป็นตาเดียว คยองซูไม่มีเวลาสนใจสักนิดเมื่อคนเอาแต่ใจลากเขาออกมาอย่างเร็ว
“คิดจะทำอะไร”
แบคฮยอนเลือกพาเขามาคุยที่สวนหลังตึกที่เขาเรียน คนเอาแต่ใจดันเขาเข้ามาลึกพอสมควรเพราะต้องการความเป็นส่วนตัว
“อะไรเราทำอะไร”
“อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่องคยองซู นายก็รู้ว่าเรื่องอะไร” แบคฮยอนพยายามกดเสียงให้ปกติที่สุด เขาไม่อยากทะเลาะกับคยองซูตรงนี้แต่ดูเหมือนอีกคนจะไม่เข้าใจ เพราะคยองซูไม่สนใจเขาแม้สักนิดคนตัวเล็กทำท่าจะเดินออกไปจากสวนนี่ด้วยซ้ำ “อย่ามาเดินหนีฉันคยองซู ฉันถามว่านายจะทำอะไร!!”
ขีดจำกัดของแบคฮยอนมีจำกัด ในที่สุดแบคฮยอนก็ตะคอกใส่หน้าคยองซูอย่างแรง คนตัวเล็กนิ่งไปสักพักก่อนที่ดวงตากลมโตน่ารักจะคลอไปด้วยหน่วยน้ำตา
“เรายังไม่รู้เลยว่าแบคฮยอนพูดเรื่องอะไร ฮึก แบคจะให้เราตอบว่ายังไงล่ะ”
ลมหายใจของแบคฮยอนสะดุดเล็กน้อย เขาไม่เคยเห็นคยองซูร้องไห้เลยสักครั้งไม่ว่าจะอะไรก็ตาม แต่เมื่อกี้เขาเห็นหยดน้ำตาไหลผ่านแก้มใสนั่น ราวกับถูกต่อยที่หัวใจแรงๆ มันปวดหนึบไปหมด ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่สนใจคยองซูเลย เปล่าแบคฮยอนแคร์คยองซูแต่ไม่มากก็เท่านั้น…
“เช็ดน้ำตา”
ผ้าเช็ดหน้าสีเข้มถูกส่งไปให้คนตัวเล็ก คยองซูรับมันมาด้วยมือสั่นเทาจนแบคฮยอนดึงผ้ากลับมาแล้วขยับตัวเข้าใกล้เพื่อเช็ดคราบน้ำตาให้แทน คยองซูนิ่งอึ้งไปเล็กน้อยใบหน้าของแบคฮยอนนอกจากเวลามีอะไรกันแล้วคยองซูไม่เคยสัมผัสมันใกล้ขนาดนี้ ดวงตาของแบคฮยอนเป็นแบบที่คยองซูไม่เคยเห็นจะพูดว่ามันดูห่วงใยเขาคงไม่ได้เข้าข้างตัวเองหรอกใช่มั้ย
“เอ่อ…นายจะถามเราเรื่องอะไรเหรอ”
เมื่ออีกคนลดผ้าเช็ดหน้าลงคยองซูจึงเอ่ยคำถามออกมาทำลายบรรยากาศอึดอัดแบบนี้ออกไป แบคฮยอนขมวดคิ้วเข้าหากันจะยุ่งไปหมด เหมือนเจ้าตัวกำลังคิดอะไรสักอย่างสักพักก็ส่ายหัวก่อนจะตอบคยองซูออกมา
“เปล่าหรอก”
“แน่ใจนะ ถ้าเปล่าแล้วแบคลากเราออกมาทำไม”
“ไม่มีอะไรหรอก อย่าคิดมากน่า”
แบคฮยอนแย้มมุมปากนิดๆ ก่อนจะเดินทิ้งคยองซูออกไป หลังแบคฮยอนเดินออกไปมุมปากอิ่มจึงแย้มยิ้มซะใจออกมา คิดไม่ผิดจริงๆ ที่เลือกใช้วิธีนี้กับแบคฮยอน รายนั้นไม่เคยเห็นน้ำตาของเขาพอเห็นครั้งแรกใจมันก็อ่อนยวบแบบนี้ล่ะ
“จงแดไม่กินอะไรเดี๋ยวก็ปวดท้อง”
อี้ชิงรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นพี่เลี้ยงเด็กไม่รู้จักโตเสียจริงๆ เขามีเรียนเช้าแต่ต้องมานั่งหว่านล้อมให้เด็กไม่รู้จักโตนี่กินอะไรบ้างก็ที่โรคประจำตัวจะแผลงฤทธิ์ คนเป็นพี่วางขนมปังก้อนที่สองของวันกับนมจืดอีกกล่องตรงหน้าเดือนตัวเล็ก
“อย่ามายุ่งกับผม”
“ก็กินซะแล้วพี่จะไป”
“ผมไม่มีพี่”
อี้ชิงอยากจะตบหน้าผากตัวเองแรงๆ ดูสิขนาดกำลังจะร้องไห้อยู่รอมร่อยังจะเถียงเขาได้ ตาแดงๆ กับจมูกแดงๆ นั่นน่าขำชะมัด
“นี่มหาลัยผมเป็นรุ่นพี่ก็เหมือนพี่คุณนั่นแหละครับ”
“คุณอย่ามายุ่งกับผมมากได้มั้ย!”
“ไม่ยุ่งแน่ถ้านายจะไม่มาเป็นปัญหากับพี่ทีหลัง”
จงแดกำมือแน่นเตรียมจะเถียงคนตรงหน้านี่อยู่แล้ว ถ้าไม่ติดว่ามีเพื่อนรุ่นเดียวกันเดินเข้ามาหาพร้อมทั้งกระซิบอะไรกับเขาที่ได้ยินกันแค่สองคน อี้ชิงเป็นส่วนเกินทันที…
“จะไปไหน?”
หลังจากที่เพื่อนของเดือนตัวเล็กนี่เดินออกไป จงแดก็หยิบกระเป๋าตัวเองขึ้นมาเตรียมจะเดินออกไป ถ้าไม่ติดว่าอี้ชิงจับเอาไว้เสียก่อน
“อย่ามายุ่งกับผม”
“ถ้าไม่อยากให้ยุ่งก็กินซะแล้วจะปล่อยไป”
เดือนตัวเล็กสะบัดแขนออกจากการจับกุม เตรียมจะเดินหนีแต่อี้ชิงก็ยังยื้อจับไว้อีกครั้ง เคยได้ยินว่าความอดทนมีขีดจำกัดมั้ย
“ปล่อย!!!”
เดือนตัวเล็กตวาดออกมาดังลั่นจนคนบริเวณนั้นหันมาสนใจกันหมด บ้างก็นินทากันซึ่งๆ หน้าจนอี้ชิงต้องถลึงตาใส่เด็กเอาแต่ใจข้างหน้าเขา
“จะเสียงดังทำไม”
“ก็ให้มันรู้ไปสิว่าคุณมารั้งผมไว้เพื่อจะให้เพื่อนตัวเองเอาแฟนผมไปกก!!”
“พูดบ้าอะไร”
“ฟังให้ดีนะ” จงแดสูดหายใจเข้าปอดพยายามทำใจให้เย็นก่อนจะพูดออกมา “โดคยองซูเล่นชู้กับแบคฮยอน!!”
TBC.
ความคิดเห็น