คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Sweetie Love ❤ 1
“อื้อพี่แบคออย่าสิฮะ”
เสียงหวานแหบพร่าเอ่ยห้ามคนตัวสูงที่กำลังซุกหน้าลงกับซอกคอหอม ริมฝีปากร้อนกดจูบไปทั่วเพื่อสร้างอารมณ์ให้คนตัวเล็ก บ้างก็กดดูดจนเกิดรอยช้ำที่เห็นแล้วก๊อกภูมิใจไม่ได้
“อื้ออย่าเลียตรงนั้น!”
คนตัวเล็กเอียงหัวหลบเมื่อคนบนร่างกำลังโลมเลียใบหูของตัวเอง มีบ้างที่งับเบาๆ เพื่อยอกล้อคนตัวเล็กจนหน้าเห่อร้อน มือกร้านเลื่อนเข้าไปใต้สาบเสื้อของของคนตัวเล็กหยอกล้อกับยอดอกที่ตั้งชันรอรับสัมผัส เสียงหวานครางกระเส่าเพราะความเสียวซ่าน
“ชอบมั้ยครับคยองซู”
คนตัวเล็กไปตอบพลางบิดตัวไปมา ร่างกายเหมือนกำลังล่องลอยไปบนฝากฟ้า ความรู้สึกนี้คืออะไรทำไมคยองซูเพิ่งเคยรู้จัก มันรู้สึกดีจนแทบบ้าแบคฮยอนผละออกจากซอกคอของคยองซูพร้อมกับถอดเสื้อของคยองซูออกอย่างง่ายดาย สายตาร้อนแรงของแบคฮยอนโลมเลียไปทั้วทั้งร่างกายของคนตัวเล็ก ยอดอกสีชมพูอ่อนน่าจับจองไม่รอช้าแบคฮยอนก้มหน้าไปฉกชิมความหวานทันที
“อื้อ…อ่า พี่แบค,,,,อ่ะ…ฮยอนอื้อออ!”
คยองซูครางไม่เป็นภาษาคราวนี้มันรู้สึกดีกว่าที่แบคฮยอนใช้มืออีก ความอุ่นชื้นที่คยองซูได้รับจากริมฝีปากร้อนนั่นทำให้คนตัวเล็กหมดความเขินอาย มือเล็กแทรกเข้าไปในเรือนผมของแบคฮยอนแล้วกดหัวของคนแก่กว่าให้ฝังหน้าลงไปกับอกบางของตัวเองมากยิ่งขึ้น แบคฮยอนเห็นดังนั้นก็ไม่รอช้าคนตัวสูงแสดงชั้นเชิงอย่างเต็มที่
“อื้อคยองเสียว!”
แทบไม่น่าเชื่อว่าคนที่กำลังครางกระเส่านี่คือคยองซูเด็กน้อยผู้เงียบขรึม คยองซูสลัดภาพลักษณ์นั้นทิ้งไปหมดแล้ว
“พี่ถอดหมดเลยนะครับ”
แบคฮยอนเอ่ยขออนุญาตก่อนจะลงมือถอดเสื้อผ้าของคนตัวเล็ก คยองซูปรือตาขึ้นมองก่อนจะพยักหน้าอนุญาต มือกร้านปลดตะขอกางเกงนักเรียนของคยองซูออกก่อนจะรูดกางเกงนักเรียนลงไปพร้อมกับชั้นในตัวจิ๋ว คยองซูเอามือเล็กปิดส่วนนั้นของตัวเองเอาไว้แบคฮยอนเห็นแบบนั้นก็อดจะยิ้มให้กับความเขินอายของเด็กน้อยไม่ได้
“ไม่ต้องอายหรอกครับเอามือออกเถอะ”
คยองซูไม่ตอบเอาแต่นอนส่ายหัว จนแบคฮยอนต้องก้มตัวลงไปมอบจูบเบาๆ ที่หน้าผากชื้นเหงื่อ แล้วเอ่ยคำพูดที่คยองซูต้องหน้าแดงกว่าเดิม
“ถ้าคยองซูอายเดี๋ยวพี่จะถอดให้คยองซูเห็นของพี่ก่อนนะครับ”
แบคฮยอนกลับไปคุกเข่าอยู่ตรงหว่างขาของคนตัวเล็ก ก่อนจะเริ่มถอดเสื้อบอลของตัวเองออกเผยให้เห็นแผงอกกว้างพร้อมกับหน้าท้องที่ถึงแม้จะไม่ได้มีกล้ามเนื้อเรียงตัวแน่นแต่ก็พอมีเป็นกล้ามเนื้ออ่อนๆ ที่ขึ้นมาบ้างทำให้มันดูดีไปอีกแบบ คยองซูหลบหน้ามองไปทางอื่นแต่ก็ถูกมือกร้านเชยคางให้กลับมามอง
“ตั้งใจดูสิครับคราวหลังจะได้ไม่อายไง”
แบคฮยอนปล่อยมือออกจากคางของคยองซูแล้วเลื่อนมือไปที่ขอบกางเกงบอลยางยืดของตัวเองพร้อมกับดึงมันลงพร้อมกับอันเดอร์แวร์สีดำซึ่งมันค่อยๆ เผยให้เห็นที่กลุ่มขนในที่ลับ
ลึกลงไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง!
“ปังๆ!”
“เฮือก!”
คนตัวเล็กสะดุ้งเฮือกขึ้นจากนิทรามือเล็กจับที่หัวใจของตัวเอง พลางนึกถึงเรื่องราวที่ตัวเองเพิ่งฝันไปเมื่อกี้ พลันใบหน้าก็เห่อร้อนขึ้นมาไม่ได้
“อ่านี่เราฝันอะไรของเรากันนะ น่าอายเป็นบ้า”
ปากอิ่มยกยิ้มขึ้นก่อนที่จะล้มตัวฝั่งหน้าลงกับหมอนใบนุ่มพลางดิ้นไปดิ้นมาบนที่นอนด้วยความเขินอาย
“นี่คยองซูจะไม่ไปโรงเรียนเหรอ!”
เสียงพี่ชายตัวเล็กตะโกนดังมาจากหน้าประตูห้อง นี่คยองซูคงลืมไปแล้วใช่มั้ยว่าที่ตัวเองตื่นจากฝันหื่นกามนั่นก็เพราะเสียงทุบประตูหน้าห้อง
“ไปฮะพี่มินซอก นี่ผมกำลังจะไปอาบน้ำ”
“อ่อ เร็วๆ นะวันนี้พ่อจะกินข้าวเช้าด้วย”
“ครับพี่มินซอก”
คยองซูตะโกนตอบออกไปร่างเล็กวิ่งลงจากเตียงไปหยิบผ้าขนหนูแล้วเข้าห้องน้ำไป ใช้เวลาไม่นานคยองซูก็เดินลงมาจากชั้นสองของบ้านในชุดนักเรียนครบชุด บ้านของคยองซูเป็นบ้านสองชั้นไม่เล็กแล้วก็ไม่ใหญ่มากจะใหญ่ไปทำไมกันก็อยู่กันแค่สามคนนี่ ส่วนแม่ของพวกเขาน่ะเสียไปตั้งแต่คยองซูสิบขวบแล้วเพราะโรคประจำตัวน่ะ
“เร็วๆ เลยลูกพ่อหิวจะแย่อยู่แล้ว”
ซีวอนเอ่ยเร่งลูกชายคนเล็กให้เดินไปนั่งที่โต๊ะพอคยองซูนั่งลงมินซอกก็ทำหน้าที่ตักข้าวใส่จานของทุกคนแล้วกลับไปนั่งที่ตัวเอง มื้ออาหารเริ่มขึ้นอย่างเงียบๆ เพราะลูกทั้งสองเป็นคนพูดน้อยซึ่งที่เป็นแบบนี้ก็เพราะแม่ของพวกเขาจากไปตั้งแต่เด็กแล้วซีวอนก็งานยุ่งมากช่วงนั้นทำให้ทั้งสองโตขึ้นมาอย่างโดดเดียว แต่ทุกคนในครอบครัวก็สนิทกันดีนะไม่มีใครเป็นเด็กมีปัญหา
“มินซอกเมื่อวานรถเฉี่ยวใช่มั้ย เห็นเจ้าลู่หานมันมาบอกพ่อ”
ซีวอนเปิดประเด็นทำร้ายความเงียบออกมา ลูกชายคนโตพยักหน้าว่าใช่ก่อนจะกลับไปสนใจอาหารตัวเองต่อ คยองซูที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามอดตกใจไม่ได้ ทำไมพี่ชายของเขารถเฉี่ยวมาถึงได้ทำเป็นทองไม่รู้ร้อนแบบนั้กัน
“ไปทำอีท่าไหนกัน แล้วนี่เสียเงินไปเท่าไหร่”
“ไม่เสียครับ”
“อ่าวทำไมล่ะ หรือว่าไม่เป็นไรมาก”
ซีวอนนึกแปลกใจเดี๋ยวนี้คนเราแล้งน้ำใจจะตายไป โดนนิดโดนหน่อยก็เรียกเงินกันจนแทบต้องขายรถแล้วใช้หนี้เลย
“เปล่าครับ คุณลู่หานเป็นคนเคลียร์เรื่องให้แล้วก็จ่ายเงินให้ด้วย”
มินซอกพูดออกมาพลสงคิดถึงคนที่ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษเมื่อวาน ดูก็รู้ว่าลู่หานน่ะจ้างคนที่มินซอกขับรถเฉี่ยวให้เข้ามาหาเรื่อง พอลู่หานจ่ายเงินเสร็จคงไม่เห็นหรอกใช่มั้ยว่ามินซอกน่ะแอบเห็นลู่หานเขยิบตาให้กับชายขี้วีนคนนั้น ทำอะไรไม่เนียนเลยให้ตายสิมินซอกก็ได้แต่เออออตามน้ำเพราะไม่อยากให้อีกคนหน้าแตก พอมานึกถึงตรงนี้ก็อดขำไม่ได้
“ไอ้นี่มันไปหน้าใหญ่จากไหนมาว่ะ”
ซีวอนพึมพำพลางคิดถึงนักเตะฝีเท้าดีในทีมตัวเอง
“ไม่ได้หน้าใหญ่หรอกครับพ่อ แต่หน้าม้อมากกว่าJ”
มินซอกหลุดขำออกมา ทั้งซีวอนและคยองซูมองหน้ากันต่างก็สงสัยไม่เข้าใจกับสิ่งที่พี่ชายของตนต้องการสื่อ มินซอกเป็นคนเข้าใจยากจัง
อีกแล้ววันนี้มินซอกมารับคยองซูไม่ได้อีกแล้วเพราะว่าพี่ชายของเขาน่ะต้องเตียมเอกสารเพื่อจะประชุมในวันพรุ่งนี้(อีกแล้ว) นี่ที่ทำงานของมินซอกเน้น ‘ประชุมดี ประชุมเด่น เน้นประชุม’ หรือไง แต่ที่ดีไปอย่างวันนี้ความรู้สึกของคยองซูไม่เหมือนเมื่อวาน่ะสิ เพราะตอนนี้คยองซูกำลังนั่งอยู่ขอบสนามฟุตบอลดูนักเตะแข้งทองวิ่งไล่ลูกกลมๆ กันไปทั่วสนามและหนึ่งในนั้นก็มี
พี่แบคฮยอน
แบคฮยอนเล่นเป็นกองหน้าคู่กับลู่หานที่ช่วยมินซอกไว้เมื่อวานนั่นแหละ ใบหน้าหล่อเหลาของแบคฮยอนดูจริงจังมากเวลาอยู่ในสนาม ใบหน้าและลำตัวที่ขุ่มไปด้วยเหงือทำให้เสื้อบอลสีขาวที่ใส่อยู่แนบเนื้ออยูดีๆ ใบหน้าของคยองซูก็เห่อร้อนขึ้นมาเมื่อนึกถึงเรื่องที่ฝันเมื่อคืน
“อ่าบ้าเกินไปแล้วนะคยองซู”
มือเล็กตบแก้มตัวเองเบาๆ เพื่อเป็นการเรียกสติ ใบหน้าหวานหุบลงต่ำไม่อาจมองได้อีกต่อไปแล้วทำไมนะ พอมองแล้วมันนึกถึงกลุ่มขนนั่น อ่าคยองซูคงบ้าไปแล้วจริงๆ ทั้งที่มันเป็นเพียงมโนภาพแท้ๆ ทำไมถึงติดตาขนาดนี้กัน
“โอ้ย!”
“แบคฮยอน!!”
เสียงร้องที่แสดงถึงความเจ็บปวดดังออกมาจากในสนาม ตามด้วยเสียงของซีวอนที่ตะโกนออกมาด้วยความตกใจ คยองซูรีบเงยหน้าขึ้นมองทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น ดวงตากลมเบิกกว้างขึ้นมากกว่าเดิมเมื่อเห็นแบคฮยอนกำลังนอนกุมข้อเท้าของตัวเองอยู่ ข้างๆ มีนักเตะรุ่นน้องที่กำลังโค้งหัวขอโทษขอโพยใหญ่โต
“ทำบ้าอะไรของแก!!”
ซีวอนตวาดใส่นักเตะรุ่นน้องคนนั้นที่บังอาจสกัดขาของแบคฮยอนจนแบคฮยอนต้องล้มไป ใบหน้าของนักเตะคนนั้นเจื่อลงทันที แบคฮยอนถูกลู่หานพยุงขึ้นมาให้ยืนใบหน้าเหยเกของแบคฮยอนบ่งบอกว่าเขาเจ็บมากแค่ไหน แต่ก็ไม่วายบอกให้ซีวอนใจเย็นลงแล้วให้ซ้อมต่อไปเลยไม่ต้องรอเขา รุ่นน้องก้มหัวปากก็พร่ำทั้งขอบคุณที่แบคฮยอนไม่เอาเรื่องแล้วก็ขอโทษสำหรับเรื่องทั้งหมดด้วย
“แพทธ์สนามก็ไม่อยู่ คยองซูลูกช่วยเอายานวดข้อเท้าพี่เขาหน่อยได้มั้ยลูก”
ซีวอนถามลูกชายคนเล็กที่นั่งอยู่ตรงที่พักของนักกีฬาข้างสนาม ลู่หานวางแบคฮยอนให้นั่งลงข้างคนตัวเล็ก คยองซูพยักหน้าตกลงก่อนที่ซีวอนจะส่งเคาเตอร์เพนอย่างร้อนมาให้คยองซู คนตัวเล็กรับมาอย่างเก่ๆ กังๆ ก่อนจะลุกไปนั่งยองๆ หน้าแบคฮยอนไม่กล้าแม้แต่จะสบหน้าของผู้ชายตรงหน้าด้วยซ้ำ ก็มองทีไรมันอดคิดเรื่องความฝันไม่ได้นี่นา คยองซูไม่ได้หื่นนะจริงๆ
มือเล็กสั่นเทาค่อยๆ จับถุงเท้าของแบคฮยอนเพื่อจะถอดออก แต่ทำไมนะมือถึงไม่มีแรงเลยสักนิด แบคฮยอนเห็นแบบนั้นมือกร้านจึงจับทับไปบนมือเล็กแล้วช่วยถอดถุงเท้าออกไป พอถอดเสร็จคยองซูก็รีบดึงมือออกจะให้ทำยังไงล่ะก็มือเขินนี่ แต่เวรกรรมยังไม่หมดเมื่อคยองซูเจอเข้ากับขนหน้าแข้งตามแบบฉบับของชายหนุ่มทั่วไปของแบคฮยอนภาพเมื่อคืนก็เข้ามาทันที ใบหน้าหวานส่ายหน้าน้อยๆ เพื่อให้ตัวเองหยุดฟุ้งซ่าน
“เป็นอะไรหรือเปล่าคยองซู ไม่อยากทำก็ไม่เป็นไรนะเดี๋ยวพี่ทำเองก็ได้”
พอแบคฮยอนพูดออกมาคนตัวเล็กก็รีบส่ายหัว พร้อมกับบีบเนื้อครีมลงที่ข้อเท้าของแบคฮยอนนิ้วเล็กค่อยๆ ไล้เนื้อครีมไปให้ทั่วก่อนจะลงมือนวดเบาๆ ไปทั่วข้อเท้า
“เป็นไงบ้าฮะหายเจ็บแล้วหรือยัง”
คยองซูพูดทั้งที่ยังไม่เงยหน้าขึ้นมองแบคฮยอน จะให้มองได้ยังไงล่ะเดี๋ยวพี่แบคฮยอนก็เห็นหมดหรอกว่าคยองซูน่ะหน้าแดงขนาดไหน
“ค่อยยังชั่วแล้วล่ะ มือคยองซูนิ่มมากเลยนะครับพี่ผ่อนคลายขึ้นเยอะเลย”
คำชมที่ส่งมานั้นถึงแม้จะเป็นคำชมธรรมดาทั่วไปแต่ทำไมคยองซูรู้สึกดีมากขนาดนี้นะ เป็นเอามากนะคยองซูเอ๋ยยยย
“เหรอครับ ว่าแต่ทำไมพี่แบคฮยอนถึงไม่เอาเรื่องคุณที่สกัดขาพี่แบคล่ะฮะ”
คยองซูถามอย่างเด็กชั่งรู้ ปกติคยองซูไม่ใช่เด็กที่จะชวนใครพูดก่อนเลยนะ แต่ที่ชวนแบคฮยอนคุนเนี่ยก็เพราะอยากรู้จักคนตรงหน้ามากขึ้นเท่านั้นเอง
“ตัวเล็กเห็นเขามั้ยครับ เด็กนั่นน่ะเพิ่งมาใหม่ต้องผ่านอะไรมาเยอะแยะกว่าจะเข้ามาที่นี่ได้ แล้ววันนี้ก็เป็นวันแรกที่ได้ลงซ้อมเจ้าตัวก็คงอยากจะโชว์ความสามารถที่ตัวเองมีมาทั้งหมดนั่นแหละ แต่โชคร้ายที่เล่นแรงไปนิดถ้าเกิดพี่ไปต่อว่าเขา พ่อเราอาจจะไล่เขาออกเลยนะพี่ทำไม่ลงหรอกที่จะเห็นคนมีความฝันเดียวกับพี่ต้องเสียโอกาศไปทั้งที่มันเพิ่งจะเป็นก้าวแรกที่ตัวเองเพิ่งจะเริ่มเดินแท้ๆ”
ระหว่างที่แบคฮยอนกำลังพูดนั้นใบหน้าหวานก็ค่อยๆ เงยขึ้นมามองใบหน้าคม แบคฮยอนมองออกไปยังสนามพูดไปยิ้มไปอย่างคนอารมณ์ดี แบคฮยอนช่างเป็นคนที่ประเสริฐแท้และพอพูดจบใบหน้าคมนั่นก็ก้มลงมองใบหน้าหวานของเด็กตัวเล็กข้างหน้า
“พี่หายเจ็บแล้วล่ะขอบใจนะครับตัวเล็ก”
แบคฮยอนเอามือมาขยี้หัวทุยของคยองซูจนเส้นผมยุ่งไปหมด คนตัวเล็กหน้าเหวอไปหมดเพราะรอยยิ้มแบบนี้อีกแล้ว ขยี้หัวอีกแล้วแถมยังมีคำพูดที่บ่งบอกว่าแบคฮยอนเป็นคนดีใช่ได้นั่นอีก แบคฮยอนจะทำให้คยองซูหลงไปถึงไหนกัน
“พี่แบคหล่อทั้งหน้าตาและใจเลยนะครับ”
#ฟิคเมียนักบอล
© Tenpoints!
ความคิดเห็น