คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Grass season 1 [1/6]
Grass 1
คุณเคยคิดว่าตัวเองไร้ค่าบ้างมั้ย?
ผมคิดอยู่เสมอเลยล่ะ โดคยองซูคนนี้ไร้ค่ายิ่งกว่าเศษขยะ…
ความรุนแรงจากคนเอาแต่ใจโหมกระหน่ำใส่ร่างเล็กอย่างไม่ออมแรง ใบหน้าคมของคนเอาแต่ใจเงยหน้าหลับตาพริ้มซูดปากอยู่เป็นระยะ เขากำลังมีความสุขเป็นอย่างมาก มีความสุขที่ได้ระบายความเครียดจากการเรียนหนักมาทั้งวันกับคนใต้ร่าง มีความสุขมากเกินไปจนมองข้ามความรู้สึกของอีกคน
บยอนแบคฮยอนไม่เคยแยแสโดคยองซูเลยสักนิด
“อะ…อื้อ!”
ริมฝีปากอวบอิ่มเผยอขึ้นส่งเสียงหวานแหบแห้งเมื่อคนด้านบนบดเบียดกายร้อนเข้าหาตนเองหนักกว่าเดิม ไม่นานคยองซูก็ทำในสิ่งน่าอายเขาปล่อยร่างกายให้ตามการชักจูงของแบคฮยอน ยอมรับว่าแบคฮยอนนั้นเหนือชั้นกว่าเขามาก คนเอาแต่ใจคนนั้นรู้วิธีที่จะปลุกเร้าเขา รู้วิธีที่จะทำให้เขายอมสยบโดยไม่ต้องออกแรงมาก
“เสร็จแล้วเหรอคยองซู”
คนเอาแต่ใจก้มหน้าลงมามองใบหน้าของคยองซู บางทีเขาก็ดูอ่อนโยนจนน่าใจหายแต่บางทีคยองซูก็ไม่เข้าใจแบคฮยอนเหมือนกันว่าทำแบบนี้กับเขาทำไม
“อื้อ…แบคฮยอนเราเจ็บ…อ๊ะ! เบาหน่อยสิ”
รู้ทั้งรู้ว่าร้องขอไปก็ไม่ช่วยอะไร แบคฮยอนยังคงส่งแรงหนักหน่วงเข้ากายของเขาจนร่างเล็กสั่นคลอน ใบหน้าหล่อคมขมวดคิ้วแน่นก่อนที่ริมฝีปากร้ายกาจนั่นจะส่งเสียงครางต่ำออกมา
“อ่า…”
ความร้อนวาบพุ่งเข้าใส่ร่างกายของคยองซูจนคนตัวเล็กขนลุกทั่วทั้งร่าง กายหนักค่อยๆ ถอดถอนร่างออกไปเมื่อร่างของทั้งสองหลุดออกจากกัน หยดน้ำขุ่นที่คนเอาแต่ใจปล่อยมันเอาไว้ก็ไหลตามออกมาอย่างช่วยไม่ได้ แบคฮยอนมองผลงานของตัวเองอยู่ชั่วครู่ก่อนจะลุกไปหยิบกางเกงสแล็คนักศึกษามาใส่เอาไว้ มือกร้านหนาโยนอะไรบางอย่างให้คนบนเตียงที่กำลังติดกระดุมเสื้อนักศึกษาอยู่
“อย่าลืมกินนะ”
บอกแค่นั่นก่อนจะคว้าเสื้อแล้วเดินออกไป คยองซูละมือจากการใส่เสื้อมาหยิบซองยาคุมกำเนิด… คนตัวเล็กแค่นยิ้มออกมานึกสมเพชตัวเองไม่น้อย ให้เขาฟันโดยที่เขาไม่เคยเห็นค่าอะไรทั้งสิ้น คยองซูก็แค่ที่รองรับอารมณ์ดิบของคนเอาแต่ใจคนนั้น…
เพราะคยองซูรักคนเอาแต่ใจคนนั้นน่ะสิ…
ขาเรียวภายใต้กางเกงนักศึกษาเนื้อดีรีบเดินจ้ำผ่านกลุ่มนักศึกษาหญิงหลายกลุ่มตามทางที่จะเดินไปคณะตัวเอง วันนี้เป็นอีกวันที่หัวข้อพูดคุยของพวกหล่อนเป็นอะไรที่คยองซูไม่อยากฟังเอามากๆ แต่ยิ่งหนีเท่าไหร่เหมือนเรื่องราวพวกนั้นกลับตามหลอกหลอนเขามาเลิกรา
เรื่องแบคฮยอนกับแฟนของเขาคิมจงแด…
แน่ละแบคฮยอนนั่นเป็นคนมีชื่อเสียงมีหน้าตาไม่น้อยที่มหาวิทยาลัย ยิ่งได้เป็นแฟนกับจงแดเดือนนิเทศตัวเล็กนั่นทำให้เป็นที่พูดถึงไปทั่ว ใครก็คิดว่าทั้งคู่เหมาะสมกันทั้งนั้นคยองซูเองก็ปฏิเสธไม่ได้เหมือนกันว่าทั้งคู่เหมาะกันแค่ไหน แต่ถ้าให้เลือกเขาอยากจะให้ที่ตรงจงแดเป็นตัวเองมากกว่า
“คยองซูทางนี้”
เสียงทุ้มนิ่มตะโกนเรียกคนตัวเล็กจากโต๊ะม้าหินหน้าอาคารเรียน คนตัวเล็กไม่รอช้าเดินเข้าไปทิ้งตัวนั่งลงข้างเพื่อนสนิทของตัวเอง
“อี้ชิงมานานแล้วเหรอ”
“อืม จงแดจะรีบมาทำกิจกรรมน่ะ”
อี้ชิงเอ่ยถึงน้องชายต่างสายเลือดของตัวเอง จงแดเป็นลูกติดของแม่ใหม่เขาพ่อของเขากับแม่ของจงแดเพิ่งจะตกลงแต่งงานกันเมื่อต้นเดือนกันนี่เอง เขาเองก็ไม่ขัดอะไรอยู่แล้วเพราะพ่อของเขาครองชีวิตโสดมานานร่วมสิบปีตั้งแต่แม่เขาเสียไปตอนอี้ชิงเด็กๆ ส่วนแม่ของจงแดก็คล้ายกันสามีของหล่อนก็เสียไปแล้วเช่นกัน ส่วนจงแดเด็กคนนั้นดูจะไม่ค่อยยินดีเท่าไหร่ที่แม่ของตนเองหาพ่อใหม่ให้สักเท่าไหร่…
“ปีหนึ่งนี่กิจกรรมเยอะเป็นธรรมดาแหละ แบบตอนพวกเราไงอี้ชิง”
“นั่นสิตอนพวกเราปีหนึ่งแทบจะนอนที่นี่เลยด้วยซ้ำ”
นี่ที่ก็ผ่านมาสองปีแล้วที่พวกเขารู้จักกัน คยองซูกับอี้ชิงรู้จักกันมาสองปีเข้าปีที่สามแล้วล่ะ ด้วยความที่ชอบอะไรคล้ายๆ กันทำให้การเป็นเพื่อนของทั้งคู่ผ่านมาด้วยดี ไม่เคยทะเลาะกันเลยสักครั้ง
“เอ่อ…อี้ชิงฉันมีเรื่องจะเตือนน้องนายหน่อยนะ”
คนตัวเล็กหันหน้ามาหาเพื่อนของตนเอง ริมฝีปากอิ่มเม้มเป็นเส้นตรงคิดไม่ตกว่าสิ่งที่ตนเองพูดไปจะทำให้เกิดอะไรขึ้นบ้าง…
“มีอะไรงั้นเหรอ”
“เรื่องจงแดน่ะ”
“หืม…เกี่ยวกับเด็กนั่นเหรอ”
“ใช่…”
คยองซูกลอกตาไปมาอย่างใช้ความคิด เขาอาจจะเป็นคนที่เห็นแก่ตัวก็ได้หลังจากบอกเรื่องราวพวกนี้ให้อี้ชิงฟัง แต่มันก็ไม่ได้แย่ไม่ใช่เหรอถ้าเราจะเตือนให้จงแดถอยห่างออกมาจากแบคฮยอน
“แฟนน้องนายแบคฮยอนน่ะ ไม่ได้คบน้องนายคนเดียวหรอกนะ”
และหนึ่งในคนของแบคฮยอนก็คือฉันเอง…
คยองซูอยากจะให้จงแดถอยออกมาแบคฮยอนอันตรายกว่าที่จงแดจะรับได้หรอก คนเห็นแก่ตัวคนนั้นเอาแต่ได้และเมื่อแบคฮยอนจ้องแต่จะได้อย่างเดียว คยองซูเองก็จะกันทุกคนออกไปเอง จะเป็นคนที่รับการกระแย่ๆ ของแบคฮยอนคนเดียว อย่าเข้าใจว่าคยองซูเป็นคนดีอะไรนักหรอกเขาเองก็เห็นแก่ตัวไม่น้อยกว่าแบคฮยอนสักนิด
เพราะคยองซูต้องการให้แบคฮยอนเป็นของตัวเองคนเดียวเช่นกัน!
“อะไรทำให้นายคิดแบบนั้น ฉันก็เห็นแบคฮยอนดูเอาใจใส่จงแดดี”
“ฉันรู้แล้วกันน่ะ”
คนตัวเล็กบอกปัดคำถามของเพื่อน จะให้เขาพูดว่ายังไงล่ะเพราะฉันเป็นคู่นอนของแบคฮยอนงั้นเหรอ? น่าสมเพชสิ้นดี
“ฉันคงทำอะไรไม่ได้หรอก จงแดไม่ฟังฉันแน่เด็กนั่นหัวรั้นจะตายไป”
“งั้นฉันจะทำเอง~”
“นายว่าอะไรนะ”
“เปล่า…ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ”
อี้ชิงพยักหน้างงๆ ไม่นานก็ถึงเวลาที่ทั้งคู่จะต้องเข้าเรียน คยองซูเอาแต่เล่นโทรศัพท์ตลอดเวลาที่เรียนคนตัวเล็กยกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเก็บของและบอกให้อี้ชิงเลคเชอร์ให้ตัวเองด้วย คนตัวเล็กแอบออกมาทั้งที่เพิ่งเริ่มเรียนไปไม่ถึงสิบห้านาทีด้วยซ้ำ
คยองซูผลักประตูห้องน้ำชายใต้ตึกนิเทศเข้าไปและล็อคกลอนประตูใหญ่กันไม่ให้ใครเข้ามาทั้งสิ้น เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้วที่เด็กวิทย์อย่างเขาจะมาห้องน้ำที่นี่ เพราะตึกของเขามันอยู่ข้างๆ นี่เอง คยองซูเดินมาหยุดอยู่หน้ากระจก เพียงไม่นานร่างของใครอีกคนที่เรียกเขามาก็ซ้อนทับอยู่ด้านหลัง
“ไหนบอกว่าเรียนอยู่ไงครับ”
คนตัวเล็กโดนสวมกอดจากด้านหลัง ริมฝีปากร้อนของคนเอาแต่ใจกดจูบลงบนต้นคอขาว มือกร้านลูบหน้าท้องแบนราบผ่านเนื้อผ้าสร้างความวาบหวามให้คยองซูได้ไม่น้อย แบคฮยอนยังคงทำแบบเดิมซ้ำๆ ไม่เคยสนใจคยองซูสักนิด แค่เรียกแล้วเขามาหาคนเอาแต่ใจก็จะหาความสุขโดยไม่คิดถึงจิตใจของคยองซูสักนิด
“แบคฮยอนเราว่าที่นี่ไม่เหมาะ”
“ที่นี่แหละเพราะเดี๋ยวเที่ยงฉันต้องรอรับจงแดไปหาข้าวเที่ยงทาน”
มือเล็กกำเข้าหากันทันที่แบคฮยอนเอ่ยถึงบุคคลที่สาม คิดไม่เป็นเลยรึไงว่าเขายืนอยู่ตรงนี้ไม่ควรพูดถึงคนอื่น หรือไม่ก็คิดเป็นแต่ไม่สนใจเพราะคยองซูไม่มีค่าอยู่แล้ว ดวงตากลมโตพยายามกลอกไปมาไล่หยาดน้ำบางๆ ให้หายไป ถึงร้องไห้ไปก็ไร้ค่าอยู่ดี…
“ถ้าจะไปกับจงแด นายจะเรียกเรามาทำไม”
ใช่เรียกคยองซูมาทำไม
“อย่าประชดสิคยองซู นายก็รู้ว่าฉันทำแบบนี้กับจงแดไม่ได้”
คนเอาแต่ใจพลิกตัวคนตัวเล็กให้หันมาเผชิญกับตนเอง ดันหลังคยองซูให้ชิดกับขอบอ่างล้างมือ ริมฝีปากร้อนฉกชิมริมฝีปากอิ่มอย่างร้องแรง มือกร้านถลกเสื้อของคยองซูขึ้นไปจนเห็นหน้าท้องขาวเนียน มีรอยสีสวยแต้มอยู่บ้างบางส่วนแต่มันก็จางมากเพราะหลังจากครั้งล่าสุดก็ผ่านมาร่วมอาทิตย์กว่าแล้ว
“อื้อ…นายทำแบบนี้กับเราได้คนเดียวงั้นเหรอ”
“ใช่ครับ”
แบคฮยอนก้มลงซุกไซ้ศอกคอหอมอ่อนของคนตัวเล็กโดยไม่ได้สังเกตว่าใบหน้าน่ารักนั่นแย้มยิ้มมุมปากขึ้นเล็กน้อย มือเล็กล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของคนเอาแต่ใจอย่างแผ่วเบา หยิบเอาโทรศัพท์เครื่องมือสำคัญในการครอบครองแบคฮยอนไว้คนเดียว
นายได้ทำแบบนี้กับเราคนเดียวแน่แบคฮยอนกับเราแค่คนเดียว!
เมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการแล้วคนตัวเล็กเลือกที่จะปิดการทำงานมันทันที ในเมื่อแบคฮยอนเป็นพูดเองว่าทำกับเขาได้คนเดียว เขาเองก็จะทำให้คำพูดของแบคฮยอนเป็นจริงเช่นกัน
“อื้ออออ!”
เรื่องราวความร้อนแรงในห้องน้ำนั้นทำให้แบคฮยอนลืมทุกสิ่ง ลืมแม้กระทั่งว่าห้ามไว้ใจคนอย่างคยองซูภายใต้หน้ากากอ่อนหวานนั่นซ่อนอะไรเอาไว้หลายอย่าง ท่าทางเปราะบางราวกับปุยนุ่นนั่นไม่ได้ใสซื่อหรอก
พิษร้ายน่ะไม่ต้องออกฤทธิ์ทันทีหรอก ค่อยๆ ทวีความรุนแรงขึ้นดีกว่านั่นถึงจะเรียกว่าพิษร้ายของจริง พอรู้ว่าร่างกายโดนพิษร้ายนั่นเมื่อไหร่จะรักษาก็คงยาก ทำอะไรไม่ได้นอกจากนอนรอความตายอย่างเดียว…
TBC.
ความคิดเห็น