เล่ห์แค้น แรงรัก

เล่ห์แค้น แรงรัก บทนำ

อันนิภากำลังนั่งเรียนวิชาเลขอยุ่ที่โรงเรียนชื่อดังในใจกลางกรุงเทพของเธอ เธอกำลังครุ่นคิดอะไรเรื่อยเปื่อยเนื่องจากเธอทำงานที่ครูสั่งเสร็จ เธอเป็นเด็กสาวที่ชาญฉลาดและมีหัวคิดเป็นผุ้ใหญ่เลยก็ว่าได้ ทันใดนั่นครูสาวคนหนึ่งวิ่งเข้ามาอย่างตื่นตระหนก พร้อมกับอาการหอบ เนื่องจากเธอรีบวิ่งมาจากประชาสัมพันธ์ ซึ่งมีระยะห่างจากตึกเรียนพอสมควร เธอรีบกล่าวขึ้นมาทันที

"อันนิภา หนุต้องรีบไปโรงพยาบาลด่วน พ่อแม่ของหนูประสบอุบัติเหตุร้ายแรง" ครูสาวกล่าวด้วยอาการที่ยังไม่หายจากอาการหอบดี  ทันทีที่อันนิภาได้ยินสิ่งที่ครุสาวกล่าวก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง ลุกขึ้นจากเก้าอี้ พร้อมวิ่งออกไปเรียกรถแทกซี่ในทันใด

พ่อค่ะแม่ค่ะอย่าเป็นไรไปนะค่ะ ถ้าคุณพ่อกับคุณแม่เป็นอะไรไปนิภาจะอยุ่ยังไงค่ะ ได้โปรดเถอะค่ะ อย่าเป็นอะไรไปเลยนะค่ะ อันนิภาคิดในใจอย่างพะวักพวง ความคิดหลายอย่างแล่นเข้ามาในหัวของอันนิภา มากมายจนทำให้เธอสับสนไปหมด เมื่อถึงโรงพยาบาลอันนิภาจ่ายเงินค่าแทกซี่ ด้วยแบงค์พันด้วยความเร่งรีบ เด็กสาวไม่รอรับเงินทอนและรีบวิ่งถลาเข้าไปในโรงพยาบาล เมื่อสอบถามพยาบาลที่ประชาสัมพันธ์เธอถึงกับพูดไม่ออกพร้อมน้ำตาใสๆก็ไหลรินออกมาอาบแก้มนวลเนียนของเธอหลังจากได้ยินสิ่งที่ออกมาจากปากพยาบาลสาว เมื่อสิ่งที่เธอได้ยินนั่นคือผุ้ชายที่เธอรักมากที่สุดในชีวิต ผู้ชายที่เธอเรียกว่าคุณพ่อมาตลอดสิบสี่ปีนั้น ตอนนี้ได้จากเธอไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ และผุ้หญิงที่เธอเรียกว่า แม่ก็อยุ่ในคั่นโคม่า อาการสาหัส เมื่อเธอได้สติกลับมาเธอจึงรีบไปที่ห้องไอซียูทันที เมื่อเธอก้าวเข้าไปในห้องภาพที่เธอเห็นนั่นมันทำให้เธอพูดไม่ออก เธอเห็นหญิงผุ้เป็นแม่ของเธอนอนอยุ่บนเตียงมีสายระโยงระยางเต็มไปหมด เธอค่อยๆเดินเข้าไปอย่างช้าๆ แล้วกุมมือหญิงสาววัยกลางคนผุ้ซึ้งเป็นมารดาของเธอซึ้งยังนอนไม่ได้สติเอาไว้แน่น

"คุณแม่ค่ะแม่ต้องไม่เป็นอะไรนะค่ะ นิภา อยุ่นี่แล้วค่ะคุณแม่ คุณแม่อย่าทิ้งนิภาไปนะค่ะ " เธอพูดพร้อมสะอึกสะอื้นอย่างไม่สามารถควบคุมได้  นิภายืนร้องไห้พร้อมกับกุมมือมารดาของตนไว้แน่น ทันใดนั่นเธอรุ้สึกถึงแรงบีบเบาๆจากมือหญิงผู้เป็นแม่ เธอเงยหน้าขึ้นพร้อมกับมองหน้ามารดาของเธอ หญิงสาววัยกลางคนลืมตาขึ้นช้า พร้อมส่งยิ้มอันอบอุ่นมาให้อันนิภา

"แม่ค่ะ แม่ฟื้นแล้วหรอค่ะ นิภาอยุ่นี่ค่ะแม่ นิภาอยุ่ที่นี่แล้วคุณแม่ไม่ต้องกลัวนะค่ะ"

"นิภา" หญิงสาวที่นอนอยุ่บนเตียงพยายามพูดออกมา

"ค่ะคุณแม่นิภาเองคะ นิภาอยุ่นี่ค่ะ" อันนิภากล่าวไปทั้งๆที่น้ำตาใสๆไหลลงมาตามใบหน้าขาวใสของเธอ

"แม่......แม่........แม่ ขอโทษ" หญิงสาววัยกลางคนกล่าวช้าๆ พร้อมใช้กำลังทั้งหมดเอื้อมมือมายังหน้าใสของลุกสาวเพื่อปาดคราบน้ำตาบนในหน้าของเธอ

"แม่อย่าพูดเลยค่ะคุณแม่พักผ่อนเถอะนะค่ะ นิภาจะอยุ่เฝ้าคุณแม่เองค่ะ" เด็กสาวกล่าวเบาๆ

"นิภา....  อาอภิสิธร เขาทำให้พ่อกับแม่ต้องเป็นแบบนี้นิภา" หญิงวัยกลางคนกระซิบบอกลูกสาวของตน

"อะไรนะค่ะคุณแม่ " นิภาตกใจกับสิ่งที่มารดาของเธอกล่าวอย่างมาก เพราะ อาอภิสิธรนั่นก็คือเพื่อนสนิทของคุณพ่อ คนที่เธอเรียกว่าคุณอามาตั้งแต่เธอจำความได้คนที่เธอนั่น รักเหมือนอาแท้ๆของเธอเลยก้ว่าได้

"นิภาจำคำแม่ไว้นะลูก ว่าอาอภิสิธรเขาทำกับเราแบบนี้" หญิงวัยกลางคนกล่าวออกมาช้าๆ

"ค่ะคุณแม่นิภาจะจำไว้ค่ะนิภาจะไม่มีวันลืม" น้ำตาใสๆไหลพรั่งพรูออกมาจากดวงตาโตๆของหญิงสาวอย่างไม่สามารถควบคุมได้แม้ อันนิภาจะพยายามกลั้นไว้ก็ตามที มือสองข้างกำไว้แน่น ปากนุ่มๆเม้มเข้าหากันอย่างอดกลั้น

หญิงวัยกลางคนได้ยินที่ลูกสาวกล่าวก็โล่งใจพร้อมกับหลับตาลงอย่างช้าๆ และเสียงเครื่องวัดชีพจรตัดขึ้น ติ๊ด.....ติ๊ด......ติ๊ด.....ผุ้เป็นมารดาของเธอก็ได้จากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับแล้วเช่นกัน น้ำตาใสๆไหลลงมาบนหน้าขาวเนียนของอันนิภา เธอยกมือขึ้นปาดน้ำตาของเธอ นิภาจะไม่ยอมให้คุณพ่อกับคุณแม่ต้องตายเปล่าๆหรอกค่ะ นิภาจะแก้แค้นให้คุณพ่อคุณแม่เอง  ด้วยความที่ว่า พ่อกับแม่ของอันนิภานั่นเป็นมหาเศรษฐีคนหนึ่งในเมืองไทยเลยก็ว่าได้ เธอจึงมีสมบัติมากมายตกมาถึงเธอ เธอจึงย้ายไปอยุ่กับ คุณตาและคุณยายของเธอที่ สหรัฐอเมริกาทันทีหลังจากเสร็จงานศพของผุ้เป็นบิดามารดาของเธอ ในหัวของอันนิภาตอนนี้มีแต่ความแค้นแฝงอยุ่เต็มไปหมด แม้ภายนอกเธอดูเข้มแข็ง แต่ภายในนั่นช่างอ่อนแอ และในใจของเธอนั่นมันเต็มเปี่ยมไปด้วยความเกลียดแค้น สิ่งเดียวที่ทำให้เธอต้องมีชีวิตอยุ่ก็คือ การแก้แค้น เธอกำลังรอคอยวันนั่น วันที่เธอจะทำให้ชายที่เธอรักเหมือนอาแท้ๆและครอบครัวของเขาเจ็บปวดแสนสาหัสดั่งต้องตายทั้งเป็น เหมือนกับเธอในตอนนี้

ปลาน้อยขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะค่ะ ยังไงก็ติชมมาได้นะค่ะเพิ่งจะเขียนเรื่องแรกยังไงก็ช่วยแนพนำด้วยนะค่ะ