LET'S GO!!! 2PM

ลำดับตอนที่ #3 : Let's go!! 2PM ep. 3

--Wooyoung's part--

.......

"จาง อูยอง!!" ผมสะดุ้งและตื่นจากห้วงความคิดของผม ใครตะโกนเรียกผมกันนะ ซะดังเชียว -__-..

�

"เป็นไรของมึงเนี่ย นั่งเหม่อตั้งแต่คาบแรกยันคาบสี่ ห้าชั่วโมง...มึงทำได้ไงวะ = =?" � ห้ะ? นี่ผมเหม่อนานขนาดนั้นเลยหรอ จำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่ดูเวลามันยังสิบโมงอยู่เลยนะ แล้วนี่ เที่ยงกว่าแล้วหรอเนี่ย....�

�

"มึงคิดอะไรอยู่ อูยอง? มีเรื่องอะไรที่มึงไม่ได้บอกกูรึเปล่า?" 'ชานซอง'เพื่อนสนิทของผมถามขึ้นหลังจากสังเกตอาการที่แปลกไปของผม

�

"ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่มีคนชวนเข้าชมรมเต้น&ร้องเพลงน่ะ อย่าสนใจเลยน่า"�

�

"แล้วมึงจะเข้ามะ?"

�

"จะบ้าหรอ มึงก็รู้ว่ากูทำอย่างนั้นไม่ได้" � � �ชานมองหน้าผมอย่างที่มันชอบทำ มันกำลังจับผิดผมอยู่ -*-

�

"มึงกำลังลังเล กูรู้น่า ถ้ามึงจะไม่เข้าจริงๆ มึงคงไม่เก็บมาคิดแบบนี้หรอก" แน่ะ ผมล่ะเกลียดเวลาที่ไอชานมันรู้ความคิดของผมทุกอย่างจริงๆเล้ยยยย

�

"เห้อออ แล้วจะให้กูทำไง? มึงบอกมาดิ" นั่นสิ ผมควรจะทำอย่างไรดี ผม....ความฝันของผม....

�

"อูยอง...สมองน่ะ มีไว้คิดเรื่องเหตุและผล แต่หัวใจน่ะ เป็นสิ่งที่บอกว่าสิ่งไหนถูกและผิด ฟังเสียงหัวใจนายสิ อูยองอา มันบอกว่าอะไร?"

�

ผมยิ้มให้กับคำพูดคมคายของเจ้าเพื่อนซี้ เสียงหัวใจของผม.....งั้นหรอ? .....แต่ก็ต้องหุบยิ้มลงเมื่อนึกถึงโลกแห่งความจริง โลกที่ความฝันของผมถูกปฏิเสธ....

�

"ไม่ได้ว่ะ!!" ไม่ได้จริงๆ ผมไม่อยากล้มลงอีก ไม่อยากถูกปฏิเสธอีกต่อไปแล้ว

�

"อู.."

�

"จาง อูยอง!!!!" ขณะที่ชานกำลังจะพูด เขาก็ถูกขัดจังหวะโดย....มินจุนและจุนโฮ

�

////////////////////////////////////////////

�

"นาย....ตัดสินใจได้รึยัง? เรื่องชมรม.." มินจุนถามผม
นั่นทำให้ผมมองเข้าไปในตาของเขา ...มัน..เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง นั่นสิ เขาต้องการผม....เห้ย! ไม่สิ! ผมต้องเข้มแข็งไว้สิ ผมทำตามใจตัวเองไม่ได้นะ เพราะว่า...

ผมนิ่งอยู่พักใหญ่ ตอนนี้ความคิดในหัวกำลังตีกันยกใหญ่ ทำยังไงดีๆๆๆๆ

แต่สุดท้าย ผมก็ตัดสินใจว่า�

"ฉ..ฉัน ขอโทษ แต่ฉันคงช่วยพวกนายไม่ได้.." ...พูดไปแล้วสิ T T

�

จุนโฮกับมินจุนดูอึ้งกับคำตอบของผม ซักพัก ความเงียบก็เข้ามาปกคลุม... ทำให้บรรยากาศดูน่าอึดอัดขึ้นเรื่อยๆ

ไม่นานนัก จุนโฮก็ได้ทำลายความเงียบลง

�

"ฉันไม่เข้าใจ ไม่ใช่ว่าการเต้นคือสิ่งที่นายรักหรอกหรอ?"�

�

สิ่งที่ผมรัก.....? ไม่ใช่ การเต้นคือชีวิตของผมต่างหาก...�

�

"แต่บางครั้ง สิ่งที่นายรักก็กลายเป็นสิ่งที่นายไม่สามารถทำได้นะจุนโฮ" � ผมยิ้มบางๆให้เขา ใครจะรู้มั้ย ว่าตอนนี้ผมอึดอัดใจเป็นที่สุด.. �"ฉันรู้สึกดีใจมากนะที่พวกนายชวนฉัน แต่ยังไงก็ตาม ฉันเข้าไม่ได้หรอก ฉันขอโทษ ขอโทษจริงๆนะ"

�

�ทันทีที่ผมพูดจบ ผมก็รีบเดินออกจากตรงนั้นทันที เพราะผมกลัว...กลัวว่าผมจะทำให้เขาผิดหวัง กลัวว่าผมจะยอมแพ้ต่อใจของตัวเองและต้องล้มลงอีกครั้ง. หึๆ น่าสมเพชจริงๆตัวผม สุดท้ายแล้วผมก็แค่คนขี้ขลาดคนนึงนั่นแหละ�

น่าหัวเราะจริงๆ......และน้ำตาก็หยดลงมา หยดที่หนึ่ง สอง สาม...น้ำตาแห่งความเสียใจและอัดอั้นตันใจ�

�

บอกผมทีสิ ผมจะต้องทำยังไง?......บอกผมที.......

//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

ณ หอพักนักเรียนชายโรงเรียนเจวายพี ห้อง 0430 เวลา 21:24..........

ก็อกๆๆๆ

หืม? ใครมาหาผมน่ะ นี่มันสามทุ่มแล้วนะ
ผมลุกจากเตียงนอนและเดินไปเปิดประตู และพบว่าคนที่มาหาผมคือ...มินจุน

"ถ้านายจะมาตื๊อฉันให้เข้าชมรมล่ะก็ คำตอบของฉันยังคงเหมือนเดิม" ผมพูดดักคอไว้และพยายามหลบตาคู่สนทนา

"ไม่ใช่หรอก ฉันมาหานายเฉยๆ ขอคุยด้วยหน่อยสิ" ผมเปิดประตูให้เขาเข้ามาและรอให้เขาเริ่มพูดก่อน

"นี่ �นายกลัวอะไรอยู่ใช่มั้ย อูยอง?" คำถามนั่นทำให้ผมประหลาดใจ �ทำไมเขาถึงรู้?
ผมไม่ได้ตอบอะไร เขาจึงเริ่มพูดต่อ

"นายคงสงสัย ว่าทำไมฉันถึงรู้สินะ" มินจุนยิ้มให้ผมและพูดต่อ "ดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจนะ�นายหลบตาฉันเวลาที่นายบอกว่าจะไม่เข้าชมรม นั่นหมายความว่ามีบางอย่างที่ทำให้นายไม่อยากเข้า แล้วทีนี้จะบอกฉันได้รึยังว่านายกลัวอะไรอยู่ ทำไมนายไม่ยอมฟังเสียงของหัวใจนายล่ะ อะไรขัดขวางนายอยู่งั้นหรอ? ทั้งๆที่นายมีพรสววรค์แท้ๆเลย"

สามคำถามรวดครับ - -
เฮ้อ งั้นผมเล่าให้เขาฟังดีกว่า

"งั้นฉันจะเล่าให้นายฟัง"..............

///////////////////////////////////////////////////////////////////////
�

เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อสองปีก่อน

"พ่อครับบบบบบ~~" เด็กหนุ่มวิ่งไปหาพ่อของเขาอย่างมีความสุข "ดูสิ ผมได้ประกาศนียบัตรด้วย ที่หนึ่งเลยน้าาา^^"

ชายสูงอายุยืนนิ่งและมองไปที่กระดาษในมือเจ้าตัวเล็กซึ่งเขียนว่า '1st place in dancing contest'
เด็กน้อยยังคงยืนดูปฏิกิริยาของผู้เป็นพ่อด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

ทว่าผู้เป็นพ่อกลับตอบกลับมาด้วยความเยือกเย็นว่า "ฉันส่งแกไปเรียน แต่แกไปเต้นอย่างนั่นหรอ?"
ประโยคนั่นทำให้ผู้เป็นลูกถึงกับหุบยิ้มลงทันที
�"เอาเวลาไปอ่านหนังสือซะ"

ตั้งแต่นั้นมา ประโยคเหล่านั้นยังคงดังก้องอยู่ในหัวของเขา และเด็กหนุ่มก็รู้ว่าความฝันที่จะเป็นนักร้องของเขานั้น'ถูกปฏิเสธ'

แต่อย่างไรก็ตาม เขาก็ยังไม่ล้มเลิกความฝันในของเขา

ทุกวัน เขาจะซ้อมอย่างหนักเพื่อเป้าหมายที่จะเป็นที่ยอมรับ
เขาเขียนจดหมายไปขอร้องคุณพ่อให้ยอมรับในสิ่งที่เขารัก กี่ฉบับต่อกี่ฉบับ พ่อของเขาก็ไม่เคยยอมรับ

หนึ่งปีผ่านไป เขาเริ่มยอมแพ้ เขาเริ่มชินกับการถูกปฏิเสธ �และตอนนั้นเอง ที่เขาเลือกที่จะล้มเลิกความฝันของตนเอง
และคิดแค่ว่า....

เขาเต้นเพื่อความสุข...ก็เท่านั้นเอง
�

เวลาผ่านไปอย่างไร้ความหมายและสีสันในชีวิต เด็กหนุ่มไม่ได้เขียนจดหมายหาพ่อของเขาอีก

เขา...ยังก้าวต่อไปไม่ได้�

////////////////////////////////////////////////////

หลังจากที่ผมเล่าจบ ผมก็สบตามินจุนและหวังว่าเขาจะเข้าใจความรู้สึกที่แสนจะทรมานนี้ของผม

"อูยองอา...ฉันผิดหวัง..." � � �ว่ายังไงนะ? ผ..ผิดหวัง?

"นายว่ายังไงนะ?"

"นายล้มเลิกในความฝันของนายเอง นายยอมแพ้ในสิ่งที่นายรักที่สุด" มินจุนพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ เขายืนขึ้นและสบตาผม "นายคิดที่จะยกเท้าขึ้นแล้วไม่ใช่รึไง? สิ่งที่นายต้องทำต่อไปคือก้าวต่อไปไม่ใช่รึไง!? อย่าบอกว่านายไม่กล้าที่จะสู้เพื่อความฝันของตัวเองนะ ทุกคนต่างก็มีสิทธิ์ที่จะสู้เพื่อตัวเอง ใช่มั้ย?"

"นายไม่เข้าใจ!! เขาเป็นพ่อของฉันนะ!"

"ถ้านายอยากให้เขายอมรับนักล่ะก็ จะมัวแต่เขียนจดหมายขอร้องอยู่เพื่ออะไรล่ะห้ะ!? สิ่งที่นายต้องทำก็คือพิสูจน์ให้เขาเห็น พิสูจน์ให้เขาเห็นสิ อูยอง นายทำได้.....คนที่ยอมแพ้ในความฝันของตนเอง จะเป็นผู้แพ้ไปตลอดกาล นายจะยอมเป็นผู้แพ้อย่างนั้นหรอ?"

ผมชะงักไปเล็กน้อยและไม่ได้ตอบอะไร�

"คิดให้ดีนะ จาง อูยอง �แต่ถ้านายอยากที่จะพิสูจน์ตัวเองล่ะก็ ฉันยังคงต้อนรับนายเข้าชมรมอยู่เสมอ..." จบประโยค มินจุนก็เดินออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ

ผมนั่งลงบนโซฟา รู้สึกสับสนในหัวสมอง ที่มินจุนพูดมาทั้งหมดคือความจริง เขาเองแหละ ที่ล้มเลิกความฝันไปโดยดื้อๆแบบนี้ ผมยังมีโอกาสเริ่มใหม่อีกครั้งใช่มั้ยครับ?

หลังจากที่ผมให้เวลากับตัวเองด้วยการนั่งคิดทบทวนเรื่องต่างๆ ผมก็ตัดสินใจได้แล้วล่ะ

ไม่รอช้า ผมวิ่งออกจากห้องของผมและไปเคาะประตูห้องของมินจุน

ก็อกๆๆๆๆๆๆ�

"มินจุน!! ฉันตัดสินใจแล้ววววว เปิดประตูสิ!!!!!!"
และทันใดนั้น ประตูก็เปิดขึ้น มินจุนและจุนโฮยืนอยู่ตรงหน้าผม

"ฉันจะเข้าชมรม!!! :)"

มินจุนและจุนโฮยืนนิ่ง เหมือนขาดสติไปแล้ว และสิบวินาทีต่อมา

"เห้ยยยยยยยยยยยยย จริงดิ!!!???" เขาสองคนพูด(ตะโกน)พร้อมกันและกระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข แล้วก็เข้ามากอดผม

นับตั้งแต่ตอนนี้ไป ผมจะไม่กลัวความล้มเหลวอีกต่อไปแล้ว ผมจะไม่กลัวที่จถูกปฏิเสธแล้ว ผมจะพิสูจน์ให้ทุกคนได้เห็น ผมจะก้าวต่อไป!!!�

///////////////////////

จบตอนสามแล้วววววว ตอนนี้ซึ้้งนิดๆนะ55555 เป็นยังไงบ้างน้า~? รีดเดอร์ติชมมาได้เลยน้าาา แล้วเดี๋ยวไรเตอร์จะรีบอัพต่อให้นะคะ�
ขอบคุณที่อ่านค่ะ^^�

โปรดติดตามตอนต่อไป