คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : LV Cafe |1| ความฝัน
" ป้ารับบบ !!! "
" อเหล้าหน่อยรับ "
" พอไ้เเล้วเเทฮยอ นายื่มหนัเเล้ว"
" อร้อล่ะ ปล่อยให้ผมื่มเถอะ ถ้าไม่ไ้ื่ม ผมทนไม่ไ้ ผมไม่สามารถเอานะใที่เศร้าอผมไ้ ผมเหาเหลือเิน ไม่มีเธอเเล้วผมลัวที่ะลืมาึ้นมา ลัวที่ะ้อหายใในทุๆวัน อยาให้ทุอย่าหายไปเหมือนภาพลวา อให้มันหายไปให้ีวิบ้าๆนี่มันหายไป "
วามฝันอันเลือนลา
เธอะปราัวอยู่ในวามฝันอผม ้ำไป้ำมา เธอยิ้มให้ผม เธอบอรัผม ผมไ้เเ่ฝันเเบบนี้มาลอหลายปีที่ผ่านมา ผมอยาะับมือเธออยู่เเบบนี้ ไ้โปรอย่าปลุผมเลย อให้ผมไ้อยู่ับเธอไ้นานว่านี้
04.00
" ลลิษา "
" พี่รัหนูนะ เเมวน้อยอพี่ "
“ัน็รัพี่เเทฮยอมา ริๆ่ะ "
.
.
.
ฟึบ
เฮือ
"ฝันเเบบนี้อีเเล้ว เธออยู่ที่ไหน เเมวน้อยอพี่ ผมไ้เเ่โทษัวเอที่ไม่ล้าร่ำลา ยัหลอัวเออยู่เเบบนี้ เพราะผมรู้"
เมื่อไหร่ที่ ผมลืมาึ้นมา เธอนนั้นะาหายไป
...
เหลือเพียวามทรำ
ุอาะสสัยว่ามันเิอะไรึ้นับผมเเละเธอ ผมะเล่าใหุ้ฟั
3 ปี่อน
“ ปิา่อนนะเเมวน้อยอพี่ อย่าพึ่เเอบูนะ “ เเทฮยอที่เินมาปิาอลลิษาไว้
“ ปิเเบบนี้ ลลิษา ็มอไม่เห็นทาสิ่ะ “
“ เธอเเอบูึ้นมา ั้น็ไม่เอร์ไพรส์นะสิรับ นี่ไ ถึเเล้ว ลืมาไ้เลยรับผม “
“ นี่มัน !! " ลลิษา่อยๆลืมา้าๆมันทำให้เธอยิ้มว้าทันทีที่ลืมา เธอวาสายามอไปรอบๆ บรรยาาศในร้าน
ที่เเสนอบอุ่น ที่ถูออเเบบใหู้ทันสมัย เเละ วินเทไปในัว มีมุมถ่ายรูปน่ารัๆ เอาใสาวๆที่อบถ่ายรูป เเละมุมผ่อนลายสำหรับนทำาน มัน่าวิเศษเหลือเิน สายาอเธอ็มาหยุะัที่หน้าเาน์เอร์ เเเียร์
“ าเฟ่อเราไรับ เนี่ยพี่เอาื่ออเราสอนมาใส่เป็นื่อร้าน้วย LV อบมั้ยรับ ร้านอเรา “
“ อบ อบมาๆเลย่ะ พี่เเท อบุนะะ อบุริๆ “ เธอร้อไห้ออมา้วยวามีใ เธออเเทฮยอเเน่น
“ ไม่ร้อนะ พี่รัลลิษานะรับ ลลิษาอพี่ะิน าราเมลมัิอาโ้ เเ่ไหน็ไ้ “ เเทฮยอลูบหัวอเธอเบาๆ อย่าปลอบโยน
“ันไม่ไ้เห็นเเ่ินนานั้นนะะ ันรัพี่เเท " ลลิษารู้สึว่าทุอย่ามันหยุหมุน ทุอย่าู่อยๆ้าไปหม สีหน้ายิ้มเเย้มอเธอ่อยๆเปลี่ยนไป
"เป็นอะไรไป่ะ พี่เเท ไม่เล่นเเบบนี้ ันลัว " เธอเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปอเเทฮยอ วามลัวเ้ามาเเทรในวามรู้สึอเธอในอนนั้น เธอลัวว่าเเทฮยอะเป็นอะไรไป
"ลลิษา พี่หายใไม่ออ " ู่ๆ ร่าายอเาสั่นเทาเเทฮยอทรุลไป ลลิษารีบว้าร่าอเเทฮยอไว้ เาใ้มือ้าวาย้ำเสื้อรอ้า้ายนยับไปหม
" ทำใีๆไว้่อนนะะ ่วย้วยใรอยู่รนี้บ้า"ลลิษาพยายามอวาม่วยเหลือเเู่เหมือนว่าะไม่มีใรอยู่เลย
สิอเเทฮยอเริ่มเลื่อนลานสิาหายไป ....
@โรพยาบาล
" พี่เเท ฟื้นเเล้วเหรอ " เเทฮยอพยายามปรับโฟัสเพียไม่นานภาพที่เบลออยู่็ัึ้นเป็นใบหน้าอลลิษา
ลลิษาที่นั่ฟุบอยู่้าเียผู้ป่วยเาับมืออเเทฮยอมาุมไว้เเน่น ลลิษา่อยๆเยหน้าึ้นมามอเเทฮยอ เามอไปรอบๆัวอเาสีหน้าทีีลอย่าเห็นไ้ั สายน้ำเลือ เเละ สายอะไรอีมามายที่เธอไม่รู้ัเธอลุมาประอเเทฮยอไว้
" ลลิษา พี่อโทษ "
เพียะ!!
" ป่วยนานี้ทำไมไม่บอัน ันมันพึ่พาอะไรไม่ไ้ใ่มั้ย?" ลลิษาที่ยืนมอเเทฮยอที่ส่ยิ้มาๆมาให้เธอเเ่มันไม่ทำให้เธอรู้สึีึ้นมาเเม้เเ่น้อย
" พี่ ไม่อยาให้เธอเป็นห่ว "
" ไม่อยาให้เป็นห่ว เหอะ ไม่เป็นอะไรริๆ พี่ะมานอนอยู่ที่นี่ทำไม? ทำไมถึไม่ยอมบอ "
" พี่ไม่อยาเห็นเธอเสียใ" ลลิษาับมือเเทฮยอไว้ น้ำาใสๆไหลลมาอาบเเ้มลลิษา เเทฮยอเอื้อมมือมาปาน้ำที่อาบ้าเเ้มอเธอ
" ยิ่เห็นพี่เป็นเเบบนี้ันไม่อยาไปไหนเลย ไม่อยาห่าันเเม้เเ่วินาทีเียว รู้ัวมั้ย ? หน้าพี่ีมาเลยนะ "เธอลูบใบหน้าอเาไปมาอย่าอ่อนโยน
"ไม่ร้อนะรับ ที่รั พี่ไม่เป็นอะไร อย่าัวลไปเลยนะรับ" ลลิษาร้อไห้หนัว่าเิม มันทำให้เเทฮยอเ็บปวหัวใเเ่เา็้อฝืนยิ้มออมาเพื่อให้ลลิษาสบายใ
"อยู่ับลลิษา อย่าทิ้ันไปไหน สัานะะ"
" สัารับ พี่ให้สัา "
1 อาทิย์ผ่านไป
อาารอเเทฮยอีึ้น เเ่็้อเ้าออโรพยาบาลอยู่เเบบนี้ นี่็ผ่านไป 1 อาทิย์เเล้ว
14.30 PM
" พี่อโทษนะ ที่ไปโรพยาบาลวันนี้ไม่ไ้บอ พี่เห็นเธอิสอบ เลยไม่อยารบวน"
" ไม่้อิมานะะ ันไปไ้ริๆ่ะ พี่เเทไม่้อห่วนะะ ใล้ถึโรพยาบาลเเล้ว่ะ "
" รันะรับ"
"อะไรอพี่แทเนี่ย… รัเหมือนัน่ะ พี่เเทฮยออัน"
" ผมไม่ิเลยว่านั้น ะเป็นรั้สุท้ายที่ผมะไ้บอรัเธอ "
เป็นยัไันบ้า่ะ อนเเร ่วยเม้นเป็นำลัให้ไรท์้วยนะะ
ความคิดเห็น