คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : character
ยูริ อายุ 23 ปี
หญิงสาวสบริสุทธ์ที่ต้องเเต่งงานเพราะผลประโยชน์ทางธุรกิจ
เเล้วคนที่เธอเเต่งงานด้วยยังเป็นเเบ๊ดบอยเจ้าเสนห์เเสนเจ้าเลห์
เธอจึงต้องปรับเปลี่ยนตัวเองให้ทันเลห์เหลี่ยมเเละดัดนิสัยผู้ชายคนนี้
" ฉันจะเปลี่ยนคุณจากงูอสูรพิษให้กลา่ยเป็นหมาน้อยเเสนเชื่ืองตัวนึง!"
มินโฮ อายุ21 ปี
เเบ็ดบอยตัวพ่อที่ต้องมาเเต่งงานเพราะผลประโยชน์ทางธุรกิจ
ทำให้เขาต้องมาอยู่กับเจ้าสาวที่เรียบร้อย กุลสตรีเรียกเเม่
มันช่างน่าเบือเสียเหลือเกิน
เขาจึงพยายามทำทุกวิธีทางเพื่อทำให้เธอออกจากชีวิตอันเเสนเสรีของเขา
"เธอมันก็เเค่ผู้หญิงหน้าโง่ไร้เดียงสา!"
คริสตัล อายุ 19 ปี
หญิงสาวที่หลงรักมินโฮหัวปักหัวปำ
เธอที่พร้อมจะทำลายชีวิตผู้หญิงทุกคนที่มายุ่งเกี่ยวกับมินโฮ
ยิ่งเธอได้ยินข่าวการเเต่งงานของยูริเเละมินโฮเเล้ว
เธอก็ยิ่งอยากที่จะทำลายชีวิตยูริให้ย่อยยัยด้วยมือของเธอเอง!
"พี่มินโฮจะต้องเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น!"
อายุ 21 ปี
หญิงสาวที่ใช้ชีวิตเรียบง่ายอยู่มนรั้วมหาลัย
เเต่ชีวิตเธอเริ่มไม่ปกติเมื่อมีหนุ่มสุดฮอตมาขอเธอให้เป็นเเฟนหลอกๆ
เพื่อไล่เเฟนคลับที่เเสนจะคลั่งไคล้เขาอย่างหนัก
เธอตอบรับเพราะเหตุผลบางอย่าง
เเละเธอก็ต้องเจอความวุ่นวายเเบบที่เธอไม่เคยเจอมาก่อนในชีวิต!
"เอาชีวิตที่เเสนเรียบง่ายของฉันคืนมา T0T"
เซฮุน 20 ปี
หนุ่มใหม่หน้าหล่อสุดฮอตของมหาลัย ความทีเขาฮอตจึงทำให้มีคนติดตามเขามากมาย
เเล้วไหนจะมีผู้หญิงมาตามเจาะเเจะจอเเจเขาอย่างไม่ขาดสายนั่นทำให้เขารู้สึก
เบื่อหน่าย เเละคิดวิธีที่จะทำให้ผู้หญิงพวกนี่เลิกยุ่งกับเขาซะ
โดยที่ไม่รู้เลยว่านี่เองก็เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องต่างๆมากมาย
"ตั้งเเต่คบกับเธอมาก็มีเเต่เรื่อง เธอนี่มันตัวซวยชัด =="!"
ยูริเดินลงมานั่งลงบนโซฟาเงียบพลางดูทีวีไปเงียบๆ จนซูยองวิ่งลงมาจากข้างบนบ้าน
“อ้าว ซูยองมีอะไรเหรอ”
“อ้อ เซฮุนโทรมาหาเธอ แต่บอกว่าโทรไม่ติดเลยโทรหาฉันแทน” โทรติดก็แปลกละ ยูริคิดอยู่ในใจและรับโทรศัพท์
“มีอะไรเหรอ เซฮุน”
“เห็นไหมหนูนา ฉันบอกแล้วว่าคนนี้ซี้ฉัน!” เสียงเซฮุนเล็ดลอดออกมาจากโทรศัพท์
“ถ้าไม่มีอะไรฉันวางแล้วนะ” ยูริกำลังเตรียมตัดสาย
“อ้อ เจ๊ยูล ผมพนันกับเพื่อนผมไว้นิดหน่อย มีคนอยากคุยกับเจ๊ ให้ทายว่าใคร”
“ใครเหรอ"
"ก็ยุนอา น้องรหัสเจ็ไง"
"อ้อ ยุนอา” เด็กสาวบ้าวรรณกรรม และยังเป็นเด็กหัวกระทิ ที่หัวดีในทุกๆเรื่อง งานบ้านงานเรือนก็ไร้ที่ติ
“ สวัสดีคะ พี่ยูริ”
“ดีจ้า ยุนอาเป็นยังไงบ้างเนี่ย” ยูริถามแบบเป็นกันเอง
“ก็ดีคะ หนูก็ทำทุกอย่างแบบที่เคยทำ”
“เฮ้อ ไม่เธอจะโตเป็นผู้ใหญ่สักที”
“หนูทำอะไรผิดเหรอ”
“ก็ เธอชอบทำตัวเหมือนเด็กตลอดเวลา ไม่มีประสบการณ์ในการเอาตัวรอดเลยซักนิด เธอเรียนอยู่ก็ปีสามแล้ว พับบาร์ก็ไม่เคยเที่ยว จริงๆฉันก็ไม่ได้สนับสนุนหรอกนะ แต่มันก็ต้องเคยบ้างจะได้รับรู้สังคมภายนอกและปรับตัวเข้ากับคนอื่นได้ หนังสือนะลดลงซะบ้างก็ดี” ยูริสั่งสอนยุนอาอีกรอบ ให้ทำไง ก็เธอเป็นห่วงเด็กน้อยคนนี้นี่นา
“ เอาเป็นว่าหนูจะพยายามปรับปรุงตัวนะค่ะ” ยุนอาพูดเสียงหง่อยๆ
“แล้วเกรดล่าสุดละได้เท่าไร่”
“ก็ประมาณ 3.90 นะค่ะ เหมือนเดิมเลย”
“เธอนี่เก่งจริงๆ คณะที่เธอเรียนนะยากมาก ฉันจบมานี่ได้เกรดแค่ 3.60 เอง จบมาเนี่ยต้องมีคนต้องการตัวเยอะแน่ๆ”
“ขอบคุณค่ะ “ เสียงยุนอาดูสดใสจากเมื่อกี้มาก
“งั้นแค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวฉันไปทำธุระ”
“ค่ะๆ งั้นแค่นี้นะคะ สวัสดีคะ”
ยูริกดตัดสาย และทำนู่นทำนี่ไปเรื่อยๆจนถึงเวลาที่เธอกับซูยองจะออกไปข้างนอก ยูริเลือกใส่เสื้อแขนกุดและกางเกงขาสั้นพร้อมกับแต่งหน้านิดหน่อยเพื่อไม่ให้ดูโอเวอร์จนเกินไป
“ซูยองนี่เธอจะไปหาของกินหรือไปเดินแบบกันแน่เนี่ยย” ยูริยืนกอดอกอยู่หน้าบ้านในขณะที่ซูยองยังยุ่งอยู่กับการแต่งองค์ทรงเครื่องของตนเองอยู่
“แหม่เป็นถึงเซเลปคนดังก็ต้องแต่งให้เริศหน่อยสิยะ” ซูยองตะโกนลงมาจากข้างบน
“จ้าๆ แม่เซเลปคนดัง แต่งให้เสร็จภายในชาตินี้นะ!”ยูริพูดประชดประชันก่อนที่จะหยิบหนังสือเล่มเล็กที่พกติดตัวขึ้นมาอ่านฆ่าเวลาในการรอเพื่อนสาว จนกระทั้งซูยองเดินลงมา
“แหม่ดีนะที่แต่งเสร็จภายในชาตินี้” ยูริทำหน้างอ
“ฉันขอโทษน้าก็คนมันอยากสวยอะ “ ซูยองทำหน้าจ๋อย
“ช่างเถอะฉันว่าเราไปหาอะไรกินกันดีกว่าฉันชักหิวซะแล้วสิ” ยูริเดินขึ้นรถซูยองก่อนที่ซูยองจะขึ้นที่นั่งคนขับ
ซูยองพายูริพายูริไปตลาดแห่งหนึ่งที่มีอาหารหลากหลายชาติ มีทั้งนั่งกินในร้านหรูและนั่งกินข้างถนน และยังมีคนพลุกพล่าน ยูริจึงใส่แว่นหนาสีดำ ส่วนซูยองก็ใส่หมวกปิดบังใบหน้า เพื่อไม่ให้คนจำได้ ยูริกับซูยองพากันเดินเปลี่ยนร้านกินไปเรื่อยๆมีทั้ง อาหาร จีน ญี่ปุ่น อิตาลี่ เธอกับซูยองทำตัวเหมือนคนธรรมดาคนหนึ่ง นั่นก็ทำให้ยูริรู้สึกดีขึ้นมาก บางครั้งเธอก็อิจฉาคนธรรมดาที่สามารถทำอะไรก็ได้ โดยที่ไม่ต้องห่วงหน้า พ่อแม่ หรือตนเอง
“ยูริ ฉันแวะซื้อน้ำแปปนึงนะ เมื่อกี้มีคนชนฉันขวดน้ำที่ฉันถือมาก็เลยตกไปด้วย รอแปปนะไม่นานหรอก”
“ได้สิ ฉันยืนรอตรงนี้แหละ” ซูยองเดินหายไปท่ามกลางฝูงคน ยูริหาที่นั่งรอเงียบๆ
“
<center style="color: rgb(196, 196, 196);"><div css="pet" style="letter-spacing: 0.4px; width: 220px; height: 65px; overflow: auto; border: 1px dashed;"><p class="MsoNormal" style="margin: 12px 0px; padding: 0px; letter-spacing: 0.4px;"></p>
ความคิดเห็น