yugioh gx ฉบับ 2

เนื้อเรื่อง

   ภาพที่ดวงตาของฉันได้เห็นนั้นเป็นคนที่ฉันอยากจะเจอมากที่สุด

“ขอโทษนะอาสึกะ ฉันผิดเองพอดีรีบไปหน่อย”เขายื่นมือออกมาให้ฉันพร้อมขอโทษ

“ไม่หรอกฉันเองก็รีมมากเหมือนกัน”ฉันยื่นมือออกไปจับของเขาไว้พร้อมทั้งพยุงตัวขึ้น

“.....”เงียบไปสักพัก

“นี่...ขอบใจนะ”

“เรื่องแค่นี้เองไม่เป็นไร”เป็นอย่างที่จุนโกะบอกจิงๆจูไดเปลี่ยนไปไม่เหมือนจูไดคนเดิมที่ยิ้มแย้มมากกว่านี้แท้ๆ แต่ตอนนี้กลับไม่รู้สึกสบายใจเลยสักนิดทั้งๆที่เป็นคนๆเดียวกันแท้ๆ

“จูได ไปไหนมาหรอ ตามหานานแล้วนะ”ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันจู่ๆก็มาเรียกจูไดแล้วยังมาเกาะแขนอีก แล้วทำไมเราต้องโมโหด้วยเนี่ย -^-

“โทษทีนะ อาสึกะนี่คือเพื่อนสมัยของเด็กของฉันชื่อ คัตสึโนะ มิคุรุ”

“ยินดีที่ได้รู้จักฉัน มิคุรุ ฝากตัวด้วยนะ”

“เช่นกันฉัน เทนโจอิน อาสึกะ”

“นี่ อาสึกะฉันฝากพามิคุรุไปดูโรงเรียนด้วยนะ พอดีมีธุระนิดหน่อย”

“อืม”จากนั้นจูไดก็เดินจากไปทิ้งไว้เพียงความสงสัยที่ว่าผู้หญิงคนนี้คงไม่คิดกับจูไดแค่เพื่อนแน่นอน

“นี่อาสึกะเธอเป็นอะไรกับจูไดงั้นหรอ”

“ฉันกับจูไดน่ะเราเป็นแค่.....เพื่อนกันเฉยๆ”ทำไมรู้สึกแย่แบบนี้นะ T-T

“งั้นหรอ แบบนั้นก็ดีแล้วล่ะ”เธอยิ้มบางๆออกมาราวกับรู้สึกโล่งใจ

“...หือ”

“ความจริงแล้วฉันน่ะแอบชอบจูไดมานานแล้วล่ะ”ทำไมแค่คำว่าชอบทำให้ฉันเจ็บปวดใจขนาดนี้นะ

“งะงั้นเองหรอ”

“อืม จูไดใจดีกับฉันมากแต่ก็ไม่เคยคิดอะไรกับฉันเกินไปกว่าเพื่อนเลยและมันทำให้ฉันเจ็บปวดใจอย่างที่สุดกับที่ว่าเขาไม่ได้รักฉันแต่ถึงจะเป็นนั้นก็ตามคะแนนของก็ขึ้นที่1”

“ที่1 หมายความว่าไง”

“ที่อาคาเดเมียของฉันจูไดน่ะเป็นนักเรียนที่ผลการเรียนดีที่สุดในระดับชั้นแถมยังฮอตในหมู่สาวๆอีกทำให้ฉันเองก็มีคู่แข่งเยอะพอสมควรเลยล่ะ”

“งั้นเองหรอ จูไดเนี่ยเปลี่ยนไปเยอะ แถมยังเยอะเกินไปอีก”มันทำให้ฉันเจ็บปวดใจมากขึ้น

“งั้น อาสึกะฉันขอไปพักก่อนนะ”

“อืม”เมื่อเดินไปน้ำตาของก็เริ่มไหลอาบแก้ม

“ทำไมล่ะ ทำไมน้ำตาถึงไหล”ฮึกๆๆ...มันทั้งเจ็บปวดและทรมานเกินกว่าอย่างฉันจะรับไหว

“อาสึกะ ทำไมเธอถึงร้องไห้ใครทำอะไรเธอ”

“จูได!”ฉันเข้ากอดจูไดไว้แน่นเหมือนไม่อยากให้เขาจากฉันไปไหนอีก

   จูไดเอามือลูบหัวของฉันที่กำลังเศร้านี่เป็นสิ่งเดียวที่ฉันคิดว่าไม่เปลี่ยนไปเมื่อรู้แบบนั้นฉันก็เริ่มตั้งสติได้เขาก็เริ่มคลายอ้อมกอดออก

“ขะ ขอโทษนะแล้วก็ขอบคุณด้วย -///-”

“อืม...”

“.....”

“นี่ ชอบหรือเปล่าผ้าพันคอน่ะ”ทำไมจู่ๆถึงพูดแบบนี้หรือว่า

“นายเป็นคนเอาไปไว้ในห้องของฉันงั้นหรอ”

“อืม แล้วคำตอบล่ะ”เขาทำหน้าเขินๆแบบนั้นฉันก็ว่าน่ารักดีเหมือนกัน

“อือ...ชอบมากเลยล่ะ”มันทำฉันให้ดีใจแบบสุดๆ

“หรอ งั้นก็ดีแล้วล่ะ”

“อาสึกะ จูไดคุง!”คุณพี่ทำไมถึงได้ล่ะว่าอยู่ที่นี่จุนโกะคงบอกสินะ

“เริ่มงานกันแล้วนะ”

“ไปก่อนเลยนะฉันต้องไปตามมิคุรุก่อน”มันทำให้ฉันปวดใจขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเขาพูดจะไปตามมิคุรุ

“อะ อืม”จูไดฉันก็ยังไม่รู้สักทีว่ารู้สึกยังไงกับนาย