คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เหตุการณ์ย้อนกลับ
ารเรียนารสอน็ผ่านไปไ้ี่วหลายวันมานี้พวผ้าไหม็ไม่ไ้มารัแพระเพื่อนอี เธอิว่าหล่อนูเปลี่ยนไปนไม่น่าเื่อสายา แ่ระเวลาแ่ไม่ี่วันหล่อน็เปลี่ยนไปไ้ถึนานี้แล้ว และวันหยุไ้มาถึอย่ารวเร็วพระเพื่อน้อารพิสูน์อะไรบาอย่า ในอนเย็นเธอไ้ไปที่สะพานนั้นอีรั้เพื่อ้นหาวามริ
“แพ แพอยู่ที่ไหนพี่อยารู้ว่าเบื้อลึเบื้อหลัอเรื่อมันเป็นยัไ ใรเป็นน่าเธอันแน่”เธอพึมพำับัวเอเบา ๆ บาทีวิาอหล่อนอาะยัไม่ไปไหน็ไ้ ไอเย็นประหลาไ้เ้ามาโนัวเธอโยที่ไม่มีลมพัเลยสันิ สัาิาอเธอบอให้หลับาลและยื่นมือออไป
ระหว่าหลับาเธอไ้สัมผัสถึอะไรบาอย่าที่ยื่นมาประบมือเธอเอาไว้่อนไอเย็นะพัผ่านเ้ามาอีรั้ รั้นี้มันทำให้เธอนลุอย่าบอไม่ถู
“แพ แพำวันนั้นไ้ไหมวันที่เราเอันรั้แร”เสียอเพลัึ้นในห้ววามิอเธอ่อนะมีเสียอใรบานอบออไป
“ำไม่ไ้หรอ เพลเยเอแพ้วยเหรอ”แ่ประโยอบเพียประโยเียว็้อทำให้พระเพื่อนที่หลับาอยู่้อลืมาึ้นมาอย่า่วยไม่ไ้ สภาพรหน้าือโรเรียนอพระแพ ทั้สอุยันอยู่บนอาารั้นสอรระเบียหน้าห้อมัธยมศึษาปีที่สามทับหนึ่ ส่วนัวเธอในอนนี้เสมือนไร้ัวนเพราะไม่ว่าใรที่เินผ่านไปผ่านมา็ไม่เห็นเธอทั้นั้น
“แพ แพลับมาแล้วรอพี่หน่อยนะะึ้นไปหา”เธอหาไ้สนในรอบ้าไม่ อนใเธอมีเพียน้อสาวอเธอที่ยืนอยู่ไม่ไลานั้น เธอ้าวเท้าึ้นบันไ้วยวามเร็ว่อนะเ้าใล้พระแพมาึ้น แ่แล้วภาพนั้น็่อย ๆ หายไป เธอพยายามไว่ว้า้อมืออน้อสาวไว้แ่็ไม่ทัน
“เิอะไรึ้น ภาพลวาอย่านั้นเหรอ”เธอพูับัวเออีรั้ หรือว่าทั้หมนี้ะเป็นภาพอีอหล่อน เธอเริ่มหันมาสนใสิ่รอบ ๆ พบว่าเวลามันผ่านไปอย่ารวเร็วผิปิ อยู่ ๆ อนนี้็เป็นเวลาหลัเลิเรียนนัเรียน่า็ลับบ้านหมแล้ว
“อย่าเราอร้อล่ะไหม อย่าทำอะไรเราเลย โอ้ยเ็บ”เสียร้อไห้สะอึสะอื้นพร้อมเสียอร้อให้หยุทำนี่เป็นเสียอน้อสาวอเธอไม่ผิแน่ เธอรีบวิ่ไปามเสียนั้นทันที อนนี้ที่เธอเห็น็ือสภาพน้อสาวที่ผมเผ้าหลุลุ่ย เสื้อผ้าที่มีรอยีา ำลัยมือไหว้อร้ออ้อนวอนนที่ำลัลั่นแล้อยู่
“อร้อเหรอแพ ำอร้ออแ็เหมือนลมปาที่พ่นออมาแบบไม่มีวามหมาย น่าสสารัเลยนะ”เธอพูพลาำผมพระแพึ้นมา่อนะระาอย่าแรนัวอหล่อนโน้มไปามแรระานั้น
“นี่เล่นให่ราบเราเลยเหรอพระแพ ไม่้อราบ็ไ้”มืออเธอไ้ไปำผมอหล่อนอีรอบแล้วระาทุ่มลพื้นนหัวแ เลือไ้ไหลนอลมาบนพื้นอย่า่อเนื่อแ่นั่น็ไม่เพียพอให้เธอหยุแล้
“สำออยั แ่นี้แ็เลือออแล้วเหรอ เฮ้อน่าสสาร”พูบเธอไ้หยิบโทรศัพท์ู่ใออมาถ่ายลิปอหล่อนเอาไว้่อนะล้วเ้าไปถ่ายในเสื้อ หล่อนที่อนนี้แทบไม่มีเรี่ยวแรเหลือแล้วไ้ใ้แรเฮือสุท้ายผลัเธอออไป
“แ แล้าผลัันเหรอ แรเยอะนัเหรอ”เธอพูพลาผลัพระแพที่ลุึ้นมาไ้แล้วให้ไปอับพื้น่อนะระาบอย่าแรโยมีนินาับเอวาเพื่อนอเธอ่วยับและหัวเราะอยู่้า ๆ พระเพื่อนที่ยืนูอยู่รู้สึแนาอ่อนแร ในแ่ละวันน้อสาวอเธอ้อเออะไรมาบ้า เธอมันเป็นพี่สาวที่แย่ที่สุ
เธอัสินใเ้าไปว้าแนอผ้าไหม้วยวามาสิแ่็ว้าไ้เพียอาาศเท่านั้น ทำไม ทำไมัน ทำไมถึ่วยอะไรน้อสาวไม่ไ้เลย ทำไม อนนี้มีเรื่อหมายำถามเ็มหัวอเธอไปหม
“หยุ หยุเี๋ยวนี้พวแะทำอะไรแพ หยุสิ！”ไม่ว่าเธอะะโนออมาอย่าสุเสียนาไหนแ่็ไม่ไ้ทำให้พวนั้นหยุลเลย แ่แล้ว็มีเสียใรบานที่เินเ้ามาในห้อ เป็นเพลเธอลืมอเอาไว้เลยลับมาเอา
“เฮ้ยพวแทำอะไรแฟนเราน่ะ ออไปเลยนะ”เมื่อไ้ยินเสียผู้มาใหม่ทุน่า็หันหน้ามามอเป็นาเียวในทันที ้วยวามที่เพลเป็นหัวหน้าห้อและอนนี้เธอำลัถ่ายลิปอยู่ถ้าไม่หยุมีหวัโนลโทษแน่ ทุนที่แล้หล่อนอยู่็ลุึ้นมาแล้วทำหน้าบึ้ึใส่
“ฝาไว้่อนเถอะ ”หลัาที่ทุนออไปหมแล้วเพล็เ้าไปอเธอัวยวามเป็นห่ว หล่อนไม่น่าปล่อยให้เธออยู่นเียวเลย วันนี้เป็นเวรประำวันอเธอทำให้้อทำวามสะอาห้อ่อนลับบ้าน
“แพเป็นอะไรหรือเปล่า เพลอโทษนะที่ทิ้แพไว้นเียวนเป็นแบบนี้ เลือออเยอะเลยไปทำแผล่อนนะเี๋ยวทำให้”แพส่ายหน้ามันไม่ใ่วามผิอเธอเลยสันิ
“ไม่ใ่วามผิอเพลหรอ”หล่อนยมือึ้นลูบหัวที่แอเธออย่าเบามือพลานำผ้าเ็หน้ามาับเลือให้่อนะพาไปที่ห้อพยาบาลอย่า้า ๆ ีที่อนนี้ห้อพยาบาลยัไม่ปิเลยสามารถทำแผลไ้
“เสร็แล้ว ทีหลัอย่าห่าาเพลนะะไ้ปลอภัยไม่โนแล้อี เพล่วยอะไรไม่ไ้เลยรู้สึผิั”พูบเธอ็ทำหน้าเศร้า พระแพส่ายหน้าอีรั้
“ไม่ใ่วามผิอเพล แพไม่เป็นไรไม่้อเป็นห่วหรอ”เธอเป็นนที่อทนริ ๆ อทนแบบไม่มีเื่อนไทำไมนะสวรร์ถึไม่เยเห็นใเลย
“ถ้าอย่านั้นเพลไปส่ที่หอนะ”เธอพยัหน้าทั้สอเ็บอ่วยัน่อนที่ะเินลับหอ อยู่ ๆ สสถานที่็เปลี่ยนไปอีรั้ รั้นี้มันมีเพียสอนนั่น็ือน้อสาวอเธอับแฟน
“เพล เราสอนเลิันเถอะ”เธอล่าวออมา้วยเสียเศร้า ไม่รู้สินี่อาะเป็นสิ่ที่ีที่สุที่เธอะทำให้แฟนอเธอไ้ในอนนี้
“ทำไมล่ะแพ เพลไม่ีรไหน”หล่อนเริ่มถามถึ้อเสียอัวเอ
“เพลีทุอย่าเลย แ่แพไม่อยาให้เพลมาประสบปัหาพวนี้ับแพ นี่อาะเป็นสิ่ที่ีที่สุที่แพมอบให้ อย่ายุ่ับแพอีเลยนะ”เธอรีบหันหลัเินออไปในทันที่อนที่หล่อนะรีบเ้าไปอาหลัอเธอ
“ไม่ว่ายัไเพล็ะไม่เลิับแพ และะอยู่ปป้อแพแบบนี้ลอไป”หยาน้ำาที่ไหลรินปานสายฝนอเธอไ้ไหลอาบแ้มนวลทั้สอ้าทำไมนี ๆ แบบนี้ถึไม่ไปเอนที่ีเหมือนหล่อนนะ
“อบุนะเพล อบุที่เลือะอยู่รนี้ อยู่้า ๆ แพ ”เธอหันลับมาทั้สอ่า็อันลมอีรั้ อยู่ ๆ ็ไ้ยินเสียใรบานที่ัมาา้านหลั นี่สินะถึเรียว่าวามริ
“แพ แพมาทำอะไรอยู่รนี้ลับหอเถอะนี่็เย็นมาแล้วนะ”นี่ทำให้เธอหลุออาภวั์นั้นไอเย็นไ้ปะทะัวเธออีรั้่อนลับสู่วามเป็นริ
“เราร้อน ๆ น่ะเลยออมารับลมรนี้เย็นสบายี”เธอพูพลาส่ยิ้มไปให้ับนที่มาใหม่
“อือ รนี้เย็นริ ๆ ้วย แ่อนนี้้อลับหอแล้วไปันเถอะ”เธอพยัหน้าแ่่อนที่ะไปเธอไ้ว้า้อมืออเพลเอาไว้
“เพล อบุนะที่ลอมาไม่เยทอทิ้เรา อยู่้าเราลอแม้วันนั้นเราะไม่มีวามสุเลย อบุริ ๆ ”เธอพูอบุออมา้วยใริ่อนที่หล่อนะรวบัวเธอเ้าไปอ
“บอแล้วไว่าะไม่มีวันทิ้น่ะ ไม่้ออบุหรอเพลเ็มใ”ทั้สอส่ยิ้มให้แ่ัน่อนะเินลับหอไปพร้อมันอย่า้า ๆ ่ำืนที่วาวและวันทร์ยัส่อสว่าบนท้อฟ้าไม่มีแม้นเมบบัเลยสันิ นี่่าเป็นวิวที่สวยามเหลือเิน
ความคิดเห็น