คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ฟิคยังตอนที่สาม
3
12.28 : PM
นี่มันก็เลยคาบพักมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว ทำไมป่านนี้อิดำมันยังไม่ลงมาหาอะไรกินอีกนะ คือในตอนนี้ผมได้แต่ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลาสลับกับมองประตูโรงอาหารไปด้วย เมื่อกี้ถามน้องแบค น้องเขาก็บอกว่าน้องไม่รู้เพราะคาบสังคมก่อนเที่ยงนั้นอ่ะ น้องโดด
เริ่ดที่สุด - -+
“โทรไปตามน้องลงมากินข้าวสิ” โย่งยอลออกความเห็น
“โทรแล้ว มันปิดเครื่อง”
“งั้นก็ขึ้นไปตาม ไม่เห็นยาก”
ยากสิ…มึงเดินขึ้นไปเองไหมล่ะ …แหม่ แล้ว เอ่อะ..น้องแบค ไอ่สายตาแบบนั้นมันหมายความว่ายังไง นี่อยากให้พี่ขึ้นไปตามอิดำเพราะจะได้อยู่กะไอ้โย่งสองคนใช่ไหม!
ไปก็ได้ฟระ!
ตอนนี้หน้าห้องไอ้เด็กถ่านไม่มีคนอยู่เลย จะมีได้ไง นักเรียนแม่งลงไปแย่งอากาศหายใจกันที่โรงอาหารหมดอ่ะ…
“ดำ มึง” พอผมเดินลากเท้ายาวๆ?ของตัวเองเข้ามาในห้องเท่านั้นแหละ แผ่นหลังกว้างๆของอิดำที่นอนฟุบอยู่ที่โต๊ะก็ปรากฏแก่สายตา
น่ากระโดดถีบติดประตูจริงๆ คนเขารอกินข้าวกันตั้งเยอะ เจ้าตัวหลบมานอนตายอยู่ในห้องเนี่ย
“ลุกสิ” ผมเอื้อมมือจิกหัวมันแล้วก็เขย่าๆ
อ๊ะ
รู้สึกได้ถึงความผิดแปลกไป เมื่อผมจับไปที่แก้มดำๆที่ชอบพองลมทำหน้าอุบาทว์ๆเวลางอนนั่น
ตัวร้อนจี๋เลย
“ไม่สบายหรอวะ” ผมตบแก้มมันเบาๆ และก็เริ่มแรงขึ้นเมื่อมันไม่ยอมลืมตาขึ้นมาสักที “ตื่นสิอิเหี้ย!”
“อืมมม”
“มึงลืมตาขึ้นมา แล้วตอบกูเดี๋ยวนี้นะ อิดำ อิถ่าน!”
“ปวดหัวอ่า”
ฟุบบ
ปรือตาขึ้นมาได้นิดหน่อย มันก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะเรียนตัวเดิมอีก …เอาไงดีวะคยองซู ข้างนอกก็ไม่มีใครอยู่เลยด้วย
“ฮึบ” ผมจัดการดึงมันขึ้นมาจากโต๊ะตัวที่ฟุบอยู่ จากนั้นก็แบกไอ้เด็กถ่านแบเบาะนี่ขึ้นหลังไว้ มืออันน้อยนิดของผมจับขาทั้งสองข้างของมันกระชับไว้ที่ข้างเอวกันตก
“อืมมม”
เด็กถ่านได้แต่ครางไปมา เอียงแก้มฟุบหน้าลงกับใหล่กว้างๆอันมาดแมนของผม ลมหายใจร้อนๆเป่ารดต้นหูไปมาจนขนลุกเกรียวกราว
“อ่อนแอชิบหายเลยมึงอ่ะ -3-“ พูดอะไรไปเรื่อยในขณะลากสังขารลงบันได มุ่งหน้าไปยังห้องพยาบาล “แค่อดนอนคัดการบ้านให้กูคืนเดียวก็ไข้แดกซะและ”
“อือออ”
“ไม่ต้องมาอือเลย สัส หนัก”
นี่เห็นว่าไม่สบายนะ เลยไม่อยากด่าอะไรมาก
“โทรศัพท์อ่ะ พกไว้ทำห่าอะไร พกแล้วก็ปิดเครื่องเนี่ย ถ้ามึงช็อคตายอยู่บนห้อง กูจะกลับไปบอกมี้ยังไงฮะ!”
“อือออ”
“กูบอกว่าไม่ต้องมาอือ! มันหนัก หลับตา แล้วก็เงียบซะ ถ้าอืออีกที กูจะปล่อยมึงคลานไปห้องพยาบาลเอง”
แล้วมันก็เงียบมาตลอดทางจนมาถึงห้องพยาบาลนั่นแหละ ผมเหวี่ยงมันลงกับเตียงด้วยความหนัก แต่เหมือนจะแรงไปหน่อย ผมแอบได้ยินเสียงโป๊กด้วยอ่ะ ปรากฏว่าผมเหวี่ยงไอถ่านจนหัวไปกระแทกกับขอบเตียงครับ J
คยองซูไม่ผิด แรงโมถ่วงของโลกผิด…
Rrrrr
ประจวบกับไอโฟนในกระเป๋าสั่นพอดี ผมก็เลยกดรับแล้วออกมายืนคุยอยู่หน้าห้องพยาบาล
[ฮัลโหล อยู่ไหน] ไอ้โย่งนั่นเอง ฟังจากเสียงจ้อกแจ้กๆที่ดังลอดเข้ามาแล้ว มันคงอยู่ในโรงอาหาร
“หน้าห้องพยาบาล”
[ใครเป็นไร?]
“อิถ่านไม่สบาย มึงไม่ต้องรอกินข้าวนะ กินกันไปเลย”
[ไม่ได้รอ แค่จะโทรมาบอกว่าป้าที่ขายซุปเห็ดฝากมาทวงตังค์ ไปติดเขาไว้ตอนไหน] เอ่า…เวรกรรม
“เชี่ย จ่ายให้ก่อนไม่ได้รึไง กูจะอยู่เฝ่าอิถ่าน”
[อืมๆ งั้นเดี๋ยวบ่ายๆจะแวะไปหา]
แล้วปลายสายก็ตัดไป ผมเก็บไอโฟนลงกระเป๋าจากนั้นก็หันไปมองทางด้านขวามืออีกครั้ง
นักเรียนหญิงคนนึงยืนทำท่าทางลนๆแปลกๆ เอาแต่มองประตูห้องพยาบาล มีพิรุธตั้งแต่ผมออกมายืนคุยกะไอ้โย่งเมื่อกี้แล้วล่ะ พอเห็นว่าผมหันไป ก็สะดุ้งโหยง
“คะ…คือ”
“มีอะไร - -+” ผมถามเสียงแข็ง
“คือ…จะ..จงอิน ไม่สบาย…หรอ…คะ” เธอพูดติดๆขัดๆ ทำเอาคนฟังอย่างผมรู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่าน
“มึงเป็นใคร”
“จะ…จูเนียล ปีสองห้อง…บี ค่ะ” เธอตอบโอยยยย อยากจะยกประตูห้องพยาบาลทุ่มใส่หัวนังนี่จริงๆ พูดกับกูดีๆไม่ได้รึไง
“ห้องเดียวกะอิถ่านเลย มาทำไม” จูเนียลก้มหน้างุด แต่ถึงกระนั้น ผมก็แอบเห็นแก้มขาวๆขึ้นสีอย่างประหลาด “ร้อนหรอ? หน้าแดงทำไม?”
“ปะ ปล่าวค่ะ จะ…จงอิน ไม่..ไม่เป็นอะไรมาก..ใช่ไหมคะ”
“ใกล้ตายละ” ผมตอบทิ้งท้ายไว้แค่นั้น แล้วก็เปิดประตูห้องพยาบาลเดินหนีเข้ามาเลย
น่ารำคาญชิบหาย ผู้หญิงสมัยนี้…
ช่วงบ่ายไอ้โย่งแวะเข้ามาเยี่ยมอิถ่าน พร้อมกับหอบทาโกยากิกล่องโตมาให้ผมด้วย มันบอกว่า เห็นผมไม่ได้กินข้าวกลางวัน โห โคตรซึ้งอ่ะ ผมนี่นั่งกินทั้งน้ำตาเลย
..เชื่อป่ะ..
เออ…ไม่ต้องเชื่อหรอก
กูล้อเล่น…
จริงๆแล้ว ไม่มีหมาตัวไหนโผล่หัวมาเลย หิวจนแทบแดกหูอิถ่านนี่ได้อยู่แล้ว !!
หลังจาก เจ้าหน้าที่ห้องพยาบาลเห็นอาการอิดำไม่ดีขึ้น เลยโทรไปตามรถโรงบาล ซึ่งตอนนี้ผมกำลังยืนโบกมืออำลาน้องชายที่ซี้ม่องเท่งนอนอยู่ในรถเรียบร้อย
กูไม่ได้แช่ง ….อาเมน….
“คยองซู ครูซึงรีฝากรายงานนี้มา บอกว่าให้นายเอาไปแก้ ส่งภายในวันนี้นะ” เฉิน หัวหน้าห้องแสนเฉิ่มยื่นรายงานเล่มนึงมาให้ ลายมือหวัดๆบนปกนั่นไม่ต้องบอกก็รู้ว่าของใคร…
“บ้าน่า ใครจะไปแก้ทัน” ผมพึมพำออกมาเมื่อเปิดดูเนื้อหาในรายงานแล้ว โดนแก้เกือบทั้งเล่ม ให้กูไปทำใหม่เลยเถอะ - -!
“ถ้าทำไม่มัน นายจะโดนติดลบยี่สิบคะแนนนะ O-O” เฉินทำหน้าตาขึงขัง แว่นตากรอบหนานั่น แทบจะชนปลายชมูกผมอยู่ร่อมร่อ
แว่นหรือจานดาวเทียม…มึงกะจะซูมหน้ากูให้เห็นยันขนจมูกเลยป่ะนิ
“รู้แล้ว ขอบใจมาก นี่กี่โมงแล้วอ่ะ” ผมถาม
“อ๋อ สี่โมงแล้ว สู้ๆนะคยองซู ฉันกลับบ้านล่ะ”
สี่โมง!!!
อิเชี่ยยยยนี่ยังไม่ได้เริ่มทำอะไรเลยนะ แล้วต้องมานั่งแก้รายงานทั้งเล่ม ให้ตายเถอะ!!
สี่โมงครึ่ง….
ห้าโมง…..
ห้าโมงครึ่ง….
หกโมง….
หกโมงยี่สิบ…
“เสร็จแล้วว้อยย” ร้องตะโกนออกมาด้วยความดีใจ ไม่ได้เกรงใจบารมีครูซึงรีที่นั่งแชทไลน์อยู่ในห้องพักครูสักนิด หลังจากที่ผมใช้เวลากว่าสองชั่วโมงในการนั่งแก้รายงานอยู่หน้าห้องพักครู ในที่สุดมันก็เสร็จซักที น้ำตาจะไหล
ผมกวาดเครื่องเขียนทุกอย่างลงในกระเป๋า จากนั้นก็ลุกเอารายงานไปวางไว้บนโต๊ะครูซึงรีแล้ววิ่งออกมาเลย
ฟ้าเริ่มมืดแล้ว…
วันนี้ผมกลับรถประจำทางแหละ เพราะไม่อยากให้ลุงต้องขับรถย้อนมารับผมอีกรอบ เห็นว่าเมื่อช่วงเย็น ลุงเพิ่งรับมี้ไปเยี่ยมอาการอิถ่านด้วย
จริงๆแล้วขึ้นรถประจำทางมันก็ดีอย่างนะ…เวลารถเบรกที ผมก็เซซบคนหล่อๆไปทั่วอ่ะ อิอิ ความสุข J
กว่ารถจะมาจอดปากซอยหน้าบ้าน ฟ้าก็มืดพอดี สวนหย่อมหน้าหมูบ้านที่ปกติจะเต็มไปด้วยเด็กน้อยหลายสายพันธุ์?วิ่งเล่นอยู่ บัดนี้กลับมีเพียงเศษขี้ฝุ่นปลิวว่อน
เชี่ยย..แม่ง น่ากลัวว่ะ
ตาโตๆเหลือบมองไปรอบๆ ความมืดมืดทำให้ผมแทบมองไม่เห็นหนทางข้างหน้า บรื๋ออ โต๊ะม้าหินอ่อนตรงนั้นมีใครก็ไม่รู้นอนฟุบอยู่ด้วยอ่ะ ขี้เมาป่ะวะ
ว๊ากกกก น่ากลัว วิ่งงงง
กึก….
เดี๋ยวนะ…เสื้อตัวนั้นมันคุ้นๆป่ะ
สองขาหยุดกึกเมื่อสมองประมวลภาพเมื่อกี้ออกมา ว่าแล้วก็เลยลองเดินกลับไปดูอีกรอบ
ใช่เลย…
“อิถ่านแบเบาะ!!” เสื้อตัวนี้มี้ซื้อให้ ผมจำได้ ยิ่งเข้าไปมองใกล้ๆ แม่งใช่เลย อิถ่าน!
“อืมม” มันเงยหน้าขึ้นมา ทำตาปรือๆ เห็นได้ดังนั้น ผมเลยกระโดดถีบมันสองขาคู่ จนคนป่วยกลิ้งไปนอนอยู่บนพื้น
“ออกมาทำเชี่ยไร!! ข้างนอกมันอันตรายไม่รู้รึไง สัส!” โกรธ ยอมรับว่าโกรธมาก ณ จุดนี้
คยองจะไม่ทน!!
“เจ็บ…” มันลุกขึ้นยืน เซนิดๆ “ก็…รู้ไง เลยออกมารอ” มันเค้นคำพูดออกมาอย่างยากลำบาก เสียงแหบๆนั่นทำให้ผมรู้สึกเหนื่อยแทน
“พ่องดิ! มึงไม่สบายนะ!! ใช้ส้นตีนคิดหรอเนี่ยถึงได้ออกมาน่ะ หะ!” พูดแล้วมันก็หมั่นไส้ ตบหัวอีกซักทีดิ๊
“…”
“แล้วถ้าเกิดกูเป็นอะไรนี่ มึงคิดว่าจะช่วยกูได้หรอ! สภาพมึง แค่ยืนก็….นั่นไงๆ” ผมพุ่งตัวไปรับร่างของมันที่เซจนเกือบล้ม
หือ…ตัวร้อนจี๋เลย
“ขอ…โทษครับ ( , ,)”
มันพูดออกมาแผ่วเบาจนเกือบไม่ได้ยิน ผมย่อตัวลงให้มันขึ้นมาขี่หลัง จากนั่นก็เดินเข้าหมู่บ้าน แก้มร้อนๆที่แนบเข้ากับลำคอผม ทำให้ผมรู้สึกเหมือนมีใครเอาถุงร้อนมาประกบอยู่เลย มันต้องทรมานมากแน่ๆ
…ใช่ไหมจงอิน
บรืนนนน
ไฟหลายๆดวงจากข้างทางเข้าหมู่บ้านทำให้ผมเริ่มมองเห็นทาง และเห็นรถขนขยะที่เพิ่งแล่นสวนออกไปเมื่อกี้
“ตุ๊กตาโปโปโระตัวนั้นคุ้นๆเนอะJ” ผมพูดกับอิดำที่อยู่บนหลัง
“อืม”
“เหมือนที่ซูโฮเอาให้กูเลย” แล้วกูก็ให้มึงต่อ ป่านนี้โปโปโระตัวนั้นคงนอนโก่งตูดสบายใจเฉิบอยู่บนเตียงคิงไซส์ของอิดำนี่แล้วแหละ
“ตัวนั้นแหละ” มันตอบอู้อี้
“มึงว่าไงนะ!”
“มันรกเตียง … ผมเลยให้แม่บ้านเอาไปทิ้ง” ชัดเลย
“มึงงง ตุ๊กตาตัวนั้นซูโฮให้กูนะ มึงงง อิดามมม อิเชี่ยย”
พลั่ก
ผมวิ่งเข้าหากำแพงบ้านของใครไม่รู้ จากนั้นก็หันหลังแล้วเหวี่ยงอิดำนี่เข้ากับกำแพงบ้านเต็มๆทั้งๆที่มันยังอยู่บนหลังผม อิถ่าน! มึง!
“นั่นตุ๊กตาของกู”
พลั่ก
“แอ๊ก”
“ซูโฮให้กูมาเชียวนะ”
พลั่ก
“แอ๊ก”
“กล้าดียังไงเอาของกูไปทิ้ง!”
พลั่ก!
“กะ..ก็ผมไม่ชอบ เดี๋ยวซื้อให้ใหม่”
“เกลียดมึงโว้ยยยย”
พลั่กๆๆๆๆ
ต่ายห่าไปแล้วมั้ง ถ่านบนหลังกูเนี่ย…..
ไข้แตก หนักกว่าเดิมครับ…ผมหอบอิถ่านเข้าทางประตูหลังบ้าน เพราะกลัวมี้จะเห็น มี้ต้องดุมันแน่ๆถ้าเห็นว่ามันไม่สบายแล้วลากสังขารไปตากน้ำค้างรอผมอยู่ข้างนอก
จังหวะที่ผมโยนมันลงกับเตียง ประตูห้องของอิถ่านก็เปิดขึ้นพอดี
“อ้าว มี้”
เกือบไปละกู ถ้ามี้เข้ามาในห้องก่อนหน้านี้ มี้ต้องรู้แน่ๆว่าอิถ่านมันแอบออกไปข้างนอก
“เอายามาให้จงอิน” มี้ยื่นซองยาสีขาวๆมาให้ “มียาซองนึงต้องกินทุกๆหกชั่วโมง ตีสามคยองก็ปลุกน้องขึ้นมาทานยาด้วยนะ”
“อ่อ ครับ” ผมรับถุงยามาจากมี้ แล้วก็ลากสลิปเปอร์มุ่งไปที่ประตู แต่ก็ถูกเสียงของมี้ขัดขึ้นซะก่อน
“แล้วนั่นจะไปไหน”
“ก็…ไปอาบน้ำนอนไงมี้”
“ไม่นะ คืนนี้คยองก็นอนเป็นเพื่อนจงอินสิ เกิดดึกๆจงอินเป็นไรขึ้นมาจะทำยังไง” ก็คงตายอ่ะครับมี้ ไม่เห็นต้องทำไง…
“ก็ได้ครับ งั้นคยองไปอาบน้ำก่อน” ได้แต่คิดแหละ ขืนพูดออกไป คยองนี่แหละ จะตายแทน ..
สลบไม่เป็นท่าละครับ หลังจากมันออกไปบู๊ข้างนอกมา หึ เป็นไงล่ะ เก่งดีนัก ป่วยแล้วไม่เจียม!
“กูนอนอยู่ข้างล่างนี่นะ มีอะไรก็เรียกละกัน” ผมพูดพลางตบแก้มมันเบาๆจนมันปรือตาขึ้นมา
“อืมมม”
“ตีสามต้องปลุกมาแดกยา” หลังจากปูที่นอนอะไรเสร็จสรรพ ก็นั่งจิ้มๆไอโฟนตั้งนาฬิกาปลุกไว้ตอนตีสองห้าสิบ
Rrrrrrr
“อือ” ล้มตัวลงนอน ยังไม่ทันได้หลับตา ไอโฟนก็สั่นตืดๆขึ้นจนผมต้องเอื้อมมือไปกดรับ
[ฮัลโหล คยองนอนรึยังง] จือเทาส่งเสียงกระแดะมาแต่ไกลเชียว
“ยังๆ กำลังจะนอนแล้ว”
[วันนี้ไม่ได้เห็นหน้าคยองเลย เสียใจจัง ต้องไปงานเปิดภัตตาคารของเพื่อนพ่ออ่ะ] ปลายสายทำเสียงเศร้า
“เอาเวลาเสียใจ ไปนั่งคิดถึงคยองไม่ดีกว่าหรอออ”
[อุบ คิกๆ นั่นสินะ คิดถึงคยองจัง]
“คิดถึงจือเทาเหมือนกั…… แอ๊ก เชี่ยย”
ความรู้จุกถาโถมเข้าใส่ทันทีที่อิถ่านแบเบาะกลิ้งลงมาจากเตียง หล่นทับตัวผมดังตุบ
นี่มึงจะกลิ้งไปให้ถึงเชียงใหม่เลยป่ะอิดามมมมม เมื่อกี้มึงนอนอยู่กลางเตียงเน่!
[คยองๆ เป็นอะไรรึปล่าว คยอง] เสียงจือเทาแลดูร้อนรนเมื่อผมเงียบไป คือ ตอนนี้กำลังเขี่ยอิเด็กถ่านนี่ออกจากตัวเองอยู่ หนัก…
“ไม่ๆ อุบัติเหตุนิดหน่อย เราต้องนอนแล้ว ฝันดีนะจือเทา” ผมอมยิ้มให้กับไอโฟนอีกครั้งก่อนจะตัดสายไป
หันมองเด็กถ่านที่นอนไม่ได้สติอยู่ข้างๆ หลังจากที่ผมใช้สองตีน ยันมันจนกลิ้งไปเกือบตกฟูก
“ห่ามึง นอนบนเตียงดีๆไม่ชอบ นอนตรงนั้นไปนั่นแหละ”
"วุ่นวายจริงวุ้ย" ข่มตาหลับไปได้ไม่ถึงสามนาที ผมก็จำต้องลุกขึ้นไปดึงผ้าห่มบนเตียงมาห่มให้อิถ่านจนได้ - -+
"ขอให้หายไวๆละกัน"...
*******
#ฟิคยัง
ความคิดเห็น