คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ฟิคยัง อินโทร
INTRO
“ตื่นได้แล้ว จงอินโว้ยยย!!”
แสงแดดแจ่มจ้าที่ส่องลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาในห้องพร้อมกับเสียงโวยวายหน้าห้อง ไม่ได้ทำให้ร่างสูงที่นอนขุดคู้อยู่ในผ้าห่มผืนหนารู้สึกตัวหรือตื่นมาขานรับเลยแม้แต่น้อย
“ไอ้ถ่านแบเบาะ ถ้ามึงไม่ตื่น กูจะพังประตูเข้าไปแล้วนะ!”
ยังคงไม่มีเสียงตอบรับใดๆจากข้างในห้อง
“มึงจะไม่ตื่นใช่ไหม? ได้” หลังจากตะโกนจนคอแหบคอแห้ง เริ่มจะอารมณ์เสียนิดๆแล้วนะ โดคยองซูไม่ใช่คนที่มีความอดทนสูงพอที่จะมายืนแหกปากตะโกนปาวๆอยู่หน้าห้องได้เป็นชั่วโมงๆหรอก
…ยิ่งในเวลาเร่งด่วนแบบนี้แล้วด้วย
ปังงง
ผมถกขากางเกงขึ้นเล็กน้อยจากนั้นก็กระโดดถีบประตูไม้มะฮอกกะนีอย่างดีตรงหน้าจนเกิดเสียงดังปัง ดี! มึงไม่ตื่นกูก็จะกระโดดถีบแม่งอยู่อย่างงี้แหละ เอาให้พังกันไปข้างนึงเลย
ไม่ประตูก็ตีนกูเนี่ยแหละ…
ปังงง
เสียงกระโดดถีบประตูครั้งที่สองดังขึ้น โดยผมลงจังหวะตีนให้หนักกว่าครั้งแรก เผื่อเสียงดังๆจะทำให้ไอถ่านที่นอนอยู่ในห้องตื่นขึ้นมาบ้าง
อยากบอกว่ากูรีบเนี่ย ถ้าขับรถเป็นจะไม่ง้อมึงเลย จงอิน!
ผ่านไปสองครั้ง ข้างในห้องก็ยังคงเงียบเหมือนเดิม ผมยกขากางเกงขึ้นอีกครั้ง จากนั้นก็เดินถอยหลังไปตั้งหลักเตรียมวิ่งมากระโดดถีบประตูอีกรอบ
สาม…สอง…หนึ่งง ลุยย!!
แกรกกก
โครมมมมม
“เฮ้ยยยย เชี่ยยย” ผมเผลออุทานออกมาอย่างลืมตัว โดยที่ตีนน้อยๆของผมก็ยังคงคาอยู่ที่ซิคแพคไอถ่าน ใครจะไปคิดว่ามันจะเปิดประตูมาตอนที่ผมพุ่งตัวกระโดดถีบประตูอย่างงี้อ่ะ จากที่จะได้กระโดดถีบประตู เลยกลายเป็นว่าผมกระโดดถีบไอถ่านแบเบาะนี่เต็มๆ
ชิบหายละ กูจะโดนเฉดหัวออกจากบ้านป่ะวะ ทำลูกชายเขาเจ็บ T__T
“ซี้ดดดด พี่คยองซู เจ็บครับ” มันร้องออกมาเบาๆ จากนั้นก็จับขาผมที่พาดอยู่ที่ซิคแพคมันออก พอขาแตะพื้น ผมก็จัดแจงท่ายืนใหม่จากนั้นก็ถลาเข้าไปลูบๆคลำๆราวกับว่าจะทำให้ความเจ็บเมื่อกี้หายไป
“กูขอโทษ T__T” ถ้าฟ้องมี้มึงตาย!
“ผมขับรถไม่ไหวแล้ว ผมไม่ไปส่งพี่นะ”
“เฮ้ยยย ได้ไง อย่ามากวนดิ๊” ผมผลักอกมันเบาๆ พูดหมาๆแบบนี้เดี๋ยวพ่อเตะก้านคอหลุด
“แล้วพี่จะเว่อร์ไปไหนครับ กะอิแค่พี่คริสจะบินกลับมาแค่นี้ บ้านพี่เขาก็อยู่ข้างๆ เดี๋ยวยังไงก็ได้เจอกันอยู่ดี”
“ก็กูอยากไปรับอ้ะ ไม่รู้แหละ รีบไปแต่งตัวให้ไวเลย”
“โอยย อย่าดันๆ ไม่ไป ขี้เกียจขับรถแล้ว นั่งแท็กซี่ไปเองสิครับ”
“มึงก็รู้ว่ามี้ไม่อยากให้กูนั่งแท็กซี่ มันอันตราย ไม่ห่วงกูหรอ มึงไม่ห่วงพี่คนนี้เลยหรอจงอิน”
“ครับ ห่วง แต่ห่วงตัวผมมากกว่า ตอนนี้เจ็บ”
“อ่านปากกู”
‘สัส’
“พี่อ่ะ -^-“
“เออๆ ไม่ไปก็ไม่ไป เดี๋ยวกูโทรไปชวนเคนก็ได้ จะนอนก็นอนไปเลย ไสหัวไปไกลๆเลย งอน!”
ว่าแล้วผมก็หันหลังเดินดุ๊กดิ๊กๆออกมาจากหน้าห้องสัมปะรังเคนั่นทันที ฮึ่ย! อุตส่าห์แต่งตัว แล้วรีบมาปลุก จะให้ไปส่งที่สนามบินซักหน่อย เมื่อวานรับปากแล้วแท้ๆว่าจะไปส่ง สุดท้ายก็เบี้ยวจนได้
ผมล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อหยิบไอโฟนขึ้นมาเลื่อนหาเบอร์เคน รุ่นน้องสุดหล่อที่กำลังตามจีบผมอยู่ กะว่าจะให้ไปส่ง
แต่ก็มีสายเข้าซะก่อน ‘มี้’ นั่นเอง
จริงๆแล้วผมไม่ใช่ลูกแท้ๆของคนบ้านนี้หรอกครับ ผมเป็นแค่ลูกบุญธรรม จะเล่าให้ฟังนะ เริ่มแรกอ่ะ ป๊ากับมี้ไม่มีลูกไง ประมาณว่าอยากมีลูก ท่านก็เลยไปรับผมมาจากสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า แต่หลังจากนั้น 1 ปี ไม่รู้ว่าไอถ่านนี้บุญมันเยอะหรืออย่างไร มันก็คลานออกมาจากท้องมี้ร้องอุแว้ๆให้พวกท่านดีใจกันไปตามๆกัน
เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละ ผมเลยกลายเป็นลูกบุญธรรม และพี่ชายของไอถ่านแบเบาะนี่ไง
“ครับ” ผมกรอกเสียงลงไป มือก็ยกขึ้นมาดูเวลา เหลืออีกหนึ่งชั่วโมง คงทันแหละ
“คยองซู เราอยู่ไหนลูก?” มี้พูด ซึ่งผมเองก็ได้ยินไม่ค่อยชัดเท่าไร เหมือนตอนนี้มี้จะไปถึงสนามบินแล้ว เสียงรอบข้างเลยจ้อกแจ้กๆ
“อ่อ กำลังจะออกจากบ้านครับ เดี๋ยวผมให้เคนไปส่งที่สนามบิน”
“อ้าว มาทำไม?”
“ก็ไปรอรับพี่คริสไงมี้” ครับ ที่ผมรีบจะเป็นจะตายเพราะผมกำลังจะไปรอรับพี่คริส พี่เขาสอบชิงทุนไปเรียนต่อที่เมืองนอกได้ เมื่อเช้าป๊ากับมี้ไม่รอผมอ่ะ ผมเลยต้องรีบไปปลุกไอถ่านให้ขับรถไปส่งที่สนามบินให้หน่อย แต่ไอถ่านดันงี่เง่า ไม่ไปส่งผมซะได้
“ไม่ต้องมาหรอกลูก ยังไงก็มาไม่ทันหรอก คริสเลื่อนเที่ยวบินมาอีกครึ่งชั่วโมงก็ถึงแล้ว”
“แต่ผม…”
“อีกอย่าง น้องอยู่บ้านคนเดียวนะ”
“มี้ครับ น้องโตแล้วนะ อีกอย่างนี่ก็ยังเช้าๆอยู่เลย”
“แต่น้องยังเด็กสำหรับมี้ ไม่รู้แหละ เอาเป็นว่าไม่ให้มาต้องมาก็ไม่ต้องมา” มี้กดเสียงให้ต่ำลงเพื่อกดดันผมให้ตอบว่า ไม่ไปก็ได้ไรงี้ใช่ไหม T__T
“ครับ ไม่ไปก็ได้มี้รีบพาพี่คริสกลับมาเร็วๆนะ”
“โอเค รักลูกนะ”
แล้วมี้ก็วางไปเลย ผมหมุนตัวกลับเข้าไปในบ้านอีกครั้ง เจอไอถ่านยืนแหกขี้ฟัน ในชุดลำลองสบายๆไม่ใช่เสื้อกล้ามกับบ๊อกเซอร์เหมือนเมื่อกี้
“มึงโทรไปฟ้องมี้หรอ”
“ครับ ^^” กูว่าแล้วเชียว ไม่งั้นมี้จะรู้ได้ไงว่าผมกำลังจะไปสนามบิน
“ย๊ากกกกก ตายเหอะมึงงง” ผมวิ่งไปยืนบนโซฟาเพื่อจะได้สูงกว่าไอเด็กถ่าน จากนั้นก็
ฮึ J
ขยี้ๆๆๆผมสีบลอนด์นั่นจนฟูไม่เป็นทรง ไอถ่านได้แต่ผมมือขึ้นปัดป้องไปมา
“ฮ่าๆๆๆ”
“โอยยๆ พี่ พอแล้วๆ”
“ไม่พอ มึงทำให้กูไม่ได้ไปรับพี่คริส มึงงง”
“โอยยย”
โครมมมม
“เฮ้ยยยยย” แหกปากร้องตะโกนเป็นรอบที่สองของวัน เมื่อผมเสียหลักและล้มลงไปใส่ร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างล่าง
ไม่ต้องตกใจไป นี่มันคือเรื่องจริง ไม่ใช่นิยายรักโรแมนติก ที่แบบ นางเอกล้มใส่พระเอกแล้วแม่งก็ดูดปากกันอย่างงั้น
ทำไมถึงไม่ต้องตกใจน่ะหรอ ก็….
“ซี้ดดดดด พี่”
ผมยกตีนขึ้นมาจากไข่น้องชายต่างสายเลือด ตอนนี้ไอถ่านนี้หน้าซีดหมดแล้ว คงจุกอ่ะเด่ะ กูเหยียบเต็มตีนเลย
“อุ้ย โทษที “
“พี่ทำร้ายผมสองรอบในเวลาไม่ถึงชั่วโมง” มันพูดด้วยหน้าซีดๆ ผมฉุดมันให้ขึ้นมานั่งบนโซฟาดีๆจากนั้นก็นั่งลงข้างๆ ผมกำลังนั่งรอพี่คริส อีกนิดเดียวก็จะได้เจอแล้ว
พี่คริสเป็นลูกชายของเพื่อนมี้ครับ เรียนเก่งมาก สูง หล่อ โอยย ทุกอย่างจัดว่าดูดี โคตรเพอร์เฟคอ่ะ มี้ชื่นชมพี่คริสมากๆ แบบมากที่สุดเลย ยิ่งพี่คริสสอบชิงทุนได้ไปเรียนต่อที่ต่างประเทศด้วยแล้ว มี้ยิ่งปลื้มใหญ่ เห่อพี่คริสมากราวกับเป็นลูกตัวเองงั้นแหละ
อย่าว่าแต่มี้เลย ผมก็เป็น พี่คริสนะ ใจดี๊ใจดี สุภาพ อ่อนโยน ผมติดพี่คริสมากเลย
งงหรอ? ว่าทำไมมี้ต้องไปรอรับพี่คริส แล้วแม่พี่คริสไปไหน พ่อแม่พี่คริสยังอยู่ครับ ยังไม่ตาย ท่านแค่ทำติดดูงานอยู่ที่สิงคโปร์ เลยไม่ได้ไปรับน่ะ ท่านเป็นอาจารย์ในมหาวิทยาลัยทั้งคู่เลย
Rrrrrrrrr
นั่งเงียบอยู่นาน ไอโฟนที่อยู่ในกระเป๋าก็สั่นตืดๆขึ้นจนผมสะดุ้ง ไอถ่านที่นั่งดูรายการเพลงอยู่ข้างๆก็ยังสะดุ้งไปด้วยเลย
อ่า…จงกุกแหละ
จงกุกเป็นอีกคนที่ผมกำลังคุยๆอยู่ อิอิ ไม่อยากบอกว่าผมเสน่ห์แรงขนาดไหน นอกจาก น้องเคน จงกุก ก็ยังมี ซูโฮ พี่เรียวอุค น้องยองมิน น้องเคลวิน บลาๆ โอยยยย เยอะครับ เยอะ
“ครับจงกุก” อย่าหาว่าผมกระแดะเลย ก็แค่ดัดเสียงนิดหน่อยให้มันดูแอ๊บแบ๊วอ่ะนะ
“คยองซูอยู่ไหนอ่า ไหนว่าเราจะไปดูหนังด้วยกันไง”
ฮะ! ดูหนัง
ผมดีดตัวขึ้นมาจากโซฟาทันทีที่นึกได้ว่าเมื่ออาทิตย์ที่แล้วจงกุกชวนผมไปดูหนัง แหยมยโสธร
แต่เอาตรงๆเถอะ ผมลืมมมม
“เอ่อๆ “ เอาไงดีวะ “ ขอโทษน้าจงกุก พอดีว่าพี่ชายข้างบ้านเรากำลังจะมาจากเทกซัสอ่ะ เราอยากอยู่รอรับพี่ชาย”
“อืม งั้นหรอ งั้นวันหลังเราไปดูด้วยกันได้ไหม?”
“ได้สิ ได้เลย เดี๋ยวเราเลี้ยงเอง”
“อ่อ ฮ่าๆๆ ไม่ต้องหรอก ลำบากคยองซู แค่ไปดูหนังกับเราก็ดีใจละ” ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าปลายสายกำลังเขินขนาดไหน ฮ่าๆๆๆ ผมก็หยอดนิดหยอดหน่อยแหละ
“งั้นแค่นี้ก่อนนะครับคยอง พอดีผมขับรถอยู่” ผมขานรับจงกุกสองสามคำ จากนั้นก็ตัดสายไป จริงๆแล้วผมดูมาสองรอบแล้วล่ะ หนังแหยมอ่ะ ครั้งแรกดูดับพี่ซูโฮ ครั้งที่สองไปดูกับเคน และก็เกือบจะมีครั้งที่สาม
“พี่คยองซูครับ ตกลงตอนนี้พี่คบอยู่กี่คน?” ไอเด็กถ่านที่นั่งเงียบอยู่ข้างๆถามขึ้น ตาก็ยังไม่ละออกจากโทรทัศน์ขนาดบิ๊กเบิ้ม เท่าขนาดหนังกลางแปลง
“ไม่มี”
“อ้าว แล้วที่โทรๆมาอ่ะ”
“นั่นแค่คุยด้วยเฉยๆ แล้วก็มีออกเดทสองสามครั้ง ไม่ได้คบซักหน่อย” ว่าแต่… “มึงจะรู้ไปทำไมเนี่ย”
“ฮึ J”
เริ่มรู้สึกลางไม่ดีละกู - -!
“…จะได้ฟ้องแม่ถูกไง”
ไอเด็กเชี่ยยยยยยยยยย
ทอร์คนิดนึง
ฟิคนี้มันไร้สาระมากมายยยยยย
จริงๆแล้วเราเคยลงไปแล้วรอบนึง ไม่กี่ตอน แต่ลบทิ้งไป ตอนนี้เอากลับมาลงใหม่แล้ว ยิ้ปปี้! ชอบไม่ชอบฝากคอมเม้นไว้ด้วยน้าาาา #ฟิคยัง
ความคิดเห็น