ณ ที่ฉันกำลังนึกคิด

เนื้อเรื่อง

Say :

; ฝน ตกลงมาอีกแล้ว คงต้องเปียกปอนไปทั้งตัวอีกแล้วสิเรา (น้ำตาที่ไหลมาทำให้หัวใจเหนื่อยอีกแล้ว)

; หนาว เหน็บขนาดนี้ คงต้องหาเสื้อกันหนาวใส่จนวุ่นสิเรา (ความเดียวดายทำให้หัวใจฉันต้องสั่นอีกแล้ว)

; ร้อน แสบร้อนแบบนี้ คงต้องอยู่ที่บ้านเฉยเฉยไม่ไปไหน (ความร้อนรนทำให้หัวใจอ่อนล้าอีกแล้ว)

เพราะคนคนนี้คือ ‘ฉัน’ และเพราะฉันนี่แหละทำให้ทุกอย่างแย่ไปหมด ตัวปัญหา นั่นแหละฉัน

ฉันเดินไปตามถนนที่ควรเดิน มีผู้คนมากมายที่ก็ต้องเดินไปเหมือนกัน เดินไปด้วยกันนั่นแหละ

ไม่เว้นว่าใคร ไม่ว่าจะรู้จัก ไม่รู้จัก สนิท ไม่สนิท เกลียด รังเกียจ หรือรัก ทุกคนต่างก็เดิน

บางคนก็วิ่งอย่างเร่งรีบ บางคนเดิน บางคนเดินช้าช้า และหลายหลาย คนก็เดินสวนทางกับเรา

เพื่อไป ‘เริ่มต้นใหม่’ คนที่วิ่งอย่างเร่งรีบหวังไปเจอสิ่งที่อยู่ข้างหน้าก่อน แต่ทำไมถึงไม่สนใจข้างทางบ้าง

บางคนเดินช้าช้า แต่ทำไมถึงไม่สนใจทางข้างหน้าบ้าง ผู้คนเดินสวนและเดินผ่านช่างมากมาย

แต่ภายในความมากมายคนคนนี้กลับเหงา พอหันไปถามว่า ‘เหงาเนอะ’ กับใครซักคนแล้ว

กลับลืมไปว่าทั้งข้างซ้ายและข้างขวาเรามันไม่มีใครหนิ    บ่นกับตัวเองไปเถอะยัยตัวปัญหา

หลาย ๆ เสียงดังเข้าหู ซึ่งบางครั้งจะคิดไปเองว่าเราได้ยินเสียงในใจของคนรอบข้างว่าเค้าต้องพูดอย่างนั้นแน่

พอบางครั้งที่มีคนมาคุยและเหมือนจะแชร์หลาย ๆ สิ่งกับฉัน ฉันกลับรู้ดีว่าสิ่งที่คนคนนั้นทำ มันก็แค่คนบ้า

แน่นอนว่าหลายคนไม่เป็นอย่างที่ฉันคิดแน่ แต่แน่ละฉันมันเป็นแบบนี้ ทำได้แค่เดินไป และเดินไปคนเดียว

พอเดินไปเรื่อย ๆ ต่อไปแล้วก็มองเห็นหลายคนที่จับมือกันเดินไป และเปลี่ยนคู่เดินวนไปมา

แต่ทำไมนะ เมื่อมีคนมาขอจับมือเดินไปด้วยกันไม่ว่าชายหรือหญิง ในใจนี้กลับปฏิเสธ

ไม่ว่าคนคนนั้นจะดีเพียงใดแต่ฉันก็รู้ในใจตัวฉันเองว่า ให้ตายยังไงฉันคนนี้ไม่มีทางจะรักเขาคนนั้นได้หรอก

ฉันไม่ได้เกลียดหลายหลายคนที่เข้ามาหรอก หรืออาจเพราะฉันรังเกียจความ ‘รัก’

เพราะถนนเส้นนี้ ฉันคนเดียวก็ไปได้ ไม่อยากให้ใครมาประคองเดิน แต่ก็มั่นใจแบบนั้น

พอเดินไปคนเดียวอีกก็ยังคงบ่นอีก เหงาเนอะ เหงาเนอะ ไปมาหลายที แน่นอนว่ามันไม่มีทางมีเสียงตอบกลับ

แต่ยังคงไม่ต้องการใครให้มาเดินเข้าใกล้ ปฏิเสธทุกคน ปฏิเสธแม้คนรอบข้าง

เพราะเมื่อคิดไปแล้วจะพบว่าคนที่เข้ามาจะต้องออกไปทุกคน และฉันเองก็ดูเป็นภาระให้คนที่อยู่ใกล้

‘หันมองมาทางนี้บ้างสิ’ หลายคนเรียกฉัน ‘สนใจคนอื่นเค้าบ้างสิ’ หลายคนติเตียนฉัน

เมื่อคนที่เดินมา ที่คุ้น ๆ หน้ากันเริ่มวิ่งกลับไปเริ่มใหม่ คนพวกนั้นบอกว่าเพื่อ ‘ปรับปรุงตัวเอง’

ฉันที่ยืนอยู่ตรงนี้เริ่มหยุดลง แล้วตั้งท่าวิ่งไปไกล ไกลจากทุกคน ไกลจากสิ่งที่เห็นมา

‘เหงาดีเนอะวิ่งมาคนเดียวเนี่ย’ พอรู้สึกตัวว่าสลัดความเหงาไม่ออกก็หยุดวิ่งลงซะตรงนั้น

ได้ยินเสียงบ่นของหลายหลายคนพูด ‘เริ่มต้นใหม่นี่ดีจริงนะ ดีแล้วที่กลับไป’

ฉันหันหลังกลับไปมองจึงได้เห็นว่า ตัวเองวิ่งมาไกลถึงขนาดนี้แล้วเหรอ ถึงขนาดนี้แล้วจะให้เดินกลับไปได้ไง

จะให้ฉันที่เป็นตัวปัญหาเดินกลับไปเหรอ เดินกลับไปตั้งไกลเพียงเพื่อสลัดความเหงาออกไป

ไม่มีทาง ฉัน....จะเดินต่อ เพราะไม่รู้เลยว่าพอเริ่มใหม่แล้ว จะได้จับมือกับคนที่เราต้องการจริงเหรอ

พอเริ่มใหม่แล้ว จะได้คุยกับใครที่น่ารำคาญอีกรึเปล่า พอเริ่มใหม่แล้วจะดีขึ้นเหรอ

ผลลัพธ์มันใช่ว่าจะแน่นอน ฉันตรงนี้ไม่ยอมกลับไปหรอก

เพราะจุดยืนของฉันตอนนี้และที่แล้วมาคือเหงา

ฉันยืนอยู่บนเงาตัวเอง และไม่ต้องการใคร

ฉันอยู่คนเดียวดีกว่า เดินรอจนกว่า

คนที่ฉันต้องการจริงจริง

จะเข้ามา...