มาเฟียวายร้ายกับยัยสุดเฉิ่ม

ลำดับตอนที่ #3 : ชีวิตในฝัน

คืนเข้าหอ
     คืนแรกของการเข้าหอมันเป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นมากห้องหอของฉันไม่ใช่บ้านหลังใหญ่แต่กลับเป็นคอนโดในเครือของพ่อฉันเองพ่อก็คือพ่อสินะไม่ว่าอย่างไงก็คงเป็นห่วงฉันสินะเพราะห้องหอของฉันเป็นชั้นบนสุดของคอนโดหรูที่ทั้งฉันมีเพียงห้องนี้ห้องเดียว และข้างบนนี้ก็มีสิ่งอำนวยความสะดวกทุกอย่างทั้งฟิตเน็ต ห้องอบซาวน่า และทุกสิ่ง ไม่ว่าอย่างไงพ่อจะคิดจะให้ฉันอยู้แต่ที่นี้สินะแต่ฉันไม่ยอมหรอก ลงทุนแต่งงานทั้งทีคงไม่มานั่งๆนอนๆอยู่ที่นี้หรอกนะ
"นี้เธอนั่งฝันอะไรอีก"
"เรื่องของฉันเถอะนะ...เออนายคือว่า ห้องนี้มันมีห้องนอนห้องเดียวนายนอนที่โซฟานะ "
"แล้วทำไมฉันจะต้องไปนอนที่โซฟาเล็กๆนั้นด้วย"
"ก็นายเป็นผู้ชายไงต้องเสียสละสิ"
"แต่เราเป็นสามีภรรยากันนะ แล้วคืนนี้เป็นคืนเข้าหอด้วยสินะ ฉันเป็นผู้ชายสินะ"
"นายหมายความว่าอย่างไง"
     อยู่ดีๆไวท์ก็มาเอาแขนยาวๆของเขามาพาดไว้ที่คอของฉันแล้วเขาก็ใช่ตาเรียวๆของเขาจ้องมาที่หน้าฉันจนตอนนี้ฉันต้องหลบแทบจะมุดหนีอยู่ทำไมนะสายตาเขาทำให้ฉันไม่อาจจะมองกลับได้เลยแล้วฉันเลยต้องกระโดนขึ้นเตียงแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มตัวทันทีโดยแทบจะไม่รู้ตัว
"ฉันง่วงมากเลยขอนอนก่อนนะถ้านายอาบน้ำเสร็จก็มานอนฝั่งโน้นแล้วกัน แล้วก็ห้ามข้ามหมอนข้างมาเด็ดขาดนายเข้าใจนะ"
"ฉันก็ไม่รูสินะว่าฉันจะทำได้ไหมนะ ฉันจะพยายาม" ไวท์กระซิบบอกข้างหูฉันขณะที่ฉันได้แต่หลับตาปี้ อีตาบ้านี้เป็นอะไรนะจะแกล้งฉันใช่ไหม
"ราตรีสวัสดิ์ ฝะฝัฝันดีนะ"
"หึ หึ"ไวท์หัวเราะในลำคออย่างพอใจแล้วก็เดินเข้าห้องน้ำไปฉันต้องรีบหลับสินะ แต่วันนี้ก็เพลียจริงๆและ หนังตาฉันก็หนักขึ้นเรื่อยๆและฉันก็เข้าสู้ความมืดมึด

     แสงสว่างที่สาดส่องผ่านผ้าม่านทำให้ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความสดใสเช้าแล้วสินะฉันลงจากเตียงเดินจะตรงไปห้องน้ำเลยไม่ลืมที่จะมองไปยังอีกฝั่งนึงของเตียงแต่ก็ต้องแปลกใจที่เตียงฝั่งตรงข้ามยังเรียบไม่มีรอยยับเหมือนไม่ได้ผ่านการนอนมาเลยเอ๊ะนายนั้นไปไหนกันนะทำไมไม่มานอนนะหรือจะออกไปแล้ว ช่างเขาเถอะไปอาบน้ำดีกว่าตื่นมาก็เริ่มหิวแล้วสินะ จะได้ไปทำอะไรกินซักหน่อย 
     หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยฉันก็มายืนอยู่หน้าตู้เย็นซึ่งมีผัก ผลไม้ น้ำ นม ไข เนื้อสัตว์เต็มแน่เอียด คงเป็นคุณพ่อแน่เลยนี้กะจะไม่ให้ฉันไปไหนจริงๆสินะถึงได้เตรียมข้าวของไว้เยอะขนาดนี้ แต่ก็ดีกำหลังหิวเลย ทำข้าวต้มหมูอุ่นๆกินดีกว่า ดีนะที่ฉันเรียนทำอาหารมาด้วยเนื่องจากวันๆอยู่แต่บ้านฉันก็เหงาเลยไปหัดทำอาหารในครัวเลยได้วิชาติดต่อมาพอสมควร 
     เสร็จแล้วหอมจัง ฝีมือฉันเองและฉันได้แต่ยิ้มด้วยความภูมิใจในฝีมือตัวเองก่อนที่จะมีคนเข้ามาขัดจังหวะ
"หอมจังทำรอฉันหรอที่รัก"
"นี้อย่ามายุ่งนะชามนี้ของฉันแล้วฉันไม่ได้ทำรอนายด้วยสิ ฉันทำกินเองต่างหากแต่ถ้าอยากกินละก็ในหม้อไปตักเอง"
 "ตักให้หน่อยไม่ได้หรอฉันทำงานทั้งคืนหิวจะตายอยู่แล้วนะ"
"ทำงานหรอ แสดงว่าเมื่อคืนนายก็ไม่ได้นอนสินะแล้วทำไมนายต้องไปทำงานกลางคืนด้วยล่ะ"
"งานฉันก็เป็นแบบนี้และ เธอไม่ต้องรู้เรื่องหรอก"
"นายคงเหนื่อยสินะ อะงั้นชามนี้ให้นายกินเยอะๆนะกินเสร็จนายก็ไปนอนซะนะ"
"น่ารักที่สุดเมียใครเนี้ย"
"เมียอะไร น่าห้ามพูดบ้าๆนะฉันแต่งงานกับนายแค่ในนามฉันบอกนายไปแล้วนิ"
"แต่ฉันก็ไม่ได้ตกลงกับเธอนิ ว่าฉันจะแต่งแค่ในนาม"
"ห้ามพูดอะไรแบบนี้นะ นะนะนายห้ามคิดบ้าๆเด็ดขาดนะ"
"ไม่รู้สินะ จะพยายามนะ"
     แล้วไวท์ก็ยิ้มกริ่มอย่างผู้มีชัยนั่งกินข้าวต้มหน้าตาเฉยก่อนที่จะหลับไป เขาคงเหนื่อยมาสินะถึงหลับแบบไม่รู้ตัวเลย แต่ก่อนนอนยังมาสั่งห้ามปรามฉันอีกว่าไม่ให้ออกไปไหน แต่คิดหรอว่สฉันจะกลัว ห้ามฉันเป็นพ่อฉันเลยนะ ว่าแล้วก็ขอออกไปเดินเล่นซักหน่อยดีกว่า ตอนเข้ามาฉันเห็นว่าคอนโดสุดหรูนี้ด้วยหน้ามีมินิมาร์ทขนาดไม่เล็กมากและก็ไม่ใหญ่ซะที่เดียวอยู่ด้านหน้า ลงไปเดินเล่นซักหน่อยดีกว่า
      และแล้วฉันก็มาเดินจนได้คนไม่ค่อยเยอะมากถึงจะกล้าๆกลัวๆก่อนจะเข้ามาแต่ฉันก็เข้ามาจนได้ ดูสิขนมขบเคี้ยวเต็มเลยน่ากินทุกอย่างเลยแถมยังมีนิมิบาร์ให้นั่งกินอาหารได้ด้วยดีจัง ว่าแล้วฉันก็ซื้อไอศรีมมานั่งกิน กินไปมองคนที่เดินเข้าๆออกไปฉันนั่งกินอยู่นานก่อนจะเดินดูนั้นดูนี้ ทั้งๆที่ที่นี้ไม่ได้กว้างมากมากแต่ฉันก็เดินได้เสมือนที่นี้กว้างใหญ่มากฉัรู้สึกดีจังที่ได้มาเดินคนเดียวโดยไม่มีลูกน้องพ่อนับสิบคอยเดินตาม

อีกด้านนึง
     ฉันบอกแล้วไม่ให้ไปไหนยัยนั้นไม่ฟังกันบ้างเลยใช่ไหมเป็นอะไรขึ้นมาแล้วจะทำอย่างไงยัยเฉิ่ม เธอไปไหนของเธอนะ ให้ตายสิโทรศัพท์ก็ไม่เอาไปให้ได้อย่างนี้สิ
(ครับลูกพี่มีอะไรจะใช่พวกผมครับ)
"นี้พวกนายพาคนมาหาฉันที่คอนโดKซักสิบคนฉันจะใหตามหาคน"
(ได้ครับลูกพี่)
     ผมกดว่างโทรศัพท์ก่อนจะออกจากห้องด้วยความร้อนใจ เป็นห่วงว่ายัยแว่นจะเป็นอย่างไง หายไปไหน แล้วเป็นอย่างไงบ้าง ดูจากอาการครั้งก่อนแล้วผมเป็นห่วงเธอมากผมว่าเธอน่าจะเป็นโรคตื่นคน แล้วไปคนเดียวแบบนี้จะเป็นไงบ้าง ก่อนที่ผมจะเหยียบรถคันโปรดของผมออกไปผมก็เหมือนจะมองเห็นแสงสว่าง มันทำให้ผมโล่งใจเป็นอย่างมากเมื่อเห็นยัยแว่นหน้าใสๆนั่งอยู่ที่มินิเค้าเตอร์ในมินิมาร์คหน้าคอนโด ดูหน่าตาเธอดูมีความสุขมากผมจอดรถและเดินตามเธออยู่ห่างเธอเดินวนไปวนมาหยิบโน้นหยิบนี้เหมือยเด็ไม่เคยเห็นขนม ใบหน้าสดใสมีแต่รอยยิ้ม จนทำให้ผมนึกอะไรขึ้นได้ ผมจึงโทรไปบอกลูกน้องที่กำลังจะมาให้ไม่ต้องมาพร้อมให้เตรียมของอย่างอื่นให้ผมแทน
"นี้ยัยแว่นฉันบอกเธอว่าอะไร สิ่งที่ฉันสั่งเธอไม่เชืาอเลยใช่ไหม" มาลีทำท่าตกใจก่อนจะหันมามองผมอย่างไม่กลัวสายตา
"ตื่นแล้วหรอนายดูนี้สิฉันจะซื้อทั้งหมดนี้เลย" ผมพยายามจะทำดุห้ามปรามเด็กดื้นแต่ดูเธอจะไม่รู้สินะ คงไม่รู้ว่าผม(แกล้ง)โกธรเธออยู่
"เธอไม่ฟังสิ่งที่ฉันพูดเลยหรอกลับขึ้นห้องเดียวนี้"
"ทำไมต้องดุฉันด้วยละฉันไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อยนินายอย่างห่วงเลย"
"อย่าห่วงอย่างนั้นหรอเธอมองโลกนี้สวยเกินไปแล้ว กลับขึ้นห้องอย่าลืมที่พ่อเธอบอกสิว่าให้เชื่อฟังสิ่งที่ฉันพูด"
"นายก็อยู่นี้แล้วนิ ขอเดินต่ออีกนิดนะ นะ"
"นี้เธอ อย่าทำให้หมดความอดทนเข้าใจไหม"
"ไม่เห็นต้องทำเสียงเขียวกลุบก็ได้ เดียวงั้นไปจ่ายตั้งก่อนแล้วกันนะ"
     ในที่สุดยัยแว่นก็เดินตามผมขึ้นมาด้วยหน้าหงิกงอ ผมก็ไม่อย่างทำแบบนี้หรอกนะ แต่บางที่ผมต้องปรามเธอให้อยู่ในโอวาสก่อนที่เธอจะไม่มีความเกรงกลัวผมเลย ผมต้องดูแลเธอนิครับ ถึงจะเป็นภาระอันยิ่งใหญ่แต่ไม่รู้สิครับผมรู้สึกเ๖็มใจที่ได้ทำมันถึงผมจะเพิ่งเคยได้เห็นหน้าใสๆของเธอไม่กี่ครั้งทั้งที่รู้จักชื่อเสียงเธอตั้งแต่ผมยังเด็กก็ตาม
"ไปเก็บเสื้อผ้าซะ"
"เก็บทำไม นายจะพาฉันไปเที่ยวหรอ"
"ใช่ฉันจะพ่เธอไปเที่ยว"
"จริงหรอ นายจะพาฉันไปเที่ยวจริงหรอ นายอย่าโกหกฉันนะ"
"แต่ถ้าเธอยังพูดมากจะอดไปนะ"
"โอเคๆ ไม่พูดแล้ว รอฉันแปปเดียวนะ"
"เดียวฉันนึกอะไรออกแล้ว ไม่ไต้องเอาของไปหรอกฉันจะพาเธอไปเที่ยวแบบที่เธอไมเคยเที่ยวเลย ไปกันเลยดีกว่า"
     ผมลากมือมาลีออกมาแบบที่เธอยังงงๆก่อนที่จะขึ้นเครื่องบินเล็กที่ให้ลูกน้องเตรียมไว้ให้ เครื่องบินเล็กนี้ไม่ใช้ของผมหรอกครับแต่ของพ่อมาลีต่างหาก ผมให้ลูกน้องไปที่บ้านมาลีเพื่อขอเครื่องบินเล็กพร้อมคนขับแครื่องบินเล็กนี้มีผมกับมาลีแล้วก็มีรถสปอต์คันหรูขึ้นเครื่องมาพร้อมกับพวกเราก็จะลงจอดที่จอดส่่วนตัวในพื่อที่สุดกว้างใหญ่ พร้อมกับรถหรูที่ออกเคลื่อนตัวออกมาพร้อมกับเราสองคน


เดียวมาต่อนะค่ะวันนี้ไม่ไหวแล้ว ง่วงจุงเบย งานชิ้นแรกอยาจเขียนได้ไม่ดีติชมกันได้ค่ะ