มาเฟียวายร้ายกับยัยสุดเฉิ่ม

ลำดับตอนที่ #2 : ความรักคืออะไร

ณ.งานแต่ง
"นี้ยัยมาลีแกจะไม่บอกฉันเลยใช่ไหมว่าจะแต่งงาน ถ้าเมื่อคือฉันไม่โทรมาเมาส์เรื่องณคะเดชฉันคงไม่รู้สินะว่าเธอจะแต่งงานวันนี้"
"โถ่น้ำฟ้าอย่าโกรธฉันเลยนะ ตัวฉันเองฉันยังงงๆอยู่เลย"
"เจ้าบ่าวเธอเป็นใครหรอ หล่อไหม"
"หล่อไหมเหรอ ก็หล่อน่ะ หล่อเหมือนพระเอกเกาหลีเลยล่ะ"
"จริงเหรอ อร๊ายยยยฉันอยากเห็นหน้าเร็วๆจัง"
"ว่าแต่เขาเป็นใครกัน เธอไปคบกันตอนไหนทำไมฉันไม่รู้เรื่องเลยเธอปิดบังฉันเหรอ"
"ปิดบังอะไรกัน ฉันเพิ่งรู้จักเขาก่อนเธอไม่กี่วันเอง และที่ฉันแต่งก็เพราะฉันอยากออกไปอยู่ข้างนอกอยากลองใช้ชีวิตแบบคนอื่นๆบ้างฉันเลยตกลงไง"
"แล้วเจ้าบ่าวเธอล่ะถ้าไม่ได้รักกันทำไมเขาแต่งกับเธอ"
"นั้นสิฉันก็ไม่เคอยถามเขาเหมือนกัน"
"คุณหนูค่ะคุณพ่อให้ตามลงไปได้แล้วค่ะได้เวลาแล้วนะค่ะ"
� � �ขณะที่ฉันกำลังนั่งคุยกับเพื่อนสาวคนเดียวของฉันก็ถูกหยุดไว้ก่อนเพราะถึงเวลาแล้วสินะที่ฉันต้องเข้าพิธีที่จริงฉันตื่นเต้นนะ แล้วก็กลัวมากด้วยฉันตัดสิ้นใจถูกแล้วใช่ไหมทำไมไม่ค่อยหมั่นใจเลยล่ะ เอาล่ะถึงเวลานี้แล้วต้องเดินหน้าต่อไปสินะ ว่าแต่นายนั้นจะแต่งชุดอะไรนะเขาจะหล่อมากขนาดไหนนะ
� � �ตอนนี้ฉันกำลังอยู่ในพิธีขณะที่เพื่อนสาวฉันเอาแต่จ้องหน้าเจ้าบ่าวของฉันแต่ว่าเขาหล่อมากจริงๆนะวันนี้หน้าขาวใสของเขากับคิ้วหนาที่รับกับจมูกที่โด่งได้รูปและอยู่ในชุดขาวสอาดตาดูม่เสน่ยิ่งนักแล้วดูฉันสิยัยแว่นหนาเตอะถึงจะถูกแต่งองค์ทรงเครื่องด้วยชุดราคาแสนแพงและเครื่องสำอางที่ดีที่สุดแต่งแต้มอยู่บนใบหน้าแต่ก็ไม่ได้ทำให้ฉันดูดีได้เลยสินะ แล้วทำไมคนอย่างเขาถึงยอมมาแต่งกับฉันนะคำของน้ำฟ้าทำให้ฉันอยากรู้มากขึ้น
"เป็นอะไรยัยเฉิ่มเหม่ออะไร มองหน้าฉันอยู่ได้หน้าฉันมีอะไรเหรอ"
"เปล่านิฉันแค่อยากรู้อะไรบ้างอย่าง"
"อยากรู้อะไรเอาตอนนี้ รอให้เสร็จพิธีก่อนก็ได้มาขี้สงสัยอะไรเอาตอนนี้"
"ก็มันอยากรู้ตอนนี้นิหน่า"
� � �มองก็ไม่ได้ทำไมต้องดุฉันด้วยนะ แล้วเรามองเขาขนาดนั้นเลยหรอเรานี้ก็เสียมารยาทจริงๆแต่ว่านี้เขาหล่อมากจริงๆพระเองเกาหลีก็เถอะงานนี้ไวท์ฉันกินขาด
� � �หลังจากเสร็จพิธีฉันก็ต้องกลับขึ้นมาพักผ่อนเพื่อจะเตรียมตัวเขาพิธีตอนเย็น ถึงงานนี้จะเป็นงานเล็กๆจัดขึ้นแต่พิธีและอาหารจัดเต็มทุกอย่าง�
"นี้ยัยมาลีอย่าเพิ่งนอนสิเธอมาคุยกับฉันก่อนทำไมผู้ชายหล่อแบบนี้ถึงได้หลบสายตาฉันพ้นทำไมฉันถึงหาไม่เจอเธอรู้ไหมเขาหล่อมากฉันใจละลายเลยอ่ะเธอ"
"นิยัยน้ำฟ้าเธอเพ้อเสร็จรึยังฉันขอนอนสักนิดได้ไหม"
"ไมนะฉันอยากรู้ว่สเขาเป็นใครจริงๆนะ"
"เขาเป็นเจ้าพ่อมาเฟีย พอใจแกยัง"
"ยังๆแก่ลุกขึ้นมาเล่าให้ฉันฟังหน่อยสิ"
"ฉันก็ยังไม่รู้จักเขามากขนาดนั้น แม้แต่วันเกิดเขาฉันก็ยังไม่รู้ฉันก็รู้ไม่มากไปกว่าที่เล่าให้ฟังหรอกนะ"
"โถ่. แต่ไม่เป็นไรฉันเข้าใจแกนะเพื่อน แต่แกรู้ไหมแก่โชคดีที่สุดเลยอ่ะเขาหล่อสุดๆไปเลยน่าจะมีพี่น้องเนอะเขาต้อง่อเหมือนกันแน่เลย"
"มีสิ เขสมีน้องชายคนนึงแต่วันนี้เขาไปแข่งดนตรีอะไรสักอย่างนี้และเลยมาไม่ได้แต่งานเลี้ยงตอนเย็นนี้เขาอาจจะมานะแกอยู่เจอสิ"
"ฉันก็อยากอยู่เจอนะแต่วันเย็นนี้ฉันต้องไปต่างประเทศกับครอบครัวสิเสียดายจังหลังจากกลับมาแกต้องแนะนำให้ฉันรู้จักนะ"
"ได้สิ"
ก๊อกๆๆๆ
"คุณหนูค่ะทานข้าวก่อนนะค่ะเมื่อเช้าทานแค่น้ำเต้าหู้ปลาท่องโก๋ไปนิดเดียวเอง เดียวเย็นนี้ไม่มีแรงรับแขกนะค่ะ"
"ขอบคุณค่ะ หนูกำลังหิวพอดีเลยป้ารู้ใจหนูที่สุดเลยค่ะ"
"ทานเยอะๆนะค่ะ มีของคุณหนูน้ำฟ้าด้วยนะค่ะทานเยอะๆนะค่ะเดียวป้าลงไปดูข้างล่างก่อนนะค่ะ"
"ค่ะ"
"นี้เธอกินไปเลยนะยัยมาลีฉันต้องกลับแล้วเดียวไปสนามบินไม่ทัน"
"กลับแล้วหรอ เดินทางดีๆเที่ยวให้สนุกนะจร้า"
"โอเคจร้า อร๊ายยย "�
"เป็นอะไรนะยัยน้ำฟ้า" ยัยน้ำฟ้ายังไม่ทันเปิดประตูก็มีคนพลักเข้ามาก่อนทำให้ยัยนั้นลงไปกองอยู่ตรงพื้นเพราะโดนประตูชนเข้าเต็มๆ และคนที่เข้ามาไม่ใช่ใครเป็นว่าที่สามีฉันเอง
"เป็นอะไรไหมยัยน้ำฟ้า"
"เจ็บสิถามได้"
"ผมขอโทษนะครับผมไม่ได้ตั้งใจ"
"ไม่เป็นไรค่ะ พอดีฉ้นเองก็รีบไปหน่อย"
"ลุกไหวไหมครับเดียวผมช่วย"
"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไหวค่ะเดียวฉันขอตัวเลยนะค่ะพอดีฉันกำลีงรีบนะค่ะ ยินดีที่รู้จักนะค่ะฉันไม่อยู่เป็นก.ข.ค ดีกว่า"
"ก.ข.ค อะไรของเธอยังเพื่อนบ้า"
� � �พูดจบยัยเพื่อนตัวดีก็รีบไปเลยทิ้งฉันทำตัวไมถูกอยู่คนเดียว ว่าแต่ทำไมฉันต้องทำตัวไม่ถูกด้วยนะ ฉันเขินเหรอ บ้าแน่เลยเรา
"นายเข้ามาทำไมไม่เคาะประตู นายเกือบทำยัยน้ำฟ้าเจ็บตัวเลยนะ"
"ฉันก็ขอโทษแล้วไง ฉันเจอแม่บ้านเธอเขาบอกว่าเธอคุยกับเพื่อนอยู่เขามาได้เลยฉันก็เลยเข้ามาเลยสิ"
"แล้วนายมาทำไมหรอ ยังไม่ถึงเวลานิอีกตั้งหลายชั่วโมงไม่ใช้หรอ"
"ฉันเห็นเธอบอกว่ามีอะไรสงสัยเลยจะมาตอบคำถามให้ไง ว่าแต่เธอสงสัยอะไรหรอถึงไเ้จ้องหน้าฉันขนาดนั้น"
"คือ ฉันแค่อยากรู้นะว่า ว่า "
"ว่าอะไรหรอ หรือฉันหรอจนเธอหลงรักฉันซะแล้ว"
"รักหรอ ฉันฉันมองนายว่าหล่อนั้นคือฉันรักนายหรอ "
"เธอนิมันเฉิ่มจริงๆด้วยสินะ เอาล่ะเธอมีอะไรสงสัยพูดมาเลยดีกว่านะเดียวก็จะไปยืนจ้องหน้าฉันอีก"
"ฉันอยากรู้นะ อยากรู้ว่าทำไมนายถึงยอมแต่งงานกับฉัน แต่งงานกับคนอย่างฉัน"
"แล้วเธอล่ะ"
"ก็ฉันบอกนายแล้วไงว่าฉันอยากไปอยู่ข้างนอก อยากลองใช้ชีวิตแบบคนทั่วๆไปบ้าง"
"ฉันก็แต่งกับเธอเพราะมันเป็นหน้าทีไง หน้าทีที่ฉันต้องชดใช้"
"หน้าที่อะไร ชดใช้ทำไมนายพูดอะไรฉันไม่เห็นเข้าใจเลย"
"เธอไม่ต้องเข้าใจหรอก เธอบอกว่าอยากใช้ชีวิตแบบคนทั่วไปใช่ไหมมันคงอยากสักหน่อยนะแต่ไม่ต้องห่วงฉันจะช่วยเธอเอง"
"ไวท์นายพูดจริงๆหรอ นายจะพาฉันไปทุกๆทีเลยใช่ไหม"
"มันคงอยากนะ แต่ฉันจะพยายามแล้วกันนะ"
"สามีฉันน่ารักที่สุดเลย"
� � �ฉันดีใจมากเกินไปเลยกระโดดกอดไวท์ไปโดยไม่ได้คืออะไรเพราะเวลาฉันดีใจก็จะกระโดดกอดพ่อแบบนี้เสมอ แต่ไวท์กลับพลั่กฉันออกและก็เดินออกไปทันที ทิ้งให้ฉันยืนดีใจอยู่ถึงกับไม่เข้าใจอยู่คนเดียว
��

อีกด้านนึงของบ้าน
"พี่ชายเป็นอะไรครับทำไมออกมาจากห้องเจ้าสาวต้องทำหน้าแบบนั้นด้วยหรือพี่กับเจ้าสาวพี่ทำอะไรกันก่อนเข้าหอหรอครับ"
"มาถึงก็ปากดีเลยนะแก"
"ว่าแต่ผมยังไม่เห็นเจ้าสาวพี่เลยเป็นไงพี่สไภ้ผมสวยขนาดไหนกันนะ"
"ยัยนั้นนะเหรอ ก็เฉิ่มดี"
"เฉิ่ม หมายความว่าไงพี่เจ้าพ่อคาสิโนหนุ่มไฟแรงได้ภรรยาเฉิ่ม อะไรกันพี่โกหกผมน่า"
"เอาไว้เย็นนี้แก่ดูเอาเองล่ะกัน"
"ผมว่าคงไม่ขนาดนั้นหรออเพราะไม่งัั้นเจ้าพ่อหนุ่มคงไม่เดินยิ้มกริ่มออกมาหรอกมั่งพี่"
"แกเลิกยุ่งเรื่องของฉันเถอะน่า ว่าแต่นายเป็นไงวันนี้ชนะไหม"
"ชนะสิครับพี่ชาย ผมไม่ทำให้เงินสนับสนุดของพี่เสียป่าวอยู่แล้ว ผมบอกแล้วไงว่างานนี้ผมต้องชนะให้ได้แล้วผมต้องออกอัลบัมให้ได้เหมือนกัน"
"ดีแล้วไอ้น้องรัก แล้วแกก็อย่าลืมนะว่าแก่จะมาช่วยฉันทำงานถ้าฉันยอมช่วยสนับสนุนวงแกอ่ะ"
"ไม่ลืมแน่นอนครับ ผมรู้พี่จะพาภรรยาไปสวีต ไปปั้มทายาทใช่ไหมครับพี่"
"แกพูดเรื่องบ้าอะไรแกก็รู้ว่าฉันแต่งเพื่อชดเชยแทนพ่อของเรา"
"พี่ก็ลองลืมเรื่องนั้นสิ แล้วก็เปิดใจให้ภรรยาพี่ อ้อๆเกือบลืมเลยวันนี้ผมเจอคู่ขาพี่ด้วยเขาบอกว่าติดต่อพี่ไม่ได้ พี่ไม่ไปเจอเขาเลยเหรอ"
� � �พอไอ้บลูน้องชายตัวแสบผมพูดถึงผมเลยนึกขึ้นได้ว่าการที่ผมแต่งงานเจซี่ยังไม่รู้เรื่องเธอเป็นคนสุดท้ายที่ผมยุ่งด้วยก่อนจะรู้ว่าต้องแต่งงานผมเลยยุติความสัมพันธ์นี้ด้วยการไม่ติดต่อเธอ แต่เธอดูจะคิดจริงจังกับผมด้วยสิถ้าเธอรู้ผมยังไม่รู้เลยยัยแว่นจะรับมือเธอไหวไม แต่คงไม่เป็นอะไรหรอกเพราะยัยแว่นไม่ได้ชอบผมซักหน่อยคงไม่มีอะไร
� � �ถึงพิธีตอนเย็นแล้วพิธีจัดเป็นงานเลี้ยงแบบบุบเฟ่อย่างอบอุ่นถึงงานจะเรียบแต่ดูหรูสมกับเป็นงานของทายาทมหาเศรษฐีสินะ อาหารทุกอย่างสั่งมาจากทั่วทุกมุมโลก ทุกอย่างถูกจัดสรรอย่างสวยงาม แต่ที่ผมสดุดตาก็คือเจ้าสาวของผมกับชุดราตรีสั้นใบหน้าเปื้อนยิ้มของเขาทำเอาผมแอบยิ้มตามไปด้วยและทำสำคัญยามเธอไม่มีแว่นหนาบนใบหน้าเธอช่างสวยสง่าแบบไรที่ติจริงๆสินะ เธอคงไม่รู้ใช่ไหมว่าหน้าใสๆของเธออาจทำให้ผู้ชายหลงไหลได้ นี้สินะพ่อ้ธอถึงได้ห่วงนักหนา
"นายเป็นอะไรรึเปล่าจ้องฉีนทำไม"
"อ่อๆเปล่านิ ฉันแค่สงสัยว่า้ธอไม่ใสแว่นแล้วมองเห็นด้วยหรอ"
"อ่อๆ ฉันใส่คอนแทคเลนไงยัยน้ำฟ้าซื้อมาให้นะเมื่อเช้าไม่ทันได้ใส่เลยลองใส่ตอนกลางคืน แต่มันก็ไม่ชินนะฉันก็อยากถอดออกแล้วเหมือนกันมันรู้สึกเครืองๆตานะ"
"งั้นก็รีบไปถอดออกสิ ใส่แว่นแบบเดิมก็ดีอยู่แล้ว"
"ก็ฉันก็อยากจะสวยบ้างสิ นายเล่นหล่อซะขนาดนี้คนจะมองฉันอย่างไงล่ะฉันก็แค่อยากเหมาะสมกับนายนะ"
"ใครจะมองอย่างไร เธอไมเห็นต้องสนเลยจะใส่แว่นหรือถอดแว่นมันก็ไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่หรอก"
"นี้นายจะว่าฉันขี้เหร่ไช่ไหม ใช่สิฉันมันไม่สวยนิ"
"แล้วแต่ความคิดของเธอแล้วกันนะ"
� � �ผมเห็นหน้าเธอเวลางอนแล้วผมอดยิ้มไม่ได้จริงๆยัยนี้เป็นเด็กจริงๆสินะ เธอช่างใสซื่อจริงๆเธอจะรู้ไหมความใส่ความซื่อของเธอตอนนี้มันทำให้หัวใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะเธอกล้าพูดออกมาอย่างหน้าตาเฉยว่าผมหล่อ พูดออกมาว่าอยากสวยให้เหมาะกับผมเธอจะรู้ความหมายของมันไหม ยัยเฉิ่มถ้าคนที่เธอพูดไม่ใช่ผมนะเธอคงไม่รอดพ้นน้ำมือผู้ชายคนนั้นแน่เลย ว่าแต่ทำไมผมใจเต้นแรงขนาดนี้นะ เป็นเพราะคำพูดนั้นหรอท่างอนของเธอหรือจะเป็นหน้าใสๆของเธอ ผมไม่เคยเป็นแบบนี้จริงๆผมตกหลุ่มรักภรรยาตัวเองอย่างนั้นเหรอ


(คืนเข้าหอ)

เดียวมาต่อให้นะค่ะ เรานักเขียนไหม ติดชมกันได้นะค่ะ อยากเขียนมั่ง อาจเขียนผิดเขียนถูกมั่งขออภัยด้วยนะค่ะ�