มาเฟียวายร้ายกับยัยสุดเฉิ่ม

ลำดับตอนที่ #1 : แต่งงานกันเถอะ

ณ.โรงแรมหรูแห่งนึง

"ฉันต้องการให้ลูกสาวฉันแต่งงานกับลูกชายแก...แกจะว่าอย่างไง"
"จริงหรอครับ...เป็รเรื่องดีทีเดียวที่จะได้รับใช่พี่"
"นายต้องกำชับให้ลูกชายนายดูแลลูกสาวฉันเป็นอย่างดีหลังแต่งงานแล้ว"
"ได้สิครับเพื่อพี่ผมทำได้ทุกๆอย่างครับ"
"ก็ดีงั้นเราก็จัดการเร่ื่องงานแต่งเลยแล้วกันเอาแบบงานเล็กๆมีแต่พวกเราก็พอ"
"เราจะไม่ให้เด็กสองคนเจอกันก่อนแต่งเหรอครับพี่"
"ก็ดีนะงั้นเป็นพรุ่งนี้แล้วกันที่โรงแรมฉันนี้และนะ"
"ได้ครับพี่เดียวผมจะไปคุยกัยไอ้ลูกชายผมเลย"
"ดีๆงั้นพรุ่งมาทานข้าวเย็นกันกันก็ดีนะ"

"อะไรนะค่ะพ่อ วันนี้เหรอค่ะพ่อจะพาหนูไปกินข้าวนอกบ้านจริงๆหรอค่ะ"
"ใช่สิวันนี้พี่จะแนะนำให้ลูกรู้จักคู่หมั่นลูกนะ"
"คู่หมั่น!!!อะไรกันค่ะหนูไปมีคู่หมั่นตั้งแต่เมื่อไรกันค่ะ"
"และอีกไม่นานนี้ลูกจะต้องแต่งงานแล้วอาจจะต้องย้ายไปอยู่กับสามีของลูก"
     ย้ายไปอยู่ข้างนอกหรอ น่าสนใจแหะฉันอยากลองใช่ชีวิตอยู่ข้างนอกบ้างแต่ต้องย้ายไปอยู่กับใครไม่รู้นี้สิ แต่ฉันว่าคงไม่แย่ขนาดนั้นหรอกนะโอ้ยแค่คิดก็สนุกแล้ว 
"แล้วเขาเป็นใครค่ะ นิสัยใจคอเป็นไง แล้วเขารู้จักหนูไหม"
"เดียวเย็นนี้ลูกจะได้เจอเขาเย็นนี้พ่อจะให้บริการ์ดมารับลูกแล้วกันนะ"
"ได้ค่ะพ่อ"
   ตอนนี้ฉันได้แต่มานั่งเพ้อฝันถึงเรื่องที่จะได้ออกไปอยู่ข้างนอกฉันฝันถึงชีวิตแบบนั้น แต่สิ่งที่ทำให้ฉันได้ย้ายออกไปสิคือต้องแต่งงานแต่ไม่เป็นไรหรอกมั่งฉันต้องจัดการได้สิ คิดออกแล้ว ฉันต้องตกลงกับนายนั้น เอาแบบนี้แล้วกันนะ ฉันนั่งคิดในใจแล้ววางแผนไว้ในใจเสร็จสับ

     ตอนนี้ฉันได้แต่นั่งมองหน้าว่าที่สามีในอณาคต เขาหล่อมากเลยนะแต่ทางทางเขาดูไม่ใช่คนดีเลย ทำไมพ่อฉันเลือกผู้ชายแบบนี้มาให้แต่งงานกับฉันนะ ดูเขาทำหน้าเขาสิคงโดนบังคับมาแน่นอน แต่คิดว่าฉันเต็มใจหรอ ชิ~ฉันแค่อยากย้ายออกไปใช่ชีวิตอยู่ข้างนอกแค่นั้นและย่ะ
"ผมขอตัวสักครู่นะครับ"
"แกจะไปไหนขอแกนะ"
"ผมขอตัวไปห้องน้ำสักครู่ครับ"
     นายนั้นจะออกไปไหนนะ  ตอนนี้และนะเราจะได้ทำตามแผนการของเราแล้วสินะ 
"คุณพ่อค่ะหนูก็ขอตัวออกไปห้องน้ำนะค่ะ"
"ไปสิลูกแล้วรีบกลับมานะ"
"ค่ะ"
     ฉันรีบว่ิงออกมาแทบไม่ทัน แต่ก็ทันจนได่
"นี้นายรอฉันด้วยสิ ฉันมีเรื่องอยากคุยกับนาย นายไวท์"
"เรียกฉันหลเหรอยัยคุณหนู"
"นายชื่อไวท์รึเปล่าล่ะ"
     ดีนะพี่พ่อฉันแนะนำชื่อฉันกับเขาแล้วถ้างั้นคงไม่คิดจะหันกลับมาสินะ
"เธอมีอะไรกันฉันเหรอ"
"นายแต่งงายกับฉันเถอะนะ....คือฉันรู้นะว่านายคงไม่อยากแต่งกับฉันแต่คือว่าทำเพื่อฉันแต่งงานกับฉันนะ"
"อะไรยัยคุณหนู อยากบอกนะว่าเธอหลงรักฉันนะ"
"บ้าน่าใครหลงรักนาย...ฉันแค่มีเหตุผลของฉันหรอก"
"งั้นบอกมาสิว่าทำไมฉันก็แต่งงานกับเธอ"
"ก็ คือ ก็ เอาเถอะน่า นะนายแต่งงานกับฉันนะ"
"ไม่เห็นต้องมาอ้อนวอนเลยอย่างไงฉันก็ต้องแต่งงานกับเธออยู่แล้ว เธอกับไปเถอะยัยเฉิ่ม"
"นายพูดอะไรนะเวลาพูดอะไรหันหน้ามาทางฉันสิจะเดินหนีไปไหน ตกลงเถอะนะแต่งกับฉันเถอะนะ"
   นายนั้นพูดอะไรนะฉันไม่ได้ยินเลย เขาว่าฉันป่ะนะ แต่ก็ช่างเถอะจะว่าอะไรก็ช่างเขาเถอะ ฉันขอร้องขนาดนั้นแล้วจะไม่ช่วยก็ใจดำเกินไปแล้ว

     ขณะที่นั่งรถกับมาถึงที่บ้านฉันก็เริ่มเป็นกังวล พ่อฉันกับพ่อของเขาตกลงกันว่าจะให้ฉันกับเขาแต่งงายกันอาทิตย์หน้าโดยจัดงานเล็กๆและจดทะเบียนสมรสเลย พูดถึงก็น่าตกใจนะ คนแต่งงานกันเขาต้องทำอะไรบ้างนะ แต่ก่อนย้ายออกไปอยู่ข้างนอกฉันต้องตกลงอะไรกับนายนั้นอีกสีกอย่างแล้ว 

 "ชุดนี้ก็สวยนะค่ะเหมาะกับคุณหนูดีนะค่ะ"
"ป้าค่ะมาลีลองชุดจนเมื่อยแล้วนะค่ะเอาชุดนี้และค่ะ"
"แต่ยังมีอีกหลายชุดเลยนะค่ะคุณท่านสั่งมาแล้วตอนบ่ายยังจะมีมาอีกล็อตนะ"
"บอกคุณพ่อเถอะค่ะว่าไม่ต้องแล้วมาลีเอาชุดนี้และค่ะ"
"ค่ะคุณหนู"
"ป้าขา นี้ก็เที่ยงแล้วมาลีหิวจังเลยค่ะ ป้าทำข้าวไขเจียวให้มาลีทานหน่อยนะค่ะ มาลีอยากทานมากเลยค่ะ"
"ได้สิค่ะคนดีของป้า"
     
     ขณะที่กำลังนั่งกินข้าวไข่เจียวอย่างเอร็ดอร่อย ก็ด้ยินเสียงเรียกของคุณพ่อดังขึ้น
"ค่ะคุณพ่อ มาลีอยู่นี้ค่ะ"
"เดียววันนี้ไวท์จะมารับลูกไปซื้อแหวนนะเดียวไปเตรียมตัวไว้นะลูก"
"ค่ะคุณพ่อ ว่าแต่ทำไมไม่สั่งให้ร้านเอามาให้ลองพี่บ้านล่ะค่ะ"
"แหวนแต่งงานต้องไปลองกันสองคนสิลูก"
"หนูว่าลองที่ไหนก็เหมือนกัน"
"ไปเถอะลูกไหนๆพี่เขาก็จะมารับล่ะ ไปเตรียมตัวเถอะลูกเลือกเอาวงที่ถูกใจเลยนะ"
"ค่ะพ่อ"
     
    ใจจริงฉันฉันอยากออไปข้างนอกนะเหมือนได้ออกไปเปิดหูเปิดตา แต่ต้องไปลองแหวนแต่งงานนี้สิฉันสักไม่แน่ใจแล้วสิ ว่าคิดถูกไหมที่ต้องแต่งงาน งานแต่งก็ใกล้เข้ามาแล้วสินะ เอาเถอะอาจจะสนุกก็ได้ ท่องไว้นะมาลีออกไปอยู่ข้างนอกอยากที่เธอเคยฝันใช่ชีวิตแบบคนทั่วๆไปเธอต้องอนทนเพื่อมัน
     ทุกคนคงคิดสินะค่ะว่าทำไมฉันถึงอยากออกไปอยู่ข้างนอกมากนักทั้งที่บ้านที่ฉันอยู่ก็ออกจะแสนสบายทั้งใหญ่ทั้งโตยังกับพระราชวังแต่ไม่รูหรอกตั้งแต่อายุ5ขวบจนถึงอายุ22ปีฉันออกนอกบ้านนับครั้งได้และ เพราะเป็นลูกสาวคนเดียวของมหาเศรษฐีที่มีคู่แข่งทางธุรกิจมากมากแล้วคู่แข่งแต่ละคนก็มีวิธิต่างๆนาๆแม้แต่จับตัวฉันไปเรียกค่าถ่ายก็เคยมาแล้ว เรื่องเกิดตอนที่ฉันอายุเพียง5ขวบ หรือแม้แต่เรื่องที่ฉันต้องเสียแม่ไปนั้นก็เพราะคู่แข่งที่โหดร้ายเหล่านั้นดั้งนั้นพ่อเลนไม่ให้ฉันออกไปไหนแม้แต่ไปเรียนก็ยังจ้างอาจาร์ยมาสอนที่บ้าน ไปเที่ยวอย่าคิดเลยจะไปได้เฉพาะกับคุณพ่อและต้องเป็นธุรกิจในเครือของบริษัทพ่อเท่านั้น ฉันเลยอยากไปเที่ยวโน้นเที่ยวนี้ไปเที่ยวกับเพื่อนบ้างอย่างคนอื่นที่เห็นตามท้องถนน
"คุณหนูค่ะคุณไวท์มาแล้วค่ะ"
"ค่ะป้าเสร็จพอดีเลยค่ะ"
     ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ในรถคันหรูของว่าที่สามีในอนาคตหลังจากลองแหวนเสร็จตอนนี้ฟ้าก็เริ่มมืดแล้ว ตาก็มองแต่ข้างทางเห็นของที่ขายตามไหล่ทางคนเดินให้พุกพลาน อาหารน่ากินมากมาย ขณะที่ฉันคิดอะไรเพลินๆเสียงชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาก็ปลุกฉันให้ตื่นจะความคิด
"มองอะไรของเธอทำยังกับไม่เคยเห็นคนอย่างนันและ"
"ฉันไม่เคนเห็นคนเยอะขนาดนี้นิเขาทำอะไรกันหรอ"
"นี้อย่าบอกนะว่าเธอไปเคยมาเดินสวนจตุจักรนะ"
"ก็ไม่เคยสิ"
"ล้อเล่นน่า มีด้วยหรอคนไม่เคยเดินซื้อของที่นี้"
"คิดออกแล้ว...นายนายพาฉันไปเดินหน่อยสินะ นะ"
"ไม่ได้หรอกพ่อเธอบอกให้รีบกลับ"
"นะแปปเดียวเองนะฉันอยากกินนั้น อันนั้นด้วย อันนั้นอีกดูสิ นะนะ อร๊ายยยยย"
     อยู่ดีๆว่าที่สามีก็หักรถจองข้างทางอย่างไม่ทันตั้งตัวจนแว่นตากระเด็นหน้าเกือบกระแทกกับคอนโซน
"ขับรถอะไรของนายดูสิแว่นฉันหายไปไหนเนี้ย"
"อยู่นี้ไง ก็ไหนเธอบอกว่าอยากเดินไงฉันฉันไม่รีบจอดวันนี้คงหาที่จอดรถไม่ได้ แล้วเธอก็จะอดเดินเหมือนกัน"
"นี้จริงหรอนายจะพาฉะนเดินที่นี้จริงๆนะ ขอบคุณนะ"
"แต่แปปเดียวนะ"
"ได้ๆ" 
     ขณะที่ฉันก้าวลงรถก็ได้ยินเสียงดังเอะอะโว้ยวายทั้งพ่อค้าแม่ค้าแข่งกันตะโกน คนเดินแทบจะชนกันตาย แต่ฉันสิตอนนี้ฉันเริ่มรูสึกวิงเวียงโลกเริ่มหมุน ฉันเป็นอะไรเริ่มรู้สึกหวาดกลัว ขาเริ่มก้าวไม่ออก 
"อร๊ายยยยย"
     อยู่ดีๆก็มีคนเดินชนฉันแทบจะล้มลงดีนะที่มีไวท์มารับฉันไว้
"นี้เธอเป็นอะไรรึเปล่า"
"นาย..พาฉันกลับไปที่รถทีฉันไม่อยากเดินแล้วฉันกลัวทำไมคนที่นี้น่ากลัวจัง"
"นี้เธอเป็อะไรทำไมต้องร้องไห้ด้วย...กลับก็ได้ฉันจะพาเธอกลับบ้านเองนะไม่ต้องกลัวนะถ้าเธอยังมีฉันอยู่ด้วย"
"ขอบคุณนะ"
     ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่น้ำตาฉันไหลอย่างไม่รู้ตัว ทำไมนะสิ่งที่ฉันหวังและฝันถึงทำไมถึงได้น่ากลัวขนาดนี้สินะ ฉันเริ่มไม่แน่ใจแล้วสิว่าความฝันที่ฝันถึงจะมีความสุข และสนุกจริงไหม
     ขณะที่นั่งอยู่ในห้องฉันเริ่มคิดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาวันนี้ถ้าไม่มีไวท์ฉันจะเป็นอย่างไรบ้าง แล้วทำไมคนที่นั้นถึงน่ากลัวขนาดนี้ทุกคนเดินเบียดบังกัน ตะโกนดังลั่น แล้วทำไมคนที่นั้นถึงยิ้ม หัวเราะกันอย่างมีความสุขนะ ฉันต้องลองไปอีกครั้งสิ ฉันต้องลองไปอีกครั้งให้ได้ แล้วใครละที่จะพาฉันไปได้ถ้าไม่ใช่นายไวท์ ขอให้ย้ายออกไปอยู่ข้างนอกฉันจะให้นายนั้นพาฉันไปอีกครั้งให้ได้เพราะถ้าเป็นคนอื่นคุณพ่อคงไม่ยอม ถ้าไปไหนต้องมีบริการ์ดไม่ต่ำกว่า5คนแน่นอน 
    




     ณ.งานแต่ง