หนึ่งรักเพียงใจ

ลำดับตอนที่ #1 : เธอคนนั้น

เธอคนนั้น

เธอคนนั้น

ชินภัทร ทายาทนักธุรกิจพันล้าน ปัดจีบ นางเอกขาวีนของวงการ ยืนยันแค่เพื่อนที่รู้จักและกินข้าวกันธรรมดา

   ข่าวสังคมประจำวันของหนังสือพิมพ์หัวสีหลายฉบับที่ พร้อมใจกันลงข่าวเกี่ยวกับเรื่องราวของไฮโซหนุ่มนักธุรกิจและดารานางเอกสาวขาวีน ที่ปัจจุบันข่าวนี้เป็นประเด็นฮอตในสังคมเลยก็ว่าได้

   " แกๆอ่านข่าววันนี้ยังอ่ะ เทพบุตรสุดหล่อของฉันปฎิเสธนางเอกเลยนะเว้ย" คำพูดเชิงวิจารณ์ของกรพิน

     " แกก็ว่าไปเลื่อย สนใจไรนักหนาข่าวคนอื่น เขาไม่มีส่วนได้ส่วนเสียกับชีวิตเราซ่ะหน่อย"

      " นิชา แกอะ ไม่สนใจก็อย่าว่าฉันซิขอฉันมีความสุขเล็กๆน้อยกับเรื่องพวกนี้หน่อยไม่ได้หรือไง อย่่างน้อยมันก็เป็นน้ำทิพย์ฉโลมจิตใจสาวโสดอย่างเราๆที่ได้รู้ว่า ยังเหลืออีกหนึ่งหนุ่มที่รอดพ้นจากมือของยายดารานั้น"

      " เพ้อ เขากับเราต่างกันยังๆไงๆก็คงไม่ได้เจอกันหรอ  แกมั่วแต่ละเมอเรื่องผู้ชาย แล้วเรื่องงานที่นัดพรีเซนอาทิตย์หน้าทำเสร็จยังหะ" ณัชนิชา หญิงสาวโสดอายุ 28 ปี อาชีพของเธอและเพื่อนอย่างกรพินก็คือ เจ้าของบริษัทรับจัดE-vent ทุกชนิด  ณัชนิชาร่วมหุ้นกับกรพินเปิดขึ้นหลังจากทั้งสองเรียนจบ ปัจจุบันบริษัทนี้เปิดมาแล้วกว่า 5ปี มีพนักงานร่วมๆกันประมาณ 20กว่า เป็นบริษัทเล็กๆที่มีงานเลื่อยๆถึงอาจจะไม่ใหญ่โตแต่ทั้งสองก็พอใจ

     " เออ ลืมไปว่ะ งานของคุณประกรใช่ไหม เปิดตัวรถยนต์"

     " ใช่ แกรับบีฟงานมาแล้ว แกต้องรับอธิบายและวางคอนเซปให้ลูกค้าให้ดีๆละ งานนี้เงินหนัก ถ้าได้งานนี้บริษัทเราสบายไปเยอะเลยนะ" ณัชนิชา ตั้งหวังกับงานนี้พอสมควรเพราะเป็นงานที่ถือว่าใหญ่เอาการเลยที่เดียว อีกทั้งลูกค้ายังเป็นที่รู้จักของวงสังคม เธอคาดไว้ว่าถ้าหากงานนี้ประสบผลสำเร็จ บริษัทของเธอก็คงจะมีงานอื่นๆตามมาอีกเพียบแน่ๆ

    " พิน วันนี้ฉันกลับเร็วนะ รู้สึกปวดหัวนิดๆ ว่าจะแวะไปหาหมอสักหน่อย"

     "ได้ๆ  แกเป็นไรมากไหม ให้ฉันไปเป็นเพื่อนป่ะ" กรพินเสนอด้วยความเป็นห่วง เพราะเธอรู้ดีว่าร่างกายของณัชนิชานั้นไม่ค่อยจะแข็งแรงเท่าไร แค่อากาศเปลี่ยนเล็กน้อยเธอก็สามารถป่วยได้เป็นเรื่องเป็นราว การไปพบหมอของณัชนิชาจึงถือว่าเป็นปกติสำหรับทุกคนที่รู้จักเธอ

  " งั้นฉันไปนะ แกก็อย่าอยู่ดึกละ ไปละ" กล่าวจบณัชนิชาก็เดินจากไป

   " ทำไมรถต้องติดขนาดนี้เนี้ย" เสียงบ่นของคนขับรถที่ เธอจอดติดไฟแดงอยู่แยกใจกลางกรุง ออฟฟิตของเธอตั้งอยู่ในพื้นที่ของตึกที่ให้เช่าซึ่งถือว่าเป็นใจกลางเมืองทำให้การจราจรเป็นไปอย่างติดขัด การมาโรงพยาบาลของเธอวันนี้จึงถือว่าใช้เวลานานกว่าปกติ

    "ฮัดเชย ฮัดเชย ฮือออออ " เสียงจามของคนป่วยที่จามติดต่อกันหลายๆรอบ  ณัชนิชาใช้มือขยี้จนจมูกเธอแดงไปหมด " จะจามทำไมกันหนักหนา เดียวก็ถึงละ อดทนหน่อยซินิชา" เธอบ่นกับตัวเอง

     ณัชนิชามีความรู้สึกว่ามีใครบางคนที่อยู่บนรถคันข้างๆที่จอดขนาดกันกับเธอมองอย่างแปลกๆ พอเธอหันไปเขากับทำหน้าจองเธออย่างจริงจัง เธอหันกลับไปมองถึงสามรอบเพราะรู้สึกว่าหน้าของคนที่จองเธอนั้นคุ้นๆแต่คิดเท่าไรก็คิดไม่ออก พอดีกับจังหวะที่ไฟจราจรเปลี่ยนสีเธอจึงเคลื่อนรถออกไปมุ่งหน้าสู่โรงพยาบาลเอกชนที่ประจำ

  "นายมองใครหรือครับผมเห็นจองอยู่เป็นนาน" สมบัติคนขับรถปะจำตำแหน่ง ถามเจ้านายที่วันนี้เขาสังเกตเห็นว่าเจ้านายของเขา แอบจ้องมองผู้หญิงรถข้างๆที่จอดติดไฟแดงแยกเดียวกัน

   " สมบัติ ขับรถตามผู้หญิงคันนั้นไปซิ" ความรุ้แปลกอีกก็คือ นายของเขายังให้ขับรถตามไปอีก  รถของเธอเลี่ยวเขาไปในโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง

  " นายรอฉันในนรถนะ เดียวฉันกลับมา" ว่าแล้วเจ้าหน้าหนุ่มของเขาก็เดินลงจากรถและตามหลังผู้หญิงคนนั้นไป....

“ คุณณัชนิชา เชิญรับยาค่ะ” เสียงประกาศเรียกชื่อของเธอที่เคาร์เตอร์รับยาหลังจากที่พบหมอและตรวจอาการแล้ว คุณหมอได้ฉีดยาให้เธอหนึ่งเข็มพร้อมกับรับยาไปทานที่บ้านอีกหนึ่งชุด

“ณัชนิชา ” เสียงบ่นพรึ่มพรัมของหนึ่งบุรุษที่เดินตามและสังเกตเธอตั้งแต่ที่รถของเธอเลี้ยวเข้ามาในโรงพยาบาลแล้ว

“รอด้วยครับ” เสียงตะโกนเรียกก่อนที่ลิฟต์จะปิดประตู ณัชนิชาเอื้อมมือไปกดเปิดให้เปิดตูของลิฟต์ยังเปิดค้างรอตามเสียงตะโกนนั้น

“ขอบคุณครับที่รอ” คำพูดของผู้ชายที่เข้ามาในลิฟต์กับเธอ เธอส่งยิ้มให้เขาเล็กน้อยพร้อมกับความรู้สึกคุ้นๆเหมือนเคยเจอเขาที่ไหนแต่จำไม่ได้ เพราะตอนนี้ร่างกายของเธออยู่ในภาวะที่พร้อมหลับตลอดเวลา เธอเลยไม่ได้ใสใจขอแค่ตอนนี้ได้กลับบ้านและนอนเป็นสิ่งที่เธอต้องการเป็นอย่างที่สุด ผิดกับคนที่พึ่งเข้ามาในลิฟต์เขามองดูอากัปกิริยาของหญิงสาวที่ยกมือขึ้นปิดเปิดเพื่อหาว น่าตาเธอดูซีดๆเหมือนคนจะหลับ

“ คุณยืนไหวไหมครับ น่าตาคุณดูซีดๆ” ประโยคที่เขาพูดกับเธอด้วยความหวังดี เพราะตอนนี้เขาเห็นเธอยืนเอาหัวพิงลิฟต์หลับตาถ้าจะไม่ไหว

“ ไหวค่ะ พอดีพึ่งฉีดยามาเลยง่วงนิดหน่อย ขอบคุณนะค่ะ” เธอตอบกลับไป สงสัยน่าตาของเธอคงจะฟ้องอาการจนให้คนข้างๆถามออกมา

ติ่ง !! ประตูลิฟต์เปิดณัชนิชาก้าวเดินไปไม่ได้สนใจคนข้างๆเพราะตอนนี้เป้าหมายของเธอคือกลับบ้านนอน

........................................ขอบคุณที่อ่านค่ะ.........