ขอโทษได้ไหม ถ้าไม่สายไป

ลำดับตอนที่ #4 : คำสัญญา

4

ไม่ต้องถามหรอกว่าวันนี้ฉันต้องขัดห้องน้ำรึเปล่า  มันก็ต้องแหงอยู่แล้วแหละ แต่มันก็ดีที่มีเพื่อนไปช่วยอีก2คน

พระอาทิตย์เริ่มคล้อยลงต่ำแล้ว ตอนที่เรา3คนออกจากโรงเรียน ตอนแรกฉันกะจะแว๊บไปโรงยิม ไปดูหน้ารุ่นพี่คนนั้นสักหน่อย แต่น้ำคอยจับจ้องฉันทุกฝีก้าวเลย ฉันไม่ใช่นักโทษน๊า><

              “ไปก่อนนะ...ริน...น้ำ...บายจ้า”หวานใจบอกลาฉันกับน้ำ

              “บายจ้า”

หวานใจเดินแยกไปยังสถานีรถไฟฟ้าทาด้านซ้าย ส่วนน้ำกับฉันไปทางขวา เราทั้งคู่เดินไปเงียบๆ ไม่นานเราทั้งคู่ก็ถึงบ้านแล้ว บ้านฉันถึงก่อนน้ำแหละ

“ไปแล้วนะ”ฉันบอกน้ำ แล้วเดินไปเปิดประตู

“เดี๋ยวก่อน”น้ำจับแขนฉันไว้

“อะไร”ฉันหันกลับไปถามแบบงง

“เราไปนั่งเล่นที่สนามเด็กเล่นกันเถอะ”

“เอากระเป๋าไปเก็บก่อนไม่ได้เหรอ”

“ไปกันเลยเถอะนะ”

“ทำไมล่ะ...แค่...”

“ไปนะ...เจ้าหญิงน้อยไปเป็นเพื่อนเจ้าชายนะ...นะ”

นายเป็นไรเนี่ยน้ำ อยู่ๆก็งอน อยู่ๆก็อ้อน แล้วฉันก็แพ้ลูกอ้อนนายทุกที  ด้วยเหตุนี้ฉันเลยต้องเดินตามหลังน้ำไปยังสนามเด็กเล่นในหมู่บ้านซึ่งอยู่ถัดจากซอยบ้านเราไป 2 ซอย...ที่ๆเราไปกันประจำตอนเด็กๆ...

เรามานั่งเล่นกันอยู่ที่ชิงช้า...ลมพัดเบาๆทำให้รู้สึกสบาย

“คิดถึงตอนเด็กๆเนอะ”ฉันบอก”เรามากันทุกวันเลย”

“อื้ม...เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้มาเลยนะ”น้ำตอบกลับมา

เรา2คนไม่ได้มองหน้ากันแต่ทอดสายตายออกไปไกลๆ คิดถึงช่วงเวลาในอดีต วันเวลาช่างผ่านไปเร็วเหลือเกินนะ...

“ตอนเด็กๆรินชอบนั่งชิงช้าแต่แกว่งเองไม่เป็น น้ำเลยต้องแกว่งให้”ฉันพูดแล้วยิมๆ คิดถึงตอนเด็กๆจัง

“ช่าย...น้ำทำรินตกด้วย 55+”

ปัดโธ่! นายนี่หมดอารมณ์เลย คนอุตส่าห์ลืม...หมายถึงไม่พูดถึง...แล้วนายจะพูดทำไมเนี่ย

อยู่ๆชิงช้าของฉันก็ขยับไปตามแรงแกว่งของคนที่อยู่ข้างหลัง จะเป็นใครได้ล่ะ ก็น้ำนั่นแหละ อยู่กัน2คนเอง

“ริน...อยากไปเจอรุ่นพี่คนนั้นรึเปล่า..”

“ก็อยากสิ...อยากอยู่แล้วแหละ”

“จริงเหรอ...”น้ำถามเสียงหงอยๆ

“น้ำ...เป็นอะไรรึเปล่า”วันนี้น้ำแปลกมากๆเลยนะ

“ริน...รินสัญญาได้มั้ย...ว่า..จะไม่ทิ้งน้ำ”

“ฮะ!”พูดอะไรเนี่ย ฉันงงไปหมดแล้ว

“สัญญาได้มั้ย...นะ”

“รินจะทิ้งน้ำได้ยังไงละ”

อยู่ๆหยดน้ำก็หยดแหมะลงมาบนแก้มฉัน ฉันแหงนหน้าขึ้นไปมองข้งบน น้ำ...น้ำกำลังร้องไห้!

“สัญญาสิริน...นะ...น้ำกลัว”น้ำก้มลงมกอดฉันจากด้านหลัง นายเป็นอะไรไปแล้วเนี่ย!

“อื้ม...รินสัญญา”

“น้ำกลัวนะริน...น้ำกลัวว่าสักวันรินจะทั้งน้ำไป...น้ำกลัว...น้ำไม่อยากอยู่คนเดียว...ไม่เอานะ...ไม่เอา...ความเหงา...มันน่ากลัวนะ...น่ากลัวจริงๆ...ไม่ชอบเลย...มันเหมือน..จะถูกดูดกลืนหายไปในโลกแห่งความอ้างว้าง...มันเงียบ..วังเวง...”น้ำเงียบ วงแขนของน้ำรัดแน่นเข้าไปอีก”สัญญาแล้วนะคะ...เจ้าหญิงน้อยต้องไม่ทิ้งเจ้าชายนะ”

“จ้า...เจ้าหญิงน้อยจะไม่ทิ้งเจ้าชาย...ไม่ทิ้งค่ะ...สัญญา”

เวลาผ่านปานเท่าไหร่ไม่แต่เรา2คนก็ยังคงอยู่ในท่านั้น ไม่รู้สิ มันรู้สึกอบอุ่นดี

น้ำค่อยๆคลายวงแขนออก

“กลับบ้านเถอะ...มืดแล้ว”น้ำยืดตัวตรงแล้วเดินไปหยิบกระเป๋ามาให้ฉัน

“ขอบใจจ้า”ฉันรับกระเป๋าจากน้ำ

“ริน...ดูนั่นดิ”น้ำมองไปข้างบนพร้อมกับชี้นิ้วให้ฉันมองตาม

ไหนๆอะไร ฉันมองไปตามทิศที่น้ำชี้ ไม่เห็นมีอะไรเลยนอกจากท้องฟ้าสีแดงๆ ดำๆ ของตอนเย็นที่พระอาทิตย์ใกล้ตก แต่สิ่งที่มากกว่านั้นคือ... แก้ฉันถูกขโมยหอมไป...

“ขอบคุณนะครับ...เจ้าหญิงน้อย”น้ำยิ้มให้ฉันแล้ววิ่งออกไป“รีบไปกัน...มืดแล้ว”

น้ำตะโกนเรียกฉัน แต่ฉันยังอึ้งอยู่...ความจริงมันก็ปกตินะ ตอนเด็กๆน้ำหอมแก้มฉันบ่อยจะตาย แต่นั่นมันตอนเด็กหนิ! ความรู้สึกมันต่างกันนะ

ฉันสะบัดหัวไล่ความคิด ก่อนจะออกวิ่งตามน้ำไป

“น้ำ...รอรินด้วยสิ”